Advertisement
Published: January 25th 2008
We verlaten het vlakke Paraguay en vertrekken met de nachtbus richting Bolivia: we zijn bijna in de bergen! De bus wordt volgeladen met taksvrije goederen uit Ciudad del Este, waarmee de busmaatschappij waarschijnlijk meer winst opstrijkt dan met het vervoer van personen. Onze bagage wordt dan maar in de passagiersruimte opgestapeld. We dachten dat dit nooit zou lukken maar toch... Het is de eerste busrit waar we een warme maaltijd voorgeschoteld krijgen: een kippenbilletje met wat rijst en een droog broodje en een cakeje als dessert. We rijden door de Chaco, een prachtig ongerept gebied in West-Paraguay maar we zien er weinig van omdat we ’s nachts rijden. Er wordt afgeraden het gebied op eigen houtje te verkennen omdat het zo dun bevolkt is dat het dagen duurt eer er iemand passeert die je kan helpen indien nodig. Om 3 uur ’s nachts moet iedereen van de bus: we krijgen een exit-stempel van de Paraguayaanse immigratie ergens in
the middle of nowhere. Hier stopt ook de asfaltweg en het wordt heel wat minder comfortabel rijden. Slapen is moeilijk. De grenspost ligt nog een heel eind van de grens met Bolivia en na een goede 3 uur rijden door niemandsland arriveren we
aan de Boliviaanse douane en immigratie in het desolate Ibibobo. We vullen het immigratieformulier in en één voor één moeten we bij de immigratiechef aan zijn bureautje gaan zitten waar we, zoals bij een mondeling examen, aan een ondervraging onderworpen worden. Dit blijkt voor ons, Belgen, slechts een formaliteit: we hebben alweer een nieuwe stempel in ons paspoort! Ondertussen verschijnt de zon terug aan de horizon. We wanen ons in een cowboyfilm in het Wilde Westen en verwachten John Wayne hier tegen te komen... Maar we zijn in Bolivia. Voorlopig is het nog heel vlak hier, maar in de verte zien we al de eerste bergen van de Andes op het toneel verschijnen.
Vroeg in de morgen arriveren we in Villa Montes, een onooglijk dorp waar we de dag moeten slijten om ’s avonds de bus naar Tarija te nemen. Onze activiteiten blijven beperkt tot wat rondhangen op een terrasje. We lezen wat, drinken pintjes, amuseren ons met het jongetje des huizes, tevens ober van dienst, en eten een dagschotel zonder vlees omdat we het niet betrouwen: een beslissing, mede ingeven door het vooruitzicht van een lange busrit!
We kunnen onze tijd wel vullen. Om 18u30 vertrekken we richting Tarija,
niet wetend welke helse busrit we voor de boeg hebben. We hebben de slechtste plaatsen, helemaal achteraan in de bus. Zelfs Eva heeft maar juist genoeg beenruimte. Een claustrofobisch gevoel overvalt ons. Bovendien werkt de vering niet. Een pijnlijke zaak, want de weg is slecht en nauwelijks verhard. Het eerste uur van de rit slingert de bus langs de bergflank omhoog. Diep beneden stroomt de rivier en voert alle regenwater naar het dal. De avond valt en de zon verdwijnt aan de horizon. De rivier beneden zien we niet meer maar we weten hoe diep het daar is en dat maakt dit avontuur nog griezeliger... Uiteindelijk lukt het ons de slaap te vatten. In stukken en brokken dan toch! We arriveren in Tarija wanneer de zon terug aan de horizon verschijnt!
Dit voor ons hels avontuur is in de Andes natuurlijk dagelijkse kost! De bergwegen hebben voor de buschauffeurs nauwelijks nog geheimen! (
The Most Dangerous Road buiten beschouwing gelaten - het lijkt ons een beetje onnozel daar je leven te riskeren!) Het is wennen aan de nachtritten in de bergen als je
Le Plat Pays gewoon bent. Er gebeuren hier maar weinig ongelukken. Laat het dus duidelijk zijn dat
Villa Montes
Met de gedachte nog in Paraguay aan het genieten van een pintje op een terrasje.we hierboven een beetje overdreven :-)
(en vooral dan Eva die alles toch erger ervaart dan het in werkelijkheid is)
Advertisement
Tot: 0.194s; Tpl: 0.036s; cc: 9; qc: 30; dbt: 0.1029s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1mb
Jozef Van de Velde
non-member comment
Andes
Hoger - Lager. In de bergen en de dalen. Zonder veren, nooit meegemaakt. Ik verving de bladveren op tijd. JVdV