Advertisement
Published: January 27th 2008
Edit Blog Post
Bukit Lawang
Het 'orang utan feeding centrum' heeft een programma om zieke en verzwakte orang utans terug in het park uit te zetten - "Een colaatje?"
- "4000 graag."
- "En twee Nasi Goreng?"
- "12.000 alsjeblieft"
- "Twee bustickets naar Banda Aceh?"
- "200.0000 op de kop"
- "Het vliegtuig naar Jakarta?"
- "440.000 per persoon."
Zonder een krimp te geven, halen we 2.000.000 per keer af. We toveren de nullen uit onze portefeuille zoals konijnen uit een hoed. Voor elke euro krijg je 13.500 rupiah. Je moet het hier niet breed hebben om het breed te laten hangen...
Nadat de Maleisische ferry ons had afgezet in Medan op Sumatra wisten we meteen waar naartoe: dezelfde nacht nog zaten we op de bus met bestemming Banda Aceh. Van daaruit zouden we weer een ferry nemen, deze keer naar Pulau Weh, een eilandje ten noorden van Sumatra. Na zeven uur Maleisische ferry, anderhalf uur bus naar Medan, opnieuw 13 uur bus naar Banda Aceh, een becakrit (soort motor met zijspan) naar het centrum, de labi-labi (soort lijkkist-minibusje) naar de pier, 4 uur wachten, twee uur ferry en 20 minuten in een sardientjes-minibus arriveerden we eindelijk in Sabang op Pulau Weh. We wilden nog even geld afhalen voordat we naar ons paradijsje vertrokken maar dat werd streng afgestraft: Na 17u
Lake Toba
De Daltons reden er geen bussen, geen minibussen, geen becaks of labi-labi meer en vaarden er zelfs geen bootjes meer naar Iboih: we zaten vast in Sabang voor de nacht...
De volgende dag werd ons geduld beloond. Iboih is een slaperig dorpje aan de kust waar eens het toerisme bloeide, maar dat lijkt in een ver verleden geweest te zijn. Het toerisme in Indonesie heeft flinke klappen gekregen na de bomaanslagen in Jakarta (2002) en Bali (2005) en natuurlijk de tsunami van december 2004. De toeristen blijven massaal weg, met een daling van 40% in de toeristische sector. Een ramp voor de Indonesiers natuurlijk, maar wij waren stiekem blij met de rust en de exclusiviteit van onze nieuwste vakantie-ontdekking. In Iboih hebben we gesnorkeld alsof ons leven ervan afhing: een akelig grote octopus, enkele blacktip reef sharks, drie white tip reef sharks, inktvisjes, kreeften, blue spotted tailfin stingrays en nog zoveel meer flitste voor onze snorkelmaskertjes door. Ongelofelijk. Een keertje zijn we gaan duiken, maar snorkelend zagen we evenveel en ik had nog eens een verkoudheid dus we hebben het daarbij gehouden. Wat ons nog het meeste verbaasde was de enorme diversiteit aan onderwaterleven, want het meeste koraal is vernield door
Lake Toba
Batak huisjes op Samosir, het (schier)eilandje in Lake Toba (het grootste meer in Zuidoost Azie) de verwoestende impact van de tsunami. De eigenaar van de duikclub doet nu aan koraaltransplantatie om de natuur een handje te helpen, een heus huzarenwerk.
De vernietigende kracht van de tsunami ligt verborgen onder een oppervlakkig laagje van nieuwbouw en lachende gezichten. Flarden van huizen staan nog recht, soms niet meer dan enkele brokstukken, en overal zijn constructiewerken aan de gang. Het is ongelofelijk om je in te denken dat de golven hier een hoogte van 15 meter bereikten, en zo alles op hun weg meespoelden. 61000 mensen vonden de dood in Banda Aceh, hun lijken zijn netjes weggestopt in 4 massagraven in de stad. Dat zijn dingen die moeilijk te bevatten zijn...
Op de terugweg van Banda Aceh liep het eventjes minder vlot. Onze busrit van 10 uur deed er 14 uur over, ondanks de verwoede pogingen van onze suicidale chauffeur om alles en iedereen voorbij te steken (er was onderweg een afgrijselijk ongeval gebeurd: frontale en fatale crash tussen jeep en bus). Hierdoor kwamen we pas om 2 uur 's nachts aan in Medan. Ons gezond verstand zei dat we beter op de bank in een gesloten busstation konden slapen, dan midden in de nacht met
Pulau Weh
Tussen de black tip reef sharks en de octopussies zwommen we in 10 minuten naar het eilandje aan de overkant ons hele bezit door de straten van Medan te slenteren, op zoek naar een hotel. Het werd een lange nacht op een steenharde bank, met ontelbare muggen die cirkelden boven onze hoofden en een hele rattenkolonie die de grond onveilig maakte. Opgelucht dat het weer licht werd, zijn we na het ontbijt meteen vertrokken naar Bukit Lawang.
Bukit Lawang is gekend om zijn nationaal park dat bevolkt wordt door een 5000-tal orang utans. Dat moesten we natuurlijk gezien hebben. De volgende dag zijn we meteen vertrokken op een tweedagse jungletrek onder leiding van gids Thomas en drie Nederlandse mede-trekkers. De jungletrek was behoorlijk zwaar, berg op en berg af, uitglijdend over boomwortels en bospaadjes die glibberig waren van de zware regenval (het is dan ook een REGENwoud...). We werden al snel beloond, een orang utanmoeder en jong slingerden tussen de bomen alsof het niks was, en even verderop zagen we nog meer van die prachtige dieren. In de late namiddag kwamen we aan in ons kamp voor de nacht. Daar zwommen we in de rivier tot het avondeten en keken we naar de aapjes in de bomen rond ons (dit keer longtail macaque en Thomas leaf monkeys). De volgende
Pulau Weh
Uitzicht vanop het terrasje van onze bungalow (met Anne die plichtbewust zand en kakkerlakken de oceaan in bezemt) dag hadden we na een stevig ontbijt nog een drie uur durende tocht te goed, zwaarder dan de eerste dag. Ron en Ada, het Nederlandse koppel, besloten in het kamp te blijven en met Thomas en Diana baanden we ons een weg door de jungle. Het klimmen en klauteren werd beloond met een geweldige rafting terug naar ons kamp, waar de lunch (en Ron en Ana natuurlijk) op ons wachtten. Van daaruit zijn we verder geraft tot het dorp. Dat raften was echt een belevenis: op een camion-binnenband over de wild stromende rivier, en maar lachen als we overspoeld werden in een stroomversnelling!
Ron, Ada en Diana trokken net als wij van Bukit Lawang naar Samosir, een eiland in het vulkanisch meer Danau Toba. Zij hadden een minibusje gehuurd tot Medan en we mochten zomaar mee met hen, superlief! Ook Danau Toba moet ooit behoorlijke bezoekersaantallen gelokt hebben, maar nu was daar niet veel van te zien. Een overvloed aan accomodatie en restaurantjes, maar geen toeristen om al die plaatsen op te vullen. Wij waren echter weer stiekem blij met de rust en onze spotgoedkope hotelkamer met balkon voor ocharme 2,8 euro. In Bukit Lawang was al gebleken dat
Pulau Weh
Restanten van de vorige duikshop na de tsunami we goed konden opschieten met onze Nederlandse vrienden, maar in Danau Toba hebben we elkaar pas echt beter leren kennen. De eerste dag hebben Yves en Ron samen mountainbikes gehuurd waarop ze een deel van het eiland verkend hebben, Diana was weg met de brommer en Ada en ik hebben gezellig liggen lezen, praten en zwemmen aan het meer. 's Anderendaags zijn we weer met z'n vijven op expeditie geweest op het eiland. Met de brommer reden we langs rijstvelden, heuvels, eilandjes in het meer, warmwaterbronnen en zelfs een huwelijk. De mannen hadden besproken dat Ada en ik minder zouden klagen over hun rijstijl als we zouden wisselen van partner. Ada moest dus achterop bij Yves en ik achterop bij Ron. We hebben ons geweldig geamuseerd (het was ENIG!) en het was dan ook met spijt in het hart dat we de volgende dag afscheid van hen hebben genomen, en lang hebben nagezwaaid...
Sumatra was een aaneenschakeling van hoogtepunten, van snorkelen met haaien en wandelen met orang utans tot het leren kennen van Ron, Ada en Diana en onze motortocht op Danau Toba. Het schept hoge verwachtingen voor de rest van Indonesie, want nu ligt Java aan onze voeten...
Pulau Weh
Strandwandeling
Advertisement
Tot: 0.085s; Tpl: 0.024s; cc: 8; qc: 25; dbt: 0.0504s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
Lieven
non-member comment
Verwarring
Dit lijkt het paradijseiland wel? Vandaag was de dood van Suharto of Sudarto- what's in a name- op het nieuws, jammer dat mensen onder zulk een dictator hebben moeten leven. Ik ben wel in de war met de fotos: wie is nu wie? Misschien moeten jullie bij elke foto de naam vermelden ;) cheers, Lieven