Advertisement
Published: September 11th 2006
Edit Blog Post
SWISS - LX 737 0715 0850, SWISS - LX 292 0945 2015. Voor de zekerheid stuurde ik de avond voor mijn vertrek deze informatie nog naar mijn begeleider. Ik had het hem al gestuurd maar je weet nooit!
Na een onrustige nacht ging om 04.00 uur de wekker. Fuck ass, het ging er dan toch van komen! Op het ticket stond dat gedurende de vlucht van Amsterdam naar Zurich men een
snack kreeg. Aangezien ik hier weinig vertrouwen in had en eten bij mij toch redelijk belangrijk is, probeerde ik wat na binnen te krijgen. (Raar, want de durum döner gaat er normaal gesproken gemakkelijk in rond dit tijdstip).
Eenmaal op Schiphol begon het wachten. Eerst bij het inchecken en in de vertrekhal. Bij het inchecken had ik gelukkig aangenaam gezelschap, maar mijn vertrekhal was het drama. Uit verveling begon ik negers te tellen.
Nigga count Ams-Zur: 3. Dat viel tegen!
Het boarden begon: Business Class knorren voorin en de paupers achterin. De stoelen voor BC waren echter gelijk aan mijn stoelen. Ja, deze jongen had er 3 tot zijn beschikking. Het vliegtuig steeg op, en het wachten begon weer. Wat zou die snack nou zijn, een Wopper
of misschien wel Dijkhuis-worstjes? Wat was de teleurstelling groot, de snack was niet eens een beschrijving waard! Een ander wachten werd echter wel beloond, eindelijk mocht ik mijn cadeautje openmaken. Na 5 jaar moeite te hebben gehad met slapen, uit angst mijn kussen te verliezen, kreeg ik eindelijk een het-spijt-me-kussensloop (Tessa: Asante chui!)
Op Kloten aangekomen, begaf ik me naar de juiste vertrekhal en kon ik bijna gelijk met boarden beginnen. Dit vliegtuig was een stuk groter, en daarmee het verschil tussen BC en EC helaas ook. En dit keer had ik maar 2 stoelen! Voor me zaten twee
complaining on everything, but not willing to pay-bitches uit de VS. Ze hadden echter wel gelijk over het ontbrekende Swissair entertainment system. Swissair werkt samen met Lufthansa, en daarom waren alle vliegtuigen die tot november werden ingezet niet voorzien van een dergelijk systeem. Ze probeerde het te compenseren met allerlei tijdschriften, die in het niet vielen bij de literatuur die ik van mijn lieve zusje had gekregen. Desondanks was de service aan boord erg goed. Ik kreeg van alles te eten en te drinken: Pasta met brood en sla, een kleine pizza Calzone, caramelijs, koffie, fris en bier. Er werd
Nathan
Het 6 jaar oude zoontje van mijn begeleider zelfs geholpen met het verteren van dit alles, riemen vast: Turbulencos!
Nigga count Ams-Zur: 15. Na zo’n 7 uur kwamen we aan op vliegveld Nairobi. Bij aankomst was het nog licht, maar bij vertrek naar Dar es Salaam, een half uur later, was het pikkedonker. Het was nog maar een uurtje naar Dar es Salaam. Ik raakte in gesprek met een hele grote neger uit Londen, die voor zakenreis naar Dar es Salaam. Het vliegtuig was redelijk leeggelopen in Nairobi. Blijkbaar veel mensen die voor een safarivakantie naar Kenia gingen. Ook het laatste gedeelte van de vlucht verliep soepel. Er waren alleen twee debielen die het nodig vonden te klappen voor de piloot van het toestel, losers!
Dar es Salaam Airport valt in het niet bij Schiphol en Kloten, maar het ziet er allemaal wel prima uit. Na de visumcontrole, kwam er gelijk een mannetje op me afrennen met een karretje om me te helpen mijn spullen te halen. Ik ontmoette een student uit Groningen die aan de universiteit van Dar es Salaam zijn scriptie ging schrijven. Daar gaan we een keer bier mee drinken. Het was toch wel even afwachten of er iemand was om me op te halen. Ik was rustig aan het kijken op alle bordjes, maar ondertussen ging de hulpneger er met mijn koffer vandoor. Ik haalde hem in en liet hem stoppen. Op het moment dat ik me omdraaide zag ik iemand met mijn naam op een papiertje staan. Het was mijn begeleider, Narcisius Ngaillo: “Hi man, I am here to pick you up!” Terwijl de hulpneger achter ons aan hobbelde, liepen we naar zijn auto. Een 4-deurs pick-uptruck met stuur rechts en ik dus links. Narcisius zei wat tegen de hulpneger wat klonk als oprotten en we reden weg. Tenminste dat probeerde we. We waren compleet ingebouwd door allemaal andere geparkeerde auto’s. Na wat draaipogingen was Narcisius het zat. Over een stoeprand, over het gras, tussen twee palmbomen door en weer over een stoeprand. “That’s the way to drive in Tanzania, you’d better get used to it!”, sprak de held. Het verkeer is echt een chaos in dit land. Het is de bedoeling dat ze hier links rijden, maar ze gebruiken deze regel alleen maar om elkaar te passeren. Narcisius begint te vertellen over problemen met Mr. Kazonda, de General Manager van Darbrew. Hij is het niet helemaal eens met de manier van werken van zijn directe baas. (Inmiddels ben ik maar gestopt met tellen van negers..)
We rijden naar zijn huis. Het huis heeft een grote poort die na toeteren opgedaan wordt door twee donkere dames. Bij binnenkomst in het huis komen we bijna direct in de woonkamer. TV, stereotoren, DVD-speler en een tekening van Harry Potter aan de muur. Ik wordt als J aan zijn vrouw en aan Nathan, zijn zoontje van 6, voorgesteld. De twee donkere dames zijn volgens mij zijn dochters, maar die worden er niet echt bij betrokken. Ik krijg een Sprite aangeboden en er wordt gevraagd of ik mee wil eten. Op een tafel in de hoek van de woonkamer worden allemaal pannen neergezet. Ik wordt uitgenodigd aan te vallen. We eten:
Wali (rijst) ,
nyama (vlees),
kabechi (koolachtig),
mchicha (spinazie) en
nyanya (tomaat). Het ziet er best apart, uit maar het is erg lekker. Het eten gebeurt voor de televisie en men gebruikt (net als Tokkie) alleen een vork. Gedurende het eten wordt er weinig gesproken. Nathan eet niet mee, hij moet eerst zijn Engelse huiswerk afmaken. Na het eten komt ook de schoonmoeder van Narcisius even buurten. Een vrouw die er erg gezellig uitziet. Een half uur later brengt Narcisius me naar een hotel. Hij heeft namelijk nog geen contact gehad met de persoon waar ik zou verblijven.
Onderweg spreken we af dat hij me de volgende dag om 09.00 uur komt ophalen en hij er dan voor zorgt dat ik op de brouwerij kom. Om te komen dat Mr. Kazonda zich niet gepasseerd voelt, moet ik dan zelf contact zoeken met Mr. Kazonda. Hij mag niet weten dat Narcisius mij opgepikt heeft van het vliegtuig en dat wij elkaar dus al kennen. Rare jongens, die Tanzanianen!
Het Lion hotel is prima! Voor 20.000 Tsh (12 Euro) per nacht heb je een badkamer met douche, een bed met klamboe en een tv die ze standaard aanzetten op CNN. Alleen als de stroom uitvalt, gaat er een generator aan die enorme herrie maakt! Met verschillende gedachten over de volgende dag in mijn hoofd, doe ik Ikea lampje uit.
Advertisement
Tot: 0.107s; Tpl: 0.011s; cc: 9; qc: 52; dbt: 0.051s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb
OzzieW
Oscar Wierda
Nice, nigga! Nu nog ff wat meer foto's, dan wordt het helemaal een feest om je verhalen te lezen. Wat ging je ook al weer doen? Bier verkopen? Lijkt me voor jou toch geen probleem. Zorg je wel dat je genoeg eet? Have fun, groetjes uit Costa Rica. Oscar.