Advertisement
Published: June 25th 2009
Bogota
Centraal pleinHola Amigos
Het kost wat moeite, maar ik kan me er eindelijk toezetten een blog te schrijven. Het is voor mij ook even terugdenken want het is al zo´n maand geleden, maar ik zal mijn best doen. Inmiddels ben ik van continent gewisseld, maar daar komen we later op terug.
Ik was gebleven bij de voorbereidingen van onze trip naar Corcovado. Zodoende trokken we met al ons eten en een spaarzame voorraad kleren op onze rug de jungle in, om daar twee nachten te slapen. Eerst moesten we met een rammelbus naar de rand van de jungle om vanaf daar vier kilometer over het strand te lopen; onze trip was begonnen. Op de heenweg naar ons vijfsterren junglehotel behoorden we al tot de gelukkigen, onder andere een miereneter, gekke wasberen, andere gekke wasberen met lange staarten, apen en papegaaien werden gespot. Maar, zoals jullie weten waren we toch echt opzoek naar tapirs. Dus enigzins bummed na onze 16km hike omdat we geen tapir hadden gezien draaiden we de laatste hoek om, de landingsbaan van het junglehuisje op. En daar stond hij, ons op te wachten. Gekkere beesten zal ik waarschijnlijk nooit meer van mijn leven zien, wij kwamen uit
Bogota
Zwervert op een mislukte kruising tussen een neushoorn, olifant, paard en varken(zie foto´s). Hij was wel erg vriendelijk en liet ons zelfs zijn kont aanraken. (:D!)
Dezelfde nacht, bij onze poemazoektocht werd de vrouwelijke wederhelft gevonden, die wij eerst aanzagen voor een poema zelf. Verder zijn er nog bullsharks gezien, krokodillen(allebei niet door mij echter) en echte peoma of jaguarsporen op het strand. Een hele hoop, waar wij vrolijk foto´s van hebben staan maken. Na twee nachten in de jungle met smerig eten was het wel weer mooi geweest en na nog een mislukte dolfijnspottrip moest ik gedag zeggen tegen mijn geliefde reisgenootjes.
Mijn reis ging verder naar Panama City, om van daar verder te vliegen naar Cartagena in Colombia. Panama City was nogal een schok, met mijn eerste skyscrapers in 4 maanden, en niet weinig ook. De hele stad was behoorlijk wat duurder, met uitgaan als toppunt (5 euro voor een biertje, in Midden-Amerika??). Het grappige was dan wel weer dat elk hostel in een arme buurt zat, waar je van de politie niet verder dan 2 straten van je hostel mocht lopen, anders was het te gevaarlijk. Na een aantal plezante dagen daar, die vooral gevuld werden
door een beetje ronddwalen en mijn kledingvoorraad aanvullen, vloog ik verder naar Cartagena.
Cartagena was weer wat anders, ook met heel veel wolkenkrabbers, maar dit keer ook met een oude stad ie al 500 jaar hetzelfde was en die me heel erg aan de Marokkaanse medina´s deed denken. Het was prachtig, maar ook wel een beetje nep aangezien de politie daar elke dag de straten schoonveegde om de zwervers uit het zicht van ons lieve toeristen te houden. Na weer een paar dagen ronddwalen en salsaën(hoe schrijf je dat in godsnaam?) ging ik met een aantal mensen uit het hostel met de boot naar een strand dichtbij, alhoewel ik toch echt de stranden afgezworen had(ze waren erg overtuigend..). Dit strand maakte de beloftes niet echt helemaal waar. Het moment dat we het bootje uitstapten werden we omzwermt door mannen die schelpen verkochten(eerst is het een kadootje, daarna blijkt het ineens héél duur te zijn), vrouwen met massages en what not, en dat ging twee dagen zo door. Ramp boven ramp werd ik ook nog eens ziek dus na twee dagen gingen we spuugzat terug naar Cartagena, waar ik de hele volgende dag alleen maar op bed kon liggen met
griep.
En ja, griep in Amerika wekt al heel snel angsten op van swineflu. Gelukkig was het de volgende dag over en aangezien ik al veel te veel tijd had doorgebracht in Cartagena sleepte ik mijn kont de 13 uur durende bus naar Medellin in. Medelling was vroeger de stad van Pablo Escobar, de grote drugskoning en ´t was zacht gezegd niet de veiligste plek ter wereld. Nog steeds niet echt, maar het is een stuk beter. In ieder geval, het was niet het allerslimste idee, want ik weet niet of het gebrek aan slaap of de overactieve airconditioning(daar houden ze hier nogal van, als ze airco hebben gaat hij aan, op zijn ALLERhardste stand) maar bij aankomst was ik weer even ziek. Dus toch maar naar het ziekenhuis, waar bleek dat ik gelukkig geen varkensgriep had maar wel een of andere bacteriele infectie dus mocht ik fijn pillen gaan kauwen. De vijf opvolgende dagen kon ik niet zo bijster veel dus heb ik maar een paar dagen cultuur gesnoven en de overaanwezige dikke standbeelden en dikke schilderijen van Fernando Botero(de trots hier, zijn dingen hangen OVERAL) bewonderd. Het gekke hier is vooral de schaal van alles. Ik had
Mona Lisa
Señor Botero´s idee van de Mona Lisa, alles wat hij maakt is dik. nooit gedacht dat Colombia zo groot zou zijn, maar van stad naar stad is zonder uitzondering 8 uur of meer. De steden zijn ook immens, met elke stad waar ik tot nu toe ben geweest meer dan 2.5 miljoen mensen.
In ieder geval, na mijn niet zo bijster intressante bezoek aan Medellin (behalve dat het de eerste plek in vier maanden was waar het koud was en ik veel kleren aanmoest, hemel!) leidde de weg naar Bogota, de hoofdstad. De busreis was adembenemend, zoals dit hele land eigenlijk bijzonder mooi is. Het jammere is dat je niet zomaar de countryside inkan omdat het op veel plekken nog verre van veilig genoeg is om van de gebaande wegen af te gaan, denk FARC. In Bogota was het nog kouder, nog meer hemel, alleen viel er niet echt bijzonder veel te beleven. Of ik heb het niet gevonden. Na nog meer cultuur gesnoven te hebben(mijn neus begint er groot van te worden) en de gehele goudvoorraad van Colombia aanschouwd te hebben, was ik de grote steden toch wel echt zat en dus, weg uit Bogota.
Nu ben ik in Villa de Leyva, een dorpje een paar uur van Bogota waar
alles nog heel oud etc is. Nou is het nog niet zo bijzonder boeiend opzich, maar het geluk heeft me getroffen aangezien half Bogota zijn springbreak hier viert(nu snap ik waarom Bogota zo saai was, ze feesten allemaal hier). Dat betekent met Colombianen op straat de flessen Aguardiente(omnomnom, goedkope Colombiaanse sambuca) leeg trekken en vervolgens salsa-en(?), merengueën en vallenatoreren en nog meer vreemde muziekeren tot in de vroege ochtenduurtjes. Ik heb nog 9 dagen left in Colombia, voordat ik terugvlieg naar Costa Rica, maar voorlopig zing ik het nog wel even uit. Morgen ga ik parapenten en de volgende week het hele avontuurmenu wat ze hier hebben af.
Ps: update; aangezien parapenten in Villa de Leyva niet mogelijk was ben ik snel doorgegaan naar een volgend dorpje, San Gil, waar het wel kon en het dus gedaan is. Geweldig, en zie fotos.
Advertisement
Tot: 0.077s; Tpl: 0.012s; cc: 10; qc: 52; dbt: 0.0489s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
