Advertisement
Published: November 26th 2008
Edit Blog Post
Lekker zweten
Na een dag lang in de rottende vis-zweet-lucht van de zwaar vertraagde AXA bus ('punctual, reliable, friendly') nog een uurtje lopen vanaf de grote weg: bíjna bij Kande Beach Resort! Lieve allemaal!
Allereerst ontzettend bedankt voor alle lieve berichtjes! Je kunt je niet voorstellen hoe fijn het is om hier iets van thuis te lezen!!
Dit is de eerste keer in anderhalve week dat ik een computer zie en ik ben zeer verbaasd dat internet werkt. Ik zit nu in het noorden en het is echt allemaal heel arm hier...
Samenmet Eileen, een meisje uit Ierland dat in mijn dorm in Lilongwe sliep, ben ik naar Kande Beach afgereisd. Daar heb ik de eerste twee nachten doorgebracht. Ik heb eerst maar eens een rustdag ingelast, omdat ik nog steeds doodop was van de vliegreis. Het was heerlijk om de hele dag te schrijven en te lezen en te zwemmen. Met vijf Britten hebben we flippers gehuurd en zijn we naar een eiland voor de kust gezwommen. Daar sprongen we van rotsen 10m de diepte in om na enkele angstige seconden in het helderblauwe water van het meer te plonzen. Ik heb wel aan de bilharzia gedacht, maar het meer is werkelijk onweertstaanbaar en de hitte te ondraaglijk. Bovendien moet ik hier ook douchen met water uit het meer, dus kan ik net zo goed zwemmen...
Toch voelde
Uitzicht vanuit de dorm room
Zicht op het eilandje waar ik naartoe ben gezwommen. We sprongen van de rotsen aan de rechter kant het meer in. het niet helemaal alleen maar fijn. Langs de weg van Lilongwe tot Kande Beach was veel echte armoede te zien. Mensen lopen rond in lompen en wonen in hutjes. Het stikt van de kinderen - ontzettend lief en leuk, maar de meeste ouders hebben niet genoeg geld om ze te eten te geven. Veel mensen zijn ondervoed. Ze lijden geen honger, maar eten vooral nsima (gekookt meel van mais of cassave). Dit vult zeer goed, maar heeft geen enkele smaak of voedingswaarde.
De volgende dag ben ik Eileen gaan bezoeken op Mwaya Beach. Daar is het project waar ze voor werkt. Eileen heeft natuurkunde gestudeerd en traint de leraren hier in het doen van experimenten met de nieuwe materialen die ze heeft meegebracht. De leraren kunnen zo weer beter lesgeven aan de leerlingen als de scholen hier straks weer beginnen in januari.
Haar project is onderdeel van het Ripple Africa project in Chinteche (waar ik nu zit te internetten) en Mwaya Beach. Geoff en Liz zijn de drijvende kracht achter dit project. Ze doen ontzettend veel op het gebied van Health Care, Education en Environmental Projects. Morton, een van de locals die voor Riplle werkt, heeft me veel
Mzungu! Take a picture!
Kinderen rennen achter je aan en lopen stukjes met je mee. Deze foto nam ik onderweg naar Mwaya Beach. Het is ongeveer 12 km in de hitte door het losse zand zwoegen, maar met het prachtige zicht op het meer en de golven om je enkels is dat best vol te houden. vertelt en uiteindelijk kwam ik zo bij Geoff en Liz om de tafel. Zij nodigden me uit om een paar dagen te blijven. Ik voelde me hier tussen de vrijwilligers (Eileen is niet de enige) meteen al veel beter op mijn gemak dan tussen de backpackers die aan de armoede voorbij lijken te kunnen gaan zonder enkele moeite, dus ik was hartstikke blij dat ze me deze kans boden.
Dezelfde avond, nog voor we hadden gegeten kwamen enkele locals ons opzoeken. Marc (inderdaad, mamma, van Marc en Rachel!) is arts en vrijwilliger en een staff member, Martha, kwam langs met haar zoon Benson. Benson had een ontzettende bloedneus, al meer dan twee uur. In Mwaya kan een bloedneus die niet stopt fataal zijn, omdat de dichtstbijzijnde adrenaline in Chinteche is, a 50-minute drive away...
Omdat het bloeden niet stopte hebben alle vrouwelijke vrijzilligers hun tampons bij elkaar gezocht, om een goede maat uit te kunnen kiezen. Hiermee konden we het bloeden tijdelijk stelpen. Verder bracht Marc een infuus in, omdat Benson er al aardig wiebelig uit zag en we het infuus erin wilden hebben voor hij half leeg zou bloeden en het moeilijker zou zijn een infuus in
Riviermonding
Lopen van Kande naar Mwaya. De rivier loopt een stukje parallel aan het meer voor hij erin uitmondt. Ik sta met mijn rug naar het meer en de monding is rechts van mij (ik ben er net doorheen gewaad). te brengen. Met het infuus en de tampons zetten we Benson op de pickup truck van Ripple en Marc en zijn moeder Martha en haar schoonzus gaan ook mee. Ik mag mee naar het ziekenhuis in Chinteche.
Het is best eng; in het donker, op een wiebelige pickup in de laadbak met je EHBOsetje in je hand, de wind in je haar (want we rijden gewoon lekker 100 km/h op de hobbelige slechte weg... Extra complicatie zou nog zijn geweest dat Benson weg zou zakken en Marc hem moest reanimeren in de laadbak. Om het nog erger te maken zegt Marc ook nog tussen neus en lippen door dat hij al een kind verloren is in deze auto en dat hij dat niet nog eens mee wil maken.
Gelukkig loopt het allemaal goed af en bereiken we Chinteche zonder ongelukken. We leveren Benson en Martha af en zij mogen uiteindelijk woensdag naar huis. Martha is nu weer gewoon aan het werk op Mwaya Beach.
(Ik moet even wat dingen inkorten nu, want het is inmiddels laat aan het worden en we lopen de kans dat we zo nog een uur op een minivan moeten wachten voor we
Mijn eerste glimp van Mwaya Beach
Kilometers onbebouwd, ongerept strand. Is het niet paradijselijk? in kunnen stappen.)
Mijn verjaardag was leuk en niet leuk. Als goed verjaardagscadeau kreeg ik telefoontjes van thuis en de kans om mee te gaan naar het ziekenhuis van Kachere. Daar heb ik meegeholpen op de OPD (Out Patient Department, soort van poli met alles door elkaar, maar voornamelijk malaria). Ik werkte samen met medical assistant Ireen Banda. Zij is net zo oud als ik en the sweetest person in the world. Ik heb de hele middag met haar doorgebracht en we hebben mango's uit de boom gehaald en een lunch van mango met popcorn in elkaar gedraaid in haar huis.
's Avonds werd het minder, omdat ik ontzettende koorts kreeg. Hartstikke eng, want je denkt meteen dat je malaria hebt en dus ook geen banana wine voor mijn verjaardag (wel voor alle andere vrijwilligers!)... Uiteindelijk bleek het gelukkig een virus te zijn (en inmiddels is het halve kamp aan de beurt geweest, en ja, ik voel me heerlijk schuldig). Inmiddels voel ik me weer hartstikke prima en de diarree is ook weer bijna weg (maar met diarree hoor je er hier pas echt bij, dus dat moet je gewoon ondergaan!).
Ik heb besloten langer in Mwaya
Martha!
Tijdens een van de eerste regenbuien (vuwo, vuwo! - het regent! het regent!) had Martha het koud. Dit is ze in mijn TAMtrui. te blijven en vanuit daar de rest van het noorden van Malawi te bezoeken. Het is een heerlijke plek (zie foto's blog Marc en Rachel!) met ontzettend aardige mensen waar ik me heel erg thuis voel. Als ik door de dorpjes loop roepen de kinderen me na, omdat ze me al kennen en ik spreek genoeg Chitonga (lokale taal) om een beetje met ze te kunnen praten. En dat vinden ze geweldig! En mzungu die Chitonga kan! Dat is pas lachen! Alleen mijn naam is moeilijk, dus ik laat ze maar Annes zeggen in plaats van Annet. Patrick, mijn homie en ook vrijwilliger, wordt Patlick genoemd (ze kunnen geen r zeggen) en zo wordt Henry, eveneens vrijwilliger en op huwelijksreis met zijn Teresa, Henly. Heel vermakelijk allemaal.
Ik ben inmiddels ingelijfd in het rooster van de vrijwilligers en ik geef de kinderen extra lessons (het is hier zomervakantie) in English, maths en biology. Verder ben ik vandaag de hele dag met Marc en Rachel in Chinteche geweest en heb ik de wardround mogen doen met Marc en Dr. Scott (de medical officer uit Malawi die het ziekenhuis in Chinteche runt). Het was heel erg indrukwekkend en heel gaaf om
Kachere Health Centre
Dit is de OPD. En ja, dit is alles. Buiten zitten tientallen mensen te wachten op een consult. De poli doen is hier dan ook echt lopende band werk. Geen ruimte voor privacy, want je kunt best drie patiënten tegelijk in dit kamertje kwijt. zo midden in de kliniek te staan.
Ik heb zoveel patienten gezien (male ward, female ward I en II, child ward, labour ward) dat ik ze niet allemaal op ga sommen. Het meest indrukwekkend was wel het meisje (de vrouw moet je eigenlijk zeggen in Malawi) van 17 dat aan het bevallen was. Ze was binnen gekomen met een ontsluiting van 3 cm en na 12 pijnlijke uren (en geen kik geven; er heerst volledige stilte op de labour ward, hoewel er drie vrouwen tegelijk bevallen) was dit nog maar 4 cm. Ze was meer dan klaar voor een keizersnee, maar er is niet eens een echoapparaat in Chinteche. Ze moest zelf naar de ambulance lopen (ik was de enige die op het idee kwam haar spullen en haar infuus voor haar te tillen) en na een half uur vertrok die. Tegen die tijd was de baby erg in de problemen en het kind zou het waarschijnlijk niet redden, want Nkhata Bay (met ziekenhuis met OK) is een uur rijden.
Gelukkkig waren er ook een hoop patienten die weer naar huis konden, maar ik ga wel een aantal bladzijden nodig hebben om vandaag te verwerken, denk ik. Daar
Klaslokaal
Zo zien de klaslokalen eruit waar ik lesgeef. heb ik gelukkig mijn dagboek voor...
Tenslotte; ik kan geen smsjes verzenden naar Nederland, maar ontvang die van jullie wel, dank! Jill en Niels, bij deze van harte! Ik heb dus wel aan jullie gedacht! Hoe was het adtje 😉? Alle reacties komen als het goed is ook op de site nu!
Advertisement
Tot: 0.148s; Tpl: 0.012s; cc: 11; qc: 60; dbt: 0.0779s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb
roelie doornbos
non-member comment
Het leest bijna als een roman, jouw reisverslag. Het lijkt me spannend en emotineel soms zwaar. Je maakt van alles mee dat je op de een of andere manier raakt. Als ik de hoeveelheid lees waar je mee bezig bent dan neem ik m'n petje voor je af. Betere kennis kun je bijna niet vergaren als in zo'n divers werkveld. Hulde en veel succes en plezier. veel liefs van roelie