Advertisement
Published: July 20th 2013
Edit Blog Post
Na de Catlins zaten we in Invercargill na te denken wat onze volgende bestemming zou worden. Meer was er ook niet te doen in Invercargill en daarom waren we het er vrij snel over eens: een lekkere lange busreis naar Christchurch was precies waar we zin in hadden. Lekker 10 uur lang hangen, niksen, elkaar irriteren en proberen niet misselijk te worden terwijl je probeert een boek te lezen. Wat een briljant idee. Enige minpunt: de reis van Invercargill naar Christchurch vereiste een overstap. Niet ideaal als je met een fiets reist. En dus besloten we slim te zijn en alvast naar Gore, de overstapplaats, te fietsen, zodat we de hele reis naar Christchurch konden blijven zitten. Zo gezegd, zo gedaan. We laadden onze fietsen, stapten op, reden naar de snelweg en zetten koers naar Gore. Onze euforie duurde niet lang. Na een uur hadden we welgeteld 8 kilometer gefietst. Geen dieptepunt, maar het scheelde weinig. De boosdoener was de wind, die we keihard tegen hadden. Na nog een half uur fietsen kwamen er ook nog eens pikzwarte wolken aandrijven en toen hebben we de handdoek in de ring gegooid. Of eigenlijk meer, het roer omgegooid. We besloten terug te fietsen
naar Invercargill en maar gewoon over te stappen. Het is moeilijk, maar soms moet je je verlies kunnen toegeven. En dus stonden we de volgende dag netjes klaar bij de bushalte met 2 uit elkaar gehaalde fietsen en al omze fietsbagage. Buschauffeurs zijn eigenlijk nooit blij als ze ons zien (ze haten fietsen), maar deze maakte het wel heel bont door meteen te zeggen 'I don't think the buss will take you all the way to Christchurch'. Wááát, maar ik heb betaald!! Dit is de natuurlijke reactie van de meeste Nederlanders. Gelukkig hadden we dit nog niet hardop geroepen, want de buschauffeur bedoelde het niet onaardig. Het enige wat hij wilde zeggen was dat er zoveel regen was gevallen, dat heel veel wegen gesloten waren wegens overstromingen. 'Nou ja, we zien wel waar we eindigen', dachten we nog. De reis begon goed: het overstappen ging zonder problemen, we kwamen op tijd aan in Dunedin en vertrokken ook daar stipt. Maar toen begonnen de problemen. We treden niet in details, maar het had te maken met hééél veel water, ondergelopen wegen en afgesloten bruggen. En dus stonden we om 6 uur s'avonds weer in Dunedin met de mededeling dat we de
volgende dag een nieuwe poging zouden wagen. Wat hebben we hiervan geleerd: dat niet alleen het openbaar vervoer in Nederland platligt als het slecht weer is. Uiteindelijk kwamen we de volgende dag zonder problemen in Christchurch.
Christchurch. Die stad is een verhaal apart. Twee jaar geleden totaal verwoest door een aardbeving en momenteel één grote bouwput. Gecombineerd met regen (alle vier de dagen dat we er waren heeft het geregend), maakte de stad een beetje een trieste indruk. Overal staan of gebouwen die half ingestort zijn, of gebouwen die ze aan het opbouwen zijn, of er staat niets. Toch is het niet alleen maar ellende. Er zijn ook hele leuke initiatieven. Zoals een cardboard kathedraal, ontworpen door een Japanse architect, een minigolfparcours door de stad, gemaakt van brokstukken van de ingestorte gebouwen en de zogenaamde 'restart mall', een winkelcentrum gemaakt uit containers (denk containerwoningen, maar dan met winkels erin). Al met al een rare stad om in rond te lopen. Na vier dagen brak eindelijk de zon door en fietsten we verder via de oostkust naar het noorden.
Volgende halte was Amberley, een klein plaatsje 70km ten noorden van Christchurch. Daar verbleven we twee nachtjes bij Jan en Jean. Deze
twee Nederlanders, geëmigreerd in de jaren '50, hadden we leren kennen tijdens een etentje bij Scott. Scott was onze tractordriver bij het appelsplukken. Jan en Jean waren zijn schoonouders en toen ze hoorden dat we nog langs Christchurch kwamen, werden we meteen uitgenodigd om te blijven logeren. De twee nachtjes bij Jan en Jean waren er twee om nooit te vergeten. We werden zo verwend dat we eigenlijk niet weg wilden. Appeltaart met slagroom, erwtensoep, appelmoes, zelfgemaakte jus.....alles werd uit de kast getrokken om het naar ons zin te maken. Echt super! Het kostte moeite om te vertrekken, maar het is ons toch gelukt. Wat
Wat hebben we daarna nog gezien? Vooral héél véél zeehonden. Denk in de honderden en serieus, dan overdrijven we niet. De kust bij Kaikoura zat er vol mee. En geen zeehonden van een afstandje. Nee, deze zeehonden lagen maximaal 10 meter van ons af te luieren. Maar de allerschattigste zeehonden zagen we 30 km ten noorden van Kaikoura. Onder een waterval langs de kant van de weg waren tientallen babyzeehondjes aan het spelen in het water. Het was dat we die dag nog 50 km moesten fietsen, andes hadden we daar best de hele middag
kunnen blijven kijken. Zo schattig! En zo kwamen we 2 weken na onze busreis uit Invercargill weer terug in Picton. Onze fietstocht over het zuidereiland zit erop. Het is prachtig, we hebben lieve mensen ontmoet en we zouden graag langer blijven, maar helaas. 10 Augustus vliegen we vanuit Auckland naar Sydney en voor die tijd is er ook nog heel veel op het noordereiland wat we willen bekijken. Op naar de oostkust van het noordereiland!!
Advertisement
Tot: 0.054s; Tpl: 0.018s; cc: 11; qc: 28; dbt: 0.0263s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
aalt
non-member comment
Komt toch weer anders over dan via Skype. Je kunt zien dat jullie deze keer de geest hadden bij het schrijven. Vond het een goed stuk en helpt je weer een genuanceerd beeld te krijgen bij de berichten die af en toe via nieuws/krant op je netvlies komen. Maar ook zegt het op een bepaalde manier wat over de veerkracht van mensen om zich weer te 'herpakken'. En gastvrijheid is een groot goed. Hoe gaan we daarmee zelf om? iedereen kan een bouwsteentje leveren. groeten aalt