Advertisement
Published: December 25th 2013
Vrijdag 20 december 2013:
Ik ben te vroeg wakker en tegen dat ik terug indompel brandt de zon op de tent. Opstaan dan maar en me klaarmaken voor de grotdag. Als het shuttlebusje er om 9u55 nog niet is, maak ik me zorgen maar iets later is het daar. We zijn met 2 en rijden naar het bureau van Spell Bound, de organisatie die de excursie verzorgt. Daar laden we nog wat mensen op en zo rijden we met 12 weg. We zijn een dikke 20 minuten aan het rijden en op het einde over gravel en echte kronkelpadjes. Het laatste stuk staat zelfs niet meer op de gps. Op een grasveldje mogen we uitstappen en het laatste stuk naar de eerste grot stappen. Daar krijgen we een helm met hoofdlamp en zo treden we binnen. Het eerste stuk is gewone grot en wat verder zitten er glimwormpjes op het plafond. Als we het licht uitdoen zien we pas de omvang. De glimworpjes zijn eigenlijk geen wormen maar larves van een vlieg. Ze hebben lange kleefdraden om zo andere insecten te vangen. Na een stukje gewandeld te hebben stappen we in een bootje in de complete duisternis. Hier varen we door een duistere tunnel een stukje verder. Het plafond is bezaaid met massale lichtpuntjes. Het laat me een beetje denken aan de lichttunnel van de UGC in Antwerpen. We varen een aantal maal over en weer in de grot en de gids neemt zijn tijd. We mogen foto’s nemen maar dat lukt niet echt met mijn toestel. Terug aan land wandelen we de grot uit. We hebben een pauze met thee en koekjes. Vervolgens gaan we naar de 2de grot. Dit is een gewone grot met
limestone formaties. Ik zie veel bekende formaties zoals ik die al in Europese grotten zag. We zien nog een grot-weta, een krekelachtig insect. Er liggen ook botten van een Moa, een uitgestorven reuzevogel. Hier lukt het nemen van foto’s al net iets beter. Hierna reden we terug naar het dorpje waar ik even rondwandel. Het dorpswinkeltje, daar moet ik niet op rekenen op me te bevoorraden. De camping is duurder dan degene waar ik zit dus dat is geen misser. Ik informeer me nog even voor de weg van morgen en krijg te horen dat die op sommige stukken zeer steil is. Ik bezoek nog een museum met wat meer info over de grotten, weta’s, gloeiwormen en nog wat varia. Dan wandel ik terug naar de camping, de zon brandt hard en ik trek men trui over men hoofd. Op de camping computer ik wat. Na de avonddouche fiets ik naar het dorp om te eten. Ik heb normaal nog 1 maaltijd voor de dag erna als ik geen inkopen kan doen. Ik wacht een eeuwigheid op bediening en ga dan maar binnen bestellen. Dit mag toch aangegeven zijn. Ik betaal eerst en hoop dan men eten te krijgen. De steak is goed maar als vertegenwoordiger van het Belgisch friet comité moet ik stellen dat de frieten te dik zijn. Toch smaakte het. Terug op de camping blijkt men tent helemaal ingesloten te zijn door anderen kampeerders terwijl er elders nog plaats genoeg is. Mensen vinden dat gezellig zeker. Ik ga nog even naar de lounge waar het een drukte van jewelste is. Men internet-voucher is ondertussen verlopen. Morgen terug het zadel in richting kust over een hoge heuvelkam!
Zaterdag 21 December 2013:
Na een goede nachtrust is het inpakken en fietsen maar. Ik moet terug van het binnenland naar de kust over een stevige heuvelkam. Volgens dame van de toeristische dienst is het 1300m boven zeeniveau, zeer steil en wordt het meestal in de andere richting gereden. Als ik door het dorp rijdt, zie ik de eerste grotbezoekers voor vandaag al klaar staan. Ik ga echter rechtdoor! De weg begint te stijgen, soms wat steiler, dan terug wat vlakker. Het gaat door een bosrijk gebied. Als ik rond de 370m zit, is het hoogste punt bereikt en zakt de weg terug. De dame van het infopunt heeft dus lichtjes overdreven en al bij al was het niet overdreven zwaar. Tijdens de afdaling komen er wat toeristische attracties aan. Ik word ongeduldig en vrees dat ik ze al voorbij ben. Maar daar is de eerste dan, een natuurlijke brug. Ik fiets het wandelpad af, over een smal weggetje en hangbrug, en kom zo bij een massale rotsformatie die eruit ziet als een brug. Er stroomt nog een klein riviertje ook, best impressionant. Terug de baan op is de volgende stop een grot, dat is lang geleden. Hier moet ik de fiets achterlaten en even stappen. Ik heb men trui en petzl bij, goed idee volgens mensen die ik er tref. Het is fris in de grot en pikkedonker. Er is een trap waar langs je kan afdalen, best spooky maar wel knap. Na de grot zijn er nog watervallen als finale attractie. Aangekomen bij de
Marokopa falls eet ik eerst men laatste brood op als lunch. Dan volg ik een wandelweggetje naar de watervallen. Daar aangekomen zijn deze groter dan verwacht en best indrukwekkend. Ik ontmoet er nog een vrouw die een tijdje in België heeft gewoond/gewerkt en een aantal fietsvakanties in Europa achter de rug heeft. Ze vindt het dapper dat ik in NZ fiets aangezien het verkeer. Dat valt de laatste dagen goed mee. Ze neemt men foto nog. Terug op de baan zijn we ondertussen afgezakt tot op quasi zeeniveau. De weg gaat nu langs verschillende landbouwvelden. Er staat een stevig windje. Aangekomen in het dorpje Marokopa kan ik in het campingwinkeltje nog een brood op de kop tikken voor een woekerprijs. Als de tent recht staat fiets ik nog even het dorp rond. Er is een strand met zwart zand, het spreekt niet zo aan. Blijkbaar leeft er hier voor de kust een dolijnsoort die met uitsterven bedreigd is. Terug op de camping installeer ik me na de douche in de keuken. Ik ontmoet er nog een begeleider die hier is met een groep mentaal gehandicapten, ze zijn op uitstap. In de keuken bereid ik het laatste blik dat me rest. Ik heb nu enkel nog wat noedels en minute-soeps. Morgen belooft het ook niet veel soeps te worden qua bevoorrading dus dat kan wel is nipt worden. Gelukkig heb ik dat brood nog. 's avonds kijk ik een film over de Russische oorlog in Afghanistan, eind jaren 80, interessant.
Zondag 22 december 2013:
Als ik vanmorgen in de keuken de kerels van gisteren tref, vragen ze me of ik niet nat geworden ben. Ik hoor het in keulen donderen, blijkbaar heeft het 's nachts stevig geregend. Door me oordopjes heb ik hier blijkbaar doorgeslapen. Ik vond al dat men handdoek zeer nat was van de ochtenddauw. In het toiletgebouw vind ik men fietsbroek van de dag ervoor terug, blijkbaar vergeten maar gelukkig op tijd gezien. Dan ga ik op pad en als ontbijt krijg ik al direct een flinke heuvel. Bovenaan is er een mooi zicht op de baai maar staat er ook een stevig windje. Dan mag ik terug afdalen en dan gaat het een tijdje vlak, uiteindelijk over een gravelpad. Dan begint de klim naar het Marokopa Saddle, soms gaat het best steil en het is warm. De gravel gaat gelukkig over in asfalt. Het best is ook een mooi bos met verschillende palmbomen die hier en daar me toe wuiven. Iets over de 300m zijn we op de top en gaat het bergaf. Dit is best frisjes ondanks de zon schijnt want er staat best veel wind. Ik ga langs groene weilanden en bosflanken. Ik waan met in een andere wereld, het heeft iets desolaat. Na een tijdje vlak gaan we terug omhoog en dit naar 200m. Vlak na de top heb ik eerst men lunch en er is best veel verkeer. Dan daal ik verder af met het nodige kiekenvlees. Als ik weer langs weilanden rijd, zie ik ene troep koeien op de draf. Het lijkt alsof ze me volgen en ik waan me in een documentaire. Ik maak dan ook een filmpje. Als ik een klimmetje doen komen de koeien op een nauw stuk langs de weg vlakbij de omheining. Dan gaat het mis. Eén koe geraakt met een poot vast in de omheining en valt tegen de omheining die helemaal meegeeft. Ik wijk uit naar het andere baanvak in het geval de meute zou uitbreken. Gelukkig kan de koe zich terug bevrijden en komt de massa tot stilstand. Ik rijd verder terug op het linkse baanvak, wat daarnet ook even gevaarlijk was. Vervolgens kom ik terug op een grotere weg waar ik even informeer naar de campings hier. Ik doe ook nog inkopen wat voor de rest blijkt er niet zoveel te zijn. De eerste camping ligt vlak aan zee wat bijzonder mooi is maar door de hevige wind ga ik naar de andere. Daar aangekomen is het even wachten want veel mensen komen hier een ijsje halen. Ik vraag nog of er internet is en ik mag later terugkomen voor de code. Als ik me geïnstalleerd heb, realiseer ik me dat ik men gewone broek op de vorige camping heb laten liggen. Ik ga snel naar de receptie voor de internetcode zodat ik de camping kan contacteren. Op de receptie tref ik nu een man die weigert de code te geven. Weeral een mooi voorbeeldje van miscommunicatie, de ene zegt ja, de andere nee en dat runt samen een zaak. Gelukkig zoeken ze het telefoonnummer voor me op. Ik bel de camping en jawel en men broek is nog daar. Ze willen ze eventueel opsturen als ik ze een adres geef. Ik heb voorlopig nog geen positief antwoord van men slaapadressen in New Plymouth dus ik verstuur nog een extra verzoek. In de keuken 's avonds tref ik Zwitsers die hier 2 maanden rondtoeren. Bij zonsondergang wil ik nog even naar het strand maar ik houd het op een zichtje in de verte.
Maandag 23 December 2013:
Ik geraak maar moeilijk uit de tent. In men chocopot zit niet veel meer en probeer hetgeen aan de kanten kleeft te smelten met behulp van de microgolf. Dit lukte niet echt, ik kreeg een smeulend potje in ruil. Gelukkig ik had ik nog wat ander beleg. Daarna bel ik naar een hostel in Stratford en jawel ik mag hun als postadres gebruiken. Ik bel terug naar de camping van Marokopa om het adres door te geven. De verzendingskosten kreeg ik als kerstcadeau. Ik praat nog even met de Zwisters en dan kwal ik ervan door. Het eerste stuk dat nog grotendeels langs de kust gaat, bolt redelijk vlot. Bij een brug over het water vang ik best wat wind maar het kan erger denk ik. Rond Tongaporutu maar ik een ommetje voor de Three Sisters, 3 rotsformaties in zee. Verder dan de parking kan je niet en de rest is te voet. Ik wandel het strand af langs megakliffen. Hier en daar heb je ook spelonken, ik wandel er eentje een stukje in, creepy. Op een gegeven punt moet je even pootje baden door de zee om verder te kunnen. Dan is het nog even het hoekje om door het mulle zand en daar zijn ze dan. 3 rotsblokken, die fier omhoog steken in de zee. Ik vind er maar 2 duidelijk, de andere hangt nog deels vast aan een andere. Ik betrouw de zee niet echt en na wat foto's ga ik terug. Ik wil hier niet vast geraken bij hoog water. Terug aan de fiets droog ik de voeten terwijl ik een koekje eet. De weg gaat nu van de kust weg, iets naar het binnenland. Eerst gaat het nog vlak maar dan beginnen we aan Mount Messenger, een heuveltje van 200m. Een paar stukjes zijn wat steiler maar het gaat goed. Er is wel veel verkeer met momenten. Op de top eet ik en daal dan snel af. Dan gaat de weg terug relatief vlak richting kust. Urenui is het eindpunt en bij een benzinestation vraag ik naar de dichtst bijzijnde camping aangezien ik er net één voorbij ben gereden. Een beetje verder is er een maar via een binnenweg kom ik terug op de eerste. Nog even wat inkopen doen en dan via een achterweg die overgaat in een hangbrug met een spectaculair zicht, kom ik op de camping. Als de tent staat haal ik de zonnecrème boven en zet me in de zon met een filmpje. Het beeld is echter slecht te zien maar het lukt net. Na het avondmaal groet ik de zee nog even en zo zit de dag erop. Morgen een korte rt naar New Plymouth.
Dinsdag 24 December:
Terwijl de dag ervoor had met niemand contact had op de camping, praat ik 's ochtends met verschillende mensen. Bij het inpakken druppelt het een beetje maar niet voor lang. De laatste rit naar New Plymouth wordt ingezet. De weg is licht heuvelend. Na een tijdje gereden te hebben, heeft de gsm terug ontvangst. Ik heb een mailtje dat men zadelvet binnen is. Naarmate de stad nadert neemt het verkeer toe. Er staan nog hulpdiensten langs de weg voor een ongeval. Aangekomen in de stad ga ik eerst voor men Brooks-vet. In de winkel moeten ze even zoeken. Als ik vraag of er kerstkorting is, krijg ik het antwoord dat dat wel van ver moet komen! Geen korting dus. Verder het centrum in zoek ik de toeristische dienst. Door kerst morgen is er veel gesloten maar veel lijkt er toch niet te bezichtigen. Ik kijk nog even rond voor slaapplek. Dan bezoek ik ter plekke het museum nog over surfen, wat niet zo boeit, dan is er nog en stuk over de Maori-cultuur. Er is ook een luik over de regio met geologie en de slapende vulkaan. En dan de hedendaagse en uitgestorven fauna&flora. Zo staat er een skelet van een Mao, uitgestorven vogel en een model van een Megalodon, een reuzehaai! Als ik hier rond ben, ga ik maar naar de jeugdherberg. Daar aangekomen is het zeer rustig en ik zet men tent op. De receptie is nog gesloten. Dan ga ik winkelen voor 2 dagen aangezien alles morgen gesloten is. Op de terugweg spring ik nog een labo binnen om te zien of er geen job is maar de verantwoordelijke is afwezig tot vrijdag. Terug op de camping douche ik en betaal de camping. Ze zijn nog volop bezig kerstversiering aan te brengen. Dan begin ik in allerijl te koken want ik wil naar de bioscoop. Ik maak pasta bolognese met groentjes, kwestie van het wat feestelijker te maken. Het is net op tijd klaar en ik eet een klein bord. De saus is een beetje te dik en te flauw maarja. Dan koers ik naar de bioscoop. Ik sleur men fiets binnen in de lift. Boven kan ik deze veilig stellen in een aparte ruimte, zoiets zou in België gewoon ondenkbaar zijn. Dan nog een ticketje en we zijn klaar voor de Hobbit. Aangezien we in het land van de Hobbit zijn is er geen betere plek om deze te zien. De film was goed maar niet megaspectaculair maar toch blij dat ik hem gezien heb. Als ik terug buiten kom, heeft het wat geregend. Op straat zijn er veel mensen in kerst en feesttuniek. Ik krijg wat kerstwensen naar men hoofd geroepen. Men fiets is ook best blits met met super hevig voorlicht en het blauwe lichtje van de Zzing. Zoiets zien ze hier amper en is dus wel een eye-catcher. Terug op de camping heb ik best nog wel honger en maak nog een bord pasta warm. Dan doe ik me nog tegoed aan een massa koekjes want de honger lijkt onstilbaar. Nu kan ik voldoen da kerstnacht tegemoet.
Woensdag 25 December 2013:
Kerstdag, we slapen uit want vandaag fietsen we niet. Als ik laat ontwaak, ontbijt ik eerst en registreer me voor de Wifi, dan Skype ik naar huis voor de laatste nieuwtjes. Na nog met één van de mede gasten gesproken te hebben vertrek ik naar de stad of beter gezegd, een berg. Aan de linkerkant van de stad ligt een berg die je kan beklimmen. Daar aangekomen gaan er trappen omhoog dus ik begin te stappen. Op 120m hoogte gaan de trappen over in rotsen met een ketting om je aan vast te houden. Aangezien ik op de sandalen ben en men handen niet echt vrij heb, besluit ik niet verder te gaan en zo van het zicht te genieten. Na wat foto's daal ik terug af en stap op de fiets op men op de Coastal Walkway te begeven. Een fiets -en wandelpad langs de Kust van New Plymouth. Dit rijdt zalig maar ik heb wind mee. Langs de zee geeft dit geweldige zichtjes. Ik stop even bij wat euh surfers met een vlieger. Dan gaat het verder naar een brug die volgens de toeristische een must seen was. Buiten dat het een modern stuk is, vind ik er niet veel aan. Dan gaat de rit terug en nu heb ik veel tegenwind! Het weer is wat aan de wisselvallige kant. Ik heb al wat druppels over me gehad ook en dan schijnt de zon weer. Op de terugweg ga ik nog even door het park. Er is een vijver waar je met een druk op de knop de fontein kan activeren en zo krijg ik even een waterspektakel. Wat later sta ik terug op de camping/jeugdherberg. Er zijn wat mensen met de bal aan het spelen en de kerst-BBQ is net voorbij. Er is nog een kippeboutje en worstje voor me over dat ik lekker naar binnen werk. Dan staan er wat klusjes op het programma. Ik douche en zo kan ik daarna een reeks kleding in de wasmachine steken. De fietsbroeken houd ik apart zodat ik de rest warmer kan wassen. Ondertussen geef ik de fiets wat onderhoud. Vuil afspuiten, de ketting wat afvegen, remmen aanspannen en ketting terug oliën. En ik geef het brookszadel ook een laagje vet. Daarna trek ik naar de keuken voor men restjes van de dag ervoor op te maken. Ik ontmoet er nog wat reizigers uit Israël.
Advertisement
Tot: 0.127s; Tpl: 0.013s; cc: 14; qc: 31; dbt: 0.0841s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
Eddy Philips
non-member comment
Kerstwensen
Moge Kerstmis voor jou zijn Een witte fietser droomt in de benevelde nacht daar staat hij vol glorie en grote kracht Het mysterie gelokt door zijn roep niet langer alleen maar deel van de groep Kerstfeest in Nieuw Zeeland zuiver als kristal ver van de commercie dicht bij het heelal Onder de sterren samen soezen en jagen kerst met onbekenden geeft antwoord op vele vragen Blijft leuk je te volgen, zo realistisch beschreven dat ik de vermoeidheid in mijn benen voel. Maar onze krachtige fietser heeft meer problemen met zijn broeken dan met zijn fiets...ik vind het een geweldig avontuur ...heel vet.