Lexus en tuktuk

---

Aan het einde van de middag komen we in Phnom Penh aan. Mark rijdt naar het hotel en we slikken bij het aanschouwen van de buitenkant. Katia heeft het hotel geregeld en het zal wel goed zijn en inderdaad na de sobere ingang volgt een mooie plek, met lekker zwembad en een aangename sfeer. Uiteindelijk belanden we zelfs op een kamer aan het zwembad en genieten we door lekker te lezen, te zwemmen en cultuur te doen. We bezoeken het nationaal museum (met inbreng van Philippe die ook een deel van het tentoongestelde voor zijn rekening heeft genomen) lunchen heerlijk bij een restaurant dat gerund wordt door voormalige straatkinderen. Bij dit restaurant was de gevel wederom weer niets en bij binnenkomst komen we in een andere wereld. 's Avonds eten we gezellig bij Katia en Philippe thuis, de kids binnen en de ouders op het balkon. Iedereen heeft het naar zijn zin. We krijgen veel achtergrondinfo van Katia en Philippe over de huidige situatie en de enorme ontwikkeling die het land doormaakt. Een aantal jaren geleden bestond Phnom Penh uit twee verharde wegen en verder alleen onverhard, terwijl nu een fors aantal wegen verhard zijn en de Lexus het straatbeeld bepaald. Er bestaan geen verkeersregels dus af en toe houden we ons hart vast. De eerste files beginnen reeds te komen. Veel te laat keren we terug naar ons hotel. De volgende ochtend gaan we toch met Juno's knie naar de dokter, we vertrouwen het niet helemaal. Juno zit behoorlijk in de stress omdat ze bang is voor hechtingen. We treffen een aardige franse arts die Mark en Evelien geruststelt en ons wat verbandmiddelen meegeeft. Juno is heel verdrietig omdat ze deze vakantie niet meer mag zwemmen. S'Middags gaat Katia met ons mee naar de Russische markt. Een overdekte markt met heel veel verschillende kraampjes met allerlei artikelen, van onderbroeken tot schoudertassen tot onvervalste souvenirs tot vlees en groente. Wij zoeken met name in de textielhoek en vinden allerlei leuke dingetjes. Het is superwarm binnen en we lopen letterlijk helemaal leeg. 's Avonds eten we bij een tent waar tot 3 maal toe de stroom uitvalt en het enig tijd duurt voordat het ligt weer aangaat. Op het moment dat dit gebeurt zingt het personeel (en al snel met onze kids): happy birthday to you. Youks zaklantaarn komt hier goed van pas. Youk gaat naar de toilet en Mark zegt:'"ik hoop niet dat nu het licht uitgaat", en jawel een paar tellen later knalt het licht uit. We staan al op om Youk te gaan zoeken, maar hij komt net aangekleed naar buiten en vindt het met name komisch. De volgende ochtend gaan we toch met Juno's knie naar de dokter, we vertrouwen het niet helemaal. Juno zit behoorlijk in de stress omdat ze bang is voor hechtingen. We treffen een aardige franse arts die Mark en Evelien geruststelt en ons wat verbandmiddelen meegeeft. Juno is heel verdrietig omdat ze deze vakantie niet meer mag zwemmen. We gaan als troost een prinsessenjurk voor haar kopen op de centrale markt. Dat maakt weer veel goed. ' S Middags bezoeken we het koninklijk paleis en Juno is de enige prinses die daar rondloopt. Ze loopt apetrots rond en is er heilig van overtuigd dat ze de koning zal zien en dat hij haar eruit zal pikken om met haar te dansen. We zien prachtige gebouwen en zalen in het koninklijk paleis en Juno houdt haar jurkje de gehele tijd goed vast, zoals een echte prinses. Ze is ietwat teleurgesteld wanneer we vertrekken zonder dat de koning haar heeft opgemerkt, echter we gaan Alexei en Fauve zien en dat is ook leuk.. Er wordt lekker gespeeld en voor Juno komt er een mooi kadootje aan. Een andere gast in het hotel heeft een medische achtergrond en een wonderverband waardoor Juno lekker kan zwemmen. De Canadese Molly (kayak guide en sportlerares, nu op een sabbatical van een jaar en lekker door Vietnam en Cambodja aan het fietsen) verbindt Juno en even later wordt er door haar ook lekker gezwommen. We gaan eten bij Katia thuis. Het is weer oppergezellig ondanks de toch wel nare ervaringen die we horen. We bespreken waarom we eigenlijk geen zin hebben om de de beroemde S21 (martel)plek te bezoeken. Het is erg negatief en welke meerwaarde heeft het om deze ervaringen te zien. Katia vertelde dat zij een keer met UNDP naar S21 was geweest en dat na 10 minuten een Cambodjaanse collega haar verteld dat hij het niet meer aankan en dat hij vertrekt. Katia hoort naderhand de ervaringen van haar collega. Hij is vanwege het stiekem eten van een mango die hij onderweg gevonden had gestraft. De straf bestond uit het 24 uur lang staan op een berg met rode mieren met een pistool op zijn slaap gericht. Het moment dat hij zou gaan gillen zou de pistool afgaan. Daar wordt een mens toch even stil van. Het is zo'n waanzinnige strijd geweest tussen landgenoten aldaar. We krijgen nog een paar titels van goede boeken en die besluiten we te gaan lezen. Helaas weer een afscheid. We gaan zien waar we elkaar volgend jaar weer gaan zien. De laatste ochtend wordt besteed aan souvenirs inslaan op de Russische markt. De taxi die ons komt ophalen heeft een gastank in de kofferbak en daardoor passen de koffers niet. Gelukkig wordt op het laatste moment nog een andere taxi geregeld en we vertrekken van Cambodja naar Kuala Lumpur. Mark haalt de eerder achtergelaten bagage op We komen laat aan in het hotel bij het internationale vliegveld en moeten heel vroeg weer op om nog een volle dag Singapore te doen. Om 8 uur zijn we in Singapore en daar lopen we vermoeid door de straten. Na een vroege lunch besluiten we dat het veel aangenamer is om naar het strand te gaan. We vertrekken en gaan uiteindelijk met een hoge kabelbaan naar het opgespoten eiland voor de kust. Hier spenderen we de middag aan het strand, met allerlei groot varend materieel als horizon. Het strand en 3 kleine eilandjes ervoor zijn leuk aangelegd. Het lijkt alsof alles wel van natuurlijk materiaal is gemaakt. Pien, Mark en Evelien zwemmen tot aan de rand van het zwemwater en ontdekken dat de stenen nep zijn !!! Ze zijn hol en hebben steigerpalen aan de binnenkant. We nemen nog een laatste duik in een aziatisch watertje en beginnen nu echt aan de terugreis. Vanaf nu is de richting noordwest. Een rustige vlucht brengt ons in Amsterdam. We vragen ons af wat de kinderen van de reis zullen blijven herinneren en we weten het niet. De traditionele jaarlijkse achterbankfoto doen we dit jaar in de trein (de NS had nog een kleine omleiding voor ons in petto, dus we hadden ruim de tijd). In Deventer worden we tot onze verrassing opgewacht door Fia met prachtige bloemen. We zijn weer thuis.

---