Singapore – kan toch ook mooi zijn

---

Rondom Singapore heb je verschillende natuurparken. Je hebt zelfs een aangelegd sport & golfterrein (zoals in Zweden-Stockholm). Hier ook zijn er kleine eilanden met recreatie en entertainment. Zo heb je een gans eiland dat één groot pretpark is. Een ander eiland is dan een 5 sterren resort met speciale glijbanen en zwembaden.

Wat ons vooral interesseerde waren de kunstgallerijen. Ook hier wilden we ervan profiteren om de gallerijen 'gratis' te bezoeken dus bleven we nog een dag extra. Je moet aan je centen denken hé! Waarom ervoor betalen als je een dag later het gratis kan zien? Tussen 18 en 21 uur zijn alle grote kunstcentrums gratis te bezichtigen. Je hebt voor het museum van contemporary art (moderne kunst) al een ganse avond nodig om het te doorlopen. We hadden geluk dat de tentoonstellingen volledig ons ding waren! Het grootste deel van de tentoonstelling was gewijd aan Lee Wen, een Singaporese kunstenaar dat in de jaren 70 heel abstracte kunst maakte. Hij werd vooral bekend op de kunstmarkt vanwege zijn video installaties. Zo schilderde hij zichzelf es helemaal in het geel en liep hij zo de straten door in Singapore. Hij maakte daarmee duidelijk dat hij voor de toeristen en voor de niet-Aziaten als een Chinees werd beschouwd en een 'gelige' huidskleur had. Ook voor de Chinezen werd hij niet aanzien als een Chinees want hij kent de Chinese taal niet én kan de tekens niet lezen. Hij vergeleek zichzelf met een buitenstaander op alle gebieden. Eigenlijk heeft hij wel gelijk want een Chinees kan je hem niet noemen (de meeste mensen in Singapore & Maleisië zijn mixen van Chinesen en locale mensen) deze mixen noemen ze hier Baba & Nonya. Rijke Chinezen kwamen naar Singapore en Maleisië en trouwden hier met de locale vrouwen (Nonya). Hier zie je dat de ogen helemaal anders zijn dan de Chinezen uit China.

Op het einde van de tentoonstelling vond ik Jan niet meer terug , hij was op een andere verdieping naar mij aan't zoeken MAAR zag ik wel de kunstenaar Lee Wen optreden! Hij is op alle vlakken een artiest. Een oud mannetje met een bochelrug. Hij zag er een beetje als een hippie uit met een gitaar en prachtige muziek. A là Johnny Cash. Ontroerend maar krachtig.



De dag erna gingen we naar Maleisië met de bus. Een visum hebben we nog nooit zo gemakkelijk gekregen. 2 keer moesten we uitstappen. 1E keer een stempel om Singapore te verlaten, 2e keer om Maleisië binnen te gaan. Het enige wat de controleur vroeg hoe we Maleisië gingen verlaten en het antwoord was 'met de bus' – toch wel enigszins aarzelend want in de meeste landen heb je een retourticket uit het land nodig. Bleek geen probleem te zijn!

---