Dag 6

---

Dag 6:

We hadden eigenlijk alles al gezien in Beijing wat ons interesseerde dus we konden lekker uitslapen en zouden die middag met de nicht van onze Vietnamees Tommy afspreken. Na een diner bij Tianamen gingen we schaatsen in een winkelcentrum. Nu ben ik dus de enigste Nederlander op aarde die dit niet kan dus voelde ik me een beetje beschaamd. Maar goed het was lachen en ben niet gevallen en had het aan het eind voor een deel onder de knie. We besloten om vandaag wat vroeger naar het station te gaan om er zeker van te zijn dat we de trein hadden. MacDonalds en tickets in de hand waren we ruim op tijd en namen we plaats in een relaxde, moderne trein, die vooral erg leeg was. We kozen een vierzits uit en hadden een relaxde tijd totdat ons volgende obstakel in de vorm van een schattig kindje kwam. Hij lachte naar mij en was onder de indruk van m’n rode haren en de blonde van onze Litouwse schoonheid en alles leek goed gaan. Het kindje was inmiddels alweer een goeie tijd vertrokken toen ik iets raars rook. Ik keek op de vloer en daar lag een grote plas pis. Het kind had volle gas tegen onze stoelen (mijn kant) gezeken, en moeders had er niets van gezegd. Kinderen in China dragen geen luiers en broeken met een snee bij de edele delen zodat ze overal (in de zoo, zomerpaleis, midden op straat) de behoefte kunnen doen. Plus we hoorden later dat het niet abnormaal was dat als de wc’s vol waren de mensen gewoon tegen de muur in de trein oppisten ,dus vandaar de soepele moeder. Nice dus. Een nogal onvoldoende schoonmaak door het personeel kon het niet goed maken voor mij en dus besloot ik te gaan pitten op een andere stoel, om te volgende dag wakker te worden in Shanghai.



Bejing in totaal:

Nou klinkt mijn blog nogal negatief over deze hoofdstad, en dat was ik eigenlijk ook. Ik had de spelen gezien en was onder de indruk van de stad, maar dit alles bleek allemaal nep te zijn. De stad is gigantisch en zwaar vervuild, de mensen zijn zeer arm en leven in hele slechte omstandigheden waar simpele hygiënische voorzieningen ontbreken. Het deel dat rijk is, is zeer rijk en is een verdraaid beeld van de realiteit. Wat we op de TV zagen was nep, de atleten werden constant begeleid door bewakers, om ze van de realiteit te weren en de mensen die langs de weg naar de bezoekers zwaaiden, werden door de regering betaald (waar verhaal). Dit is het moderne Beijing waar communisme nog altijd ieder aspect van de bevolking bepaald en waar de mensen nog in de leugen leven van een communistisch droomland. Het is echter kapitalisme wat hier de mensen de beperkte vrijheid en rijkdom brengt. Ik geef toe dat dit land gigantisch aan het groeien is en een toekomst heeft die alleen maar beter kan zijn dan de huidige situatie, maar er zijn gigantische problemen.

Aan de andere kant heb je het oude China. De cultuur die bijna vernietigd werd in de jaren 50 en 60 is een prachtige, rijke en vooral lange cultuur die meer divers is dan de meeste Europese. De gebouwen zijn prachtig en geven weer hoe machtig dit land ooit was en eigenlijk nog steeds is. Dit trekt mij waarschijnlijk snel weer terug naar China, maar dan om de natuur te bekijken en meer cultuur te zien. Dit oude Beijing is eigenlijk de hoofdattractie en laten de moderne gebouwen in het niet vallen. En op het einde besef je eigenlijk ook dat je het de mensen niet kwalijk kan nemen dat ze lomp zijn en gehard, want nog nooit heeft de bevolking in China iets voor het zeggen gehad, en is het constant blootgesteld aan de grillen van één leider, met vaak desastreuze gevolgen. De mensen zijn trots op China en voor een reden omdat ze weten dat in de komende jaren China veel voor het zeggen gaat hebben en het weer een groots land gaat worden. In Beijing lopen ze om eerlijk te zijn nogal achter op de rest van China’s economische zones, door de druk van een fanatiek communistisch systeem. Iets wat in Shanghai duidelijk werd.

---