Advertisement
Published: April 4th 2012
Edit Blog Post
What Hatfield Square does to you
Avondje stappen met de internationals resulteerde in deze geniale foto met (met de klok mee) Annet, Nienke (huisgenootje), Eske en Etienne. Lieve allemaal,
Bij deze mijn allereerste berichtje vanuit Pretoria, Suid Afrika. Een land vol tegenstrijdigheden, zo blijkt al in mijn eerste paar dagen.
Eerste indrukken Bij aankomst op O.R. Tambo International Airport in Johannesburg bleek dat het nummer van Albert niet klopte en moest ik alsnog de taxi die in mijn aanbevelingsbrief van de universiteit stond bellen. Gelukkig hoefde ik maar een uur te wachten in een cafe'tje op het vliegveld.
Onderweg naar Pretoria gaf ik mijn ogen de kost. Overal
rode aarde. Dat was vreselijk lang geleden en ik heb het echt gemist. Zo mooi. Mijn eerste blik op Pretoria was een uitzicht op een park - vlak naast de zesbaans snelweg - met zebra's en giraffes. Je kunt er doorheen fietsen, vertelde de
driver. Niet lang daarna reden we door Sunnyside, een van de gevaarlijkste buurten. Vroeger woonden er enkel blanken, maar na afschaffing van de apartheid is dit beeld verschoven. Niet naar een mengbeeld, maar juist naar een uiterst zwarte buurt. De riolering is aangepast, omdat het oude stelsel de capaciteit niet had voor zo'n achttien bewoners per apartement. Sunnyside is tegenwoordig een buurt met veel gangs en bij de stoplichten staan - midden
tussen de toch ietwat gestoorde weggebruikers hier - zwarte studenten etenswaar uit te venten om hun studie te kunnen betalen.
Juist na Sunnyside bereiken we mijn nieuwe huisje op de Prinshof Campus. Het is het enige huis in de compound van de
Fakulteit vir Basiese Mediese Wetenskappe, ingeklemd tussen de gebouwen van tandheelkunde en pathologie. Al weet ik dat Suid Afrika 't meest moderne land in
Sub Saharian Africa is, toch verbaas ik me over alle luxe hier. Mijn nieuwe huis heeft elektriciteit met heel veel lichtknopjes en een wasmachine - dus daar hoef ik de komende maanden niet enkel van te dromen.
Roller coaster Mijn eerste week in Pretoria is vreselijk druk geweest. Zo langzamerhand begin ik de buurt een beetje te verkennen. Daarnaast ben ik vooral Eske haar internationale studentenleven ingezogen. Na een welkomstbraai met internationale studenten op de dag van aankomst, mijn eerste kennismaking met de vaste taxi chauf Muema en een verjaardagbraai op donderdag, was het vrijdag blijkbaar hoog tijd om uit eten te gaan. Er schijnt hier ook af en toe gekookt te worden.
We gingen uit eten in Hatfield, wederom met een grote groep internationals. Hatfield is een sjieke buurt, gericht op de rijke Suid Afrikaan. Ik zag blanken en niet-blanken. Ik at een wrap en daarna was het tijd om langs de security in de steeg te geraken om te kunnen stappen op Hatfield Square. De kroegen waren overduidelijk verdeeld in zwart en wit. Niet omdat het zo moest; wel omdat apartheid hier nog bijna nergens echt tot de geschiedenis behoort.
We hebben ons uiteindelijk het beste vermaakt in een tent genaamd Cheeky Monkey waar voornamelijk, zo niet enkel, negers met elkaar aan het battelen waren op de dansvloer. Het was een kwestie van tijd voor we in het dansgewoel werden gedwongen om mee te battelen - "you should move like a snake". We waren vast en zeker de slapstick van de avond, maar niemand deed onaardig.
Zaterdagochtend begon al vroeg op de Boeremark, een erg leuke markt die eenmaal per week plaatsvindt in een aardig park in Pretoria. Er lopen uitsluitend blanken rond en de zwarte taxi chauf wist niet eens dat het bestond. Best een raar idee, aangezien het toch ook zijn stad is.
Er wordt van alles verkocht: verse groenten en fruit, samoosa (!), kleine kunstwerkjes, verse koffie, eigen gebakken brood, handgemaakte leren tassen voor een prikkie, taartjes, air brush tattoo's en allerhande andere dingen. Het was lekker om er rond te slenteren in de schaduw van de bomen. In een hoek stond een gebouwtje met een rieten dak dat luisterde naar de naam
Anette se vetkoek hut. Foto'tje waard natuurlijk!
's Middags gingen we met vijftien internationals naar het Apartheid Museum in Johannesburg. We namen de Gautrain, speciaal aangelegd voor het WK van 2010. Hartstikke modern dus. Het begon meteen al met een onaangenaam avontuur, toen Eske de taxi te duur vond en besloot om in een van de crimineelste steden in Suid Afrika eens uit te testen of de minivans inderdaad zo onbetrouwbaar waren als de Lonely Planet doet geloven. Uiteindelijk werden we gelukkig keurig voor de deur van het museum afgezet en kon ik opgelucht concluderen dat ik Soweto nog niet van iets te dichtbij heb hoeven beleven.
Het Apartheid Museum zelf is erg indrukwekkend. De entree slokt je op in de lugubere sfeer van de apartheid. De bezoeker wordt
random als blanke/white, danwel nie-blanke/non-white ingedeeld. Ik was blank en Eske niet. Nergens op gebaseerd. Maar wel met consequenties: we mochten niet langs dezelfde ingang het museum betreden.
Zo'n simpel trucje, maar zo effectief. In de gescheiden gangen na de ingang heerste een vreemd soort geschrokken stilte. Ieder in zijn eigen gedachten verzonken. Ieder het effect van de persoonsbewijzen en de quotes in het stalen frame om ons heen op zich in aan het laten werken. Wat volgde was een bijzonder vormgegeven gebouw dat daadwerkelijk een bijdrage leverde aan de ten toon gestelde kunstwerken, geluidsfragmenten, foto's, teksten en films. De vaste tentoonstelling vertelde het verhaal van de helden die zich tegen de apartheid hebben verzet. Onder hen bevinden zich ook O.R. Tambo - van het vliegveld - die dertig jaar de
African National Congress (ANC) heeft geleid toen de partij vanwege de apartheid verboden was, en Steve Biko - van het academische ziekenhuis in Pretoria - die als medisch student een club oprichte voor zwarte studenten en die de belangrijkste drijvende kracht is geweest voor de
black conciousness movement (BCM). Hij werd slechts 30 en stierf in de cel. De reactie van de toenmalige regering o.l.v. De Klerk was ronduit afstotelijk: "Het laat mij koud." De wisseltentoonstelling ging over Nelson Mandela, ofwel Madiba. Ik heb een boek met teksten van Steve Biko gekocht.
's Avonds gingen we uit eten bij Toni's Pizza Place. Overheerlijke pizza's; voor de volle 33 cm doorsnede. Zondag ben ik nog met drie meiden en Pepijn, mijn huisgenoot, naar de
municipale zwembad, ofwel
the municipal swimming bath geweest en ontzettend verbrand. Eske moest voor studiezaken achter de computer bezig helaas.
Internship geregel Maandag was een dag vol bureaucratie. Ik heb me officieel geregistreerd bij de Universiteit van Pretoria en heb eindelijk Herstelle en Veronica van de
international office ontmoet. Ze zijn zeer vriendelijk en presenteren zich met verve als
my mums away from home. Ik heb dus weer gewoon een Ellen hier, fantastisch!
Vervolgens ging het naar de eerste ontmoeting met de professor van
Family Medicine. Niet
head of department Jannie Hugo (man)
himself, maar Dr Owen Eales zal ons de komende vier weken gaan begeleiden. Dr Eales is een vriendelijke, van oorsprong Suid Afrikaner man die helemaal in mijn straatje past.
Ik zal de volgende keer iets meer vertellen over deze ontmoeting en wat we precies gaan doen in de townships van Pretoria onder leiding van Dr Eales. Daar ben ik nu al twee dagen rond aan het rijden/lopen. Ondertussen hoop ik dat met jullie alles goed gaat in het regenachtige Nederland...
Heel veel liefs,
Annet
Advertisement
Tot: 0.155s; Tpl: 0.013s; cc: 14; qc: 60; dbt: 0.0776s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb
Taco Ruighaver
non-member comment
Apartheidsmuseum
Ha Annet, Ik was enkele maanden terug ook in het Apartheids Museum in Jo'burg. Goed gedaan he? Erg indrukwekkend inderdaad. Geniet van je reis! Liefs, Taco R.