Advertisement
Published: December 15th 2011
Tja, als je lang wacht met het plaatsen van een update sta je op een gegeven moment voor een probleem: Het wordt te veel. Ik ga toch proberen om de hoofdlijnen te vatten. Ik geloof dat ik bij Mendoza gebleven was.
In Mendoza was het uiteindelijk zo goed vertoeven dat ik besloten had om nog 2 dagen eraan vast te plakken, zodanig dat ik in totaal 7 dagen in Mendoza geweest ben. De laatste 2 dagen heb ik het zonder Andrew moeten stellen. Gelukkig kwamen twee Oostenrijkers terug van hun tweedaagse hike door de bergen. Met hen ben ik met de bus naar Maipu gegaan, daar liggen veel bodegas. Daar hebben we een fiets gehuurd en zijn we bij nummer 1 begonnen. Ik denk dat het volstaat om te zeggen dat we nummer 16 niet gehaald hebben. Uiteindelijk kun je van tastings ook knetter zat worden. Zulks is proefondervindelijk vastgesteld. Martin en Franz moesten die avond nog een bus halen naar respectievelijk Cordoba en Buenos Aires. Franz moest bij aankomst in Buenos Aires meteen in het vliegtuig, bij aankomst in Wenen meteen door naar Zwitserland (daar werkt hij). Ik kan me voorstellen dat hij nu nog steeds niet helemaal hersteld is van deze inspanning. De Oostenrijkers hadden het nog over een zekere Simone, een Duitse, die ook in ons hostel sliep, die met hen mee was geweest de bergen in, maar waarmee ze het aan de stok kregen. Met Simone heb ik uiteindelijk nog een taxi gedeeld toen we allebei vertrokken naar het busstation van Mendoza. Zij ging naar Salto, ik naar Bariloche. Vreemd genoeg vond ik zowel Simone als Martin als Franz zeer relaxed. Ik snap dan ook niet hoe ze het met elkaar aan de stok hebben kunnen krijgen. Vlak voor ik vertrok zag ik ook nog een andere Duitser. Hij was samen met weer een andere Duitser (er zijn er echt veel) een paar dagen eerder vertrokken voor en 14 daagse berg hike naar de top van de Aconcagua, met bijna 7000 m de hoogste berg buiten de Himalaya. Het feit dat ik hem zag was dus een slecht teken. Hij kon niet meer, was volledig kapot. Hij kon niet slapen zei hij. Het is extra zuur als je je realiseert dat je een vergunning nodig hebt voor die beklimming plus bepaalde equipment, samen goed voor een paar duizend euro (!). Hij is uitiendlijk nog niet eens tot de 4500 m gekomen. Misschien kan hij beter eerst stoppen met roken en het dan nog eens proberen. In zijn gezicht zag ik een soort van verslagenheid die ik maar een paar keer eerder heb kunnen zien bij andere mensen, onder andere Joost toen hij bovenop de eerste berg aan kwam in de Colombiaanse jungle. Je weet wel, die tocht waarbij hij uiteindelijk een ezeltje gehuurd heeft om zijn rugzak te dragen.
Op de laatste twee nachten in het hostel hadden we te maken met een, wat ik noem, Texaanse teef. Echt een vreselijk irritant mens met een te luide stem. Het ergste was nog dat ze niet eens in ons hostel sliep, maar wel iedereen wakker hield met haar gemekker over niets. Echt vreselijk. Op een gegeven moment hoorde ik haar zeggen "why is everybody leaving me?". Omdat mensen je spuugzat zijn doos! Zo, dat is eruit.
Dus... Mendoza. Ik ben er achter gekomen dat ik nog meer van Cabernet Sauvignon houd dan van Malbec. Ik heb ook een nieuwe theorie ontwikkeld over Johan Cruijff. Er doen tot nu toe 2 verhalen de ronde. Verhaal 1: Johan speelde niet mee op het WK in Argentinie in 1978 omdat hij een statement wilde maken tegen de Argentijnse regering destijds. Verhaal 2: Johan speelde niet mee op het WK in Argentinie in 1978 omdat hij niet mocht van zijn vrouw na dat incident in het zwembad tijdens het WK in Duitsland in 1974. Mijn verhaal: Johan is gewoon meegegaan met het Nederlands elftal in 1978, maar toen hij eenmaal in Mendoza aankwam (daar was Oranje gestationeerd) vond Johan het wel welletjes.
De busrit van Mendoza naar Bariloche is best lang, maar omdat ie door de nacht is lijkt het een stuk korter. We hadden een super grappige adjudant, Carlos. Hij probeerde uit te leggen dat je niet hoort te poepen in het toilet van de bus, alleen urineren. Hij nam letterlijk een minuut de tijd om dit te zeggen: " Solo licuados, no solidos ". Je had erbij moeten zijn, ik zal het nooit meer vergeten. Ook werd er een heuse bingo gespeeld in de morgen. Net nadat we vertrokken waren stelde hij de buitenlandse passagiers voor aan de rest van de bus dmv de microfoon. Iedereen kreeg een zeer korte toelichting, bijvoorbeeld: Esto es William de Inglaterra. Behalve Meesters. Een heel verhaal over de maquina naranja en 1978. Ik ben blij dat ik ondertussen in Chili ben, daar wordt niet gesproken over 1978. Het toeval wil wel dat er vanavond de finale wordt gespeeld van de Zuid-Amerikaanse Champions League, de copa SudAmericana. Voor het eerst in jaren staat een club uit Chili in de finale. De heen wedstrijd hebben ze van de week gewonnen, en vanavond is dus de terugkeer, in Santiago. Als die gewonnen wordt dan zal het nog lang onrustig blijven hier.
In Bariloche (Argentinie) vond ik dat het tijd werd om in plaats van op zo´n slaapzaal in een bunk bed, te gaan slapen op mijn eigen kamer. Het was echt een mooi hostel, lag aan het meer Lago Nahuel Huapi, had een open haard, een bar, een zeer behulpzame staff. En ik had dus mijn eigen kamer, met WC en douche. Een ongekende luxe. In Bariloche kun je je te goed doen aan chocolade. Daar heb ik dus echt te veel van op nu, ben zeker een paar kilo aangekomen (niet alleen van de chocolade uiteraard). Ik ben ook weer gaan paardrijden wat dit keer nog veel mooier was dan de eerste keer. We waren met een klein groepje, twee Mexicanen, twee Belgischen, ikzelf, Marie (gids) en Agu (zoontje van de kokin). Ook gingen er twee honden mee. Echt een super mooi bos. Uiteindelijk had ik alleen de morgen geboekt om te paardrijden, de Mexicanen ook, maar de meiden uit Belgie hadden de hele dag geboekt. Het was heel mooi, ik twijfelde nog heel even, maar heb toch maar besloten om niet de hele dag te gaan want op het eind van de morgen begon ik toch behoorlijk last te krijgen van een en ander. We kregen nog iets lekkers te eten voorgeschoteld, en toen mocht ik kiezen, of terug naar Bariloche, of daar op de estancia blijven totdat de Belgen terug waren. Het was er zo paradijselijk dat ik besloten heb om daar te blijven ofschoon ik niks bij me had om te doen of zo. Ik kan me zo voorstellen dat je, in het juiste gezelschap, geen enkele reden hebt om nog ergens anders heen te gaan dan naar zo´n estancia.
Die vulkaan die laatst is uitgebarsten heeft heel wat as neergelegd rond Bariloche, en als de wind verkeerd staat dan kun je niet ver meer kijken doordat de as in de lucht zit. Dat is erg vervelend want de uitzichten zijn zeg maar de grote trekpleisters voor de omgeving. Ik had het domme geluk dat het helemaal helder was op de momenten dat ik de natuur in ging. Ik heb ook nog de zogenaamde circuito chico gedaan, een fietstochtje van 25 km. Een afstand van niks, maar een bergen waar je U tegen zegt. Ik schaam me niet om toe te geven dat ik twee keer ben moeten afstappen. Ben die dag ook nog een berg opgeklommen, de cerro Llao Llao. Waanzinnig uitzicht. Ik raakte nog aan de praat met de eigenaar van de shop waar je de fiets kon huren. Hij vertelde dat je ook de zogenaamde Ruta de los 7 lagos per fiets kunt doen. 110 km. Helaas heb ik daar geen tijd voor, maar dat lijkt me echt geweldig. De laatste nacht in het hostel was er een feest met BBQ. De dag erna moest ik om 7 uur klaar staan om te vertrekken naar Chili, over een inmiddels legendarische tocht "la cruce de los lagos". Een rit van 12 uur per bus en boot (paar keer overstappen). Die rit heeft me bijna 250 euro gekost, dus wilde ik er niet aan beginnen met een kater. Maar ja, toch maar even naar het feest gegaan. Ik raakte er onder andere aan de praat met een Duitser die naar Antarctica geweest was. Hij was er nogal over te spreken. Dat snap ik dus echt niet. Een rit van 10 dagen, waarvan 5 op zee, tussen allemaal bejaarden, voor een schamele 2000 euro, en dat is dan met 50% korting omdat het last minute was. Volgens mij doe je zoiets alleen maar zodat je er daarna over kunt opscheppen. De eigenaar legde nog uit dat ze extra vroeg begonnen waren met de BBQ zodat ze niet te laat op zouden houden, maar toen ik om 6:45 uur naar buiten liep was het feest nog aan de gang. Tja, het blijven Argentijnen natuurlijk.
Van de oversteek had ik hoge verwachtingen, en die zijn ook waargemaakt. Maar... en nou moet ik mijn woorden netjes kiezen... er zat een groep van 33 Israeliers bij. Eenieder die wel eens in Latijns Amerika gereisd heeft weet wat dit betekent, voor de rest... ik denk dat het beter is dat dit je bespaard blijft. Op een gegeven moment werd het gemekker me te veel en ging ik naast de diesel zitten op de boot. Toen voelde ik me weer een stuk beter, want ja... een werktuigbouwkundige naast een zware diesel, da´s een goede combinatie. Op de een of andere manier, vraag me niet hoe, zat ik opeens in een bus met al die 33 Israeliers, plus een Chileense gids, plus een Israelische gids. Om een lang verhaal ietsje korter te maken: Ik werd als laatste afgezet bij aankomst in Chili, en de Chileense gids vertelde me dat het weinig gescheeld had of hij had die Israelische gids een tik op de gaffel gegeven (da´s mijn vrije vertaling). Ik denk dat die Israelische gids al veel te lang geen tik meer op de gaffel gekregen heeft, anders zou hij zich niet zo gedragen. Er zaten gelukkig ook nog leuke mensen op de boot, zoals bijvoorbeeld 2 Nederlanders (71 en 66 jaar oud). De man, John, werkt (nog steeds) als journalist bij het Parool. Hij beweert samen te hebben gewerkt met figuren zoals Matthijs van Nieuwenkerk (of hoe heet die knuppel van DWDD precies), Martin Bril en Felix Nogwat (die niet zo leuke PvdA aanhanger). Johnnyboy heeft blijkbaar om de woensdag een politieke collumn in het Parool, ik ga er eens achteraan.
In Chili aangekomen verbleef ik 2 dagen in Puerto Montt. Van daaruit ben ik naar Ancud gegaan op het eiland Chiloe. Dit is vanaf nu het meest zuidelijke punt van de wereld waar ik ooit geweest ben. Het was er erg rustig, hetgeen mij goed uitkwam want een paar dagen later moest ik naar het drukke Santiago. Maar tussendoor ben ik nog naar Valdivia geweest. Volgens de lonely planet zou het daar fantastisch moeten zijn, maar ik vond het echt niks. Gewoon vergane glorie. Een klein stadje in Latijns Amerika zoals je er nog een paar honderd, zo niet duizend, van hebt. Het valt me op dat er hier extreem vettig en ongezond gegeten wordt. Veel Chilenen zijn dan ook te dik. En dat terwijl er wel degelijk lekker en gezond gegeten kan worden door het hele land, voor weinig. Na twee dagen Valdivia (ik was zo stom om meteen 2 nachten te boeken) ben ik vertrokken naar Santiago, toen nog met de gedachte om ook nog naar Valparaiso te gaan, maar dat zou snel veranderen. Ik heb er uiteindelijk 13 uur over gedaan om in Santiago te komen. Ik vroeg nog voor ik het kaartje kocht "is dit een directe bus?". Ja hoor. OK, doet u mij dan maar 1 kaartje. We zijn nog geen km onderweg of de bus stopt en er stappen mensen in. Je moet je voorstellen dat je van Nederland naar Zuid-Frankrijk rijdt in een bus. Je vertrekt vanuit Eindhoven, en voor je in Maastricht bent is de bus al 20 keer gestopt. Na Temuco reedt hij gelukkig in 1 stuk door. Op een gegeven moment kwam er een vrij dikke meneer naast me zitten waardoor 20 procent van mijn zitplaats in beslag werd genomen. Niet leuk. In Valdivia verbleef ik trouwens in een hotel, maar dan in de kelder. De mevrouw beweerde dat het daar beter was want daar werd het niet zo warm. Dat klopt, maar inmiddels ben ik wel verkouden want het was er nogal vochtig. En ook hier werd er bevestigd dat er warm water uit de douche kwam. Niet dus. Ook was er geen ontbijt want de kok was met vakantie. Ik word daar echt moe van. Het is maar goed dat ik met vakantie ben, anders zou ik er boos over worden.
En nu zit ik dus in Santiago de Chile. Een drukke stad, maar ik zit in een mooi wijkje, wederom in een hotel, niet in een hostel. Ik heb genoeg leuke (en niet leuke) mensen ontmoet deze vakantie. Ik heb ook genoeg afscheid genomen van leuke mensen. Op een gegeven moment is dat niet leuk meer, vind ik. Ook in dit hotel beweert men warm water te hebben. Ik heb het nog niet ontdekt. Toen ik na die lange busrit aankwam in Santiago, wilde ik mijn rugzak uitpakken. Ik wilde een boek op een tafeltje leggen en ging daarbij vol door mijn rug. Echt vol. Ik kon niks meer, alleen nog maar liggen. Ik had de lamp van de kamer aan, wilde hem uitdoen, maar het knopje bevond zich 2 meter van het bed. Ik kon er gewoon niet naartoe lopen. Kon mijn benen niet meer gebruiken. Licht stress momentje. Op deze manier zou ik nooit in het vliegtuig kunnen stappen. Na twee uur op bed liggen ben ik toch maar naar het lichtknopje gekropen (letterlijk), het knopje zat gelukkig niet te hoog. In de morgen was er nog niks verbeterd. Lichte stress werd iets meer. Maar in de middag (14:00 uur) ging het alweer iets beter, dus ben ik al schuifelend door het wijkje gelopen. De dag erna ging het weer ietsje beter en heb ik afgesproken met Gerla, een vriendin van Vera. Gerla is iemand die twee maanden geleden nog in Nederland woonde, maar nu alles heeft opgezegd om hier in Santiago te gaan wonen en werken. Ze is nog nooit in Zuid-Amerika geweest (!), en had nog geen baan. Go Gerla! Ze spreekt wel redelijk goed Spaans. En na een dagje met haar te zijn opgetrokken denk ik te kunnen concluderen dat het wel goed gaat komen met Gerla hier. Ik vind haar een mooi voorbeeld voor al die bezorgde moeders in Nederland wiens kinderen alleen naar Zuid-Amerika gaan voor een rondreis... het kan veel erger Nederlandse moeders! Tijdens de wanderling door andere gedeeltes van Santiago ging het lopen steeds beter. Het ziet er naaruit dat ik vrijdag dan misschien toch nog naar Valparaiso kan gaan.
Foto´s volgen wel als ik weer in Nederland ben.
Zoals ze in het immer schone Brabant zeggen: Houdoe!
Advertisement
Tot: 0.248s; Tpl: 0.015s; cc: 6; qc: 44; dbt: 0.0447s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
Anja
non-member comment
Vanuit een regenachtig thuisfront wil een bezorgde moeder alleen maar zeggen dat ze super trots is op haar rondreizende zoon. Groetjes en een rustige terugvlucht doeiii