Op twee wielen door klein dorpjes

---

Lieve iedereen,

Ik deel het ontbijt met een leuk Frans-Spaans stel. Ik de ochtend onderzoek ik de mogelijkheden om een voorlopig laatste bezoek aan de Zuid-Amerikaanse natuur te maken. Het is al zover dat ik met de daagjes moet rekenen. Het is erg onduidelijk of ik surfspullen kan huren aan de kust, dus besluit ik naar de Colcacanyon te gaan. Een kloof, dieper dan de grand canyon, die een wijde verscheidenheid aan landschappen en culturen huisvest. Ik heb een paar tourtjes genomen deze vakantie, maar heb geen zin omdat weer te doen. Je legt wat geld op een toonbank. noemt je naam en dan wordt alles voor je geregeld. Het is mij soms iets te makkelijk en het reisgevoel en de autheciteit ontbreken een beetje. Eerst breng ik een bezoekje aan het zwembad. Het bezoek van de dag ervoor is goed bevallen. Er is wat meer ruimte vandaag en mijn conditie is zowaar een stukje beter. Met een verhoogd gevoel van welzijn verlaat ik het zwembad. Ik lunch heerlijk in de markt van Arequipa, die net als de stad zelf een beetje braafjes is. Het regelen van mijn eigen excursie is een halve dagtaak. Ik win informatie in over de haalbaarheid van mijn plannen, zoek kaarten van de omgeving en ga op en neer naar het busstation om de busreis voor de dag erna vast te leggen. Als ik uit de micro stap ontdek ik een klimmuur op loopafstand van mijn tijdelijke stekkie. Na een hoop gebabbel in het hostel diner ik voor een habbekrats in een restaurant. Tijdens het diner geniet ik van een Peruaanse soap. Daarna ga ik richting de klimhal. Cucho, de man die er werkt, is puur goud. Ik boulder, slackline, leef mij uit op de bokszak en klim vooral op de uitdagende muur. Er is geen magnesiumpoeder dus aan het eind van de avond ligt het bovenste laagje van mijn huid van sommige stukjes vinger eraf. Vrij pijnlijk bij het klimmen. Met verzuurde armen, helemaal uitgeput, maar toch vrolijk, eet ik een late night snack. Ik weerhoud mijzelf er van plaatjes van de canyondorpjes op te zoeken. Ik laat mij deze keer liever verassen. De dag erna pak ik in en eet een licht vetraagd ontbijt. Ik ben precies op tijd voor de bus. Met alleen een volgepropte kleine rugzak vertrek ik richting Chivay. Het beginpunt van alle georganiseerde tours. De bua doet er een uurtje langer over dan gepland. In Chivay eet ik een stevige en smakelijke lunch. Ik ben meteen prettig verast door de onvoorwaardelijke vriendelijkheid in het dorp. Ik ben op zoek naar een mountain bike om te huren. Met een super lief vrouwtje loop ik kletsend naar een fietsverhuur. Die is om onbekende redenen gesloten. Dat hoort er een beetje bij in dit soort fantastische dorpen. Alles gebeurd op een tempo dat net zo gemoedelijk is als het dorp zelf. De mensen kennen elkaar allemaal. Als ik in een winkeltje vraag waar ik fietsen kan huren wordt de buurman opgebeld. Een gezellig gesprek later arriveert hij en opent zijn zaak voor mij. Ik krijg behalve een fiets ook een helm, handschoenen, een fietspomp, een kaart, een extra binnenband en een telefoonnummer voor noodgevallen mee. Als er iets is komen zij mij halen. Topservice. De gemoedelijkheid in Chivay is iets waar je je alleen aan kan overgeven. Het wordt er wel wat later door. Ik zit pas om vier uur op de fiets. Dat is twee uur voor zonsondergang. Het dorpje wat ik wil bereiken is veelste ver dus besluit ik in het dorpje ervoor te verblijven. Ik volg de weg aan de noordkant van de rivier. Hoewel het er net zo mooi is als aan de andere kant komen hier bijna geen toeristen. De dorpjes aan de andere kant zien er honderden per dag. Het fietsen is even wennen maar tegen de tijd dat ik Chivay achter mij laat snap ik hoe het apparaat werkt. Over een asfalt weg race ik naar beneden, slechts af en toe kom ik een voertuig tegen. Een trommelaar en trompetist met een lange stok met een Peruaanse vlag vermaken een groepje boeren. In het eerste dorpje waar ik kom eet ik een manderijn met twee mannen en een vrouw bij een winkeltje. Waar Nederland in de meeste landen bekend is om van Persie en Robben, reageren de meeste mensen in Bolivia en Peru met 'bastante leche'. Er is hier een tekort aan melk en bijna iedereen weet dat er in ons kikkerlandje een hoop van is. Ik vervolg mijn weg over een onverharde weg. Als de weg stijl omhoog gaat moet ik soms afstappen. Het is hier zo'n drieëneenhalve kilometer bovenzeeniveau. Het enige geluid is het gesuis van de wind en gerattel van de fiets. De omgeving is prachtig: terrasstijl landbouw, wat bomen en cactussen en bergen. Een vulkaan stoot continu een rookpluim uit. Ezels en koeien maken het feest compleet. Als ik geweten had hoe mooi en fijn het hier was had ik de bus van 3 in de nacht in plaats van half tien's ochtends genomen. Of beter nog, een vijfdaagse trip gemaakt. Vlak voor de zon achter een rots verdwijnt bereik ik Ichupampa. Een klein dorpje dertien kilometer vanaf Chivay. Het is vorig jaar door een pittige aardbeving verwoest en ligt nog steeds half in puin. Gelukkig heeft iedereen de natuurramp overleefd. Ik wordt verwelkomt door een kudde schapen. Er is een slaapplaats in het dorp. Ik bel drie keer aan maar niemand doet open. Ik vraag het op het plein en een man maakt een belletje en vraagt mij mee te lopen. Wij maken een wandeling en even later ontmoeten wij de vrouw die de tent runt. De deur is open te maken door aan een ijzerdraadje te trekken. Ik eet in de plaatselijke eethal alweer bovenverwachting smakelijk. Ik zit aan een lange tafel met onder andere drie grappende bouwvakkers uit Arequipa de stad. Als ik de rekening vraag zegt de bediende vrouw na lang overleg in de keuken een prijs die twee keer zoveel is als op een papiertje op de muur staat. Als ik haar daarop betrap begint de hele tafel te lachen. Ik ga vroeg naar bed en sta ook vroeg op. Om 6 uur sta ik naast mijn bed. Ik ontbijt in een vergelijkbaar gezelschap als de dag ervoor in de eethal. Sommige wegwerkers herkennen mij. De vallei is prachtig in het ochtendlicht. De fietstocht naar het dorpje Lari is heerlijk. De enige minpuntjes zijn de bloeddorstige met rabbiës geïnfecteerde honden die mij twee keer achternazitten. In Lari ontbijt ik voor de tweede keer. Ook bekijk ik de kerk van binnen. Een vrouw opent het inpandige museum voor mij, een kamer gevuld met diverse stokouden religieuze voorwerpen, kledij en beeldtenissen. Een jongetje helpt mij de weg richting de brug te vinden. De vrouw denkt dat ik niet met de fiets naarboven kan, het jochie denkt van wel. Ik volg een stijl naar beneden slingerende autopad. Vlak voor de brug houd de weg op en moet ik over een smal paadje balanceren met de fiets. Omhoog is nog lastiger. Zelfs zonder fiets is het een vrij uitdagende trek. Ik til de mouibtainbike soms op stenen afstappen van een meterhoog om er zelf achter aan te klouteren. Bezweet doe ik het laatste stijle stuk om daarna uit te rusten op de autoweg. De weg naar Chivay is een dikke 20 kilometer asfalt. Er is wat neer verkeer dan aan de andere kant. Het uitzicht is gelukkig compleet anders. De groene terrassen waar ik gister en in de ochtend doorheen fietste zijn nu allemaal in een oogopslag te zien. De weg gaat op en neer. Omhoog ga ik strijdende in een lage versnelling of lopend met de fiets aan de hand. Naarbeneden ga ik bijna zonder te trappen met een rotgang. Wie weet heb ik zelfs een snelheidslimiet overschreden. Maakt niks uit want deze zijn toch betekenisloos in dit land. Ik maak hier en daar een babbeltje. Hoe verder ik kom hoe zwaarder en hoger het wordt. De laatste kilometers zijn loopmeters met verzuurde benen. De zon brand medogeloos en daardoor voel ik mij af en toe een lopend vuurtje. In Chivay aangekomen breng ik alle spullen terug en doe een snel lunchje in hetzelfde restaurant als de dag ervoor. Uitrusten doe ik in de minibus richting Arequipa. In het hostel ontmoet ik een oude bekende uit Cochabamba. Ik ga zo mijn laatste diner eten hier en reis deze nacht naar Lima. Ongeveer 15 uur hier vandaan. De laatste lange busreis naar de laatste bestemming van deze spectaculaire vakantie.

Liefs,
Klaas

---