De gouden driehoek

---

Hey, iedereen,

Na mijn zachte landing in Delhi wordt ik moe wakker. Ik ben sinds ik in India ben altijd een beetje moe. Slapen is lastig in de hitte. De zon zorgt ervoor dat alles langzamer gaat. Ik scoor wat ontbijt in de buurt en ga opzoek naar het telefoon winkeltje waar ik mijn simkaart heb gehaald. Ik moest daar de dag na de bestelling voor terugkomen om een uur of 6. Maar toen was de tent al gesloten. Deze ochtend is het hetzelfde verhaal. Ik heb nog geen ontvangst en heb geen idee waar er nog moet gebeuren dus besluit ik het even te vragen aan de etenswinkel ( ik weet niet hoe ik het anders moet noemen) aan de andere zijde van bet drukke steegje. Na wat moeizaam Engels word ik 6 winkels naar rechts verwezen. In dit andere telefoonhandeltje kost het weer wat energie om duidelijk te maken wat er aan de hand is. De man luistert vaak slechts met een half oor. Dan opent hij een laatje en tovert een formulier met mijn pasfoto erop op tafel. Er onbreekt alleen nog een telefoonnummer van een Indiase vriend. Die moet gebeld worden om te verifiëren dat alles in de haak is. Gelukkig heb ik de buisnesskaart van mijn nieuwe indiase amigo Anil Kumar bij mij. Op de terugweg naar het hostel loop ik Anil tegen het lijf. Hij laat zijn ontroerend goed kantoor aan mij zien. Een gat in de muur met geel en oranje geverfde muren. Ik heb het gevoel dat het computer scherm op het bureau niet aangesloten is op een werkende computer en vraag mij af of dit kantoor ooit gebruikt is waarvoor het bedoeld is. Als Anil mij vraagt of ik een Nederlandse 'white skin girl' naar Delhi kan brengen zodat hij de liefde kan bedrijven is hij bloedserieus. Ik leg hem uit dat dat allemaal niet zo makkelijk is en keer terug naar mijn hostel. Samen met Gill uit Engeland ga ik in de middaghitte naar De Lotustempel. Een architectonisch meesterwerk en het hart van de relatief jonge bahai religie. Een religie voor iedereen die de mooie dingen uit andere religies combineert. Alle aanhangers doen een tal van goede dingen in de wereld, van vrouwenemancipatie (iets wat best hard nodig is in India) tot aan klimaatbehoud. In de tempel mag iedereen bidden en mediteren. Doordat er geen afbeeldingen van heilige en goden te vinden zijn in de binnenkant heeft de neutrale tempel
iets weg van een congresgebouw. We gaan opzoek naar wat te eten en slenteren door het nieuwere en chiquere gedeelte van de stad. We eindigen in de chaishop naast het hostel. Alle reizigers van mijn slaapplek duiken het nachtleven van Delhi, maar ik sla de uitnodiging af. Ik ben heel moe en heb al een tijd een lichte hoofdpijn. Bovendien treedt er morgen ergens een dj op die Indiase en westerse invloeden mixt. Op het dak ontmoet ik een groep Indiers die examen doen om krav maga instructeur te worden, een Israëlische verdedigingsport. Ik ben welkom om de volgende ochtend om 7 uur mee te doen met een oefensessie. In de hoop een goede nacht te draaien maak ik een bedje in de gemeenschappelijke ruimte met airco. Slapen lukt hier echter niet en ik verhuis terug naar de sauna. De volgende ochtend wordt ik moe wakker van de wekker. De krav maga meesters zouden mij komen ophalen maar zijn nergens te bekennen. Best jammer want ik kan wat sporten wel gebruiken. Ik denk dat het niks persoonlijks is, Indiase afspraken zijn waarschijnlijk wat minder betekenisvol dan de onze thuis. Ik probeer online een treinticket naar het plaatsje Bundi, voor de volgende dag te regelen. Online boeken lukt niet dus spring ik in de metro richting treinstation. Als je met de metro in delhi wil moet je eerst door een vliegveldachtige beveiliging. Na 10en heb ik weinig kans meer op een ticket. Het spoornetwerk is fantastisch in India maar een treinticket bemachtigen is net zo pittig als een concertticket, je moet er op tijd bijzijn. Ik wordt door aardige en minder aardige mensen achter het loket geholpen en kom uiteindelijk in het tourist office terecht. Daar blijk ik een paspoort nodig te hebben om te kunnen boeken. Zonder succes druip ik af. Terwijl ik de grijze lucht inadem probeer ik van de ze uitdaging te genieten. Het lukt maar half. Terug in mijn uitvalsbasis betrap ik mezelf erop dat ik mij verveel. Best knap in een vreemde stad waarin zoveel te doen is. Een Australisch meisje weet mij te enthousiasmeren om nog het een en ander bezichtigen. Een beetje metromoe kom ik aan bij Humayun's tombe. Het gebouw in mughalstijl, van dezelfde architect als de
Taj Majal, is rood van kleur met een witte koepel. Het bouwwerk bezit een sierlijke schoonheid en is gelegen in een prachtige tuin. Het is een oase van rust, een ontsnappingvan de chaos in Delhi. Ik loop rond maak wat foto's en rust uit in de schaduw. Mijn energie is grotendeels verdampt door de zon en ik besluit dat de prachtige hindutempel in de buurt te veel voor mij is. De avond spendeer ik tenslotte met de andere gasten in mij hostel. Niemand heeft puf voor een feestje. De reizigers in India zijn anders dan in zuid-oost Azië, op de een of andere manier wat meer ontspannen misschien. Het is de behulpzame medewerkers van mijn hostel ook niet gelukt de treinticket te regelen. Ik besluit laat in de avond dat ik vroeg in de ochtend vertrek. Ik ga met drie andere jongens naar Agra. Het mooiste gebouwen van de wereld bekijken. Zij keren terug naar Delhi, waar ik ga slapen weet ik nog niet zeker. Ik sta weer vet vroeg op, maar het duurt even voor wij vertrekken. Als je met zijn 4en reist gaat alles wat langzamer. We proppen in een tuktuk en gaan per bus over een nagenoeg lege snelweg richting Agra. Na een ander tuktuk ritje zijn wij bij de ingang van het park bij de taj. Ik laat mijn backpack achter bij een souvenirwinkel en wij lopen een eind om een kaartje te kopen. Omdat het met deze hitte laagseizoen is is het zelfs in de middag best rustig. We bekijken het gigantische kunstwerk van binnen en van buiten. Het is inderdaad mooier dan op de plaatjes, maar naar mijn idee is de hele hysterie overdreven. Het is gewoon een heel mooi gebouw. Wij lopen gedachteloos kleppend de verkeerde kant op in het park en moeten een flink eind teruglopen voor mijn tas. Na een colaatje, een goede preventie voor buikklachten, gaan wij richting bustickets. De drie andere, Lucas uit Columbia, Jerry uit Hong Kong en Calum uit Manchester gaan met de bus van 5 uur naar Delhi. Ik ga naar Jaipur, de hoofdstad van het prachtige Rajasthan Mijn bus zou een half uur later vertrekken, maar blijkt net vetrokken. Onze tuktukchauffeur gast lekker door en rijdt de bus zo'n beetje klem. Ik heb al afscheid genomen en klim in de Indiase bus. Onder staan rijen stoelen. Boven compartimenten met bedjes. De compartimenten hebben ramen over de gehele hoogte die open kunnen. Je ligt dan voor je gevoel een beetje buiten. Ik puzzel mezelf samen met een vriendelijke man in een eenpersoonsruimte. Hij leert mijn een hoop Hindi tijdens de reis. S'avonds laat kom ik in de onbekende stad aan. Nooit mijn favoriete situatie maar soms komt het zo uit. De goedkoopste tuktuk bestuurder vraagt of ik seks met hem wil. 'you dont like indian boy?'. Beleefd maar heel duidelijk sla ik af. Gelukkig brengt hij mij naar mijn slaapplek. Een hostel van dezelfde keten als die in Delhi. Als hij een hand op mijn been legt kijk ik hem strak aan: 'No touch!'. Ik snap heel goed dat vrouwelijk reizigsters India niet alleen willen verkennen. Ik heb in een dag de goudendriehoek van India bereisd. De airco in de kamer zorgt dat ik eindelijk goed kan overnachten. De volgende ochtend doe ik rustig aan. Ik ben nog steeds niet helemaal opgeknapt. Ik ben van plan de roze stad en het nahargarhfort te bezichten. De roze stad is maar een klein stukje en meer oranje. Dat Jaipur roze is merk je vooral aan de sari's die de vrouwen dragen. Het fort is gelegen op een berg en heeft mooie zonsondergangen. Ik lift omhoog als derde man op een scooter. Het fort valt een beetje tegen. Ik spendeer veel tijd aan het schrijven van dit blog op een matras in de schaduw. Als het tijd voor zonsondergang is klim ik op een verhoging van waar de nieuwe stad zichtbaar is. Jaipur is 40km in doorsnede en strekt zicht tot aan de horizon uit. Als de lucht donker kleurt floepen overal de lichten aan. Een mooi gezicht. Hier ontmoet ik drie medicijnstudenten die een soort uitwisseling doen in India. Ik ga samen met hun uiteten. We eten de koninklijke Rajasthan thali. Een gerecht dat de oude koningen en krijgers klaar maakte voor de strijd. Het gerecht in een wat luxer restaurant is prachtig en machtig. In de avond leer ik wijze levenslessen van de hostelmanager. Mijn volgende dag in Jaipur maak ik gebruik van een tuktukchauffeur die mij naar het sierlijke amber fort brengt. Net als Jaipur lijkt er niet echt een bouwplan achter te zitten en dat maakt het fort met allemaal verborgen gangen en trappen een leuk doolhof. Het is net of ik de middeleeuwen in loop. Als ik vetrek ontmoet ik mijn medische vrienden. Sarah voelt zich niet lekker en besluit met mij naar de bios te gaan. Zitten en de hitte ontsnappen.de chauffeur heeft op mij gewacht en brengt ons naar de bioscoop. De welkomsthal heeft wat weg van een duur casino en ook de zaal is prachtig. De romantische actiefilm is bollywoodstijl. Heel intens en makkelijk te volgen zonder dat je hindi spreekt. Als ik in de pauze een gebakje bestel laat de man achter de balie hem vallen. Als hij vervolgens een trucje uithaalt om mij alsnog het gevallen gebakje te serveren zeg ik dat ik een nieuwe wil. Hierna keer ik terug naar het hostel. Ik eet mijn eerste indiase mango. Een uitstekende mango. En ga naar bed. Vandaag ga ik of naar Bundi of naar Nawalgarh. Twee kleinere plekken in Rajasthan waar het verkeer niet zo levensgevaarlijk is en de lucht een stuk frisser.

Liefs,
Klaas

---

Comments

[mieke]

moeilijk land
Hallo Klaas, India lijkt me een moeilijk land om in je eentje te reizen. De mensen zijn toch anders dan je tot nu toe beschreef. Goed dat je inmiddels wat ervaring hebt. Ik geniet wel erg van al je reisverslagen. Pas goed op jezelf en blijf genieten. Groetjes, mieke