Tutje coming home

---

Lieve vriendjes en vriendinnetjes,

Dat was het dan, het tutje is weer thuis. Voor sommigen - lees mijn moeder, opa, oma en alle anderen die met geknepen billetjes mijn blogs hebben zitten lezen - is het een opluchting dat ik weer met beide beentjes op Nederlandse bodem sta, maar voor mij is het een ontzettend dubbel gevoel. De helft van mij rende al naar huis omdat het mijn vertrouwde leventje mistte, maar de andere helft van mij wilde niets liever dan op het mooiste eiland van Maleisië blijven om de droom te leven die ik drie maanden geleden begonnen ben. Terwijl ik terug ga naar mijn lieve familie en vriendjes en vriendinnetjes in Nederland, laat ik tegelijkertijd ook een hele hoop nieuwe vriendjes en vriendinnetjes achter met wie ik in een aantal dagen zo close ben geworden dat het me stiekem een aantal traantjes heeft gekost in het vliegtuig richting huis. Maar he, dat laten we even buiten beschouwing.

Malaysia, best of SE Asia?

Zoals ik in mijn vorige bloggie had geschreven was ik na een heel visum avontuur toch eindelijk in Kuala Lumpur beland en kon het tweede en tevens laatste deel van mijn reis beginnen. Nadat ik van KL had genoten, wat overigens niet heel veel meer is dan een paar hele hoge gebouwen op een aantal vierkante meter met mega veel shoppingmalls - wat ik natuurlijk heel erg vond -, ging mijn reis verder in de richting van Cameron Highlands. Een berggebied waar je kunt hiken maar bovenal kunt genieten van een aangenaam, bijna Hollands, klimaat. En ik kan je zeggen dat dat best even een opluchting was na 10 weken te hebben gekookt in Indonesië. Voor vele locals is dit dan ook dé uitvalsbasis om in het weekend even op adem te komen. En daar hebben ze helemaal gelijk in. De omgeving is prachtig, de bossen sprookjesachtig en het uitzicht is adembenemend. Nu vraag je je nu natuurlijk af wat een tutje als ik nou in een omgeving doet waar je alleen maar kunt wandelen en klimmen aangezien je daar vies van wordt, het je outfits verpest en je gutst van het zweet als je eenmaal boven bent... Nou dit tutje heeft dus ergens een redelijk stoere kant verstopt zitten die klimmen, klauteren en modder dus best leuk vindt en dus kwam ik met een big smile bij het hoogste punt aan. De bergen zijn bezaaid met thee en aardbeien plantages, waardoor je na je hike even op adem kunt komen bij het theehuis. Wat overigens vanaf het hoogste punt gewoon nog 6 km lopen is of zo. Hoewel ik er helemaal geen moeite mee heb om alleen te zijn en mezelf prima goed kan beschermen, lees met m'n handjes wapperen, mocht iemand me aanvallen of zo, is het toch wel een beetje gezelliger om met meerder mensen te wandelen. Zo gezegd zo gedaan, haakte ik aan bij het meest heerlijke burgerlijke Hollandse stel Teun en Jolanda, tenminste dat dacht ik. Maar niets bleek minder waar, want Teun en Jolanda zijn eigenlijk echte feestbeesten die mega stoere dingen doen in hun vrije tijd en boordevol zitten met 1000en leuke en leerzame verhalen. Volgens mij heb ik die dag dan ook echt de oren van hun kop eraf gekletst omdat ik het zo naar mijn zin had. Die avond zijn we met de eigenaar van het hostel waar we in sliepen mee geweest naar een soort viering van een heilige waarin hij gelooft, Baba, wat buitengewoon interessant was. Het was heel bijzonder om te zien hoe intens hij geloofde in de reinigende kracht die het beeld wat ze vereren bezit. Het beeld werd dan ook uitvoerig gewassen en onder gedoopt in melk, vraag me niet waarom, waarna hij aangekleed werd alsof het een vrouw was met ontzettend veel gewaden, kleden, sieraden, glitters en bloemenkettingen. Zoals jullie lezen ben ik niet de beste persoon om mee te nemen naar dit soort bedoelingen, want hoewel ik het ontzettend bijzonder, leerzaam en interessant vond heb ik me eigenlijk vooral de hele tijd afgevraagd wat ik daar deed. Ik ben misschien gewoon net iets te nuchter voor dit soort zweverig gedoe, of ik ben stiekem gewoon een hele erge droogkloot, een van die twee.

Omdat ik maar 2 weken in Maleisië zou zijn, had ik een redelijk strakke planning gemaakt zodat ik alles wat ik graag wilde zien in deze korte tijd toch met genoeg aandacht kon bezoeken. Maar jullie raden natuurlijk al dat dat niet helemaal ging zoals ik wilde. Het is namelijk inmiddels hoog seizoen en daar had deze muts dus even geen rekening mee gehouden. Toen ik dus de volgende dag de bus wilde nemen naar Penang, een eilandje in het noord-westen van Maleisië wat vooral bekend staat om haar lekkere eten - jullie snappen natuurlijk hoe veel ik hier naar uit keek-, bleek dat alle bussen vol geboekt waren en dat ik dus van zijn langzalzeleven niet in Penang aan zou komen die dag. Dus moesten de plannen omgegooid worden. Geen Penang meer, maar meteen door naar de Perhentian Islands, een van de mooiste eilandjes op aarde zeggen ze. Ook hier kon ik pas de volgende dag heen dus moest ik nog een dagje langer blijven in Cameron highlands. Dit was een ontzettend grote straf want het hostel waar ik sliep was helemaal niet leuk en er waren helemaal geen leuke mensen en er was ook helemaal niet elke avond een kampvuur met bier enzo. Ik heb me die extra dag dan ook prima vermaakt met een extra hike door de sprookjesachtige bossen van de Cameron Highlands en uiteindelijk bleek dit de beste dag van mijn tijd in de Cameron Highlands te zijn geworden. Door een aantal biertjes te veel met een veels te leuk persoon kwam ik die avond dan dus ook veels te laat weer terug in het hostel en miste de volgende ochtend de bus. Ja dom, heeeeel dom. Maar ook dit had misschien zo zijn redenen, want op deze dag heb ik een hele leuke Duitse chick leren kennen waarmee ik de dag erna samen naar de Perhentian Islands vertrok. Want samen reizen is wel zo gezellig als je het over een busreis van 7 uur hebt. Eenmaal in de bus leerden we een jongen uit Amerika kennen die de hele reis de oren van mijn kop af heeft gekletst. Of ik die van hem, het is maar hoe je het bekijkt. Later bleek dat hij een 'vlogger' te zijn - de allernieuwste rage en veel hipper dan het schrijven van blogs natuurlijk -, waardoor er elke 3 seconden wel ergens een camera vandaan getoverd werd om het perfecte beeld te schieten. Helemaal grappig werd het toen hij tegen een van zijn camera's begon te praten. Toen brak mijn klomp pas echt en heb ik wel een paar minuten nodig gehad om bij te komen van de slappe lach. Uiteindelijk gebeurde het dan ook dat ik na 2 dagen toch eindelijk de Perhentian Islands had bereikt. En hoewel ik mezelf echt vervloekt heb vanwege het feit dat het even niet ging zoals ik wilde, ben ik ontzettend blij dat het zo gegaan is, anders had ik nooit zulke leuke mensen ontmoet.

Para-para-paradise...

Zoals beloofd, bleken de Perhentian Islands een heus Maleisisch pareltje te zijn. Hagelwitte stranden, kokosnoten, de nodige romantiek en een goede dosis drank waren van de partij en maakten mijn laatste dagen absoluut perfect. Buiten een beetje chillen op het strand had ik niet heel veel plannen, maar uiteindelijk ben ik door de mini squad meegesleept naar de mooiste plekjes op en om het eiland. Zo hebben we een adembenemende zonsondergang gezien die alleen maar mooier werd door het leuke gezelschap, hebben we een mega schildpad gezien - ja serieus hij was 2 meter of zo en hij zwom maar 10 cm van me vandaan, waaaaaaah - én hebben we een mini hike gedaan naar de top van het eiland waar we konden genieten van weer een adembenemend uitzicht. Ik weet niet of het jullie is opgevallen, maar als ik mijn tijd in Maleisië mag samenvatten hebben we het dus vooral over adembenemende uitzichtjes en prachtige persoonlijkheden. Want het allermooiste van mijn gehele reis zijn de mensen die ik heb ontmoet. Zo ontzettend veel interessante persoontjes die me nieuwe inzichten en perspectieven hebben geboden over mezelf en deze wereld. Zo veel nieuwe vriendschappen die in veels te korte tijd zo hecht zijn geworden dat ik ze nu al mis. Zo heeft de mini squad mijn laatste dagen in het paradijs ook helemaal compleet gemaakt en maken zij het des te lastiger om weer thuis te komen. Want zoals ik eerder al heb geschreven is thuiskomen een heel dubbel gevoel. En hoewel ik al een aantal dagen thuis ben wil het grootste gedeelte van mij zo snel mogelijk het eerst mogelijke ticket terug boeken omdat ik alles en iedereen zo erg mis. Nu ben ik er ondertussen ook achter dat je overal een paradijsje kunt creëren en dat mijn paradijs op dit moment bestaat uit mijn lieve vriendjes en vriendinnetjes, mijn super lieve familie en de herinneringen van dit ontzettend intense avontuur. It was a blast.

Verslaafd

Na dit super gave avontuur is er een ding duidelijk en dat is dat ik 100%!v(MISSING)erslaafd ben geworden aan reizen. Ik ben begonnen aan het maken van een bucketlist en die is ondertussen dus al 100 pagina's lang. Er zijn zo veel vette plekken op deze wereld en zo veel plekken die ik nog graag zou willen ontdekken. Ik ben nu bijvoorbeeld al weer na aan het denken over waar ik volgend jaar heen zou willen. En daar is waar ik opeens heel snel wakker word uit mijn droom, want eerst moet er gestudeerd worden natuurlijk. In the end was dit een mega awesome avontuur en heb ik super veel geleerd maar is het ook weer tijd voor een nieuw hoofdstuk in mijn leven. Een hoofdstuk dat ook ontzettend leerzaam en interessant gaat worden, maar dan wel op een andere manier. Ondertussen zal ik blijven dromen en zullen er nog vele nieuwe bloggies geschreven gaan worden in de toekomst vanuit vele nieuwe paradijsjes. Maar voor nu:

Je m'tire,

xx Im

---