Sumatra part II

---

And the story continues...
De volgende dag schijnt t zonnetje gelukkig weer. Yeah! We kunnen vertrekken! In twee verschillende speedboten splitten we ons zelf op. En we varen richting de eilanden. Het is prachtig om onderweg te zien, dat we van een grijzig oord naar een kleurrijk paradijs varen. Zelfs het water kleurt van donker rivierwater naar helder blauw zeewater. Na ongeveer 1,5 uur varen komen de groep eilanden in zicht! Talana is een van de laatste, dus we mogen nog een uur genieten van het uitzicht van de tientallen bounty eilanden die voorbij schieten. Het is letterlijk een paradijs om te zien! Blauwe heldere zee, witte stranden, palmbomen, het is echt genieten geblazen! Zoals je nu denkt dat t is en dan nog 10x mooier! Ik hoop dat ons eiland er ook zo uitziet. Maar ervaring leert, dat ik nergens meer vanuit durf te gaan.

Eindelijk geeft onze driver aan, dat het eiland Talana in zicht is! Oh my gosh! Het is werkelijk prachtig! Het eiland heeft maar een doorsnede van 1 km. Op het strand staan 8 kleine hutjes. En een wat groter hutje. Ok, ik ben benieuwd! We worden hartelijk ontvangen door de locals. En omdat er bijna geen gasten zijn, mogen we ons eigen hutje kiezen. We nemen de laatste en ik spiek naar binnen. Het hutje is ongeveer 4 x 3 meter, er ligt een matras in, met een klamboe er overheen, that's it. Hmmm, geen eigen douche, maar wel de zee in je voortuin op 2 meter afstand, komt goed!

Talana Island valt onder de Palua Banjak eilanden. Deze eilandengroep bestaat 68 kleine eilanden. Waarvan er op ongeveer 3 eilanden mensen wonen. Talana is van Mister Mali, een imposante en wijze man. Koen zegt de hele tijd dat hij op en oerang oetang lijkt. Koen heeft alleen niet in de gaten dat hij zelf, op dit moment, het grootste bosmens is die hier rond loopt. . Mister Mali woont hier met zijn familie en personeel, in totaal zo'n 10 personen. Ze hebben 8 'bungalows' die ze verhuren. Dus je bent nooit meer dan met 25 personen op het eiland. Op het moment dat wij er zijn, zijn we met 5 gasten, incl wij, Naus, Anadaritx en nog een andere verdwaalde Spanjaard. Waarvan we eigenlijk niet echt hoogte kunnen krijgen. Hij zegt niet veel en op de momenten dat er gezamenlijk wordt gegeten, zit hij liever alleen. Hij toont geen emotie. Behalve als hij met zijn speargun (die hij zelf heeft meegenomen) elke dag verse vis voor ons vangt, verschijnt er een trotse glimlach op zijn gezicht. Door de dagen heen, komen we erachter dat hij de meeste tijd van het jaar reist, op kosten van zijn vader. Dus.....

Het eiland is werkelijk waar prachtig. Geen toerisme, geen drukte, elke dag 3x een verse maaltijd, geen internet, geen netwerk om te bellen, geen stroom, geen leidingwater. Op het eiland staat 1 generator die, op de momenten dat het nodig is, het eiland voorziet van elektriciteit. Dit wordt alleen maar gebruikt voor bijv verlichting in de gezamenlijke hut, tijdens avonduren. De zon is hier namelijk al om 18:00 onder. In onze hut hebben we maar liefst 1 petroleum lampje. Als je water nodig hebt om te douchen, kun je dit met een emmertje uit de put halen. Deze put staat achter onze gezamenlijke hut, met provisorisch een omheining erom heen gebouwd. Hier wordt tevens ook een gedeelte van ons eten bereid.

We vullen onze dagen met snorkelen tussen prachtig koraal, zwemmen, lezen, volleybal en een dag hebben we een bootje tot onze beschikking waarin onze gids ons meerdere andere eilanden laat zien. Die dag komen we grote schildpadden en dolfijnen tegen, wat ons weer een ervaring rijker maakt. S'avonds na het eten, spelen we spelletjes met onze nieuwe Spaanse vrienden. Ook ontmoeten we Aten. Een jongen van begin 20 met een verstandelijke beperking. Hij is door zijn eigen familie verstoten en Mister Mali heeft hem opgenomen in zijn eiland tribe. Hij werkt super hard en speelt s'avonds graag een potje domino met ons. Herman, een vd medewerkers, pakt zo nu en dan zijn gitaar en speelt wat liedjes, waarvan het oorspronkelijk engelse nummers zijn, maar hij er zelf een Indonesische draai aan geeft.

Ik en Koen hebben geweldige en euforische momenten samen en de buitenwereld is ver weg. Wat letterlijk eigenlijk ook wel zo is. Meer back to basic is niet mogelijk. Ok.... ons eten wordt voor ons bereid, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Mijn darmen zijn weer zoals ze moeten zijn! Het bevalt ons hartstikke goed en het leven op het eiland vliegt dan ook voorbij.

Na 4 intense dagen is het dan tijd om weer te gaan. Het toeval wil dat Naus en Andaritx die dag ook vertrekken. Wij gaan naar Bukit Lawang, een tracking door het oerwoud maken en hopen dat we oerang oetangs tegen komen. En de Spanjaarden gaan naar het Toba Meer. Sumatra heeft maar een hoofdweg die van Medan naar Singkil loopt. Het eerste gedeelte van onze route is dezelfde weg als die van Naus en Andaritx, dus we besluiten om deze gezamenlijk af te leggen met een private driver. Scheelt weer kosten en is gezelliger. Halverwege onze route zullen we dan opsplitsen en ieder zijn eigen weg van bestemming nemen. Althans, dat is het plan....

De plek waar we opsplitsen is ongeveer 4 uur rijden, daarna moeten ik en Koen er nog zeker 8, dus weer een lekker ritje te gaan. Nadat we onze boottoch weer hebben afgelegd, vangt onze driver ons weer op in de 'haven'. Hij is een niet engels sprekende man van 60 en heeft een oude familie bolide met zich meegenomen. Ik zit voorin en kan niet naar buiten kijken, omdat de voorruit bestaat uit 1000 scherven wat met een klodder lijm aan elkaar is vast geplakt.

We starten onze rit. Nadat we door het tweede dorpje heen rijden die op onze route ligt, is er iets vreemds aan de hand. Alles is dicht, geen mensen te zien, en de grond is bezaait met afval en het is een grote chaos. Nou is de chaos niet zo raar, maar wel de honderden (nieuwe) lege flesjes water die op de grond liggen. We zijn tevens ook de enige rijdende auto. We rijden verder en voor ons doemt een menigte op. Iedereen kijkt ergens naar. Er liggen tientallen motors op de grond. Deze zouden normaal gewoon op hun standaarden moeten staan. Er Staan politieauto's, army trucks, ambulances aan de kant van de weg. Onze driver begint rustiger te rijden en Andaritx zegt dat we onze ramen dicht moeten doen. We zitten nog steeds in een moslimgedeelte en we hebben geen idee of ze toeristen op prijs stellen en al helemaal niet tijdens wat er op dat moment aan de hand is.

De eerste zwaarbewapende politiemannen komen we tegen. Ook de militairen staan met hun AK 47's paraat. Dit voelt niet goed aan. Vervolgens rijden we langs een groot overdekt terras wat omsingeld is door mensen in uniform. Daartussen zitten tientallen mensen op de grond met ontbloot bovenlijf. De driver roept: " Demonstration, demonstration". Oh niks aan het handje dus. Is ook wel vaker in NL en dat het eventueel uit de hand kan lopen, is niks nieuws.

We willen het dorpje uitrijden, maar worden tegen gehouden door militairen. Ze komen bedreigend met hun mitrailleurs om de auto heen staan. We zeggen dat we onderweg naar Medan zijn en dat we toeristen zijn. Na nog een paar keer in de auto te hebben gekeken, mogen we door de linie. Gelukkig! En hoppakee we gaan weer verder. Na een kwartier te hebben gereden, komen we hetzelfde tafereel nogmaals tegen. Ook hier worden we weer aangehouden en nu moeten we onze auto aan de kant van de weg parkeren. Nu krijg ik het wel spaans benauwd. Van Hatsan hadden we al te horen gekregen dat de mensen die voor de regering werken, zie politie, erg corrupt is in heel Indonesie. Dat zal nu zeker geen uitzondering zijn.

Weer komt een hele groep politiemannen en militairen gevaarlijk om onze auto heen staan. De driver doet het woord. Maar ja, hij spreekt geen engels. Dus hij kan niks vertalen voor ons. Een vd militairen spreekt gebrekkig engels. Hij zegt dat we nog .even moeten wachten en we zeker niet de auto uit mogen. Als de inwoners zien dat wij toeristen zijn, weet hij niet goed hoe ze gaan reageren. Het is buiten 35 graden, volle zon, geen airco en de deuren en ramen zitten dicht van de auto. Daarnaast nog het paniekzweet van 5 mensen.... Na 20 min komt de militair terug. Hij geeft aan dat we er niet door mogen. We kunnen ook niet terug, want blijkbaar zijn er opnieuw rellen uitgebroken in het vorige dorpje. We zitten vast. De militair zegt dat we terug moeten rijden en dat we ergens een afslag moeten nemen. Er is een een onverharde weg die om het gebied heen loopt. Die weg is hoogstwaarschijnlijk veilig, maar hoe de weg zal zijn qua berijdbaarheid is niet duidelijk. Het is in ieder geval niet veilig voor ons om daar te blijven. Ok, we gaan het proberen.

We komen weer aan, bij de rand van het vorige dorpje waar we idd de afslag nemen. Weer worden we aangehouden. We leggen uit dat we al 2x eerder aan de kant zijn gezet en dat ons is geadviseerd deze weg te nemen. We mogen er doorheen. Tijdens deze stop is er een andere driver naar onze auto gelopen. Hij staat daar ook vast met zijn auto, waarin 2 duitse toeristen zitten. Hij spreekt gelukkig wel wat (gebrekkig) engels. Hij vraagt ons wat onze plannen zijn en we geven aan dat we de onverharde weg gaan proberen. Hij ziet t idee niet echt zitten, maar wil wel samen met ons een poging wagen. Wij weten nog steeds niet wat er aan de hand is. En de andere driver weigert ons enige info te geven. Achteraf maar goed, want op dat moment kunnen we maar beter de naïeve toerist blijven spelen. De andere driver mag er ook doorheen met de duitse toeristen, die we nog steeds niet hebben gezien. We weten niet hoe de rit gaat zijn, waar we uitkomen en hoe lang t ongeveer gaat duren. Maar we hebben geen andere keuze.

Het is inderdaad een erg ruwe weg door het gebergte en jungle, en met harder dan 20 km kunnen we er niet overheen. Overal zitten grote gaten in de weg, die de driver probeert te ontwijken met die gare auto van hem. Ondertussen begint het te regenen. En de weg wordt een grote modderpoel. We moeten een soort van brug over vol met modder. De twee auto's voor ons, schuiven er bijna vanaf. Hell no, dat ik dit mee ga maken vanuit de auto. We stappen uit en de driver moet dit maar even zelf doen. Na poging 10 lukt het hem om de auto aan de andere kant te krijgen. Een stuk verder komen we aan bij een steile heuvel, uiteraard onder de modder. Ik weet niet hoe hij het voor elkaar gaat krijgen om de auto naar boven te rijden, maar de 4 auto's die voor ons het proberen, lukt het ook niet. Met de hulp van een andere auto die de rest omhoog trekt, kunnen we na een uur verder, alsnog onze route hervatten. We passeren de 18:00 en t wordt al donker. We hebben geen idee hoe lang we nog moeten. Uiteraard zou het een fijn idee zijn dat we zsm in een dorpje arriveren. Ik zat mij nog af te vragen, waarom de banden van de auto het nog niet hebben begeven na zo'n ruwe tocht. En dan stopt de driver, we hebben een lekke band! Haha ok, we zaten erop te wachten.

Terwijl we moeten stoppen, rijdt de andere auto met de Duitsers door. Ze zien niet dat we moeten stoppen. Terwijl wij de band verwisselen, belt ondertussen de andere driver naar die van ons. Ze komen terug gereden. Niet om ons te helpen, maar omdat ze zijn tegen gehouden door de army. Ze mogen de weg naar Medan niet op. KUT!!!! We hebben 6 uur lang door de jungle gereden. En we zijn inmiddels aan bijna alle kanten omsingeld door gevechten en niks opgeschoten! We wachten totdat ze ons passeren. Ze stoppen waar wij staan en de drivers overleggen met elkaar. Ze hebben geen idee wat we moeten doen. Ze stellen voor om in het dichtstbijzijnde dorpje te stoppen en te overnachten. En morgenochtend verder te kijken, hoe de situatie zal zijn. We hebben geen keuze. Achterin zie ik Naus huilen. En Andaritx probeert ons gerust te stellen. Ook Koen blijft redelijk nuchter. Wat er toch ooit moet gebeuren om die man van zijn stokje te krijgen. We zitten er allemaal doorheen En Koen lijkt zich nergens druk om te maken. Na een half uur bereiken we een dorpje. We stappen uit en ik loop naar de Duitsers toe. Zij hebben met een contactpersoon gesproken en die adviseert om zsm het gebied uit te komen. Het is absoluut niet veilig waar we zitten, want de gemoederen hier nog niet gerustgesteld. We kunnen, of de nacht blijven om te kijken of het volgende dag beter zal zijn en de weg weer open is. Of we moeten een autorit maken van 15 uur naar Bandeh Aceh en vanuit daar een vliegtuig naar Medan pakken. De contactpersoon van de duitsers raad ons sterk aan om zsm de weg af te leggen richting Bandeh aceh. En vooral niet te blijven waar we zijn.

Ok, nu wordt het dan tijd om de ambassade te bellen. En te overleggen. We hebben namelijk nog steeds geen idee hoe de situatie is. Ik wil gewoon zo snel mogelijk weg hier. Ik heb de hele dag nog niks gegeten en weinig gedronken. Iedereen is moe. Ik zoek een nummer van de ambassade in een van de reisboekjes. Het nummer klopt niet of werkt niet. Ik heb de gehele dag door sms contact gehad met Daan. Omdat ik wilde dat iemand in NL van onze situatie af zou weten, mocht er echt iets ergs gebeuren. Ik stuur Daan een sms waarin ik hem vraag om het nummer op te zoeken. Koen heeft een Indonesische sim kaart aangeschaft toen we in Parapat zaten en met een beetje gepuzzel krijg ik eindelijk de Nederlandse ambassade aan de lijn. Hij zegt niets van de situatie af te weten. Hij weet wel dat er vandaag doden zijn gevallen in het gebied waar we ons bevinden. Maar er was niet aan hem doorgegeven, wat de oorzaak daarvan is geweest. Hij zegt weinig op dit moment te kunnen doen voor ons. Idd zo snel mogelijk wegkomen en low profile blijven. We spreken af contact te houden, tijdens de reis. Dan vertrekken we naar Bandeh Aceh. Het is 20:00 en we moeten nog zeker 15 uur in de auto zitten.... Zucht. Daarnaast is onze driver al de hele dag aan t rijden. Ik vraag me af of deze man het gaat redden om de gehele nacht wakker te blijven en te rijden.

Onderweg komen we veel politie en army tegen die allemaal richting het gebied gaan. We rijden gelukkig de andere kant op. Weg van het gevaar. We passeren s'avonds laat een dorpje met een hele menigte mensen. We moeten er dwars doorheen. Op dat moment is de angst voor mij het groots. Er lopen honderden schreeuwende en huilende (moslim) mensen over straat en onze auto moet moeite doen om er doorheen te komen. Iedereen loopt langs de auto af. En ik ben bang dat ze zien dat wij een auto vol toeristen zijn. Na 20 min zijn we er doorheen. Nu is het alleen nog maar plankgas! Iedereen probeert een beetje te slapen en omstebeurt ook de driver in de gaten te houden. Dat die wakker blijft. Middenin de nacht krijgen we weer een lekke band. Jongens jongens jongens, wie heeft deze vent met gare auto geregeld?

De volgende dag arriveren we om 13:00 in Bandeh Aceh. We gaan rechtstreeks naar het vliegveld. Helaas vertrekken er die dag geen vliegtuigen meer naar Medan. Maar de volgende dag hebben ze nog plek. Ik wil gvd van dit eiland af. En wel nu! Er zit dus niks anders op dan om een hotel te zoeken en vnv hier te overnachten. Eenmaal iets te hebben gevonden, kan ik eindelijk een normale douche pakken. Ik begin te huilen om dit kleine dingetje. Ik heb al een week niet fatsoenlijk kunnen douchen, 3 dagen amper gegeten, 1,5 week geen glas wijn gehad en alle spanning komt eruit. Ik kijk in de spiegel en schrik me kapot. Mijn gezicht is ontzettend smal geworden.

Ik bel de ambassade en krijg vervolgens te horen, hoe we het in ons hoofd hadden gehaald om naar dat gebied te gaan? Ik zeg hem dat we totaal geen research naar dit soort dingen hebben gedaan. Dat we vaak onvoorbereid op vakantie gaan. En we in de toekomst eraan zullen denken. Uiteraard gaat dat niet gebeuren. Tja, je kunt alle risico's wel willen uitsluiten, maar waar blijft de spontaniteit en het avontuur? Ik ben van mening dat je wel alles kunt uitzoeken van te voren, maar je daardoor ook heel veel ervaring mist, doordat je altijd voor de veilige weg kiest. En soms is het juist beter om dingen niet te weten!

S'avonds eten we voor het laatst met zijn allen. Wij, Nouts en Andaritx en het duitse koppel. Het is super gezellig. En de spanning van de afgelopen dagen is bijna verdwenen. We hebben een tentje gevonden waar ze bier verkopen (op Sumatra is bijna geen alcohol verkrijgbaar, omdat het zeer islamitisch is.) En iedereen is aan het genieten. Helaas voor mij. Bier krijg ik niet naar binnen gegoten, dus nog even geduld!

De volgende dag gaan we met zijn allen naar een museum over de Tsunami die hier in Dec 2003 is geweest. Bandeh Aceh was een van de ergst getroffen gebieden.

In de tussentijd is er ook wat meer bekend over wat er aan de hand was in Singkil. De moslims waren boos op de christenen, omdat die kerken hadden gebouwd zonder vergunning. De islamieten hebben vervolgens een kerk in de hens gezet, waar een dode en gewonden bij waren gevallen. De situatie werd door moslims in andere dorpen aangegrepen om ook in opstand te komen. Hieruit zijn meerdere rellen ontstaan. De situatie is hier voorpagina nieuws, maar bij onze ambassade is qua info nog niks terecht gekomen. In spanje staat het ook in de krant. Maar de mensen uit NL waar ik contact mee heb gehad, hebben niks meegekregen.

Na de lunch is het tijd om afscheid te nemen van onze geweldige nieuwe Spaanse vrienden. Onze wegen zullen hier dan echt scheiden. Met pijn in mijn hart geef ik ze een dikke knuffel. We gaan elkaar zeker nog opzoeken, zodra we weer in Europa zijn.

De reis en plannen die we hebben gehad hebben we aan moeten passen. Ik en Koen gaan zsm terug naar Bali. De plannen om naar Bukiet Lawang, Lombok, Flores en de Gili Eilanden te gaan, hoeven voor mij niet meer. Ik ben het reizen beu. En de primitieve omstandigheden, hoeven voor mij ook niet meer zo extreem te zijn. Wat er in Singkil is gebeurd, heeft bij mij een ontzettend onveilig gevoel los gemaakt. En dat is denk ik niet de bedoeling van een vakantie. De Spanjaarden hebben nog een nacht in Bandeh Aceh en gaan dan terug naar huis.

We vliegen tegen de avond, samen met de duitsers, naar Medan. Hier nemen we ook afscheid van de duitse leuten. Wij zullen 2 nachten in Medan verblijven en dan uiteindelijk naar Bali vertrekken! Ik kan niet wachten!!!

---