Advertisement
Published: September 13th 2006
Edit Blog Post
Woensdag 9 augustus. Na een snel ontbijt op de kamer (koffie en wat koekjes) namen we de bus naar Hezhen. De rit duurde amper een uur en net toen we wilden vragen om ons te waarschuwen als we bij het museum kwamen, zagen we veel volk staan bij twee opvallende en nieuwe gebouwen. Dit bleek het paleontologisch museum te zijn. Er bleek duidelijk iets gaande: bij alle ingangen stond politie en een massa volk stond er te wachten. Aan één van de politieagenten vroegen we wat er aan de hand was. Hij haalde er direct zijn chef bij, maar omdat dit nogal wat duurde kwamen steeds meer en meer mensen kijken naar de buitenlanders: Hezhen is een relatief klein en nog onbeduidend stadje zodat buitenlanders hier schaars zijn. De officier kon ons nog net zeggen dat “de leider” op bezoek was. Daarna werd hij zo nerveus van de aangroeiende massa nieuwsgierigen dat hij enkel nog kon vragen of we ergens anders wilden gaan staan en konden we geen informatie meer van hem krijgen. Van enkele omstanders hoorden we dat het nieuwe gebouw van het museum die dag officieel geopend werd en dat er een hoge delegatie aanwezig zou zijn. Nadien zou
er ook nog een wedstrijd gehouden worden van volksmuziek. De conversatie liep redelijk, maar in het Chinees konden we niet de details te weten komen. Gelukkig was er ook iemand aanwezig die graag Engels wou oefenen: dat gebeurt regelmatig en zoals in 80% van die gevallen was ook dit een meisje van 13 à 14 jaar. Ze had als Engelse naam 'Luciënne' gekozen. De meeste Chinezen die in contact komen met buitenlanders beseffen dat deze hun Chinese naam meestal niet behoorlijk kunnen uitspreken en zeker niet kunnen onthouden. Op school krijgen de leerlingen tijden de lessen Engels dan ook de opdracht een Engelse naam te kiezen. Luciënne kon ons niet veel nieuws meer vertellen maar toen we vroegen wanneer we dan naar binnen konden, ging ze prompt naar de officier en mocht er door om dit te gaan uitvissen. Aan de ingang van het museum sprak ze verschillende mensen aan, en kwam daarna terug. Ze zei dat we in het oudere gebouw naar binnen mochten en als we daar klaar waren zou de delegatie wel weg zijn. Ze kon ons inderdaad zonder problemen door het politiekordon heen loodsen en nadat we toegangstickets hadden gekocht kreeg ze ook de toestemming om
met ons mee te gaan. Het museum bevatte vooral skeletten, fossielen en reconstructies van uitgestorven diersoorten, voorlopers van de hedendaagse zoogdieren. Al de vondsten kwamen uit de nabije omgeving zodat het museum een paar jaar geleden hier was gebouwd. Klaarblijkelijk waren er nog nieuwe aanwinsten gevonden, waardoor er nu een tweede gebouw was bijgekomen. Het was een heel interessant museum met voorlopers van schapen (het Hezhen schaap) die enorm groot waren en relatief kleine voorlopers van giraffen met een eerder korte nek. Een vreemdsoortige olifant met slurf maar een heel brede onderkaak (Hezhen olifant) trok nog de meeste aandacht. Er was beperkte informatie in het Engels, maar ons gidsje kon nog extra info uit de Chinese teksten voor ons vertalen. Bij het tweede en nieuwe gebouw aangekomen, bleek de delegatie al vertrokken want al het volk verdrong zich aan de ingang. Ze mochten allemaal gratis naar binnen, maar met mondjesmaat. Wij hadden tickets gekocht en mochten dus direct naar binnen. Daar was inderdaad volk aanwezig maar het was niet echt druk: de mensen buiten zouden dus nog lang mogen aanschuiven. In dit gebouw stonden nog veel meer ‘reconstructies’ van uitgestorven dieren. Nieuw was hier dat sommigen er van wat bewegingen
konden uitvoeren om het meer aanschouwelijk te maken. Er stonden ook heel wat computers met interactieve programma’s, maar natuurlijk enkel in het Chinees dus niets voor buitenlanders. Het bleek uiteindelijk een zeer aangename en leerrijke voormiddag en het aangename in de meeste Chinese musea is dat je meestal vrijuit kan fotograferen. Soms mag men de flitser niet gebruiken, maar hier was dat geen probleem. Na het museumbezoek konden we inderdaad een zangwedstrijd meemaken waar verschillende minderheden met hun typische zang aan bod kwamen. De jury had vooral oog en oor voor de minderheden want de Han deelnemers (meerderheid van de Chinezen) kregen relatief weinig punten. Voor we de bus naar Linxia namen (gewoon aan de weg gaan staan en de bus aanhouden) wilde onze gids (die haar familie en enkele vriendinnen was tegen gekomen) nog graag met ons op de foto. We poseerden dus wat en daarna hielpen ze ons de bus naar Linxia aan te houden. Net voor het instappen duwde ze ons elk een fles mineraalwater in de handen omdat ze zo blij was dat ze haar Engels had kunnen oefenen! Ook in Linxia wilden we voor het avondeten wel een aperitiefje drinken maar nergens was hier witte
wijn te vinden.
Advertisement
Tot: 0.087s; Tpl: 0.011s; cc: 11; qc: 28; dbt: 0.0408s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb