Advertisement
Lief Dagboek, 😉
Alweer bijna een maand geleden dat ik uit Nederland ben vertrokken. Heel cliché maar het voelt als gisteren en als vorig jaar tegelijk. Wat heb ik al weer veel nieuwe plekken gezien, mensen ontmoet, me verbaasd en verwonderd, me gelukkig en eenzaam tegelijk gevoeld.
Om mezelf te trakteren en een beetje te acclimatiseren heb ik na m’ n vertrek twee weken in Thailand rondgereisd. Dat was een groot feest bestaande uit een aaneenschakeling van pardijselijke stranden, strandfeesten, snorkeltours, jungletochten, meer strandfeesten, lekker eten, semi lekker bier, leuke mensen, chillheid! Ik had wel even nodig om te onthaasten en te ont moeten. Ik ben zo gewend om veel fijne mensen en informatie om me heen te hebben en constant wat te doen te hebben dat ik even weer moest leren om mezelf soms te vermaken en me soms gewoon even te vervelen (wat heel gezond blijkt te zijn).
Toen ik het strandleven beheerste ben ik naar Myanmar vertrokken. Het is maar kort vliegen maar toch is het een compleet andere wereld hier. Ik zou zoveel willen vertellen maar ik zal het proberen te beperken. Het eerste wat opvalt is de HITTE! Die is moeilijk te beschrijven.
Ik heb het vaker heet gehad, ik bedoel, tijdens een hittegolf in Moskou het treincoupeetje met 4 dikke Russen delen, dat was heet. Of tijdens het heetst van de dag in Griekenland een acropolis beklimmen, dat is ook heet. Maar dit is hitte van een hele andere orde. Ik kan het het beste vergeijken met een oven, die je elke keer als je de buitendeur opentrekt binnenstapt. Het is ook het heetste seizoen zo vlak voor de moesson. Het is nu ongeveer 40 graden en de luchtvochtigheid is zo hoog dat je continu zweet maar het went.
Ik moest direct de eerste ochtend naar m’n werk, wat ik echt heel leuk vind! Mijn collega’s zijn super aardig en ik werd vol enthousiasme otvangen. Ik kan met het grootste gedeelte communiceren, heb geloof ik al redelijk door wat ik moet doen en heb deze week een assisent aangenomen. Me happy! De taal is nog wel even een “ dingetje” , het is van redelijk belang dat ik dat snel onder de knie krijg aangezien de voertaal op kantoor Birmees is en ik dus geen enkele grap meekrijgt. Deze week heb ik m’n eerste les, het zal nog wel even duren
voordat ik zelf een Birmese grap kan maken maar wie weet.
Ik verbaas mij ook elke dag over het verkeer, Yangon, de stad waar ik woon is wat dat betreft net Amsterdam. Ik sta elke dag een half uur in de file naar mn werk (3km). Ik woon nu nog in het hotel, samen met mijn collega John, en we nemen elke ochtend op hetzelfde tijdstip een non-aircon taxi naar het werk. Lekker overzichtelijk! Toch niet ideaal, gezien het feit dat je er lang over doet en volledig ver uitlaatgast en bezweet aankomt. Ik heb erover nagedacht om een fiets te kopen maar dan loop je weer tegen andere problemen aan zoals roggelende chauffeurs. Er wordt hier nogal veel op een soort van tabak gekauwd wat natuurlijk ergens onderweg uitgespuugd moet worden. Als je dan met je fiets langskomt heb je zo een roggel te pakken, niet fris, maar oke, gevaarlijk wordt het pas als de deur zonder attentie opengezwaaid wordt voor een goeie fluim. Daar moet ik dus nog even over nadenken… Wat ook raar is aan het verkeer is dat mensen hier rechts rijden met auto’s waarbij het stuur aan de rechterkant zit. Als je als bijrijder
uitstapt, stap je dus midden op de weg tussen het toeterende verkeer uit. Erg bijzonder. Ook bij inhalen is dat erg lastig want je ziet niks maar daar hebben ze wat op bedacht, je seint met groot licht naar degene voor je dat je wilt inhalen en die geeft dan aan of dat wel of niet kan. Knipperlicht rechts is nee, links is ja. Easy! Ik weet niet wie dit bedacht was maar hier valt op het gebied van veiligheid nog wat winst te behalen denk ik.
Mensen zijn hier ook nog niet zo gewend aan toeristen of anders uitziende mensen wat je op straat goed merkt. De eerste dagen dacht ik aldoor dat ik wat fout deed of verkeerd gekleed was want iedereen kijkt. Nee ze kijken niet, ze staren ook niet, ze gapen! (echt, Maaike is er niks bij 😉). Ik ben me daarom heel bewust van hoe ik eruit zie en wat ik aandoe en soms doe ik m’n zonnebril op voor wat extra afstand. Ik voel me echt een toren want ik ben langer dan de gemiddelde Birmese man. (Misschien ook breder maar laten we dat niet hardop zeggen). Het leuke is dat als je
vriendelijk glimlacht je dan een mega smile terugkrijgt en dat is echt heel hartverwarmend. Mensen komen gewoon met je praten omdat ze graag een beetje Engels willen leren. Laatst kwam er een vrouw naar me toe gesneld, die wilde weten waar ik vandaan kwam. Toen ik zei dat ik uit Nederland kwam liep ze snel terug naar haar man om te vertellen dat ik uit Nederland kwam. Dat is toch schattig! Ik mag ook vaak met mensen op de foto, zoals dit weekend. Een meisje vroeg of ze op de foto mocht, dat mag uiteraard. Binnen no time had zich een rij van 10 mensen achter zich gevormd voor een kiekje. Ik voelde me ineens een prinses.
Ik heb inmiddels ook een apartement gevonden waar ik kan wonen met een meisje die ik via via ken. Ik ga eerst nog even twee weekjes bij een collega wonen en dan gaan we er op 1 Juni in. Erg veel zin om mijn eigen stek te hebben al zal ik het ook misssen dat mm’n bed niet elke dag meer wordt opgemaakt en er alijd 3 mannen klaar staan om de deur voor me open te houden, een taxi te regelen,
m’n rok nar binne te zwaaien en mn wijn op het dakterras te serveren. Maar het hotel leven is weer mooi geweest. Elke dag, chicken & rice of chicken & rice of chicken & rice begint te vervelen.
Dit weekend ben ik met een groepje collega’s naar een plaatsje op 6 uur rijden vanaf hier geweest. Dat was echt cool! De kans gehad om te zien hoe de echte locals buiten de stad leven in rieten hutjes, zonder stromend water, noeste arbeid in de brandende zon te verrichten. Het riep een beetje gemengde gevoelens bij me op, enerzijds was het treurig om zveel armoede te zien, anderzijds lijken de mensen zo tevreden in het leven te staan dat ik me afvroeg wie van ons twee nou het meest gelukkig was. De gelijkheid tussen man en vrouw en tussen verschillende standen is hier ook anders dan ik gewend ben waardoor ik vaak even op m’n tong moet bijten of een blokje om moet, ik hoop dat dat niet gaat wennen. Het doet me weer beseffen in hoeveel vrijheid, gelijkheid en rijkdom ik altijd heb mogen leven en dat maakt me dan wel weer een dankbaar mens!
Er is nog
zoveel meer te vertellen over altijd blote voeten, ingewikkelde rokken, lieve mensen, gore kakkerlakken, mijn kamergenoten gekko en lizzard, prachtige natuur en tempels, gekke taferelen, mooie monikken, bijzondere cultuur, powercuts, viezigheid etc. Maar dat komt later.
Kortom, het gaat goed met me en ik vind het hier fijn!
Tegelijk hoorde ik gisteren het nieuws uit Nepal dat er weer een aardbeving is geweest, dat houdt me toch meer bezig dan ik dacht. Verschrikkelijk dat zoveel mensen die al zo weinig hebben, datgene wat ze hebben en lief hebben kwijt zijn. Myanmar komt ook niet echt positief in het nieuws. pfff. Laten we kijken hoe we kunnen helpen.
Liefs
Advertisement
Tot: 0.107s; Tpl: 0.015s; cc: 6; qc: 44; dbt: 0.0744s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb