Week 1: Tutje goes abroad

---

Selemat siang lieve iedereen!

De eerste week van dit nu al geweldige avontuur zit erop en hoewel ik ontzettend hard heb geroepen dat ik absoluut geen blog ging bijhouden, ben ik er nu toch eentje aan het schrijven. Want ja, na alles wat ik in deze ene week al heb meegemaakt begon het ontzettend te kriebelen om alles wat ik mee maak op te schrijven zodat ik het met iedereen kan delen.

Deze eerste week was dan ook niets meer dan een complete rollercoaster. De cultureshock is achter de rug en ik heb alles behalve heimwee, want wat is het hier prachtig. De mensen zijn hier zo ontzettend lief, openhartig, behulpzaam en gastvrij en het is prachtig om te zien hoe verschillend maar toch hetzelfde we zijn.

Op naar de 'Adventure of a Lifetime'

Afgelopen vrijdag ben ik vertrokken vanuit Frankfurt waarna ik mijn eerste stop had in Dubai om vervolgens naar Kuala Lumpur door te vliegen. Al helemaal gesloopt moest ik op Kuala Lumpur Airport 6 uur wachten op mijn laatste vlucht naar mijn eindbestemming voor de eerste 6 weken: Yogyakarta. En wat doe je als je als meisje 6 uur lang moet wachten op een van de grootste vliegvelden van de wereld? Precies, Duty Free Shopping! Na alle vakjes van mijn backpack gevuld te hebben met allerlei onzin, was het tijd om te boarden voor mijn laatste vlucht.

In Yogyakarta aangekomen kwam de stresskip in mij naar boven, want ja, wat als ze mijn visa na al die moeite toch niet accepteren? De man achter de balie keek me dan ook veels te lang aan toen ik met mijn klamme handjes mijn paspoort aan hem gaf. Jeetje wat duurde die 2 minuten dat hij mijn paspoort doorbladerde lang... Maar ik had alles toch goed geregeld, yay!, en mocht doorlopen. Eenmaal mijn bagage opgehaald ging ik opzoek naar de Aiesecers die me zouden komen ophalen. Maar wat nou als ze me vergeten waren? Opnieuw brak het zweet me uit. Maar ook dit keer had ik me niet voor niets zorgen gemaakt, want toen ik het vliegveld uit kwam lopen begon er 10 man te schreeuwen, te klappen en te springen omdat ik eindelijk, na 2 maanden voorbereiding, voor hun neus stond. Ik werd overladen met knuffels en vragen en moest meteen mijn bagage afgeven aan een van de jongens van Aiesec, want je eigen bagage dragen als meisje doe je hier niet. En hoewel ik natuurlijk ontzettend aan het tegenstribbelen was omdat ik grote zelfstandige vrouw ben, ... , kon ik het niet uit hun hoofd praten. Nou vooruit dan maar.

Tutje zonder wcpapier, als dat maar goed gaat...

In de auto onderweg naar de accommodatie waar ik de komende 6 weken zou gaan verblijven werd ik beladen met 100en vragen over Nederland en of ik wel alle souvenirs waar ze om hadden gevraagd voor ze had meegebracht, natuurlijk, planmatige ik denkt overal aan. Eenmaal aangekomen bij de accommodatie waren er geen kakkerlakken (THANK GOD!) maar ook geen douche of normale wc, aii... Douchen doe je, zoals vroeger, met een emmer water die je over jezelf heen gooit. De wc doorspoelen doe je ook door met een emmer water in de toilet te gooien, want automatisch gaat dat niet. En dan nog een vraag die bij me op kwam: hoe ga je naar de wc zonder wc papier? Gelukkig had mijn kamergenootje Merle, Nederlandse blondie, dit voor vertrek al gegoogled dus kon ze me alles haarfijn uitleggen. Conclusie: even snel naar de wc gaan is er niet bij, want dat bleek een heel gedoe... Het huisje is dus super Indonesisch, wat naast een beetje wennen vooral een hele beleving is.

Street Fighter Project

Afgelopen maandag zijn we begonnen met ons project: Street Fighter, wat in het teken staat van Educatie. Tijdens dit project zal ik samen met 9 andere vrijwilligers uit verschillende landen uit de hele wereld, de kinderen in Yogyakarta Engels gaan leren. Daarnaast zullen we ze ook dingen leren over persoonlijke hygiëne en hoe bijvoorbeeld om te gaan met afval. Ook zullen we ze wat leren over onze eigen culturen door ze onze traditionele kostuums te laten zien en ze kennis te laten maken met bijvoorbeeld typische snacks uit onze thuislanden. Bovenal wil ik ze persoonlijk graag hun 'happy place' teruggeven in de 6 weken dat ik hier ben. We zullen te maken krijgen met straat kinderen die in hun korte leventjes al heel wat hebben meegemaakt en dus en hoop bagage hebben. Ik wil ze graag weer laten lachen en ze even laten vergeten hoe het leven thuis is. Ten slotte is het vooral de bedoeling dat de kinderen enthousiast gemaakt worden voor het onderwijs zodat ze het leuk gaan vinden om naar school te gaan. Ook hopen we dat ze het nut gaan inzien van educatie en dat we hun ouders kunnen overhalen om hun kinderen naar school te sturen in plaats van naar de straat om daar te werken. Ik weet dat dit allemaal ontzettend ambitieus is en dat een groot gedeelte van deze droom niet zal standhouden als ik Yogyakarta zal verlaten, maar als ik al een kind van de 1000 die ik aankomende weken zal gaan ontmoeten enthousiast genoeg heb gemaakt om uiteindelijk naar de lokale universiteit te gaan, is mijn missie geslaagd.

De eerste week heeft vooral in het teken gestaan van het vormgeven van ons project. Wat willen we de kinderen leren en hoe gaan we dit doen? Het leuke is dat we alles zelf mogen bedenken en dat niemand ons tegen houd in onze creatieve ideeën. Aiesec heeft ons een timeline en een format gegeven, de rest moeten we zelf maar uitzoeken. Een leuke challenge! Maar naast al ons 'harde' werken, hebben we vooral veel kunnen zien van Yogyakarta en haar omgeving. We hebben wat basis Bahasa geleerd, maar ook een aantal Indonesische rituelen en gebruiken. Zo is 78 %!v(MISSING)an de Indonesische populatie islamitisch, waardoor er meer meisjes met hoofddoek rondlopen dan zonder. Bij sommige bezoeken zullen wij dan ook een Hijab moeten dragen en de OC's waren maar wat blij toen ze er een bij mij op mochten doen. In 10 seconden werd ik van Europeaan omgetoverd tot Arabier. Na het dragen van een Hijab voor een hele dag heb ik een ongekend groot respect gekregen voor de meisjes die er altijd een dragen, want Jezus, wat is dat ding warm. Naast het dragen van een Hijab in sommige gevallen, dragen we hier altijd een lange broek of rok en een shirtje met mouwen omdat dat nou eenmaal normaal is hier, ook voor de niet-islamitische meisjes. En voor als je je af vraagt hoe ik dat elke dag weer overleef : Ik heb absoluut geen idee!

Beautiful but weird Indonesia

Het mooie aan dit land vind ik dat hoewel merendeel van de populatie islamitisch is, alle soorten religies hier rondlopen en ook geaccepteerd worden. Iedereen gaat met elkaar om, respecteert elkaar en veroordeeld niemand. We denken dat we in Nederland ontzettend tolerant zijn, maar op het gebied van accepteren van religies kunnen we veel van Indonesië leren. Er loopt hier niemand rond met de overtuiging dat de islam de bron is van alle kwaad of het liefste ziet dat alle aanhangers van dit geloof het land uitgezet worden. Ook loopt hier niemand rond die per se wilt dat iemand aanhanger word van zijn of haar geloof. Het gaat er niet om of je een hoofddoek draagt of niet, of bidt voor god of voor Allah, iedereen hier is gelijk en ik denk dat dit de mooiste ervaring is die ik tot nu toe heb gehad hier.

Een ander puntje waar ik me over verbaasd heb afgelopen week is het scala aan 'whitening' producten die hier te koop zijn. Ik praat nu niet over de gebruikelijke whitening tandpasta die we allemaal wel kennen, maar ik heb het hier over whitening bodylotion, whitening face scrub, whitening deodorant en menig andere whitening producten. De schappen staan er vol mee. Iedereen kijkt me dan ook heel raar aan als de zon doorbreekt door de vele bewolking, vooral te danken aan de pollution, en ik niet als een een of andere maniak wegren naar de schaduw maar gewoon rustig blijf zitten om te werken aan mijn tan. Want ik kan natuurlijk niet terug komen zonder een lekker gebruind tintje. Nee dat begrijpen ze hier niet.

Tenslotte hebben we ook een hele hoop leuke dingen gedaan. Zo hebben we tussen het voorbereiden van ons lesmateriaal een bezoekje gebracht aan de Prambanan Tempel. Een Hindoeïstische tempel, die ondanks dat hij een beetje verwoest is door de redelijk veel voorkomende aardbevingen hier, nog steeds ontzettend mooi is. Ook hebben we een bezoek gebracht aan de Borobudur Tempel. Een ontzettende trekpleister voor toeristen en locals een een absolute must see. Voordat we naar de de tempel gingen zijn we naar een berg in de buurt gereden om de zonsopgang te kunnen zien. Hoewel het een beetje mistig was, was de zonsopkomst absoluut adembenemend en was het het helemaal waard geweest om hiervoor om half 3 in de ochtend op te staan. Rond een uurtje of 7 kwamen we bij de tempel aan en begonnen we aan onze reis naar boven want 500 traptreden doe je niet in 5 minuten. En hoewel we de tempel in een uur hadden kunnen bekijken, zijn we zeker drie uur bezig geweest aangezien we elke 2 minuten werden gevraagd voor een foto met de locals. Als ik al beroemd had willen worden heeft deze ervaring me helemaal van deze gedacht afgebracht, wanr wat een ontzettend gedoe! Ik moet toegeven de eerste 5 keer is het wel grappig want geef toe, iedereen houdt wel van een beetje aandacht. Maar bij de 20ste vraag ben je er toch wel klaar mee en ben je nog geen 100 treden opgeschoten. Maar ook voor dit puntje geldt: weer een ervaring rijker. Eenmaal weer beneden kwam er stiekem een droom voor me uit die jammer genoeg beëindigd werd met een aantal tranen. Onder aan de tempel stonden namelijk 5 ECHTE jawel ECHTE olifanten. Iedereen die mij ook maar een beetje goed kent weet dat olifanten mijn lievelingsdieren zijn en dat het een droom voor mij was om ze een keer buiten de dierentuin te zien en ze te kunnen knuffelen. Het trieste was alleen dat deze olifantjes werden gebruikt als toeristen attractie wat betekend dat ze stroom schokken toegediend krijgen als ze niet willen luisteren of dat er met een pikhouweel op hun schattige koppies wordt ingeslagen. Toen ik dit zag brak mijn olifanten hartje en moest ik, ja ik weet het heel gênant, toch wel een niet zo stiekem traantje laten.

Dat deed me denken, misschien volgend jaar naar Thailand of Sri Lanka voor een olifanten project? Nou niet te snel op de feiten vooruit lopen, want ik heb nog 11 weken te gaan en daarom wil ik dit wellicht veels te lange verhaal afsluiten met het grappigste wat ik afgelopen week heb meegemaakt. Namelijk vervoerd worden in een ambulance met 10 man tegelijk, zodat iedereen er met een hernia uitkomt en dus eigenlijk meteen weer terug kan in de ambulance, trust me, it was fun 😉

Selamat tidur!

Dikke kus

Im

---