Cameron Highlands, duiken, nog meer eilanden en Malacca

---

De reis naar de Cameron Highlands was lang. Eerst moest ik vanaf Langkawi de boot terug naar Penang nemen (gelukkig nu met een rustige zee en een film om te kijken), vervolgens de boot van Penang naar het vaste land en vandaar nog een busrit. Deze was langer dan ik dacht en ik kwam in het donker aan. Het was echter niet heel erg, want de route door de Highlands was erg mooi en nu het donker was waren alle aardbeikassen verlicht, maar daarnaast was er bijna geen andere verlichting waardoor ze er echt uit sprongen. Daarnaast waren de groene heuvels op zichzelf erg mooi. Je zou misschien niet direct verwachten om verse aardbeien in Azië te vinden, maar het klimaat in de Cameron Highlands is verrassend koel, ik moest in de avond zelf mijn vest aan doen! Eenmaal in het hostel ingecheckt ging ik wat eten en toen gewoon naar bed, want voor een goede wandeling kan je het beste vroeg opstaan.

De eerste wandeling bracht mij door de jungle naar een prachtig uitzicht over de vallei. De routes waren allemaal erg goed te doen, dus de wandelingen kon ik prima op mezelf doen. Toen ik nog iets verder naar de top liep kwam ik een Maleisisch man tegen die bluesgitaar aan het spelen was. We raakten aan de praat over muziek en hij liet mij eventjes op zijn gitaar (ondersteboven, want linkshandig) spelen. Daarna liep ik weer verder. De weg ging weer naar beneden en het was erg glibberig, want de regen zorgde voor modderige paadjes. De route bracht me uiteindelijk bij prachtige theevelden die ver door liepen. Ik liep door de velden tot ik uiteindelijk bij het einde bij een cafe aankwam waar ze de the verkochten, dus nam ik een kleine pot. Het was gewone zwarte thee, verder niet bijzonder, maar het hoorde bij de ervaring.

De volgende dag was mijn tweede wandeling een berg op. Eerst leidde het pad mij naar een waterval die na Langkawi niet zo bijzonder voor mij was. Daarna ging het pad heel steil omhoog en moest ik goed gebruik maken van de wortels van de bomen en de rotsen. Het was echter een prachtige route. Het voelde alsof ik door een bos uit The Lord of the Rings liep. De bomen waren bedekt met een flinke laag mos wat alles ontzettend groen maakte, mijn foto's doen geen recht aan hoe het er daadwerkelijk uit zag. Naarmate ik hoger kwam werd het mistiger, wat het nog mysterieuzer maakte. Op een gegeven moment hoorde ik geritsel in de bomen, ik liep voorzichtig verder en toen zag ik wat de oorzaak was: een paar gibbons die aan het eten waren. Ik denk dat ik ze 10 minuten lang heb kunnen bekijken voordat ze uit het zicht slingerden. Eenmaal aan de top was er helaas niet een goed uitzichtpunt om de vallei in te kijken, de bomen lieten het niet echt toe. De weg omlaag was ook erg steil, dus weer voorzicht je route bepalen en gebruik maken van de wortels en rotsen. Eenmaal terug bij het hostel moest ik wel even tot rust komen, het was een aardig zware route.

Ik had het idee dat ik nu de Highlands wel gezien had, maar één van de Nederlanders van de KL groep was in het hostel aangekomen, dus bleef ik nog een dag langer om met hem nog een wandeling te doen. We besloten naar een meer te lopen dat een stukje weg lag. Het begin van de route was leuk, een stukje door de jungle (waar we nog een gibbon zagen) en een stukje door wat kleine plantages, maar daarna werd het minder. We moesten langs de weg lopen om bij het meer te komen. Het meer zelf was een grote teleurstelling, het water was bruin en vervuild en rondom werden allemaal werkzaamheden verricht. We liepen onddanks dit toch door tot het einde waar we wel een heerlijke lunch hadden. We kochten een biertje voor op de terugweg, die geheel langs de weg was, maar wel weer langs de theevelden leidde. Ik was nu wel klaar met de Cameron Highlands.

De volgende ochtend nam ik de bus naar de Perhentian Islands aan de oostkust van Maleisië. Ik had de laatste boot die er naartoe ging en de zee was een beetje onrustig, maar ik was erg blij, hier scheen namelijk de zon erg goed! Met het Regenseizoen in Thailand en ook niet heel veel zon in het westen van Maleisië was deze warmte erg welkom voor mij. Wat ook erg leuk was, was dat de Autralische meid van de KL groep nog steeds op het eiland was, ik heb mijn dagen dus ook veel met haar opgetrokken. kan naar de Perhentians gaan om te relaxen, maar men komt hier voornamelijk voor 1 ding: duiken! En dat is precies wat ik hier gedaan heb. Ik besloot eerst om mijn Advanced Open Water te halen, zodat ik ook gekwalifiseerd was om tot 30 meter diepte te duiken. De cursus bestond uit 5 duiken. De eerste duik voor mij was navigatie, wat niet meer was om met je kompas naar 1 punt te zwemmen en weer terug naar hetzelfde punt. Dit moest ik twee keer doen en toen kon ik gewoon van de omgeving genieten: prachtige koralen en een grote hoeveelheid aan kleurrijke vissen. Mijn tweede duik was naar 24 meter diepte (30 meter was er niet echt rondom de Perhentians). Dit deed ik bij de prachtige 'Temple of the Sea', een grote rots die bedekt is met koraal en een enorme hoeveelheid vissen die er rondom zwemt. Het water was zo helder dat we vanaf de boot tot aan de bodem konden zien. Voor de cursus hoefde ik niet veel meer te doen dan bewust te zijn van de tijd en zuurstof op de duikcomputer om mijn pols en verder een beetje met een ei te spelen. Als je een ei namelijk open breekt op 24 meter diepte blijft het min of meer in dezelfde vorm als in het ei, erg grappig. In de avond was het tijd voor duik nummer drie: een nachtduik. Dit was wel erg spannend, want je duikt met niet meer dan een zaklamp het zwarte water in. Het was echter geweldig, er is 's nachts heel veel ander leven actief, zo hebben wij een aantal kleine haaien gezien, een octopus, bijzondere garnalen en nog veel meer. De duikinstructeur zei later ook dat het zijn beste duik tot nu toe was. Toen we boven kwamen werden we begroet door een prachtige sterrenhemel waarvoor je nog wel wat langer in het water wilde blijven dobberen.

Het avondritueel op de Perhentians was altijd min of meer hetzelfde: je ging wat eten en daarna met een drankje de vuurshow bekijken. De show was gaaf om te zien, maar ze gebruikten altijd dezelfde (kut) muziek, waardoor je het ook een beetje zat werd.

De volgende dag was het tijd voor mijn laatste twee duiken van de cursus. Mijn eerste duik was rondom een wrakschip wat echt heel tof was! Je ging niet echt in het schip (want daar heb je echt speciale training voor nodig), maar het was alsnog indrukwekkend. Mijn tweede en laatste duik was voor 'Peak Performance Buoyancy', wat eigenlijk gewoon betekent dat het is om je controle over je lichaam in het water te perfectioneren (door middel van je ademhaling). Dit was erg grappig, want we deden allemaal oefeningetjes, zoals door de benen van de mededuikers zwemmen of een gewichtje extra of minder in je handen te krijgen terwijl je dezelfde hoogte moet blijven houden. Na de oefeningen zwommen we nog een tijdje verder om gewoon alles te bekijken en vlak voordat we naar boven gingen zag ik mijn eerste schildpad. Hij zwom behoorlijk dichtbij en trok zich weinig van de mensen aan. Het was geweldig om te zien, schildpadden zwemmen enorm elegant!

Ik besloot de dag erna niet te duiken, zodat ik mijn slagen van de Advanced Open Water cursus goed kon vieren met een fles rum. Op mijn duikvrije dag heb een beetje gerelaxt en gesnorkeld waarbij we nog een stuk of 5 kleine haaien zagen.

De andere duiken die ik nog gedaan had waren nog een wrakduik, nog een keer 'Temple of the Sea' waar ik twee keer een schildpad zag, twee duiken waarbij het koraal echt fantastisch was (alsof je op een andere planeet was) en bij eentje konden we ook onder de rotsen door zwemmen wat een avontuur op zich was. Mijn laatste duik was in Shark Bay waar de zichtbaarheid heel slecht was, waardoor we geen haaien hebben kunnen zien.

Na een week op de Perhentians was het voor mij weer tijd om verder te reizen. Mijn volgende bestemming was Kapas, een klein eilandje wat meer naar het zuiden toe. Twee vriendelijke Maleisische jongens brachten mij naar het busstation. Het duurde echter nog een paar uur voordat mijn bus zou vertrekken. Ik moest een overstap maken op Kuala Terengganu, maar doordat de bus pas zo laat vertrok was het voor mij niet mogelijk om met de volgende bus op tijd voor de laatste boot naar Kapas te halen, dus besloot ik om in Kuala Terengganu te overnachten. Persoonlijk vond ik dat niet heel erg, gezien ik nog best moe van de vorige nacht was. Ik was de enige in mijn hostelkamer wat het alleen maar beter maakte. Ik haalde wat voedsel van een marktje dichtbij en at het lekker alleen in mijn kamer op. Soms heb je zo'n avond gewoon nodig.

De volgende ochtend nam ik betijds de bus, zodat ik vroeg op Kapas zou zijn. De bootrit was maar iets van 20 minuten, wat ook fijn was. Kapas is een eiland dat erg rustig en klein is zonder iets van verkeer. Een goede plek om nog wat meer bij te komen. Ik verbleef in een 'longhouse', wat een grote hut op palen is. De sfeer was er heel relaxt, heel veel locals kwamen hier en ook Fransen, op een of andere manier. Eentje daarvan was een gozer die ik had ontmoet in de Perhentians, dus heb ik daar een beetje mee opgetrokken. Op het eiland heb ik niet veel meer gedaan dan snorkelen en op het strand liggen (of in de hangmat). Wel heb ik nog een kleine jungletocht gedaan, wat zelfs in de ochtend eigenlijk al veels te warm was.

Ondanks de rust op het eiland was ik na 2 dagen wel weer toe aan een plek waar iets meer te doen was. Ik besloot naar een groter eiland nog wat zuidelijker te gaan: Tioman. Ik naam de laatste boot van Kapas naar het vaste land en een nachtbus naar Mersing, van waar ik naar Tioman kon gaan. Ik dacht slim te zijn met de nachtbus, zodat ik niet hetzelfde zou krijgen als toen ik naar Kapas wilde gaan. Dit zorgde echter voor andere problemen. Ik kwam om 4 uur 's nachts aan in Mersing en de eerste boot vertrok pas om 10.30. Ik probeerde nog een aantal hotels en hostels om alsnog een bed te krijgen, maar ik vond telkens niemand bij de receptie, dus besloot ik maar een koffie te bestellen bij het enige restaurant dat open was en daar half te slapen en te wachten.

Om op de boot naar Tioman te komen moet je een heel onpraktisch process volgen: eerst moet je je ticket bij 1 balie kopen, dan kan je vanaf een bepaald tijdstip je ticket ophalen bij een andere balen, dan moet je nog een ticket kopen voor het 'Marine National Park' waar Tioman zich bevind en tot slot moet je vlak bij de boot nog een boarding pass ophalen, die je gelijk weer weg geeft, zodra je de boot op gaat. Erg handig allemaal.

Na 2,5 uur kwam ik aan op Tioman. Waar ik uiteindelijk 10 dagen zou verblijven. Ik had hier mij eigen hutje met tweepersoons bed voor maar €8,- per nacht. Heel simpel maar heerlijk! Ik ontmoette hier de Duitse meid van de KL groep en haar Zwitserse vriend waar ik 2 weken mij op zou trekken. Tioman is belastingvrij, dus je kon er heel goedkoop alcohol drinken. Wat we dus ook veel deden hier, maar het leuke was dat je dat hier ook altijd met de locals deed. Dit gebeurde altijd bij een barretje genaamd 'A Peace Place' en ja, er werd hier veel reggae gedraaid, erg gezellig in elk geval. Op een avond was het de verjaardag van de eigenaar. Er was een barbeque, veel mensen, muziek, dans en uiteraard veel drank. Aan het einde van de avond had de bar niets anders meer dan gin.

Ik heb op dit eiland ook zeker meer gedaan dan alleen maar gefeest. Ik heb een aantal keer gedoken. De koralen rond Tioman zijn geweldig en je kan ook meer diepe duiken hier maken. Bij 1 duik zagen we wel 4 schildpadden! Naast duiken kon je hier ook goed snorkelen. Zelfs 2 schildpadden gezien! Verder hebben we nog een kleine wandeling door de jungle naar Monkey Bay gemaakt. En we hebben zeker een aap gezien. Toen we het water in gingen dacht ik slim te zijn door een slotje op mijn tas te doen, maar toen wij de aap naar onze tassen zag lopen raakte hij geïnteresseerd in mijn tas en wist de rits ver genoeg open te krijgen om een zak chips er uit te pikken. Mijn plan was niet apenproef. Gelukkig was het maar een zak chips en had ik toch een soort respect voor het dier zijn slimheid. Over apen gesproken, ik had ook nog een interessante ervaring toen ik van het ene dorpje naar de andere liep. Op het pad zat een groep apen, ik moest toch echt langs hun om bij mijn hutje te komen, dus ik liep voorzichtig door. Ze begonnen allemaal naar mij te grommen en mij te omringen. Ik hield mijn fles vodka als een wapen in mijn hand en liep rustig verder, mijn ogen constant op hun gericht. Toen ik ze was gepasseerd achtervolgden een aantal van hun mij, dus ik keerde mij af en toe om, dreigend met de vodka, tot zelfs het alfamannetje stopte. Een enigszins enge maar ook wel grappige ervaring.

Tioman was mijn favoriete eiland van Maleisië, het was de perfecte combinatie van Langkawi, Kapas en de Perhentians. Maar na 10 dagen was het weer tijd om verder te gaan. Met mijn Duitse en Zwitserse reisvrienden gingen we verder naar Malacca, war ik nu nog steeds ben. In Malacca kan je vooral weer heerlijk eten, maar ook zie je hier het een en ander terug van het Nederlandse koloniale verleden wat erg grappig is. Met mijn vrienden heb ik een beetje de stad verkent, gegeten op de weekend night markets en The Lion King in de bioscoop gezien. Nu zit ik hier alleen tot woensdag wanneer ik jaar Borneo vlieg. Het zal waarschijnlijk wel even duren voordat mijn volgende blogpost verschijnt, want ik wil Borneo in 1 hoofdstuk doen. Dus dat komt vanzelf wel.

---