Meer Bolivia

---

---

Hola Hola!

Hier maar weer een berichtje vanaf het zuidelijk halfrond. Inmiddels bevinden we ons al weer lang en breed in Peru en banen ons een weg door dit enorme land met zon, zee, strand, woestijn, jungle en bergen naar het noorden. Kortom alles wat een backpacker en mens maar kan wensen. Voordat ik me uitwijdt over dit land eerst terug naar Bolivia.

Op aanraden van een Pools stel reisden we per trein met een gangetje van 50km/uur door de nacht naar Tupiza in het zuiden. In de wachtkamer van het station hadden we kennis gemaakt met een sympathiek gezelschap. Namelijk een Belg, een Fransman, een Poolse en moeder en dochter uit Martinique. Met hen strandden we ´s ochtends vroeg om 4uur in het enige hostel wat nog plek vrij had (en de deurbel beantwoordde). Na een paar uur slapen met z´n allen in een slaapzaal/dorm waren de meesten alweer op en zo fris als een hoentje. Afgezien van ons, want we hadden net de tour door de Salar achter de rug met slechts 6 uur slaap in de laatste 2 dgn achter de kiezen. Gelukkig sloeg de positieve energie om ons heen snel over naar ons en onze vermoeidheid verdween als sneeuw voor de zon. Tijd voor actie! Met nog snel een ontbijtje achter de kiezen stapten we in de stijgbeugels en rezen ons in het zadel van een paard en lieten ons door 2 jochies, die duidelijk nog niet de baard in de keel laat staan op de kin hadden, door de zanderige bloedrode valleien rondom Tupiza leidden.

Afgezien van een ritje op een pony op de parkeerplaats achter de Hema tijdens de Aaltendagen in een grijsverleden was dit paardrijden een geheel nieuw fenomeen voor me. Mede daarom had ik een lief klein paardje toegewezen gekregen, wat door m´n lengte nog kleiner leek. Stapvoets ging het de bebouwde kom uit en al snel bevonden we ons in de droge rode valleien. Hier op de zandweg was het tijd voor een stapje sneller en ging het in draf verder. Na een paar minuten stuiteren in het zadel had m´n paard genoeg van het gebonk op z´n rug en sjokten we Godzijdank in een slakkentempo verder. Net toen ik wat gevoel in m´n onderlichaam terug kreeg ging het van draf naar gallop. Mijn paard volgde op volle snelheid de het grote en ervaren paard van de Belg. Het ritme van het gallop lag me wat beter af, toch was ik blij dat na een paar minuten galloperen het paard terugviel op het sjoktempo totdat we het einde van de kloof bereikte. Daar konden de paarden en wij bijkomen en wat kiekjes nemen van de rode zandstenige bergen om ons heen. Daarna was het in volle gallop naar de volgende kloof. Greg, de Belg, vloog als een ware cowboy over de steppe en ik hobbelde er achteraan. Gill volgde als een ware amazone.


Op een gegeven moment waren de jongens ff weg, op zoek naar cactusfruit. Geen probleem onze paarden stonden op de automatische piloot en loodsten ons door de vallei zonder probleem tot het moment dat er een heuveltje beklommen moest worden. Allen volgden de ros van Greg, behalve het eigewijze paard waar Gill op zat. Die had er duidelijk ff geen zin meer in. Hoe ze ook probeerde het paard aan te sporen met handen en voeten, het verzette geen stap. Eerder was een van de gidjes dan naar voren gekomen om met ferme tikken van een twijgje het paard in beweging te brengen. Nu waren ze echter in geen velden of wegen te bekennen. Een twijgje uit de bosjes bracht uitkomst en bracht haar tot halverwege de heuvel. Toen was het twijgje gebroken en moest ze het paard bij de teugels naar boven leiden. Niet veel later arriveerden we ook bij het einde van de 2e kloof. Afstijgen ging hier al een stuk minder sierlijk. Afgezien van een paar cactussen was er gelukkig niets noemenswaardig in de buurt.

Op de weg terug naar Tupiza ging het weer in volle galop. Ik reed achter de dochter uit Martinique toen haar paard plotseling in volle gallop struikelde en op haar zij viel. Geluk bij een ongeluk kon ze zich er op tijd vanaf gooien en afgezien van een paar schrammen hield ze er niks aan over. Anders hadden we daar mooi met onze handen in het haar gestaan een paar uur rijden van Tupiza vandaan met 2 jochies zondere EHBO-kit of wat dan ook. Anyways met pijn in onze kont en met blauwe ballen arriveerden we weer veilig in Tupiza. Na een wandeling in de zon de in andere hete vallei de volgende dag namen we afscheid van de meesten en reisden we Greg en de Fransman achterna naar Tarija in het zuidoosten van Bolivia om daar Greg´s vrienden in een Eco-farm te bezoeken.

Met een 4wd-bus over een glibberig zandweggetje (het had net hevig geregend, bij vertrek waren de straten in Tupiza getransformeerd tot kanalen waar het water (20cm diep) doorheen stroomde) ging het door de nacht en door het onweer van Tupiza naar Tarija. Af en toe verlichte de bliksem de hemel en werd naast de bergen helaas ook de diepte naast ons even zichtbaar. Sommige bochten waren zo krap dat het achterste van de bus (de achteras zat vrij ver naar voren) bij het draaien over de diepte hing. Bij een tegenligger (meestal vrachtverkeer) reed degene die bergop reed (soms een lange vrachtwagencombinatie) meestal ff een stukkie achteruit tot er veilig gepasseerd kon worden. Uiteindelijk arriveerden we moe maar veilig in Rossilas, een waar paradijs iets ten zuiden van Tarija en in de buurt van het dorpje Padcaya.

Daar in de "Vallei van de Condors" werd een eco-farm/hostal, genaamd Eco-Sol gerund door een Belgisch stel (vrienden van Greg). Een flink gedeelte van je bestedingen vloeit direct naar de lokale bevolking. Verder worden alle diensten door de lokale bevolking in een soort van poolsysteem uitgevoerd. Zo kookt de ene dag de ene dorpsvrouw en de andere dag de ander. Hetzelfde geldt voor de gidsen die touristen de bergen inleiden, enz, enz. We sliepen in een verbouwde schuur op de eerste verdieping in een enorm 2-persoons bed (Gill & ik konden languit liggen zonder elkaar aan te raken). Vanuit de raampjes voorzien van luiken hadden we een prachtig uitzicht over de boomgaard met op de achtergrond de stijle bergen. Elke ochtend werden we gewekt door het vrolijke gefluit van de wel 150 aanwezige vogelsoorten. Greg had duidelijk niet overdreven met zijn statement dat het er een paradijs was. Na de tour door de Salar (zoutwoestijn) en alle activiteiten in Tarija van de afgelopen dagen was dit een perfecte plek om ff uit te blazen en weer op adem te komen.

In de daar opvolgende dagen trokken we de bergen in om de Condors van dichtbij te bewonderen. Eén van deze vliegende ¨deuren¨vloog/zweefde vlak langs onze hoofden. We waren zo ingenomen door z´n grootte dat we vergaten foto´s te nemen. Deze koning van de thermiek wacht tot de zon ruim aan de hemel staat om zich dan van de rotsen te laten ¨vallen¨om de een groot gedeelte van de rest van de dag al zwevend op de thermiek door te brengen op zoek naar aas. Zjin vleugels slaan doet hij slechts 30 a 40x per dag. Naast het rondleiden in de bergen leidde onze gidsen ons ook in, in de plaatselijke flora. Zo liepen we tegen wilde aardbeiën, anijs, een soort bamboe (vaak gebruikt als dakbedekking) en veel geneeskrachtige planten (o.a. verlichting van spierpijn). Afgezien van een paar Condors en veel koeien (tot hoog in de bergen) zagen we geen ander teken van leven. Na een nachtje boven keerden we terug naar Eco-Sol en brachten we de volgende ochtend een bezoek aan een traditionele lokale boerderij.

We waren naar dit boerderijte gelokt onder het mum van een verse milkshake met alcohol. Hier moest wel wordt voor gedaan worden natuurlijk en wel zelf de Bella´s en Clara´s melken. Een glas was snel gevuld door deze dames en tesamen met flinke scheut Sangani (40% Alc.) smaakte deze ¨al-der-bastend¨ goed. En na 3 volle glazen voor 9 uur s´ochtends was ik een erg gelukkig man. Het boerderijtje werd gerund door een erg kwieke omaatje van achter in de ´70. Naast een kudde koeien waren er een paar varkens, een kudde geiten, schapen, kippen, een hond, katten en een papegaai. De vrouw-des-huizes was moeder van 9 kinderen en een flink aantal kleinkinderen. Het was een speciale dag die dag, namelijk Pasen en dat betekende ¨castraties¨ van geitebokken en stieren (de filmpjes zeggen genoeg). Na getuige te zijn geweest van een castratie had ik meer dan genoeg gezien. Vreemd genoeg konden de anderen er geen genoeg van krijgen. Eerst waren de geitebokken aand de beurt en daarna was de beurt aan de grote jongens. Deze jonge stieren werden met een lasso gevangen en dan met 4 man tegen de grond gewerkt (ieder een poot). Eenmaal op de grond ondergingen ze hetzelfde lot als de geitebokken. Goed, ondanks dat dit schouwspel niet licht op de maag ligt hadden we toch honger gekregen en kregen we een heerlijke maaltijd op de boerderij voorgeschoteld. Daarna volgde de weg terug naar Eco-Sol waar we nog een paar heerlijk relaxte dagen beleefde alvorens we verder trokken naar het noorden. Meer de volgende keer.

Hasta luego,

Joost & Gill

---

Photos

Lunch boven in de vallei
De kloof in de achtergrond beklommen we na de lunch

Comments

[Greg]

paradijs
Ik denk dat ik weer effe aan rust toe ben in Rosillas als ik dit lees :) Veel plezier nog op julie fantastische reis en ik wacht met ongeduld op julie volgende avonturen! Groetjes Greg