Advertisement
Published: October 27th 2006
วัดพระแก้ว
และพระราชวังไม่ได้กลับบ้านมานานนะ นานมากจนบางทีจำไม่ได้แล้วว่าอะไรเป็นอย่างไง จำได้ว่าตอนกลับไปเห็นตึกสูงๆใหญ่ไปหมดแล้วตกจัย นี่มันเปลี่ยนไปถึงขนาดนี้เลยนะเนี่ย ภาษาไทยบางทีก้อติดอยู่ที่ปาก พูดไม่ออก ความคิดไปเร็วกว่าปาก กลับมาที่บ้านสังเกตุว่าก้าวร้าวพูดเสียงดัง ฮ่ะๆๆ ดีจัยจังได้กลับบ้านหลังจากที่ไม่ได้กลับมาเป็นเวลาสามปีเต็ม ดีใจที่ได้เห็นที่บ้านพ่อแม่พี่แล้วก้อเพื่อนๆทุกคนที่ไปส่งเราวันนั้นที่สนามบินก่อนที่เราจะจากเมืองไทยมา เพื่อนหลายคนก้อหายไปเลย บางคนก้อเรียนจบแล้วแล้วก้อไปเรียนต่างประเทศ ได้ไปงานรับปริญญาของเพื่อนธรรมศาสตร์ เห็นแล้วก้ออิจฉา ถ้าเราอยู่คราวนั้นคงจะได้รับกับเค้าไปด้วยแล้ว ช่วงเวลาที่กลับบ้านก็ไม่ค่อยจะได้อยู่บ้านเท่าไหร่ แม่กะพี่ก็ต้องทำงาน เราก้อต้องขำๆไปวันๆ ชีวิตเปลี่ยนไปเลย บางทีก้อเซ็งแบบเฮ้ย นี่ทำไมทุกคนยุ่งกันไปหมด โชคดีที่เอิงให้งานไปทำกะที่ยูเอ็น ไม่งั้นคงใช้เวลาแบบว่างเปล่าแน่ๆ อย่างไงก็ดีดีใจที่ได้กลับเมืองไทยอีกครั้ง ทุกอย่างเปลี่ยนไปมาก คนก้อเปลี่ยนไป เศร้าๆ
เอ๊ด
คิดถึงทุกคนมาก
Advertisement
Tot: 0.39s; Tpl: 0.014s; cc: 7; qc: 45; dbt: 0.0463s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
Candy (#5-5*2
non-member comment
Ed you think of everyone but except me!?. Why, how come? Whatever I will always love you na ja. Love, kiss, miss, hug