Advertisement
Published: June 20th 2010
We wonen inmiddels meer dan een week in ons nieuwe appartement. Dat geeft aan de ene kant een heerlijk gevoel, maar aan de andere kant elke dag ergernis over de dingen die niet functioneren. Het is met recht een woning met kinderziektes. Elke dag weer staan we bij de familie Popal op de stoep om de ongemakken te melden. De Popals zijn en blijven echte Afghanen, ook al hebben ze 20 jaar in Duitsland gewoond. In hun eigen appartement functioneert ook lang niet alles, maar een Afghaan vindt dat blijkbaar normaal. Nu ze bij ons zien dat wij een schoon appartement hebben, waarin alles moet functioneren zoals het hoort, willen zij dat ook. Zij laten daarom voor de meest simpele dingen een “vakman” komen. Gemiddeld zo om de andere dag is er weer een mannetje, zowel bij hun als bij ons. De loodgieter is er nu 8 keer geweest, en iedere keer lekt het weer ergens anders (als er tenminste water is, wel te verstaan). Maar als ik die mensen aan het werk zie kan ik me goed voorstellen dat er hier meer dan een half miljoen Pakistani werken als bouwvakker, monteur, schilder, loodgieter, elektricien, enzovoorts. Want er zijn nauwelijks geschoolde
Afghanen op al deze terreinen. De Afghaanse “vaklieden” weten vaak niet eens hoe je gereedschap moet hanteren. Dat hebben ze trouwens ook nooit ergens kunnen leren. Dat je een bijvoorbeeld geen combinatietang gebruikt om moeren aan te draaien, dat je niet met een schroevendraaier gaten boort, en geen Engelse sleutel neemt om spijkers in de muur te slaan. Zo is al het gereedschap binnen de kortste keren kapot, en ook datgene wat ze maken is allemaal even gammel en provisorisch. Het bouwmateriaal dat in de winkels ligt is trouwens ook van erg slechte kwaliteit, heel veel goedkope Chinese rommel van het dunste plastic.
In Nederland is elke man een potentiële doe-het-zelver, maar hier moet je een doorsnee Afghaan geen klusjes laten doen. Leila Popal, onze huisbazin, heeft vorige week vier mooie kasten gekocht voor haar appartement, gekopieerd van Ikea en gemaakt in China, van het soort dat je zelf in elkaar moet zetten. Haar zoon van 35 zou dat wel even fiksen, ook al zat er geen handleiding bij. Dat mislukte dus faliekant bij de eerste kast, en er moest iemand bij komen om nog te redden wat er van over was. Leila was razend dat haar mooie nieuwe kast zo in de vernieling was geholpen. Voor ons appartement had ze ook een zelfde kast gekocht. Die had ik netjes in elkaar gezet, zonder problemen, en daarom werd ik gevraagd om haar zoon helpen bij het monteren van de andere drie kasten bij haar thuis. Nu heeft haar zoon de methode van “niet nadenken maar gelijk beginnen, en als het niet direct past forceer je de boel tot het wel past”. Daar kunnen die Chinese spullen dus niet tegen. Eerst goed kijken hoe het moet, en met overleg te werk gaan, is er niet bij. Leila’s tweede kast heeft dus nu ook een gebroken paneel.
De afgelopen week stond er een juichend verhaal in de krant dat er in Afghanistan delfstoffen zijn ontdekt met een waarde van zeker 1000 miljard dollar. Dat zou voor de toekomst van dit land een geweldige meevaller kunnen zijn. Maar Azizi, de Viceminister waar ik mee werk, schudde er zijn hoofd over. “Wat dit land nodig heeft om er weer bovenop te komen is scholing, dat is vele malen belangrijker dan geld”, zo zei hij tegen me. “Want het echte probleem zit bij ons tussen de oren”. Dat is nogal een krasse uitspraak voor een viceminister. Maar als ik zie hoe er in Afghanistan gewerkt wordt, moet ik hem helaas gelijk geven.
Advertisement
Tot: 0.172s; Tpl: 0.025s; cc: 8; qc: 50; dbt: 0.0872s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
Erna
non-member comment
cursus
Zo Henk, dus binnenkort ga jij een cursus"klussen rond en in het huis" geven ? Gr. fam. Albers