Advertisement
Published: November 11th 2009
Dag lieve Blog lezers,
Allereerst bedankt voor alle lieve berichtjes op mijn vorige blog.
Zo mijn eerste week Banda Aceh zit erop en met veel trots kan ik melden dat ik het heb overleefd. Hier een greep uit mijn recente avonturen.
Woensdag avond vroeg Patrick of ik geen zin had om in de stad met hem wat te gaan eten. Patrick, mijn huisgenoot, houdt er niet van om te koken dus meestal wil hij uit eten. Dus zijn idee was om een taxi te nemen naar de stad. Oké, wat hij onder een taxi verstond wist ik niet. Maar hier in Banda Aceh zijn taxi’s oude brommertje waar een soort zelfgemaakte constructie wat een side car moet voorstellen aan vast is gemaakt. Die side cars zijn niet zo ruim dus een beetje opgevouwen manoeuvreren wij ons in de “taxi”. Dan is er nog iets wat ik moet vertellen over Banda Aceh: het verkeer hier is een grote chaos. Spookrijders bestaan hier niet want je rijdt aan de kant van de weg wat het beste uitkomt.
Ik denk dat je nu kunt voorstellen hoe ik in de “taxi” zat. Maar het avontuur is nog niet klaar. Onze chauffeur was super trots op Banda Aceh en het is niet elke dag dat hij westerse mensen in zijn “taxi” heeft zitten. Vol trots vertelde hij ons wat waar te zien was, alleen elke keer als hij iets aanwees, vergat hij te sturen en de trotse chauffeur heeft een paar keer net op tijd kunnen bijsturen of we hadden een vrachtwagen, jeep, geit of boom geraakt.
Na een heerlijke maaltijd besloten we snel terug te gaan naar het guesthouse voor het begon te regenen (jawel het is hier regenseizoen). Maar een “taxi” terug vinden was nog niet zo makkelijk. Ruim drie kwartier hebben we in het donker buiten gestaan wachtend tot er een “taxi” voorbij kwam. Ondertussen waren we een attractie geworden voor een groep kinderen die alleen “hello” konden zeggen en dat dus ook een half uur lang hebben gedaan. Net voor het echt hard begon te regenen vonden we een “taxi” terug. Maar als het regent bouwen ze hun “taxi” uit met een soort regenscherm, wat betekend dat je als inzittend niks meer ziet. Ik kan je zeggen de python of de vogelrock is er niks bij. Maar geen zorgen, zonder kleerscheuren heeft onze chauffeur ons afgezet bij het guesthouse.
Het heeft die nacht de hele nacht geregend en ’s ochtends ontdekte ik dat mijn fijne guesthouse niet zo waterdicht is. Gelukkig is mijn kamer dat wel, maar in de woonkamer en keuken stonden toch een paar plassen regenwater.
Maar zoals ik al zei is het regenseizoen en regent het dus regelmatig en heel hard. Het vreemde van de regen is dat het niet afkoelt buiten, het blijft gewoon 40 graden. Aan mijn outfits zou je anders niet zeggen dat het zo warm is, vanwege de Sharia-wet loop ik altijd met een lange broek en een vestje buiten op straat. Lekker zweten dus!
Op straat ben je als westerse jonge vrouw een soort kermis attractie (soort vrouw met baard idee), soms irriteer ik me aan alle aandacht, maar ik heb al geleerd me erbij neerteleggen en gewoon vriendelijk terug te lachen en verder te lopen. Het enige waar ik toch moeilijk aan kan wennen is de nederige houding die van je wordt verwacht door de mannen (vooral de oudere). Maar ja, ik weet dat ik straks naar huis ga en daar weer gezien kan worden als gewoon mens. Maar tot die tijd kijk ik mannen op straat heel kort aan en kijk vervolgens een nederig naar de grond terwijl ik verder loop (mama, ik weet dat ik niet zo ben opgevoed en zal ook nooit zo worden!).
De eerste twee weken van mijn stage ben ik vooral bezig met het voorbereidend werk op kantoor, een beetje saaie dagen achter mijn laptopje dus. Maar hopelijk kan ik vanaf volgende week naar scholen om echt aan mijn data verzameling te doen en scholen te gaan bezoeken.
Na een brainstorm met mijn begeleidster hier heb ik besloten dat ik eerder naar huis zal gaan en zo een week stage opspaar voor aan het einde van mijn periode. Ik mag namelijk maar 16 weken stage lopen (dat is de regel binnen UNICEF). Dus mijn ticket is veranderd en ik land al op 20 december terug op eigen bodem.
Nog een praktische overweging: Ik heb hier een Indonesisch mobiel nummer ( +62 81269191417) en ben dus niet meer bereikbaar op mijn Nederlands nummer in geval van nood!
Sorry even geen foto's ben momenteel op kantoor en mijn camera ligt in het guesthouse, zal vanavond nog wat foto's maken. Maar ik beloof dat ze er komen!
En dan nog een berichtje voor alle carnaval vierder: Een zeer prettige 11de van de 11de toegewenst!!!!
Dikke zoenen en knuffels voor iedereen!
Advertisement
Tot: 0.108s; Tpl: 0.013s; cc: 11; qc: 51; dbt: 0.0727s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
Lieke
non-member comment
Heey lieverd! Wat een cultuurshocks allemaal, gelukkig weet je je goed aan te passen aan de 'andere' cultuur..! :) Hier gaat alles zn gangetje, de meeste van ons skippen 11e van de 11e (werkende mensen = saai..:P ), dus je hoeft geen heimwee te hebben, succes met de verdere voorbereiding en kben benieuwd naar nieuwe foto's! (en naar wat fritsuitgespookt heeft..:) ) kus!