Chiang Mai (eerst het treinsverslagje)

---

We namen de trein. Deze keer opnieuw de Frigo-trein. De airco bleek ook hier op volle toeren te draaien en zodra we neerzaten vrozen onze tenen er bijna af. We bekeken de andere mede-reizigers, en voor het eerst zagen we Thai met hele dikke truien en dekens over zich heen. De treinrit was echter een avontuur op zich. Allereerst vertrokken we met wel meer dan 2 uur vertraging – dit is hier ook 'normaal'-. De mensen zijn al content als ze in de loop van de dag op hun bestemming aankomen.
Daarna stond de trein op verschillende stationnetjes gewoon even stil. Niemand wist wat er aan het gebeuren was. Ook toen we 's avonds in de jungle verder reden stonden we een hele tijd gewoon stil. De trein helde over naar 1 kant en iedereen in de trein was ook muisstil. Ook de locals begrepen niet wat er gaande was. We zagen technici heen en weer lopen doorheen de trein en op een bepaald stuk tussen de 2 treinwagons door gingen de deuren niet meer automatisch open. Daar stonden 2 technici vast. Touristen friemelden aan de deuren, personeel friemelde aan de deuren en niks bewoog. Gelukkig stond het personeel er niet te lang vast want een collega sloeg de deur half in zodat ze er tussen konden kruipen. Het begon al donker te worden en opeens reed de trein enkele meters achteruit!! We besloten alvast niet te panikeren WANT paniek brengt niks op én we hadden nog slaapzakken in onze rugzak.
Enige tijd later reed de trein dan toch in volle vaart door naar het volgende stationnetje. Daar aangekomen (nee nog niet in Chiang Mai!) was er een elecriciteitspanne in het ganse station. Er stonden nog meer technici in onze trein met lampen op hun helmen. Uiteindelijk kwamen we omstreeks 23 uur aan in Chiang Mai. Meer dan 2 uur later dan verwacht.
Een sangtaow (een rode open taxi) bracht ons naar Baan Pim waar we enkele dagen ervoor gereserveerd hadden. We hadden de eigenaar uit zijn bed gebeld want de receptie was al 2 uur gesloten. De man had ons al die tijd staan op te wachten. Dus toen we er aan kwamen waren onze kamers al verhuurd aan andere mensen!! De zoon van de eigenaar had voor alles een oplossing en liep met ons mee naar een hotel om de hoek van Baan Pim. Deze mensen hadden gelukkig nog 2 kamers waar we dus onze 1e nacht in Chiang Mai doodvermoeid doorbrachten. Er bleek ook niks meer open te zijn van restaurantjes in de buurt, de laatste mensen sloten af...gelukkig was er wel nog een eetkraampje met chocolade bananen pannekoeken open. De vrouw heeft de ganse avond ROTI (gebak) pannekoeken voor ons staan bakken. Als uitgehongerde wolven aten we haar laatste pannekoeken op!

Toen we wakker kwamen enkele uren later...ja je leest het goed -enkele uren- want onze kamer bleek vlak naast de allergrootste straat van Chiang Mai te liggen. Het was alsof ons bed op de snelweg gesmeten was. Gelukkig was dit maar voor 1 nachtje want Baan Pim maakte het ruimschoots goed door ons de andere 5 nachten een bed te geven langs de tuin....

---