Advertisement
Published: October 28th 2009
Edit Blog Post
Hoi hoi,
Hier nog een berichtje over Colombia. Na te zijn bijgekomen van onze jungletocht naar de 'Verloren Stad' op het strand van Tacanga voerde de reis naar Cartagena. Een stad met een erg mooi historisch centrum en woonplaats van o.a. Shakira! Shakira! Helaas was ze niet thuis. Enfin, na een paar dagen in de stad en een tripje naar een moddervulkaan, waarin je heerlijk kon badderen, vlogen we met een jonge huid en een strak gezicht naar de Leticia, een stadje in de Amazone in het uiterste zuiden van Colombia en op het 3-landenpunt. Peru & Brazilië zijn de buren en de grens wordt gevormd door de rivier, die hier letterlijk en figuurlijk de levensader is van alles. Afgezien van vliegen is varen de enige manier van transport hier.
Om een wat beter gevoel te krijgen voor de Amazone pakten we de watertaxi en reisden 2 uur stroomopwaarts naar Puerto Narino. Een klein dorpje aan de oever van de rivier met als enig gemotoriseerd verkeer een tractor en een ambulance. Voor de rest ben je aangewezen op de benenwagen. Duidelijk niet een plek waar het woord 'file' vandaan komt. Het was een gezellig klein dorpje met in het
centrum een betonnen voetbalveldje, waar elke avond een wedstrijd op werd gespeeld onder toezicht van de lokale aanbidsters.
Om wat van de Amazone te proeven, trokken we er met de kano naar een meer nabij dat in het regenseizoen vol reuze lellies ligt. Helaas, was het geen regenseizoen en geen reuze lellie te bekennen. Zelfs niet een kleintje. Toch kregen we ons hapje Amazone, want we vingen namelijk piranja's, die direct op het kampvuur werden gekookt. Ze smaakten goed kan ik zeggen. Toen het eten een beetje gezakt was trokken we een paar baantjes in het meer waar we de pyranja's hadden gevangen. Ze hadden ons verteld dat pyranja's alleen doodvlees eten. Ik heb dan ook nog nooit zo levendig gezwommen. Na het zwemmen liepen we nog even op onze slippers de jungle na een enorme boom. Je weet wel, typisch zo'n Amazone geval met van de grote waaierende wortels die als een enorme klankkast functioneren als je er met een stok op slaat. Op de weg terug met de ondergaande zon zagen we nog enkele roze rivierdolfijnen rond duikelen. Helaas zijn ze maar heel even boven en lang onder, zodat het erg moeilijk is ze op de foto
te krijgen.
De volgende dag liepen we door de jungle naar het naburige dorpje San Juan. Onze gids was een jongetje van 12 die ons wat vertelde over de planten en ons een kikker en wat aapjes liet zien. Iedereen weet natuurlijk dat de jungle groen is, maar als je er zo in rondloopt besef je pas hoe groen. Soms is het zeer dicht begroeit, maar op plekken met een dicht bladerdak is het door gebrek aan licht vrij open op de grond. Onze gids had ons verteld een erg modderig pad te verwachten en we waren dat ook op het ergste voorbereid. Gelukkig viel het allemaal mee en gingen we nergens kopje onder :-) Aan het einde van het pad moesten we alleen wel een rivier doorwaden om bij het dorpje San Juan uit te komen. Gelukkig was het water lekker warm, niet te diep en zo troebel dat je niet kunt zien wat er om je heen zwemt.
In het 'traditionele' San Juan was de beschaving ook al aardig doorgedrongen en waren de meeste traditionele paalwoningen voorzien van stroom (minstens een paar uur per dag) en een satelietschotel. Een koele Cola was ook hier makkelijk te
vinden. Ondanks deze gemakken leven de mensen nog aardig traditioneel en zijn ze redelijk zelfvoorzienend. Wat extra wordt verdiend met de verkoop van souveniertjes. Naast stroom en tv ontbraken ook de kerk en een voetbalveld niet.
Voor de terugweg lieten we de benenwagen achter in San Juan en stapten in een gemotoriseerde kano. Vanwege het lage water in de rivier slingerden we van links naar rechts alle boomstronken en wortels ontwijkend. Soms gingen we iets te vlak lanks de wortels en werd de boot een beetje door ze gekanteld. Exiting stuff! Uiteindelijk arriveerden we zonder kleerscheuren en met een droog pak weer in Puerto Narino.
Na een paar daagjes Puerto Narino was het terug naar Leticia voor het weekend. Helaas geen stapavond, want vanwege verkiezingen was het geheel dorp droogelegd. Je kon nog geen glaasje wijn bij je pasta krijgen.
Goed, onze trip na Puerto Marino smaakte naar meer, dus we gingen nogmaals de Amazone in. Ditmaal met een tourgids en met een ander stel (Italiaanse en Colombiaan) en stroomafwaarts op Peruaans grondgebied (Niet dat je het verschil ziet, alles is groen). Op de weg naar onze accomodatie zagen we weer roze en ook grijze dolfijnen. Na
een dipje in de grote warme rivier kwamen we aan bij onze accomodatie in een zijrivier. In een grote houten paalwoning met een flink aantal kamers ploften we neer in de onze 2-persoonskamer. Na een heerlijk avondmaal, gekookt door de familie die ook in het huis woonde en de toco runde, was het nog even tv kijken, totdat de generator zonder benzine zat en afsloeg. Hoogste tijd om onder het muskietennet te kruipen.
De volgende dag gingen we vissen. Dit hadden we al een keer eerder gedaan en oefening baart kunst. In 2 uur tijd haalden we maar liefst met 4 hengels (stok, draad & haakje) 36 vissen binnen. Ze beten goed. Er zat van alles tussen. 1 pyranja (Gill), veel katvissen en nog een paar andere met een tijgerprint en luipaardprint. Het eten voor die avond zat wel goed.
Op de weg terug was het inmiddels donker geworden. Een moment dat een groot deel van de jungle wakker wordt. Zo ook de kaaimannen. Gewapend met een klein zaklampje ging onze gids op jacht. Het eerste exemplaar stelde niet zo veel voor. Daar kon je nog geen schoen van maken. Laat staan 2. Na wat getuur over de
rivier vaarden we een inham in en sprong onze man uit de kano om iets later terug te keren met een grote jongen (zie foto). Iedereen mocht hem ff vasthouden. Alleen bij Gill werd ie een beetje zenuwachtig en begon ie heen en weer te schudden, zodat ze hem losliet en op de schoot van de Colombiaan deed belanden die op zijn beurt heel erg snel opsprong. Gelukkig had de kaaiman geen honger en hield ie de kaken stijf op elkaar.
De 3de dag stond een jungletocht op het programma. Na een ingang te hebben gehakt stapten we in de wondere groene wereld. Dit maal liepen we echt door de jungle over kleine bospaadjes en niet over een of ander groot pad. We zagen wat vogels, een grote hagedis en wat aapjes. Helaas geen tucan en geen anaconda. In de buurt van een moeras stapte de Italiaanse naast het pad en zakte pardoes tot haar lies in de modder. Gelukkig had ze niks en kon ze hard met ons meelachen. Na een laatste duik in de rivier keerden we terug naar Leticia om daar de volgende dag per boot in 4 dagen naar Manaus (Brazilie) te varen. Meer daarover
de volgende keer.
Groeten,
Joost & Gill
Advertisement
Tot: 0.104s; Tpl: 0.013s; cc: 16; qc: 63; dbt: 0.0696s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb
linda
non-member comment
mooi
mooi commentaar ook bij de foto's! Komend weekend vieren we de 30ste verjaardag van dj. Moet nog even iets bedenken om daar extra nadruk op te leggen (lees iets lelijks te doen) Begreep ik het nu goed en kom je in november op het paap-feestje in Deventer? Ik ben erg benieuwd! Vele plezier nog!!! Groeten Linda