Advertisement
Published: November 14th 2008
Edit Blog Post
Dag 4:
Ah en waren we ff een partij benieuwd naar de Zoo. Het was de beste zoo om panda’s te bekijken (grootste knuffeldieren op aarde) en aangezien we allemaal wisten dat een Zoo meestal een plek is voor een land om te laten zien hoe goed ze wel niet zijn, verwachtten we nogal wat. Maar damn viel dat tegen.
Oké panda’s zijn echt lieve beesten om te zien en grappig om te zien spelen met elkaar, als ze überhaupt bewegen. Want wat zijn die beesten lui. Slapen, eten en weer slapen. That’s it. Ze moeten ook iedere dag gemiddeld 14 uur eten om te overleven, in een traag tempo, wat de rest van de tijd eigenlijk alleen overlaat om te pitten. Tijd voor seks en actie kennen ze niet, dus niet gek dat ze bijna uitgestorven zijn. Ook had ik ze iets groter verwacht, want ik lieg niet als ik zeg dat ze iets dikker en groter zijn dan een grote hond. Maar goed ze zijn nog steeds vet om te zien dus ik was er wel blij mee.
Minder blij was ik, en de rest, met de rest van ze Zoo. Een tentoonstelling van communistische architectuur
in combinatie met treurige hokken en de sanitaire voorzieningen van een mid 20e eeuwse Duits kamp, kwamen de sfeer niet ten goede. Het was diep, diep triest om machtige beesten zoals de tijger en leeuw, in te kleine hokken te zien, vol met plastic en zooi omdat ze niet echt vaak de boel schoonmaakten. Maar het ergste was de staat waarin de dieren zich bevonden. Leeuwen met kale plekken en tijgers die er ziek en wijlend uitzagen in hokken kleiner dan mijn kamer. De olifanten waren het ergste. Deze beesten horen er lekker dik uit te zien en groot. Deze waren gewoon mager en ondervoedt. De uitdrukking op de gezichten was treurig en reflecteerde wat wij begonnen te voelen. Wat we hadden gezien op de foto’s waren gezonde dieren en een mooie zoo, maar blijkbaar hadden ze dit alleen gedaan voor de spelen. Nep en diep triest dus en de reden om snel weer te vertrekken naar het grootste communistische complex op aarde.
Wederom een bezoek aan een plaats waar de gevoelens dubbel waren. Tiananmen is het grootste plein op aarde en de verzamelplaats voor Mao’s en de recentere voorzitters van de partij om toespraken te geven aan een
gewillige en ongeïnformeerde menigte. Voor de mensen die niet weten wat er hier is gebeurd. Dit is de plek waar begin jaren 90 een protest van studenten voor openheid van de regering, op brute wijze werd afgekapt. Alle pers werd weggejaagd uit Beijing, waarna het leger met machinegeweren en luchtafweergeschut (groot kaliber dus) op de menigte inschoot. De officiële verklaring van de regering was dat er 300 mensen stierven, waarvan maar 36 studenten en de rest soldaten, vreemd. Vooral omdat het rode kruis meer dan 3600 doden schat. Tot deze dag ontkent de regering dit debacle en blijft het plein boven alles een stageplaats voor communisme in een land wat hard de vruchten aan het plukken is van kapitalisme.
Het plein is inderdaad gigantisch in zijn omvang en pracht en praal. Communistische architectuur is kenmerkend door z’n schaal en standbeelden, met veel rood en sterren en dit zie je goed terug in het plein. Om van de ene kant naar de andere te lopen op een drukke dag, ben je een goed kwartiertje onderweg. Ik was onder de indruk van de schaal maar kon niets anders voelen dan walging voor dit theater van communisme. Als toetje is er aan
het einde van het plein een traktatie, waar de Chinezen fanatiek mee op de foto gingen met blije gezichten en een duidelijk misverstand over de echte situatie. Een gigantisch portret van Mao hangt boven de poort van de verboden stad en kijkt uit over zijn plein. Voor de mensen die het niet weten, Mao heeft meer van zijn eigen mensen de dood ingejaagd door zijn reglementen, razia’s, kampen en haat voor alles dat hem niet aanstond, dan Hitler en Stalin bij elkaar. De teller ligt zo rond de 50 en 80 miljoen, maar niemand weet precies hoeveel. Daarom is dit zo een rare situatie. De mensen zelf weten vaak wat er is gebeurd maar zijn zo gebrainwashed en zo bang om op te treden tegen de regering dat Mao nog steeds een symbool als de vader van de natie bezit. Ziek dus. De foto’s die ik er van maakte waren dan ook niet echt al te serieus, wat veel irritatie opleverde bij een aantal Chinezen, maar ja zij weten niet beter :P.
We waren bijna klaar met het imposante plein toen ik in mijn ooghoek een van de mooiste gebouwen op aarde zag. Het operahuis van Beijing is prachtig
om te zien en een gebouw dat simpelweg tijdloos is, ook al is het pas een paar jaar oud. Na het operahuis was het tijd om wat te eten en onze pakken op te halen. Check de foto’s voor het resultaat. Die avond besloten we om naar de bekende stadia van de spelen te gaan, aangezien die in de avond verlicht worden. Nou niet dus. Ze hadden de stekker eruit getrokken toen wij er waren wat een beetje een domper was. Maar goed we hebben ons daar goed vermaakt met het maken van domme foto’s dus geslaagde dag.
Advertisement
Tot: 0.114s; Tpl: 0.016s; cc: 6; qc: 43; dbt: 0.0832s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb