Terug naar waar het allemaal begon..

---

Hallo allen,

dit zal de laatste blog vanuit het buitenland zijn.. We zijn ondertussen terug bij mijn vriendin Cota in Santiago en bereiden ons stilaan voor om vanavond op de vlieger te stappen richting het o-zo-koude-Belgenlandje. Dat is vooral pijnlijk als je weet dat het hier los over de 30 graden en dus puffen is.. Niet mijn favoriete weersomstandigheden maar om dan over te schakelen op siberisch weer is ook teveel van het goede!!
Met pijn in het hart vertel ik over onze laatste avonturen.. De zoektocht naar een job in Belgie zal niet boeiend genoeg zijn om jullie daar, via deze blog, ook regelmatig van op de hoogte te houden 😉

De laatste keer vertelde ik jullie over 'bosque de arrayanes'. Nu heb ik jullie toen het leukste weetje achtergehouden, speciaal als verrassing voor dit allerlaatste nieuwtje uit het buitenland :P In een huisje in dit bos bevindt zich 1 van de 5 observatiehuisjes waar Walter Disney en zijn team observaties hebben gedaan om de Disneyklassieker 'Bambi' te tekenen (voor degene onder jullie die me goed kennen: jaaaaaaaaa ik was ZEER enthousiast haha)!

25 januari heeft Ezequiel (Vanessa haar vriend) ons verlaten en waren we terug onder ons tweetjes.
We bezochtten die dag de 'cerro cathedral' (2180m) waar we een ongelooflijk uitzicht hadden maar toch werd dit uitzicht jammer genoeg beperkt door de vele assen die nog steeds in de lucht hangen na de vulkaanuitbarsting (Puyehue) in Chili in juni. De sporen van deze vulkaanuitbarstig zijn nog volop aanwezig.. Tijdens een eerdere busrit (Puerto Montt-Bariloche) passeerden we bossen die volledig wit waren van de vele assen (het leek net alsof ze volledig besneeuwd waren). Ik kan amper geloven dat deze vulkaanuitbarsting zoveel impact heeft op zo een grote oppervlakte!! Een heel deel van de fauna en flora werd in de war gestuurd, vele dieren lieten het leven.

Een dag later bezochtten we het oudste park van Argentinie: het nationaal park 'Nahuel Huapi' met een oppervlakte van meer dan 700000 hectares. Dit park is een paradijs voor alle natuurliefhebbers: rivieren, bossen, bergen, meren, enzovoort. De 'cerro Tronador' (3478m) heeft 2 gletsjers (bovenaan en onderaan de berg) waarvan de gletsjer onderaan de berg zwart ziet (Ventisquero Negro). Het ijs heeft onderweg naar de gletsjer zoveel zand en vuil meegenomen waardoor het de indruk geeft zwart ijs te zijn. De naam heeft de berg te danken aan het geluid dat de stukken ijs maken wanneer ze van de gletsjer vallen (tronador = donder).
Na Bariloche zakten we af naar Mendoza, onze laatste stop voor we terugkeren naar Chili, Santiago. Mendoza is gelegen in een droge woestijnregio, dankzij irrigatie is het groen in deze stad en de wijnproductie toch mogelijk.. Mendoza staat vooral bekend om dit laatste, het is het bekendste wijngebied in Argentinie! Niet dat ik daar veel aan had :P
Nabij Mendoza ligt ‘parque provincial Aconcagua’ (710 km2) waar zich de hoogste berg van Amerika bevindt, namelijk de ‘cerro Aconcagua’ (6962m). Op deze berg werd op een hoogte van 5300m een inca-mummy gevonden, een jongetje van ongeveer 8 jaar oud. Iets verder (nog steeds in de provincie van Mendoza) vinden we een natuurlijke stenen brug over de Vacasrivier die een vertakking is van de Mendozarivier. Hier bevond zich vroeger een spa met thermische baden maar deze werden grotendeels vernietigd door een grote overstroming.. De thermische baden werden tot enkele jaren terug nog steeds bezocht en gebruikt maar werden toen gesloten wegens de onstabiele staat van de structuur. Vandaag de dag mogen enkel parkeerwachters en marktlieden nog over de brug..
In het centrum van Mendoza bezochtten we de ‘basilica de San Francisco’ maar die was jammer genoeg gesloten op de dag dat we daar waren. De baseliek bevat een mausoleum met de resten van San Martin’s dochter, schoonzoon en kleindochter. Generaal Jose de San Martin heeft samen met andere vrijheidsstrijders Peru, Chili en Argentinie bevrijd van de Spanjaarden in 1817. Deze man wordt hier (begrijpelijk) aanbeden en daarom zijn ook vele plaatsen naar hem vernoemd, zo ook het immense ‘parque general San Martin’ (sinds 1896). Het park is zo een 420 hectare groot en bevat 50000 bomen (300 soorten). De poorten aan de ingang van het park zijn torenhoog en waren oorspronkelijk bedoeld voor de Turkse sultan Hamid II maar hij kon ze uiteindelijk niet betalen waardoor ze in handen kwamen van de provincie Mendoza. In het park zijn vele dingen te bezoeken (zoals het Grieks theater ‘Frank Romero Day’ en the museum of natural sciences ‘Juan Cornelio Moyano’) maar deze waren jammer genoeg beide gesloten.. Wel hebben we de ‘fountaine of the continents’ en het aangelegde ‘lago General Geronimo Espejo’ gezien waarvan het laatste als irrigatiesysteem dient voor onder andere het groen in de stad. Ten slotte heb ik op mijn eentje de zoo in het park bezocht maar dat was geen aanrader.. Ik heb ongelooflijk mooie dieren gezien maar de minuscule ruimtes waarin deze mooie wezens moeten leven, zijn niet om aan te zien L
De laatste dag van de maand januari heeft Vanessa haar langverwachte wijntour gedaan terwijl ik me op nog wat meer dierenschoon heb getrakteerd :D Ik keek er al een tijdje naar uit om het ‘acuario municipal’ van Mendoza te bezoeken om de tongloze albinokikkers te bewonderen! Eenmaal mijn weg gevonden (want ja zonder Vanessa verlies ik steeds de weg), kwam ik teleurgesteld terug want blijkbaar waren de albinokikkers al een tijdje overleden.. Aangezien ik niet echt een vissenfanaat ben, moest ik het maar doen met een coole immense schildpad 😉 Om mijn teleurstelling te compenseren, bezocht ik ook nog het serpentarium ‘centro anaconda’ dat vlakbij het aquarium gelegen is. Ook hier ging mijn hart niet sneller slaan van opwinding, enkel even bij twee bijna beweegloze leguanen (hoe cool zijn deze beesten?!).
De volgende dagen zijn onze plannen nogal in het water gevallen. We hadden gepland ‘canon del atuel’ op ons eigen te doen in twee dagen tijd. Nu waren er enkele misverstanden in verband met de busuren en hoe we nu juist op die plaats konden geraken om de trekking te starten. Vanessa en ik stonden die dag om 5u ‘s morgens op (volledig gepakt en gezakt) maar kwamen na 1,5u wachten en speculeren in de busterminal met hangende pootjes terug bij onze hostel aan J Voor mij is dat uiteindelijk positief uitgedraaid aangezien ik weer met een buikontstekingattackje heb gezeten waardoor ik twee dagen amper uit bed ben geraakt (behalve voor de wc en de emmer te bezoeken) 😉 Vanessa heeft de canon dan toch nog gezien op haar eentje, maar dan met een georganiseerde tour. Ik mocht erna de foto’s bewonderen haha!

Na al deze avonturen zijn we vrijdag (3 februari) terug aangekomen waar alles begonnen is: Santiago!! We hebben die avond 2u gereden naar een ongelooflijk mooie plaats om de zonsondergang te bewonderen met een picknick en een glaasje wijn (voor mij was een andere lekkernij voorzien voor degene die het zich afvragen :D). Op deze plek was het muisstil terwijl we ver onderaan de stad Santiago steeds meer zagen verlichten naarmate de tijd verstreek (lees: s-u-p-e-r-gezellig).
Gisteren hebben we een immens winkelcentrum bezocht (en ook eens een filmpje meegepikt: J. Hoover -> zwaar filmvoer om een 3-maanden-lange-vermoeiende-reis mee af te sluiten). ‘s Avonds werd er geklonken op een mooie levenservaring en het afscheid van een mooie reis..

Nu pakken we onze rugzakken in (en ook onszelf) maar we weten niet goed of het wel mogelijk is om ons voor te bereiden op wat ons te wachten staat :D Vanaf dinsdagmorgen zijn de keizerinnen van Kuzco terug in het land en (na afspraak) beschikbaar voor meer uitleg 😉

Tot snel allemaal!! Ik wil iedereen massa’s bedanken om de blog te volgen en af en toe wat achter te laten.. Besosss Xxx

---