19 oktober

---

Ik ben de dag begonnen bij het Nationaal Museum. Dit is het meest vooraanstaande museum over de geschiedenis van India. Het biedt een brede verzameling aan voorwerpen (aarderwerk, textiel, schilderijen, beelden, gebruiksvoorwerpen) uit de vele verschillende periodes en regios van India’s rijke geschiedenis, maar de context is vrij minimaal. Alleen de Harappa periode, de vroegste op het Indische subcontinent die tijdsgenoot was van o.a. Sumer en Egypte, de oudste beschavingen uit het Midden-Oosten (en deze onderhielden ook alledrie handelscontacten met elkaar) werd echt goed gepresenteerd. Het is gelukkig ook deze periode die mijn grootste interesse heeft.

Na het museum ben ik naar het Purala Qila gegaan. Dit is een fort gebouwd door een Afghaanse krijgsheer die Delhi vroeg in de Mughal periode had ingenomen. Enkele jaren later wisten de Mughal het te heroveren maar dus niet voordat dit fort gebouwd was. Deze staat overigens naar alle waarschijnlijkheid staat op de plek van de allereerste stad die is geb ouwd in de huidige metropool Delhi: de legendarische stad Indraprastha, die dateert van zo’n 1000-500 voor Christus. Sindsdien zijn er nog 7 steden in dit gebied gesticht waarvan New Delhi de laatste is. Van Indraprastha is echter niets meer te zien, alleen de bibliotheek, moskee en muren en gracht van de Afghaanse krijgsheer staan er nog. De rest van het immense fort is omgetoverd in een mooi parklandschap. Bij dit fort ontmoette ik een Indische familie van vader, moeder en tienerdochter uit Calcutta die bij hun zoon op bezoek waren die in Delhi woont. Zij gingen met z’n vieren dezelfde reis maken als ik: naar Rajastan, Agra en Varanasi. Samen met hen heb ik dit park doorlopen wat erg gezellig was en maar weer eens aangeeft hoe vriendelijk de Indiërs zijn en hoe makkelijk je met ze in contact komt. Het is vaak zo dat mensen je simpelweg wat willen verkopen als ze aardig tegen je doen, maar dit is lang niet altijd het geval.

Niet ver van de Purala Qila af stond de tombe van Humayun, de Mughal keizer die Delhi herveroverde op de voorgenoemde Afghaanse krijgsheer. Dit is met afstand het mooiste gebouw van de stad. Het combineert Indische en Perzische/Islamitische motieven om een soort van imitatie (in feite voorloper) van de Taj Mahal te vormen. Dit gebouw is echter deels van rood zandsteen gemaakt wat het toch een eigen karakter geeft. Om dit mausoleum heen is weer een prachtig parklandschap aangelegd waar je prima kunt ontsnappen aan de drukte van de rest van Delhi.

Na een mislukte poging om een nabijgelegen sufi (= stroming binnen de Islam) heiligdom te vinden eindigde ik mijn rondwandeling in de Lodi Garden, het mooiste park van de stad. Dit bos- en vogelrijke gebied is voor veel bewoners van Delhi bij uitstek hét toevluchtsoord om aan de stad te ontsnappen. Door het park verspreid staan verschillende tombes van voormalige Lodi sultans die over delen van Noord India heersten voordat ze verslagen werden door de Mughal, en deze tombes kunnen onbeperkt worden bezocht en beklommen. Deze worden ´s avonds ook verlicht wat na zonsondergang een heel bijzondere, mystieke sfeer creëert.

Ondanks dat het spitsuur was heb ik maar weer de metro terug gepakt richting hotel. Deze bleek weer bomvol te zitten dus ik paste er nog met moeite bij en kwam weer vlak bij de deur te staan. De volgende halte was een belangrijk overstapstation dus ik dacht: goed nieuws, kan ik zo lekker een beter plekje opzoeken. Maar helaas kennen de Indiërs geen metro etiquette zoals wij die hebben waarbij iedereen netjes op elkaar wacht, het werkt wat dat betreft hetzelfde als op straat: ieder voor zich.

Op moment dat de deur opengaat probeert iedereen die eruit moet tegelijk zo snel mogelijk de wagon te verlaten, desnoods met geweld, terwijl aan de andere kant van de deur iedereen die naar binnen wil precies hetzelfde doet. Dit levert op drukke stations dus een flinke veldslag op rond de deuren van de wagons, en omdat ik precies voor een deur stond had ik het genot om daar midden tussenin te staan. De stroom naar buiten bleek wel een sterker dan de stroom naar binnen toe, dus er werd aan alle kanten aan mij geduwd en getrokken om mij de metro uit te slepen. Het handigste zou dan zijn om daarin gewoon mee te gaan en dan later opnieuw in te stappen (waarom moeilijk doen als het makkelijk kan?), maar er stonden genoeg mensen op het perron te wachten dat ik wel inzag dat ik dan wel eens op de volgende trein zou mogen gaan wachten, waar waarschijnlijk hetzelfde circus zich zou herhalen. Dus ik besloot om mooi te blijven staan waar ik stond, wat vrij gemakkelijk bleek want die Indiërs zijn allemaal minstens een kop kleiner dan mij, broodmager en eten duidelijk niet genoeg spinazie (ondanks dat het hier vaak op de menukaart van restaurants vermeld staat) want spierballen hebben niet. Dus als zij iemand van mijn formaat willen verplaatsen die ook nog eens niet wil meewerken, levert vooral een humoristisch spectakel op zonder dat het bijster effectief is. Uiteindelijk zag iedereen in dat er ook ruim voldoende plek was aan weerszijden langs mij heen te gaan, maar dat duurde wel even. Dit voorkwam wel dat ik een beter plekje op kon zoeken maar enkele haltes later was ik bij m´n stop en blij dat ik weer buiten stond.

Dat was helemaal het geval toen ik erachter kwam dat ik midden in een grote optocht terecht was gekomen. Deze had ongetwijfeld ook met het Festival of Lights te maken want er was wederom ook veel symboliek van licht en vuur en felle kleuren. Er werd ook veel snoep uitgedeeld dus er liepen een hoop uitgelaten kinderen rond. Deze optocht bleek dwars door Old Delhi te lopen, wat fantastisch mooi was om getuige van te zijn. Ik heb vervolgens midden in Old Delhi heerlijk gegeten bij een tentje wat hoog werd aanbevolen door de Lonely Planet waar ook veel locals kwamen. Het was er bepaald niet schoon (de kakkerlakken liepen er over tafel) maar de burrah (een soort van hele hete schaapsvlees spareribs) smaakte wel fantastisch.

Na het eten was het tijd om naar het Djoser hotel te gaan, wat een heel avontuur bleek. Ten eerste wist de riksja chauffeur totaal niet waar hij heen moest en sprak ook geen woord Engels, en zelfs navraag bij wat winkeliers die mij wel konden verstaan kwamen we er totaal niet uit en zette hij me uiteindelijk af bij het dichtstbijzijnde metrostation, iets was hooguit 10 minuten lopen was geweest en eiste daar een bedrag voor waarvoor ik de halve stad had kunnen doorfietsen. Ik heb de man een derde van dat bedrag gegeven (rond de €0.50) en ben maar gaan lopen, hopend dat ik een meer competente riksja chauffeur zou tegenkomen. Hierbij kwam ik er al snel achter dat de optocht van eerder die avond nu ook deze hoek van Old Delhi had bereikt waardoor het echt stik- en stikdruk was en ik er met mijn koffer en handbagagge nooit door zou komen en rikjas en tuktuks het helemaal wel konden vergeten. Mijn enige opties waren óf een uurtje wachten totdat de optocht voorbij was, of maar weer tijdens de spits de metro ingaan, met baggage en al. Dat laatste werd het, en dat bleek weer een heel geduw en getrek maar uiteindelijk wist ik zonder al te veel kleerscheuren de buurt van het hotel te bereiken, waar de riksja chauffeur wel Engels sprak en, weliswaar na enige navraag, ook vrij snel het hotel dat in mijn papieren stond had gevonden.

Daar bleek men echter helemaal niets van een Djoser groep af te weten. Djoser had afgezien van de naam van het hotel verder ook geen enkele informatie of voucher of bevestigingspapieren meegeleverd en het was buiten kantooruren in Nederland dus ik kon helemaal niets. Gelukkig waren de medewerkers van dit hotel (Daanish Residence) bijzonder hulpvaardig en wisten met een hoop zoekwerk het nummer van het lokale agentschap dat Djoser in India gebruikt te achterhalen, die zij vervolgens voor mij belden. Deze bleek ook niets van mij te weten, maar vond mij met enige moeite terug op een lijst van een totaal andere reis een week later. Ik zag het al helemaal misgaan en mezelf op de volgende vlucht terug naar Nederland zitten, maar hier maakte ik voor het eerst kennis met het onofficiële motto van dit land: everything is possible in India (spreek uit met een sterk Indisch accent). Al snel waren mijn gegevens omgezet en stond ik op de juiste lijst, en ik zou ´binnen enkele minuten´ door iemand van Djoser worden opgehaald en naar het juiste hotel gebracht worden. Want niet alleen waren mijn gegevens niet goed, het bleek ook dat het hotel op het laatste moment gewijzigd was (wat, zo later bleek, ook voor de reisleider van Djoser als een verrassing kwam).

Ik was er volop op voorbereid om minstens een halfuur te moeten wachten maar liep zowaar binnen vijf minuten een Indiër de receptie binnen die naar mij vroeg. Het bleek geen medewerker van Djoser te zijn maar een loopjongen van het nieuwe hotel, maar op dat moment was ik al lang blij dat de situatie een draai in de goede richting aan het nemen was. Op het juiste hotel, dat nog geen 500 meter verder bleek te zitten, was er nog wel enige onduidelijk over wie ik exact was (men dacht dat ik de reisleider was) maar ik had binnen de kortste keren een kamer en kon eindelijk lekker douchen. Vervolgens begon het zenuwachtige wachten op de rest van de groep, want ik was er na de moeilijkheden van eerder niet gerust op totdat ik me daadwerkelijk bij de groep had aangesloten. Ik vroeg tegen 23:30 hoe lang het nog zou duren en werd verteld dat het nog tien minuten zou zijn. Toen er veertig minuten later nog niemand was begon ik me aardig zorgen te maken (de vlucht zou om 22:30 landen) maar ik wist dat het geen zin had hier verder navraag naar te doen want dan zou ik toch wel weer een verzinsel als antwoord krijgen. Mijn enige geruststelling was dat de loopjongens van het hotel ook duidelijk op iets zaten te wachten, naar ik aannam ook de Djoser groep – dit bleek een correct aanname. Het werd uiteindelijk pas na 01:00 dat de groep arriveerde; de vlucht vanuit Parijs (de rest van de groep vloog niet rechtstreeks) had een vertraging van een uur gehad en blijkbaar had niemand van het hotel of Djoser India de moeite gedaan om dit te checken. Hoe dan ook, ik kon eindelijk met een gerust hart naar bed.

---