Advertisement
Published: December 9th 2007
Edit Blog Post
Apen in Pushkar.
Een aapje komt kijken of er niets te eten valt op ons terrasje in Pushkar. Toen we uit Pokhara, Nepal vertrokken is alles een tijdje zeer snel gegaan. We hadden het een paar dagen zeer rustig aan gedaan dus voelden we wel iets voor wat zotte actie!
We namen de bus naar Lumbini, alwaar een goede 2500 jaar geleden boeddha geboren werd, al noemden ze hem toen nog gewoon Sidharta-ke. Na heel wat gezever met touts (mensen die comissie krijgen van een hotel als ze je binnen kunnen loodsen) vonden we een onderkomen in Lumbini Buddha hotel, waar niet zoveel bijzonders aan was buiten het feit dat we er logeerden in het gezelschap van een belangrijke lama (boeddhistische geestelijke) en dat er tijdens de nacht soms zeer luidruchtige apen over ons zinken dak roefelden. We huurden een motorfiets en bezochten historische sites en tempels, zagen een hoop merkwaardige vogels (gieren, kraanvogels, ijsvogels en een uil) en bereidden ons toen voor op de oversteek terug naar India...
....die opmerkelijk vlot verliep. We wisselden onze overtollige Nepalese roepies in Indische, en spendeerden er een stukje van aan een taxi naar Gorakhpur, 70 km verder. Gorakhpur is een vieze, veel te drukke stad. Er passeren zo weinig blanken dat Krista er kijkfiles veroorzaakte en er 2 maal
Levitatie in de woestijn
Net op tijd af gedrukt voor een wel heel verheven beeldje! zelfs mannen bijna van hun motorfiets vielen omdat ze niet konden stoppen met gapen. We boekten een treinrit, verbleven 2 nachten in deze godvergeten plaats om te wachten op die trein en spoorden toen 10 uur verder naar Lucknow. Nog op het stationsplein hadden we kennisgemaakt met Chris en Kylie, een australisch koppeltje dat een miserabele tijd gehad had in Gorakhpur en nu zeer blij was eindelijk nog eens blanken te zien. De lange tijd in de trein werd aanzienelijk verkort door het getater met deze nieuwe vrienden over de avonturen van de laatste dagen ( ze hadden ongeveer dezelfde route achter de rug als wij) en aan het einde van de rit was het duidelijk dat we een tijdje met z'n vieren zouden reizen. We begonnen al met redelijk wat tegenslag.
Aangekomen in Lucknow bleken er overal huwelijken aan de gang. Hindu's laten namelijk de datum van hun huwelijk afhangen van de stand van de sterren. Als de sterren goed staan trouwt iedereen tegelijk, met veel toeters en bellen. Heel mooi, dat wel, maar nogal lastig voor ons omdat de rijkere Indiers hele hotels afhuren en volproppen met trouwlustig volk. Het gevolg was dat we, met z'n vieren
Krista en haar vriendjes.
Krista valt nogal in smaak bij de plaatselijke tulbanddragers... in een kleine riksha + bagage, (de aussies waren bij ons) na zowat het 10de volle hotel zwaar de moed begonnen te verliezen. Het was een stuk na 1 uur 's nachts, en iemand had in een laatste poging tot grappig wezen de stadsnaam Lucknow veranderd in Bad Luck Now, toen we uiteindelijk een slaapplaatsje vonden. Ook Lucknow is een drukke, niet zo vaak bezochte stad, maar met ons 4-en stonden we sterk, en beleefden we enkele zeer vermoeiende maar heerlijke dagen. We bezochten er al wat er te bezichtigen viel en ontmoetten er een Indische familie en gingen de volgende dag aldaar op visite, met thee en kadootjes en zo.
Na een dag of 2 sprongen we op alweer een trein naar Agra, alwaar de Taj-Mahal in al z'n wereldwonderglorie op ons stond te wachten. Het was een nachttrein en omdat we alleen maar een plaatsje konden krijgen op de zogenaamde "waiting list ", hadden we maar 2 bed-banken voor ons 4-en. Het was er veel te krap en de Indiers snurkten als nijlpaarden met een snotvalling, dus veel werd er niet geslapen. een flesje goedkope indische wiskey hielp ons door het ergste heen en de volgende ochtend stonden we, compleet uitgeteld maar tevreden in het station van Agra. Slapen konden we echter nog niet, want ook hier bleek het moeilijk om een betaalbare en propere slaapplaats te vinden. Veel hotels zaten weer vol of waren gewoon overprijsd. Vanop het dak van zo een overprijsd hotel zagen we de Taj Mahal, we zagen echter alleen de vage contouren, het gebouw was bijna onzichtbaar door de smog. Ook Agra bleek een heel vervuilde stad... Nog altijd samen met de Australiers beleefden we ook hier weer gevulde dagen. We betaalden betrekkelijk veel inkomgeld om de Taj Mahal te bezichtigen en het is wat het is, een vreselijk mooi gigantisch bewerkt stuk marmer. De op geld beluste Indiers waren er in grote getale, maar met ons groepje vormde we een front dat zich overal lustig doorheen beende.
Onze volgende bestemming bereikten we met een heuse slaapbus. In plaats van zetels had deze bus 2 rijen bedden aan elke kant. We slaagden erin enkele uren te slapen op deze lange rit, maar door de armzalige toestand van de Indische wegen en de vele bochten voelden we ons als medicijnflesjes klaar voor gebruik toen we aankwamen in Ajmer, aan de rand van de Thar-woestijn. we perstten ons gezelschap alweer in een veel te kleine rikshaw en werden naar Pushkar gevoerd, een klein stadje aan een heilig meer. Zes jaar geleden was ik ook op deze plaats, ze gaf me toe een goed gevoel en ik was benieuwd of ik nog veel zou herkennen. Na al die drukte vonden we hier weer wat rust. We hebben hier een compleet maffe kamer, vol met spiegeltjes en gekleurd glas, door iedereen al smalend de 'maharadja room' genoemd. Onze Australische reisgezellen zijn een paar dagen geleden vertrokken naar het zuiden van India, als alles goed loopt reizen we nog en tijdje samen eind februari, in Thailand. Wij blijven nog enkele daagjes genieten van niet veel doen (Krista protesteert: leuke dingetjes uitzoeken in de lokale winkeltjes is wel iets doen, haha) in onze zotte kamer en trekken dan verder de woestijn in. We zullen nog wat meer foto's proberen uploaden, en het volgende verhaaltje lezen jullie binnen enkele weken.*
Advertisement
Tot: 0.096s; Tpl: 0.02s; cc: 8; qc: 56; dbt: 0.0644s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
Guy Eeckhout
non-member comment
Enjoy
Krista en Andie, Jullie genieten duidelijk van jullie reis en zien er beiden stralend en ontspannen uit. Andie, jouw no nonsense instelling werpt in die contreien duidelijk zijn vruchten af. Wij, van onze kant, genieten van jullie leuke commentaren. Zelf hebben wij hier al hard gewerkt, want de administratieve rompslomp neemt steeds toe.Alles zal al op zijn poten staan, als jij terugkomt. Bofkont!!! Profiteer ervan en de beste wensen. Guy, Marleen en kinderen