Advertisement
Published: August 17th 2007
Dutch version:
Mijn ouders zwaaiden met uit in BsAs en ik was klaar om weer eens een tijdje alleen te reizen. Dat was echt een tijd geleden, bijna de hele maand maarti met Michal gereisd, in april met pa en ma en nu dus weer alleen op stap. Te beginnen met een vlucht naar van BsAs naar Salta in Noord Argentina met mijn grote vrienden van Aerolineas Argentinas en jawel, wederom vertraging, 6 uur maar. Zodoende kwam ik midden in de nacht aan op het verlaten Salta airport, miste ik dus de laatste bus naar de grens met Bolivia. Maarrrrr, allemaal luxe problemen dus geen geklaag, vroeg in de ochtend (na een paar uur wachten in het busstation van Salta) de eerste bus genomen Normaal is de grensovergang redelijk chaotisch was me verteld maar ik was de enige dit keer. "Elk nadeel hep z'n voordeel" zei ooit eens een groot filosoof, die geloof ik ook wel aardig kon voetballen Dus huppelde ik goed gehumeurd Bolivia in. En in Villazon kon ik zowaar nog een kaartje voor de trein bemachtigen die dezelfde middag nog naar Tupiza vertrok (mijn volgende bestemming). Mezelf maar eens verwend met de duurdere stoelen en dat was
best relaxed, filmpie kijken, lunch geserveerd en een schitterend landschap dat voorbij glijd.
In Tupiza een triathlon tour geboekt voor de volgende dag met wat engelse gasten en een zuid afrikaan. Dat hield in Mountainbiken, paardrijden jawel!!! en nog een stukkie in de jeep zitten. Vooral het onderdeel "in de jeep zitten" was echt zwaar!!!
Vanuit Tupiza ben ik met Roxanna (ook een triatleet van de dag ervoor) uit de USA naar Potosi gereid. Potosi is bekend om zijn zilvermijnen die nog vandaag de dag nog steeds wordt geexploteerd. Als tourist kan je die mijnen in, de condities zijn best zwaar, het is warm, veel, heel veel stof en de gangen zijn klein (kruip door, sluip door). De levensverwachting van een mijnwerker is 45. We zijn diverse mijnwerkers tegengekomen in de mijn en dat was best heavy, behoorlijk indrukwekkend Maar eerst moesten we op de mijnwerkersmarkt kadootjes voor ze kopen. Cocablaadjes, ingredienten om dynamiet te maken, soft drinks. Normaal drinken die gasten een goedje dat "slechts" 96% alcohol bevat maar dat wilde de touragency (die uit ex-mijnwerkers bestaat) niet echt bevorderen. Ik heb wel een slokje geproefd en nog net een stukje van mijn slokdarm kunnen behouden En na afloop
konden we zelf nog 2 bommen afsteken, beetje dubbelzinning en raar maar wel heftig, wat een explosie man. In de avond nog gevoetbald in de mijnwerkers competitie. Onze gids speeld in een ploeg die te weinig man had die avond en vroeg of er liefllebbers waren die mee wilden doen. Prima dus en zo werd er ook een "gringo elftal" samengesteld, bestaande uit 3 nederlanders, 2 fransen en een boliviaanse keeper (type "de bolle van zwolle") Gelukkig was het in een soort sporthal want Potosi ligt op 4.000 m en in de avond is het behoorlijk koud. Anyway, voetballen op 4.000 m is ook geen kattepis. Er werd gespeeld om geld volgens een goed Bolviaans gebruik. 5 Bolivianos de man (nog geen dollar) en the
winner takes it all. Laten wij nou met onze frans/nederlandse combinatie een heel behoorlijk team hebben. En zodoende wonnen we het toernooitje, meestal in het begin op voorsprong, dan adem tekort vanwege de hoogte en elke keer nipt winnen. Over geld werd niet meer gepraat en het kwam er op neer dat de gringos voor de zaalhuur betaalden. Voor ons geen probleem, prima avond en na afloop allemaal nog flink wat biertjes gedronken in een
mijnwerkersbar.
Na een paar dagen Potosi vertrokken Roxanna en ik verder naar Sucre, een koloniale stad die een stuk lager ligt en waar het weer wat aangenamer was. We belandden in een grote demonstratie (sowieso bijna elke dag wel een demonstratie in Bolivia) over het feit dat Sucre de hoofdstad wil zijn en niet La Paz. Vroeger was Sucre nl. officieel de hoofdstad van Bolivia. Lekker belangerijk!!! ! Volgens mij hebben ze wel meer dingen om zich druk over te maken maar het was een redelijk gekkenhuis moet ik zeggen met malloten die overal in de menigten vuurwerk afstaken etc. Ik ben de volgende dag naar La Paz vertrokken en heb afscheid genomen van Roxanna.
Weer in La Paz besloot ik om maar eens echt op expeditie te gaan, een 3-daagse tocht naar de met sneeuw bedekte top van Huayna Potosi, 6.088 m. Compleet met training op gletsjer, stijgijzers, ijshouweel, etc. Ik was gelukkig goed geacclimatiseerd en alles leek goed te gaan. De training goed doorstaan en de volgende dag naar het 2e basiscamp, 5.200 m of zoiets om nog een paar uur te slapen alvorens om 01: 00 am in de nacht op te staan om de tocht naar
de top te maken. 1 gids begleidde 2 mensen, allen vast aan een touwen hobbelen maar. Loodzwaar maar we maakten progressie. Tot Toby, mijn duitse partner echt door zijn hoeven zakte op 5.800 m. Hij kon echt niet meer en er was geen groep meer in de buurt. Er zat dus niets anders op dan terug te gaan. Voor mij een grote desillusie want ik voelde me naar omstandigheden goed maar ja, er zijn ergere dingen op de wereld. Die dag redde overigens maar 4 mensen de top van de 12. Kortom ik heb nog steeds niet de 6.000 m kunnen slechten. Terug in La Paz eerst een dagje uitgerust en toen op naar het volgende avontuur, voor mij een van mijn hoogtepunten en het stond al heel lang op mijn "things to do list". THE WORLD MOST DANGEROUST ROAD kijk op www.gravitybolivia.com , Een 64 km lange afdaling op de moutainbike van La Paz naar Coroico, van 4.800 m naar iets van 1.200 m. Het was volgens een Amerikaans instituut officieel de gevaarlijkste weg ter wereld. Sinds een halfjaar hebben ze een nieuwe weg gemaak1 en maken de autos bijna geen gebruik meer van deze weg dus is het
op de mountainbike goed te doen. Je moet wel uit blijven kijken en niet als een idioot naar beneden gaan Echt een grandioze rit, jammer genoeg ee¨n beetje mistig dus de fotos komen er niet helemaal goed uit. Er waren 3 italiaanse mountainbike freaks die wel de show steelden maar onze vrouwelijke, canadese gids Anne bleef ze toch allemaal voor, ongeloofelijk hoe die naar beneden kon scheuren!!!!!
Na deze adrealine stoot besloot ik om het maar eens rustiger aan te doen en te vertrekken naar Copacabana aan het meer van Titicaca, in het noorden van Bolivia. Relaxt stadje en vertrekpunt voor een tocht naar het Isla del Sol in het meer. Dit eiland is min of meer heilig voor Bolivianen en Peruanen omdat de Zonnegod hier zou zijn geboren. Het eiland heeft geen autos en alles gaat er super relaxt. Met de boot op weg naar het eiland ontmoette ik Dave uit de USA en met hem ben ik aan de tocht over het eiland begonnen, onderweg ontmoetten we een andere Amerikaanse, Anja, en gedrieen besloten we om maar een nachtje te blijven omdat het zo rustig, relaxt en mooi was. Terug in Copacabana nog 1 nacht
op stap
gegaan met zn drieen en wat andere mensen die we in de boot terug tegenkwamen. En toen was het tijd om richting Peru te gaan, Cusco om precies te zijn. Daar was Michal rond die tijd weer terug van haar vrijwilligerswerk in de jungle en dat lijkt me reden genoeg om Bolivia te verlaten.
Oh ja, voor alle duidelijkheid, dit was van begin mei tot 20 mei, ik loop nog steeds hopeloos achter.
English version:
After 4 weeks travelling with my parents i was ready to be on my own again. Starting with a flight from BsAs to Salta. Again my friends from Aerolineas Argentinas surprised me with a huge delay, only 6 hours this time. So i missed the last bus in Salta to go to the border of Bolivia and had to sleep some hours in the bus terminal. But no problem, i took the first bus in the early moming and surprisingly i was the only one at the border. After that i was just in time to take the train to Tupiza so in the end everything was okay. I bought myself a first class train ticket including movie and lunch served so no
complaints from my side.
In Tupiza i booked myself a tour called "the triathlon" which included moutainbiking, horseback riding and sitting in a jeep!! ???? Especially that last one was really hard!!!
Tupiza was a lovely and relaxed town and after 2 days i travelled with Roxanna from USA to Potosi, famous for its silvermines. We visited the mines which is still in process these days. The conditions are hard, its warm, dusty and very narrow. We met some miners and this was really impressive. The average age of the miners is around 45. Before we went in, we had to buy them some presents as coca leaves, explosives and drinks. At the end of our visit we could make our own dynamite, funny and weird at the same time.
That same evening we were invited to play some soccer with the miners in a small competion. Our team of gringos, 3 dutch and 2 french guys was pretty good and we won all our games. Though we had a hard time playing soccer at 4.000 meters. Before the Bolivianos wanted to play tor money but afterwards none ofthem talked about it We decided to let it go and we
ended up paying also for the rent of the halL But no problem at aIl, we were
invited to have some drinks at a minersbar and that was really cool.
After a few days in Potosi, Roxanna and i moved to Sucre, a colonial city which is the former capitalofBolivia There we ended up in big demonstration, Sucre wanted to be the capital again instead of La Paz. WeIl, i only stayed there for a day and said goodbye to Roxanna and moved to La Paz.
In La Paz i signed up for a realmountaineering expedition, climbing the snow covered peak of Huayna Potosi of 6.088 meters. A3 day tour including training, first and second base camp, crampons, ice axe etc. the whole enchilada. I was weIl acclimatized and ready to rock UnfOliunately, my gernlan paliner Toby suffered from high altitude sickness around 5.800 mand was not able to move any fmiher up. To bad, we had to go back I felt disappointed but you cant have it all in life. All together it was a great experience and i learned a lot about real climbing etc. Back in La Paz aftel' resting a day i was ready for my
next adventure, the Worlds most dangerous road, a downhillmountainbike ride of 64 km from4.800 m to almost 1.200 m. Look at theweb site for more info. www.gravitiybolivia.com
Officially this was the world most dangerouse road for years. Now there are not th at many cars so its a lot safer but still you have to be carefuL The ride was great, great, great!!! One of my highlights so far.
After this adrenaline shot i left La Paz and moved on to Copacabana at the shores of Lake Titicaca, close to Isla del SoL I did a trek on the island together with Dave from the USA and later we met Anja, also from the USA. Together we deciced to stay one night at the island in a lovely hosteL The views we re great and the atmosphere was very relaxt, no cars, todo tranquillo!!! After these relaxing days i was ready to head for Peru. There i would meet Michal again who just arrived aftel' voluntery work in the jungle. Reason enough to leave wondetful Bolivia
Oh and for the record, this was from the begin of may till 20 may, i know i have to catch up a lot,
maybe later.
Advertisement
Tot: 0.066s; Tpl: 0.027s; cc: 8; qc: 26; dbt: 0.0293s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
iris
non-member comment
Ha Erik, wederom weer mooie verhalen en natuurlijk ook weer prachtige foto's. Leuk om zo af en toe wat van je te lezen. Was jij ook niet eens van plan om naar je zus in Australie te gaan? Of is dat later pas.... Hier in NL alles ok, morgen DIJKPOP! We zijn er weer klaar voor (behalve de maus clan, maus en ellen zijn allebei op vakantie). Als het mee zit wordt het morgen beter weer en houden we het droog. We drinken er wel een paar op je....! Volg je de Tour nog een beetje via internet? Is afgelopen weekend weer begonnen dus elke dag die dikke kop van Mart S. op TV. Je zal er wel weinig van meekrijgen. Veel plezier! Groetjes Iris