25-11-2011

---

Gisterenavond ging ik met Tania en haar collega´s naar een optreden van een salsaband. De zangers zijn afkomstig uit Venezuela en de andere muzikanten zijn Peruvianen. Het moet een vrij bekende groep zijn, vermits het publiek gretig meezong en het merendeel van de teksten uit het hoofd bleek te kennen.

Het was de moeite. Er stonden welgeteld 12 muzikanten op het podium. Vier stemmen, een drummer, een percusionist, een contrabas, een piano, 3 schuiftrompetten, en een saxofoon.

Salsa pur-sang. Zonder fouten gespeeld. Vrolijke dansbare muziek, met teksten die altijd over de liefde gaan. De muziek is vrolijk maar de teksten zijn het vaak niet.

Uit de piano klonken voortdurend van die typische zoetzure, bittere, scheve salsanoten. En dan de saxofoon die in Charles Mingus-stijl van die vette, kuchende, heese basnoten uit zijn keelgat hoestte. De 4 stemmen maakten het compleet. Ze wisselden elkaar om beurten af maar zongen ook geregeld in koor.

Het toegangsticket was wel niet goedkoop (S/. 40) en de groep liet maar op zich wachten. Er werd gezegd dat het om 21h zou beginnen, maar dat was nogal optimistisch uitgedrukt. Wij gingen binnen om 22h45. Het werd uiteindelijk 1h30 ´s nachts eer de groep haar eerste deuntje inzette. Maar dat is Peru, blijkbaar. Het woord "stiptheid" staat hier over het algemeen niet in de woordenboeken.

De groep speelde tot 3h00. Juist op het moment dat we moe werden en dat ik pijn kreeg in mijn benen en nek, was het optreden afgelopen. Juist gepast.

Ze speelden op een pleintje, in open lucht. Vermits we nogal lang moesten wachten eer de muzikanten het podium beklommen, brachten we in afwachting onze tijd door in de discotheek die achterin lag. Tussen al die Peruvianen slechts een 4-tal buitenlanders, waaronder ik.

Er zijn danszalen waar regelmatig toeristen over de vloer komen, vooral in het centrum, en er zijn zalen die vooral door de plaatselijke bevolking bezocht worden. Deze discotheek was er één van de laatste soort. Daarom werd ik regelmatig bekeken. Maar dat ben ik ondertussen al min of meer gewoon geworden, het gevoel hebben "bekeken te worden".

In de discotheek speelden naast de bekende liedjes van altijd ook eindelijk eens wat liedjes die minder frequent worden gedraaid, waaronder een aantal braziliaanse meedansers. Gezongen in het portugees.

Over portugees gesproken!

Ik haalde 19/20 op mijn tweede tussenproef (opstelletje schrijven). Ik schreef de voorziene 10 lijntjes vol en maakte 2 foutjes. Wie hoog wilt scoren vermijdt natuurlijk het gebruik van bepaalde woorden waarover hij twijfelt.

Het is vreemd, maar af en toe begin ik onbewust al eens de neiging te krijgen om in een zin een portugees woord te gebruiken in plaats van het spaanse woord. Vlak nadat ik uit de les kom bijvoorbeeld. Of als ik voordien gestudeerd heb. Ik begin Espagués (een mix van español en portugués) te praten. Ik kan mij meestal nog wel net inhouden. Maar het is mij al overkomen dat ik "obrigado" wil zeggen in plaats van "gracias", of "nome" in plaats van "nombre" (naam).

Donderdag was het "Thanksgiving", als ik me niet vergis. Vraag mij niet wat voor een feest dat is, Thanksgiving. En eigenlijk interesseert het mij ook niet, al die Amerikaanse gecommercialiseerde feesten. Hetzelfde met Halloween. Dat waait nu ook al naar Zuid-Amerika over.

Blijkbaar vertrekt er vanuit Puerto Maldonado elke dag één bus naar Rio Branco, om 12h ´s middags. Het ticket kost S/. 100, iets duurder dan gewoonlijk, maar dat zal te maken hebben met het feit dat het een internationale rit is en met het feit dat Brazilië een duurder land is. Vermits de bus zou aankomen in Rio Branco rond 22h duurt de rit een 10-tal uur. Langer dan ik had verwacht.

In Brazilië zal ik ook wel regelmatig eens proberen om een blogje te posten als ik daartoe de mogelijkheid zie.

Hasta luego!

---