Advertisement
Published: August 18th 2011
Edit Blog Post
Maandag 15 augustus: naar het strand in Santa Marta. 15 augustus is net zoals bij ons een feestdag in het Katholieke Colombia en een vrije dag voor heel wat mensen en zeker voor de schoolkinderen. Anuar moest daarom niet naar school en zo konden we samen op uitstap naar Santa Marta. We stonden rustig op en maakten ons klaar. Telkens gaat het ontbijt met smakelijke koffiekoeken gepaard met een heerlijke koffie van het topmerk: Juan Valdez.
Oma was eerst verbaasd dat hier alle ramen wijd open worden gezet van zodra men thuis is. Al snel begreep ze wel dat dit als doel had om elk briesje op te vangen om de temperatuur draaglijk te houden. Boven de eettafel draait een grote ventilator constant rond en zorgt voor een bijkomende en permanente afkoeling. Oma die anders elke vorm van tocht schuwt, is hier ook heel tevreden met deze grote ventilator. ’s Avonds dient deze ventilator ook als lamp.
Het is hier winter. Dat wil zeggen dat het hier vaak heel warm is en de zon hevig kan schijnen maar dat er ook geregeld een flinke plensbui de mensen overvalt. De regen brengt wel verfrissing maar is soms
zo intens dat de straten in rivieren veranderen. Om die reden is Mark ook zo tevreden met zijn Dodge die wat hoger op zijn wielen staat en zeer goed diepe plassen kan nemen.
We mochten echter vooral onze zonnehoedjes, zonnecrème niet vergeten en ook het zwemgerief zou vandaag van pas komen.
Het plan was om eerst naar het oude stadscentrum van Santa Marta te gaan om de kathedraal en het Museo del Oro te bezoeken. Daarna zouden we naar het strand van El Rodadero gaan, naar het favoriete strandplekje van onze gastfamilie. Vooral dit laatste sprak Anuar aan. Patricia had hem wel gewaarschuwd dat we eerst rustig de tijd zouden nemen voor de oude binnenstad.
De rit naar Santa Marta was erg mooi en ook vrij gemakkelijk om te rijden: de baan is vlak en heeft een goed wegdek. Het was eerst nog een eindje rijden door de uitdijende stad Barranquilla naar de enige brug over de Rio Magdalena, een lange brug over een zeer brede rivier. Deze brug ligt hoog, zodat de grote schepen er onderdoor kunnen en zo kunnen varen tussen de monding van de rivier, even verderop, en het binnenland. Vanop de brug zagen we
een stukje van de haven, waar Mark ons wat meer kon over vertellen. Deze brug en een heel stuk van de rivier, betekenen ook de grens tussen het departement "Atlantico" (met hoofdstad Barranquilla) en het departement "Magdalena" (met hoofdstad Santa Marta). Mark vertelde dat de brug voor de huidige scheepvaart echter niet meer hoog genoeg is. De schepen werden steeds groter en de brug betekent nu een onoverkomelijke barrière voor de grootste schepen en een hinder voor de groeiende scheepvaart tussen de haven van Barranquilla en het binnenland. Er werden ondertussen al plannen gemaakt om een hogere brug te bouwen en de huidige af te breken. In de buurt van de brug zagen we uitgestrekte wijken waar heel wat mensen overleven in zeer eenvoudige huisjes die vaak opgetrokken zijn met het meest diverse materiaal.
Deze keer kwamen we onderweg slechts 2 controleposten tegen, en reden we ook weer over een tolweg met twee baanvakken, één in elke richting. De weg ligt wat verhoogd, links ligt in de verte de oceaan en aan beide zijden van de weg zijn mangrovebosjes. Stilaan begonnen we hier en daar hoge smalle cactussen te zien, het type uit Mexicaanse filmen. Hoe dichter we bij Santa
Marta kwamen, hoe meer cactussen er te zien waren.
Het was nog een hele rit maar de omgeving was mooi. Af en toe zagen we de oceaan aan onze linkerkant. Stilaan kwamen er eenvoudige huisjes langs de weg, waar de mensen hun kost hoofdzakelijk verdienen met het verkopen van hun vers gevangen vis. We reden El Rodadero (de nieuwe hippe badplaats) voorbij maar tijdens de terugweg zouden we hier naar het strand komen.
We reden door tot in het centrum van Santa Marta om er de sfeer op te snuiven van de oude straatjes. We hoopten er ook de kathedraal en het Museo del Oro te kunnen bezoeken. Alles was erg rustig in de stad, zo konden we snel een parkeerplaats vinden, maar al snel zagen we dat het er helemaal uitgestorven was: alle winkels, restaurants en bezienswaardigheden waren gesloten wegens de feestdag van 15 augustus. We moesten ons dus tevreden stellen met het bekijken van de buitenkant. Daarvoor wandelden we eerst naar en rond de kathedraal en daarna richting Plaza de Bolivar om het standbeeld van de grote Zuid-Amerikaanse held te bekijken en om te zien of het Museo del Oro toevallig toch niet open zou zijn, zonder
succes echter! We wandelden daarom verder in de richting van het water en bewonderden de baai waaraan Santa Marta ligt: de steenkoolhaven, bananenhaven, het eilandje in de baai, de hoogbouw aan de overzijde van de baai, en natuurlijk het kleine strand waar de stadsbewoners zich komen verkoelen in het water. Het zwarte zand, veroorzaakt door de steenkoolterminal vlakbij, nemen ze er zonder probleem bij. De stad heeft een mooie promenade aangelegd langs de baai. We wandelden rustig tussen de mensen door en daarna terug richting stadscentrum, waarbij we zoveel mogelijk mooie straatjes opzochten met hun kleurrijke gevels en mooie balkons. Bij deze wandeling bleven we steeds de schaduwplekken opzoeken, want hier in Santa Marta blijkt de zon altijd te schijnen. De enige uitzondering waarvan we op de hoogte zijn, is vorig jaar tijdens het bezoek van Dirk en Martine toen het ook hier bleek te kunnen regenen.
Terug bij de auto, reden we richting El Rodadero. Anuar was blij, want nu zou het pas echt leuk worden en door de feestdag bleef er nu extra tijd over om te zwemmen: als echte waterrat zou hij nu veel meer tijd hebben om te spelen op een stuk strand waar ze
al dikwijls waren geweest.
We vonden na enig zoeken een plaatsje voor de auto, en gingen eerst wat drinken in een Café-restaurant waar ze steeds hun strandbezoek starten. Mark en Anuar aten er Salchipapa, maar de anderen beslisten nu enkel iets te drinken en later ergens vis te gaan eten: Santa Marta is ten slotte een havenstad.
Op de brede en lange strook zandstrand staan lange rijen tentjes opgezet met strandstoelen eronder. Daar kan je een zitplaats huren, om uit de zon, te genieten van de zee en de atmosfeer inclusief een mariachi orkestje dat spelende wordt gehouden door de drankjes die de omstanders hen aanbieden.
We installeerden er ons onder ons tentje: 30.000 peso voor een tent en zes strandstoelen. Wim en Anuar zaten binnen de 5 minuten in het water en kwamen daar voorlopig niet uit. Gelukkig had Wim zijn hoed op, zodat we het spelende duo een beetje konden volgen. Om zich tegen de brandende zon te beschermen had hij trouwens ook een overhemd meegenomen om aan te trekken tijdens het zwemmen.
We zaten er zo een uurtje zalig te observeren en te genieten. De panoramafoto van vandaag is een strandzicht met de typische verkopers die van
alles aan de man brengen: drank, eten, snoep, ballonnen enz.
Na de zwempartij voor Wim gedaan was, vertrokken Patricia, oma, Det en Wim naar een restaurantje waar ze zeer lekkere vis gingen eten. Anuar bleef zich op zijn eentje amuseren in het water, terwijl Mark een oogje in het zeil hield.
Eens de troepen weer bij elkaar waren, vertrokken we in de stroom mensen die weer naar huis gingen. Wegens de drukte moesten de eerste kilometers langzaam rijden in de file. We werden nu ook tegengehouden voor een controle van de autopapieren. De eerste vraag was van de politieagent aan Mark was er bevreemdend: "Ben je bewapend?" Alles was echter in orde, dus mochten we onmiddellijk weer doorrijden.
Het grootste gedeelte van de terugweg reden we in het donker, maar onze goede chauffeur bracht ons veilig weer thuis.
Er gebeurde niet veel meer die avond. We waren allemaal goed moe en lagen snel in bed.
Verslag: Berna en Wim
Foto: Berna, Mark en Wim.
Advertisement
Tot: 0.074s; Tpl: 0.012s; cc: 7; qc: 24; dbt: 0.0379s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1mb