Advertisement
Published: August 24th 2012
Edit Blog Post
Het stadje zelf is op zich niet groot en er is ook niet zoveel te zien buiten wat tempels zoals Banan tempel en The Killing Caves en de Batcave (de vleermuizengrot). De ingang voor deze tempels bedraagt $2 per persoon. Je geraakt er het best met een tuktuk. De prijzen variëren tussen de 15 en 18$ voor een ganse dag vervoer.
In de stad zijn er diverse gezellige restaurants maar je moet wel opletten WAT je eet! Jan is 3 dagen serieus ziek geweest. De eerste avond toen we er toekwamen kwam de Amerikaanse Elisabeth vragen of we met haar wilden meefietsen naar een restaurantje. Ze woonde al 7 maanden in China en had 15 jaar voor een IT bedrijf gewerkt in Colorado en Los Angeles. Ze was net gescheiden en was het leven in Amerika kostbeu dus besloot ze om op reis te gaan naar China. Niemand had ooit gedacht dat ze er werkelijk ging blijven wonen (ook Elisabeth niet). In gans Azië snakt men naar Westerse leerkrachten! Vooral naar mensen die Engelse lessen willen geven. Elisabeth had dus geen diploma als leerkracht maar kon een cursus volgen (6-8 weken inclusief stage) in Nepal. Daarna krijg je een soort
getuigschrift waar je in verschillende Aziatische landen les kan geven. Het is wel beperkt tot 3 à 5 uur les per dag (dus je werkt nooit volledige dagen). Elisabeth koos voor kleuters: 3 tot 6 jarigen.
Ze kon een appartementje huren (inclusief de reusachtige kakkerlakken en de schimmel aan de muren) in Zuid-China. De naam van de stad ben ik vergeten...enfin ze deed haar job heel graag en vond het de beste beslissing van haar 'nieuwe' leven in Azië.
Nu was ze al 14 dagen in Batambang (onder de vleugels van Mr.Kunn en zijn familie) en voelde ze haar opnieuw helemaal thuis. Dankzij Mr.Kunn zijn conecties had ze al enkele sollicitaties in Battambang erop zitten en ook diverse universiteiten waren al op de hoogte dat er een Amerikaanse in Batambang ging wonen eind februari.
Terug naar het restaurant- verhaal. We gingen eten in de Smokin'Pot (ja sorry dat ik de naam erbij vermeld want Jan had erna een grote voedselvergiftiging). Dus het is misschien wel een beetje belangrijk...
We hebben dan niet zoveel gedaan buiten uitgerust en van kamer verhuist. De FAN kamer was veel te warm in de nacht (met koorts en zo
is dat echt niet te doen) en dan gingen we naar de Airco kamer. We kregen opeens van Jizzy (uit Nieuw-Zeeland) een berichtje dat we op zoek moesten gaan naar kokoswater en kokosvlees, dat dit zeer goed was tegen buikloop en vol goede vitaminen en mineralen zat om er beter van te worden. Na 2 dagen bed kon Jan terug fietsen op zoek naar een kokosnoot! We aten iets in een bakkerij en ook ik kreeg 'het' te pakken nadien. Gelukkig was het bij mij zo erg niet als dat van Jan en besloten we beter op te letten op onze voeding hier in Cambodia. Het allerlaatste wat je hier in dit land wilt is ziek worden! Er is een internationaal ziekenhuis 'in de maak' en als je dan toch in een ziekenhuis terecht komt gaat het er allemaal nogal louche aan toe. Wat extra geld onder tafel schuiven om een goed en deftig onderzoek te doen is aan te raden. Je kan soms weken wachten op het resultaat van een bloedonderzoek en ook moet je erg uitkijken dat de naalden proper zijn! Soms is het beter je eigen naalden en spuiten in de apotheek te kopen en dit mee
te nemen naar het ziekenhuis. Hetzelfde als bij de dokters. Dokters in overvloed in Batambang, maar 'hoe' ze werken is allemaal nogal bizar. Zodra ze jou zien, een witte zieke toerist zien ze vaak alleen de dollars in je ogen.
We hadden geluk toen we ziek waren. Allereerst was het Mevr.Kunn (Dinak) die bouillons en rijstporridges maakte en soursoup (uitzweetsoep). Let the poison come out of your body was het antwoord. Iedereen was erg bezorgd om ons. Ten tweede kwamen we tot de vaststelling dat onze Engelse buren dokters waren! De man was een chirurg. Ik vroeg wat hij dan vooral deed en hij zei: 'ik snij alles open'. Haha grappig! Zijn vrouw een verpleegster. Hun enige zoon was hier verliefd geworden op een Cambodiaans meisje en ermee getrouwd in Battambang. Na diverse bezoeken besloten ze al hun hebben en houden in Engeland te verkopen en naar Battambang te verhuizen en daar werk te zoeken. Ze hadden heel veel geluk dat ze bij Mr.Kunn terechtkwamen. Jan kreeg antibiotica en ik ook , maar die gaf ik dan opnieuw terug af. Antibiotica kan soms alleen meer kwaad doen dan goed voor het lichaam. Zolang je niet weet wat
je hebt is het niet veilig om dit te nemen. Het kan soms alleen nog erger zijn. De Engelse dokter gaf ons de tips van het ziekenhuis en een uur later kwam hij met een briefje dat er toch een Amerikaanse dokter in een ziekenhuis in Battambang werkte. Ik geef toch even de naam van de dokter mee (je weet nooit dat iemand dit verslag leest en toevallig ziek wordt in Battambang: Dr. Cameron Gifford -8 tot 11.00 u maandag tot vrijdag. 012674001
De Engelse dokter had ook een goed plan met zijn vrouw in het vooruitzicht. Ze wilden een soort ambulance hebben dat hen naar de meest afgelegen gebieden bracht in Thailand. Gratis gezondheidszorg voor iedereen! Dat is hun motto! We wensen hen enorm veel succes met hun waanzinnig goed plan!
Net op het moment dat we dachten 'tis misschien goed dat we toch een bloedonderzoek laten doen' werden we beter!
We besloten direct het toeristische gedeelte van Battambang te bezoeken, nu we toch weer tegen een stootje konden.
Boek op voorhand een tuktuk en vraag een chauffeur die Engels spreekt (eventueel via het de homestay of een hotel
waarin je verblijft en vraag uitdrukkelijk naar de 'normale' toeristenprijs). Voor ons was dat geen probleem aangezien Mr.Kunn de gastvriendelijke eigenaar zijn toeristen direct onder zijn vleugels neemt en iedereen ziet als familie. Je krijgt familieprijzen en eerlijke antwoorden. Je komt er toe als een verdwaalde toerist en je verlaat de homestay als een vriend. De homestay bestaat nog maar sinds november 2011 en is hier dus ook nieuw.
Advertisement
Tot: 0.059s; Tpl: 0.012s; cc: 11; qc: 23; dbt: 0.0384s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb