Advertisement
Published: March 17th 2006
Edit Blog Post
Ok. Zoals beloofd een reprise. De laatste avond in Bangkok. Jip en ik besloten onze oren maar eens met retevette hiphopbeats te laten teisteren in de Immortal Club bij Khao San Road. Eerder zaten we lekker te chillen in de Reggaebar met het een origineel "Honey, I shrunk the pooltable"-biljart.
Afijn, de Immortal Club ligt verstopt in een steegje, je moet voorbij de roltrap die zo te zien enkele jaren geleden al het leven liet, langs de Ladyboys (dank voor de raad Martijn) en dan, tatataa: The Immortal Club! Volgens de flyers dè hophip toko van Bangkok. Beats inderdaad. 2 giga basspeakerboxen blazen de lucht op een manier waar geen airco tegenop kan. De muziek heeft alleen weinig met hiphop te maken. Ongelooflijk... voor degene die de afleveringen "Backpackers" van de Vliegende Panters kennen (zo niet, kijk op http://tinyurl.com/ec8nv )... snoeihard staat Guns n' Roses op met Paradise City! Ai ai ai! Gelukkig schakelen de 2 überhippe Thaise DJ's over op hiphop en reggaeton.
Na een relaxte hoeveelheid Singha (Thai voor Jupiler) richting het guesthouse. Om daar te komen moet je langs Carpet Road, een klein straat waar na 2 uur in de nacht onder stoeptegels ijskoude biertjes worden verpatst. Jip en ik gaan zitten op een kleedje en bestellen een lekker bier en raken in gesprek met 'Oo'. Oo's adamappel was niet te herkennen (nogmaals dank Martijn) en met haar 26 jaar en bloedjemooie ogen had ze Jip en ik meteen te pakken. Ze vertelde het zware relaas van uithuwelijking, misbruik, verkrachting, afwassen etc. etc. waardoor ze zich genoodzaakt voelde om van deze man weg te lopen en naar Bangkok te vertrekken. Daar ontmoette ze een Nederlander waar ze smoorverliefd op werd en mee ging reizen. Hij beloofde haar een VINEX-woning in Leidsche Rijn aan, vroeg haar ten huwelijk, maar voordat de eerste paal geslagen was, was meneer al gevlogen. Wat zijn mannen honden, zwijnen, beesten! De tranen stonden bij Jip en ik in de ogen. Na dit treurdicht besloot Oo ons een lied te zingen.
Wow! Onze privé uitvoering van Idols in Thailand. Nooit heb ik zo'n uitvoering van Céline Dion mogen meemaken. Volgens mij was het dat nummer 'van Titanic'. Zelfs de geroosterde kakkerlakken en mades van het kraampje tegenover die we net verorberd hadden, begonnen er van te rillen en leken weer tot leven te komen, God weet waarom. Gelukkig was Jip nog zo bij de tijd en niet zo uit het veld geslagen als ik, om de naam te vragen van deze Nederlander. Daar deed onze Oo nu iets te lang over en bleek haar naam niet eens zo naïef als deze in eerste instantie doet klinken... Ooooooo... die wist ze niet. Toch vreemd als je er maanden mee gereisd hebt enzovoort. Oo gelaten voor wat ze was en dat huwelijksaanzoek dat ze tussen neus en lippen deed, snel vergeten.
Dit is inmiddels een paar dagen geleden en nog steeds hoor ik Jip in zijn dromen over haar praten in een uiterst vreemd Groning's accent. Ik geloof dat we er ons wel doorheen gaan slaan.
Tot zo vanuit hier, later meer vanuit Pai.
Groeten en kussen,
Xander
Advertisement
Tot: 0.077s; Tpl: 0.011s; cc: 6; qc: 45; dbt: 0.0533s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
Th
non-member comment
dat doet me altijd weer denken aan de drie O's,.... oh oh oh!