Stadhoppen

---

Lieve iedereen,

Op mijn laatste dag in Cochabamba ga ik met 5 anderen uit het hostel naar de gigantische markt. Of je nou een koeienneus, nieuwe velgen, een levende puppie, bokshandschoenen of een nieuwe deur nodig hebt, op deze markt ben je op het juiste adres. Natuurlijk kun je ook je gestolen telefoon terugkopen. Ik zie de mijne niet liggen. Wij eten gezellig wat op de markt. Nadat wij lang genoeg door desoriënterende nauwe gangen hebben geslenterd, gaat iedereen richting busstation en het paleis waar ik al geweest ben. Ik wil nog een nieuwe petje scoren. Het vorige exemplaar is tot mijn spijt verdwenen op de hoogvlaktes. Iedereen die op de markt werkt stuurt mij een andere kant op. Betrouwbare info is vrij lastig te verkrijgen als het over openingstijden gaat of waar wat te verkrijgen is. Gelukkig slaag ik voor een rood exemplaar. Ik wil per trufi richting een zwembad. Vlak voordat ik instapwordt ik opzij geduwd en wordt er naarbeneden gewezen. Ik sta op iemand zijn dvd. Ik stap opzij en verontschuldig mij. Eenmaal in de trufi kijken alle cholitas mij vreemd aan. Ik denk eerst dat ik iets stoms heb gedaan maar dan vragen zij of ik niet gerolt ben. Ik dacht altijd van mijzelf dat ik niet in de doortrapte zakkenrollertrucjes zou trappen maar de realiteit wijst anders uit. Ondanks dat ik geen beschermende zakken heb in de korte broek die ik aan heb, heb ik mijn portomonee nog. Mijn telefoon was al preventief in mijn tas opgeborgen. Als wij wegrijden van de markt zie ik iemand met een zakdoekje iets op de schoen van een Boliviaan smeren. Weer zo'n smerig trucje. Ik hoop maar dat hij er net zo goed vanaf komt als ik. Na een blokje om door de botanische tuinen kom ik erachter dat het zwembad dicht is. Ik slaag er in succesvol het juiste busje naar het hostel te vinden. Na een siesta, die hard nodig is na de chaos van de markt, ga ik richting weer een ander zwembad. Nummer 5 in Cochabamba is ook dicht. Ik eet drie salteñas en zit bommetje vol als ik er nog eentje van het huis krijg. Ik eet deze op in het hostel, rust wat uit en ga vervolgens even sporten. De overvloed aan vettig eten begint een buikje te vormen. Ik eet in de avond twee kleine hapjes, waarvan één voortreffelijk staaltje streetfood. Hierna bewonder ik een diaboloënde acrobaat op de plaza en pak 's avonds de nachtbus naar La Paz. Op zondagochtend ontwaakt de stad langzaam. Eerst kom ik bij een prediker terecht in een gigantische zaal. Hij is vrij goed. Te voet ga ik naar een wat rijkere buurt waar ik in het eind van de ochtend een 3d film kijk in de bios. Het is een vermakelijke film, de bioscoop zelf had in Nederland kunnen staan. Na de film trek ik twee van de drie broeken die ik draag uit en keer terug naar het centrum van het inmiddels opgewarmde La Paz. Het is fijn om de weg er goed te kennen tijdens mijn derde bezoek. Op het plein van de datingshow bestaat nu de mogelijlheid een partij te schaken. Een razend spannend potje verlies ik op het nippertje. Na een lunch op de naastgelegen markt is het bijna tijd voor de volgende busreis. Gauw laat ik mijn schoenen poetsen door een gemaskerde man op straat. Bolivia haar gestigmatiseerde onderklasse. Ik pik mijn grote tas op bij het busstation en in de namiddag vertrek ik naar Arequipa, in Peru. Ik dommel in met het uitzicht op de bergketen en de ondergaande zon. Het is al donker als wij de grens over moeten. Ook is het een stuk drukker aan de Boliviaanse kant dan op de heenreis. Na een flinke rij gaan wij naar de Peruaanse immigratie. In een paar minuutjes ben ik weer buiten. Ik wissel alle Bolivianos voor Soles. Bolivia gaat zeker gemist worden. Ik doe weer een hazeslaapje tot wij in Puno moeten overstappen. In de wachttijd diner ik met een Australische busgenoot. In de bus naar Arquipa slaap ik weinig. Wij komen voor 5en aan dus ook op het busstation vertrek ik voor korte tijd naar dromenland. Als het licht is brengt de zoveelste sympathieke taxichauffeur mij naar het centrum. Het is de eerste keer dat ik een bestuurde iets zie vertonen dat het CBR 'sociaal rijgedrag' noemt. Een verademing. In een fijn hostel mag ik gauw een bedje in. Een warme douche later ben ik weer helemaal het ventje. Nog een beetje moe, dat wel. Ik ben weer in de buurt van de oceaan. Ik kan niet wachten om weer vis te eten dus ontbijt ik ermee. Bijna te gemakkelijk bereik ik een wijk met minstens drie zwembaden. Ik krik de grotendeels verloren zwemconditie een beetje op en dat voelt goed. Na een Chinese lunch en voortreffelijke miniola's lig ik even bij te komen in de tuin van al het stadjehoppen. Na een goede luiersessie ga ik op op zoek naar een peliqueria (kapper). Normaal zie ik ze overal maar nu kom ik ze niet tegen. Iedereen stuurt mij naar straatjes zonder kapper. Misschien is het in deze stad net als in India, waar het onbeleefs is iets niet te weten en iedereen je maar een kant op stuurt. Via een aardig vrouwtje met meer gedetailleerde instructies kom ik bij een oude kapper terecht. Ook het baardje is weer picobello. De dag wordt afgesloten met een viscurry. Rakish in Sucre heeft met zijn creatie een honger aangewakkerd die alleen door masala gestild kan worden. De laatste week is aangebroken. Ik heb geen concrete plannen maar ben vastbesloten te genieten. Ik hoop morgen of overmorgen nog wat van de prachtige omgeving wandelend, op de surfplank of per fiets te verkennen.

liefs,
Klaas

---