Advertisement
Published: September 2nd 2008
De laatste paar minuten in Brussel
Ik stond net op het punt om te vertrekken, maar had nog genoeg tijd om een familie kiekje te nemen. Op de achtergrond het douanehokje met het poortje waar ik door zou verdwijnen na nog een paar keer gezwaaid te hebbenNa een tijdje lopen kwam ik aan bij de douane waar mijn handbagage gecontroleerd werd. Daar werden mij al gelijk mijn deodorant en mijn flesje water afhandig gemaakt, geen ruimte voor angstzweet of elke andere vorm van zweet
In de vertrekhal
Sommige auto's verdienen het om op een voetstuk geplaatst te worden. Dit is daar zeker een van. dus. De vrouw aan de incheckbalie had me verteld dat ik moest opstappen bij gate A59 en ik keek nog even snel op mijn ticket om dit te kunnen bevestigen. Eenmaal aangekomen ging ik op een van de stoelen bij de gate zitten. Na een paar minuten vroeg een vrouw mij of deze vlucht naar Helsinki ging. Ik vertelde de vrouw dat de vlucht inderdaad naar Helsinki ging en ze bedankte me. De vrouw tikte mij even later aan en zei dat de vlucht bij de andere gate was, gate A57 welteverstaan. Dus, behoed voor een grote misser ging ik naar gate A57 waar ik na even gezeten te hebben op het vliegtuig stapte.
In het vliegtuig had ik twee stoelen voor mezelf, waarschijnlijk omdat degene die hem geboekt had niet op was komen dagen of op het laatste moment had afgezegd. Kon ook zijn dat het niet zo druk was. Het vliegtuig was maar een bescheiden vliegtuigje, zonder enige vorm van vertier aan boort in de vorm van lcd schermen waar vaak films op te zien zijn, het was immers ook maar een korte vlucht. Ik heb deze vlucht al muziek luisterend doorgebracht, het was nogal bewolkt dus
Bij de gate
Een groepje lekker harde metalen stoelen bij de gate, waarop je kan relaxen tot je vliegtuig aankomt. buiten was niet veel te zien, voorzover mijn zitplaats bij het raam. Enige nummers verder werd de landing ingezet en deze deed meer zeer aan mijn oren dan ik bij mijn vlucht naar Kreta had, wat me nogal bezorgd maakte betreffende de volgende twee vluchten, een bezorgdheid die later onnodig bleek te zijn.
De luchthaven van Helsinki was in het eerste opzicht niet bepaald groot, maar op weg naar de gate waar ik vertrok, gate 31, kwam ik erachter dat ik de hele tijd in een afgelegen hoek van het vliegveld had gezeten. Ik vond het al vreemd dat er zo weinig winkels waren in een luchthaven gelegen in een hoofdstad. Na nog even snel tussen de zonnebrillen te hebben gekeken, omdat mijn zonnebril thuis lag, begaf ik me verder naar mijn gate. Om bij mijn gate te komen moest ik eerst langs een hokje en mijn paspoort laten zien, terwijl ik uit het raam keek zag ik een grote Boeing MD-11 staan, waarvan ik dacht dat het mijn vlucht was. Het aantal chinezen gezien de vorige vlucht was radicaal toegenomen, van 0 naar ongeveer een populatie van 30 man, maar deze menigte werd toch nog gedomineerd door de
De gate
Eindelijk mijn gate gevonden vanwaar ik mijn reis in het luchtruim zou beginnen. Dacht ik..... westerse meerderheid, waaronder een stel zakelijk aangeklede types en een Fins sportteam compleet met bierbuiken. Ze waren ze waarschijnlijk vergeten uit te nodigen voor de spelen. De kans was ook groot dat ze het bowlen gingen introduceren bij de spelen. Blijkbaar viel ik in de gunst bij Finnair, want ditmaal had ik weer twee stoelen, twee paar kussens en twee paar dekens gekregen, hoewel ik de laatste twee niet gebruikt heb. Deze vlucht duurde een stuk langer en ik had voorgenomen deze vlucht te slapen, omdat ik toch in de avond vloog en het weer licht zou zijn op het moment van de landing. Hier kwam echter weinig van terecht, want tegen het geroezemoes in het vliegtuig en het gestommel van de motor konden zelf mijn oordopjes niet op.
Tijdens de vlucht leek het toilet ook de hoofdattractie te zijn, aangezien de rijen daarvan meestal tot in het gangpad stonden, deed me denken aan de Furius Baco tijdens mijn vakantie in Salou, alleen wist ik van tevoren al dat dit minder spectaculair zou zijn. Mijn stoel was dicht bij het kleine kamertje en had precies uitzicht op de rij en had voorgenomen te wachten op mijn stoel en te
Voorbereiding
Verschillende mensen die op hun vliegtuig aan het wachten waren. Buiten kan je het schare aan vliegtuigen zien dat zich klaar maakt voor vertrek gaan als de rij weg zou zijn. Alleen wanneer het aantal wachtenden gereduceerd was tot één persoon en ik dacht eindelijk te kunnen gaan, kwam er steeds weer een nieuwe volle blaas bij, waardoor ik nog langer kon wachten en uiteindelijk toch maar in de rij ging staan na 5 keer dezelfde gebeurtenis. Het hielp waarschijnlijk ook niet mee dat het grote deel van de toiletgangers beperkt was tot oude mannen en de leden van het bovengenoemde sportteam, die hun wilde haren en hun haren al een tijd geleden verloren hadden. Omdat ik niet kon slapen heb ik maar een van de films gekeken en hoopte zo in slaap te dommelen. Uiteindelijk bleek het een goede film te zijn, genaamd Drillbit Tailor met een van de hoofdrollen gespeeld door Owen Wilson, waardoor ik me nog aardig vermaakt heb in plaats van de nodige slaap te pakken.
Eenmaal in Beijing aangekomen te zijn en 1 uur slaap verder te zijn begaf ik me naar de hal waar de bagage opgehaald werd. Om hier te komen moesten we van de aankomst hal met een treintje naar de vertrekhal, wat al laat merken hoe groot het vliegveld wel niet was, afgezien van
Bagage ruim(en)
Een van die vliegtuigen die net bij een van de gates gestationeerd werd. De bagage stond op het punt uitgeruimd te worden, waarna er weer nieuwe bagage inging. de gate nummer 514 die ik tijdens onze landing had gezien. Op vrijwel elke hoek stonden politieagenten en bij de douane naar de buitenwereld prijkten ook strak in het uniform gestoken douaniers. Bij de lopende band waar je je bagage op kon halen liepen ook mannen met vermoedelijk drugshonden. Een van de honden bleef snuffelen bij een huilend kind met gezin, waarna de twee Chinese agenten elkaar aankeken en de een naar de andere nee schudde als een teken de reizigers niet te fouilleren en hun bagage door te nemen. Toch nog enige vorm van moraliteit die ik niet verwacht had te vinden op zo'n streng bewaakt vliegveld.
Na mijn koffer van de band geplukt te hebben, die makkelijk te herkennen was door het gele sjaaltje dat aan het handvat prijkte, en mijn laatste euro's(ik had in Helsinki enige versnaperingen gekocht en nog een pak met 6 repen Toblerone in het vliegtuig)ingewisseld te hebben voor Chinese Yuan(1 euro voor ongeveer 10 Yuan) , ging ik naar de incheckbalies die er nogal verlaten bij lagen. Voorzover kon ik nog Engels spreken met wederzijds begrip, maar ik merkte al wel duidelijk dat ik het westen verlaten had. Voor ik de vertrekhal
De "juiste" Gate
Dit bleek uiteindelijk mijn gate te zijn, terwijl mijn ticket toch echt A59 zei. Gelukkig lag deze Gate net naast de A59, dus een echt lange wandeling was het niet en ik was dus nog ruim op tijd. in kon werd ik eerst grondig gefouilleerd, ik moest zelfs mijn schoenen uitdoen en mijn pakje Hollandse Roosvicé had het dan weliswaar tot in China gered, Yantai zou het niet halen, omdat de verstekeling apart genomen werd. Hierna stapte ik de gigantische vertrekhal voor nationale vluchten, oftewel domestic flights, in. Deze was overbevolkt met Chinezen (het enige echte China in Beijing ten tijde van de spelen) en bevatte bijna een heel winkelcentrum en een stuk of 50 gates. Mijn gate was nog niet bekend en ik moest na 1,5 uur teruggaan naar de informatiebalie om het opnieuw te vragen, omdat het de eerste keer niet niet bekend was. Na wat rondgekeken te hebben en mijn eerste Chinese ijsjes te hebben genuttigd (die overigens heel lekker was, vanilla-almond, hmmm) was het tijd om me te gaan melden bij de informatiebalie, het was inmiddels bijna 11 uur Chinese tijd. Het zou nog ruim een uur duren voor ik mijn vliegtuig in kon.
Na nog van gate C56 naar C33(waar ik overigens al een hele tijd had gezeten voordat ik me naar gate 56 begaf) gesnelwandeld te zijn, omdat ze een last minute wissel van gate hadden gemaakt, stapte ik in mijn
Eerste landing
Mijn eerste landing in het Finland, Helsinki. Het weer was hier niet veel beter dan thuis, maar er was verassend veel groen te zien, vanuit het vliegtuig en rond het vliegveld. Veel van de hoofdstad was er niet te zien door het te dichte wolkenveld en de afgelegenheid van het vliegveld. laatste vlucht naar Yantai. Ik voelde mezelf nog aangekeken toen ik het vliegtuig in stapte, omdat ik een van de enige buitenlanders in het vliegtuig was en de meerderheid Chinees was. In tegenstelling tot de vliegtuigen van Finnair was het nogal broeierig warm in dit vliegtuig van Air China ondanks dat het buiten hevig regende. In combinatie met het tekort aan slaap maakte dit mijn oogleden nogal zwaar en werd ik weer wakker toen we opstegen, waarna ik, na eindelijke “echte” thee te hebben gedronken(Iets van Jasmijnthee of een ander kruid, in de vliegtuigen van Finnair was het voornamelijk de standaard Engelse thee, die eerder slecht dan goed is) weer in slaap viel tot aan de landing.
Twee oorpijnloze landingen na Helsinki was ik dan eindelijk aangekomen waar ik moest zijn, Yantai. Het was een aanzienlijk kleiner vliegveld dan dat van Beijing, maar dat was misschien wel fijner. Het was bewolkt maar erg broeierig warm, zelfs vergeleken met Beijing, dat eigenlijk even warm (of moet ik zeggen koud) als ons kleine kikkerlandje was op het interieur van het vliegtuig na. Eenmaal in de bagage ruimte aangekomen zag ik al een meisje staan met een bord met daarop Peter Nagtzaam, maar
Tijdverdrijf
Om trouw te blijven aan mn traditie in Italië, dacht ik maar weer eens een paar Zweedse puzzels te maken. Een van de antwoorden was zeer zeker toepasselijk te noemen. ik moest nog op mn bagage wachtten, waardoor ik me een beetje schuldig voelde, omdat ik haar en een andere man moest laten wachten. Het meisje bleek de tolk te zijn, Fiona, ze vertelde me dat ze er pas een maandje was en dit haar eerste baantje was. De andere man was de baas van de school, waarschijnlijk de grote geldschieter en dus ook de baas van Qu shifu, de hoofdmeester.
De baas gaf gelijk een signaal dat hij mijn koffer aan wilde pakken, hoewel ik dit niet van plan was, maar hij bleek alleen maar Chinees te spreken. Wat ik aantrof als vervoer verbaasde me nogal, het was een glimmende Ford en nog een vrij luxueus model ook, hoewel ze er niet echt zuinig mee waren, want Fiona smakte de deur tijdens het opendoen tegen een andere auto aan. In de auto waren er zelfs lcd schermpjes ingebouwd in elk van de twee stoelen voorin, waardoor je achterin ook film kon kijken, wat ik niet gedaan heb omdat ze niet aan stonden en ik het onbeleefd vond om te vragen. Fiona vertelde me dat het nog een eindje rijden was van Yantai naar Yu Lin Dian, waar de
Weinig bedrijvigheid
Er landden maar weinig vliegtuigen in het stuk van het vliegveld waar ik het grootste gedeelte van mijn tijd heb doorgebracht. De bagagerekken stonden al klaar voor de vliegtuigen die nog moesten landen. school was en dat, als ik wilde, ik kon gaan slapen. Ik vertelde haar echter dat ik niet echt moe was, wat in werkelijkheid ook niet echt zo voelde, waarschijnlijk door de spanning. Onderweg zag ik veel oude motoren en liet ik mezelf lekker uitwaaien, omdat het raam wagenwijd open stond. Langzaam verruilde de stedelijke infrastructuur zich voor steeds smaller en van mindere kwaliteit wordende paden tot we uiteindelijk op een gebrekkig pad aankwamen en we bijna bij de school aankwamen, wat ik niet verwacht had, omdat ik niet echt opgelet had en dacht dat de rit veel langer zou zijn. Hier gaf Fiona me nog een introductie van de personen die op de school verbleven. Mijn verhaal over mijn eerste indruk en de mensen kunnen jullie binnenkort verwachten, tot die tijd,
Zihoudoe!
PS: Het was de bedoeling om deze entry vorige week maandag online te zetten, dit werd echter verholpen door het gebrek aan een internetverbinding omdat de modem "gefrituurd" was door de bliksem. Het klopt ook dat de foto's niet zichtbaar waren, deze worden pas met de blog gelijk online gezet.
Advertisement
Tot: 0.082s; Tpl: 0.013s; cc: 5; qc: 46; dbt: 0.0429s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb
