Advertisement
Published: June 13th 2010
Edit Blog Post
Een paar dagen geleden waren we uitgenodigd voor een echte Afghaanse bruiloft. Akhbar, één van de studenten die in september naar Wageningen gaat, ging trouwen. Helemaal in stijl, met een feest voor ruim 500 gasten. Akhbar werkt tijdelijk voor het project, dus ik ken hem heel goed. Een paar dagen voor de grote dag vroeg ik hem of het een gearrangeerd huwelijk of een huwelijk uit liefde was. Hij antwoordde: “beide”. De meeste huwelijken hier worden door de ouders gearrangeerd, en de bruid en bruidegom hebben meestal niet veel in te brengen als het om de partnerkeuze gaat. Vaak hebben bruid en bruidegom elkaar nog nooit gezien voor ze gaan trouwen. Soms gaan die huwelijken heel goed en zijn ze gelukkig met elkaar (“de liefde komt met de tijd” zeggen ze hier), maar het eindigt ook nogal eens in een drama. Huiselijk geweld komt hier dan ook erg veel voor, en dat geweld is in onze ogen vaak buitensporig geweld.
Maar Akhbar was heel gelukkig met zijn bruid, en we togen vol verwachting naar de “Wedding Hall” waar het grote feest zou plaatsvinden. Er zijn in de stad overal van dergelijke “Wedding Halls” te vinden. Een feest met 200 gasten vinden ze hier heel erg karig, op de meeste bruiloften komen wel zo’n 500 tot 1000 gasten. We kwamen het gebouw binnen, een enorme vierkante betonnen kolos van 6 verdiepingen, van buiten helemaal versierd met gekleurde flikkerende lichtjes. Ons feest was op de vierde verdieping. Op de etage eronder was ook een bruiloft aan de gang. Corina en Miriam werden bij binnenkomst meteen naar de trap verwezen om naar boven te gaan. Ik moest de trap aan de andere kant nemen. Zo kwamen we alle drie aan op de vierde verdieping. Corina en Miriam in het vrouwengedeelte, en ik in het mannengedeelte. Het was wel dezelfde zaal, maar midden door de grote zaal stond een hoge houten afscheiding, zodat mannen en vrouwen niet bij elkaar konden komen, en elkaar ook niet konden zien. Er zouden ook andere aankomende studenten op het feest zijn, maar die bleken er helemaal niet te zijn. Ook Rozina niet, een studente die Corina gezelschap moest houden. Op de tafels stond een schaaltje soep en een stapel bordjes, en een kan water. De hele avond werd er verder ook niks geserveerd. De muziek was zo hard dat je geen gesprek kon voeren. De enige manier van communiceren was SMS-jes sturen, gewoon bellen ging niet vanwege het lawaai. Gelukkig had Corina een paar dagen eerder ook een mobieltje gekocht, zodat we elkaar in elk geval konden bereiken. Zo zaten we er allebei een beetje verloren bij, elk aan onze eigen kant van het houten schot. Alleen kleine kinderen liepen af en toe van de ene kant naar de andere, van hun vaders naar hun moeders. We hadden verwacht dat er eten zou zijn, en onze magen begonnen na verloop van tijd flink te knorren. Na afloop van elk nummer van de band probeerden we allebei contact te leggen met onze tafelgenoten, maar aan mijn tafel viel dat niet mee. Ik had de eerste uren niemand in de buurt die Engels sprak. Pas later op de avond kwamen er mensen bij zitten die Engels konden. Tussen Corina en mij ontspon zich de volgende conversatie per SMS tijdens de eerste uren van het feest:
Corina: “This is more crazy than I thought”.
Henk: “You are totally right”
Corina: “That we are on the other side, there is just this brown hek between us”
Henk: “You enjoyed the soup?”
Miriam: “Zo papa, alleen aan de andere kant van het hek?”
Henk: “Ja, helemaal alleen”
Henk: “And all the men look totally bored”
Corina: “They are not dancing? Here the women are dancing (some)”
Henk: “And no sign of the couple”
Corina: “The bride is here, but the man has to be on your side”
Corina: “But there are no other future students?”
Henk: “No, I don’t see anyone”
Corina: “My love, a lady here offers to buy Miriam a drink”
Henk: “Why not?
Corina: “We have no money”
Henk: “Send Miriam here for some money”
Henk: “Ik zit aan het eind van het hek”
Corina: “Miriam zegt nee”
Zo zaten we dus op het feest, gescheiden van elkaar, zonder eten of drinken, en probeerden we er het beste van te maken. Het enige tijdverdrijf was elkaar SMS’jes blijven sturen.
Corina: “Where is your Rosita?”
Henk: “I have no idea, shall I call a taxi?”
Corina: “Without eating?”
Henk: “Will there be any food?”
Corina: “Yes, a lady here said so”
Henk: “o.k., let’s wait a bit more”
Corina: “Miriam is coming to you”
Corina: “Goed nieuws! Wij gaan eten!”
Henk: “Wij ook!”
Corina: “Great!”
Miriam: “Tjiep tjiep hallo! Zegt het kleine vogeltje”
Dit was voor Afghaanse begrippen dus een geweldige bruiloft. En ze leefden nog lang en gelukkig, zullen we maar zeggen.
Advertisement
Tot: 0.118s; Tpl: 0.015s; cc: 11; qc: 49; dbt: 0.0468s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
Erik en Aafke
non-member comment
Beste Henk, Corina en Miriam, Wat een bijzondere verhalen lezen we hier weer. Jullie internationale ervaringen reiken steeds verder! We vinden het geweldig om te lezen hoe de mensen in Afghanistan geholpen worden met het opbouwen van een nieuwe toekomst. We denken aan jullie en wensen jullie veel succes en sterkte op jullie nieuwe woonplek. Hartelijke groet uit de Betuwe! P.S. Corina, heb ik het goed gelezen dat jij ook een eigen blog bent begonnen in het Roemeens?