Reisverslag Vanuit Rio

---

Ola amigos,

Vandaag ben ik er eindelijk even voor gaan zitten om jullie een beetje op de hoogte brengen met een kort verslagje over onze avonturen tot zover. We zijn begin december vertrokken richting Sao Paulo met 90 kilo bagage! We hebben daar eerst een procedure voor een sofi nummer in gang gezet, dit nr. hebben we nodig om een auto te mogen kopen. Hier zijn we 4 dagen mee bezig geweest. Omdat we een maand moesten wachten op het officiële nummer hebben we deze maand gebruikt om naar de Galapagos eilanden te gaan. We vlogen via Lima en Quito. In Quito zijn we twee dagen gebleven in het oude stadscentrum. Dat was erg leuk en lekker koel, het ligt op 2500 meter middenin het Andes gebergte. De (oude)stad is heel authentiek met al die indianen en met die imposante en koloniale gebouwen is het alsof je 100 jaar terug in de tijd gaat! Ik heb nog een paar lama poncho’s gekocht. Misschien nog interessant voor een handeltje..

De Galapagos eilanden liggen zo’n 1000 km uit de kust en is nog zo’n 2,5 uur vliegen via Guayaquil. De eerste 9 dagen op de Galapagos zijn we echte backpakkers geweest. De rolkoffers met overbodige kilo’s hebben we achter kunnen laten in Sao Paulo. Op het eiland Santa Gruz zijn we geland en 4 dagen gebleven. We waren wel verbaasd toen we aankwamen en meteen zeeleeuwen en reuze schilpadden zagen luieren op bootjes op het water en naast de weg. Het eerste hostel zat achter een kleine vismarkt. De bootjes met lokale vissers komen hier aan en maken de buit schoon. Het was een groot dieren spektakel. Grote tonijnen, langoustines en andere vissen werden schoongemaakt en er kwamen enorm veel dieren op af. De pelikanen stikten zowat in hun veel te grote stukken vis in hun bek en zeeleeuwen probeerden het zodra ze konden af te pakken. We hebben dit eiland verder per fiets ontdekt. Ik kon twee dagen bijna niet meer lopen van de spierpijn. Maar het was heel leuk en sportief!

Het vervoer tussen de eilanden is per speedbootje met 600 pk! Een keer per dag vertrekken er twee bootjes tegelijk voor de veiligheid. Twee uur in een tien persoons bootje op open oceaan met enorme golven en met enorme snelheid. Je moest je goed vasthouden omdat je bijna gelanceerd werd door het bonken op de golven! Het was vreselijk!! De een na de ander gooide z’n maaltijd eruit! Op de terugweg heb ik maar een zeeziekte pilletje genomen.. Op Isabel hebben we een hele leuke snorkel en landtocht gemaakt. Er waren veel leguanen, zeeleeuwen en pinguïns. We hebben veel geleerd over het leven op de eilanden en het ontstaan van de eilanden. En avonds studeerden we door te kijken naar national geografic filmpjes op onze laptop. Op Santa Gruz hadden we al een leuke arts uit Spanje ontmoet en op de boot een arts uit België. Toen Bas na het toertje ziek werd (zonnesteek) was hij in goede handen..

Ik ben de volgende dag alleen met de artsen en nog een Nederlands en Canadees meisje de krater van de Sierra Negra gaan beklimmen. De tocht duurde 6 uur en was erg indrukwekkend. Het eerste deel naar boven was heel groen. De krater zelf was gigantisch groot. Het schijnt de twee na grootste krater van de wereld te zijn. Toen zijn we doorgelopen naar de jongste uitbarstingen van 100, 30 en 5 jaar geleden. Het was een soort maanlandschap met allerlei kleuren en vormen lava met hier en daar nog warme dampende gaten. Op de terugweg begon het te regenen en werd het erg glad. Maar we wilden perse op het smalle pad over de kraterwand lopen. Het regende en er was veel nevel maar af en toe kon je door de varens heen naar beneden kijken. Een afgrond waar je niet in wil uitglijden! Ik had geen geschikte schoenen bij me. Alleen slippers en Ugs.. Gelukkig mocht ik van de gids laarzen lenen ook al waren ze drie maten te groot! Aan het einde van de dag was ik kapot en zat onder de modder door het uitglijden met die laarzen!

Na het eiland Isabel zijn we met die vervelende speedboot in 4 uur naar San Cristobal gevaren. Twee dagen later zou hier onze duikcruise vertrekken. Vanaf de eerste dag was het helemaal geweldig op de boot! We hebben 16 duiken gemaakt tot 35 m en honderden hamerhaaien en andere soorten haaien gezien bij Wolf en Darwin’s arch. Hele muren vol met haaien ongelooflijk echt zoals in een natuurfilm! Er waren ook ontzettend veel dolfijnen. Erg leuk om te zien hoe ze spelen met elkaar en hoe ze die ‘saaie’ serieuze haaien proberen te irriteren! Er waren natuurlijk ook veel andere vissen en schildpadden, teveel om op te noemen.. Een keer zijn we met de stroming meegevoerd en zijn we aan de andere kant van de arch terecht gekomen en een heel eind afgedreven. Daardoor konden ze ons niet meteen vinden of horen. Het was wel spannend. Gelukkig waren we als groep bij elkaar. We moesten met onze ruggen naar elkaar toe liggen, fluiten en de ballonnen oplaten. De zilvertip haaien kregen ons door en kwamen steeds dichter om ons heen cirkelen. Tijdens de safetystop zag ik de eerste al op ons afkomen maar er kwamen al snel meer bij. Je beseft dan wel hoe klein en nietig je bent in die grote oceaan! We werden stiekem wel een beetje bang, aangezien het 24 december was en we niet als kerstdiner wilden eindigen. Na ongeveer 10 a 15 min werden we gelukkig gevonden, het leek wel een uur! Later hoorden we dat het ongeveer 1,5 uur duurt voordat ze je aanvallen. Er was dus niets aan de hand....

Ik had zo nog een maand op die boot kunnen blijven. Wat een heerlijk leven! Maar na 8 dagen was het echt voorbij. We gingen terug naar Brazilië. Zo uitgerust als we waren zo moe waren we toen we eindelijk aankwamen in Rio de Janeiro. We hadden twee nachten achter elkaar gereisd en heb minstens 4 dagen last gehad van mijn evenwichtsorgaan. Het laatste stuk vanaf Sao Paulo naar Rio zijn we met een bus gegaan. We hadden de laatste open stoelen te pakken van alle maatschappijen die nog voor oud en nieuw naar Rio gingen! We hebben echt geluk gehad en het was nog relaxt ook. We zaten in een business class stoel die nog 3 keer luxer is dan de KLM stoel!

30 december kwamen we middenin de nacht bij Patrick en Paloma aan. Oud en nieuw op Capacabana was een hele leuke ervaring. Het was heeeel erg druk zo'n 2 miljoen mensen! Nadat we ons een 1,5 uur door de menigte gedrukt hadden kwamen we eindelijk op het strand aan voor het hoofdpodium. We zijn blijven staan bij een groepje hele brede stoere gasten die we wel vertrouwden. Eentje bleek jiu jitsu kampioen, de een ander model. Ze hadden 4 flessen disco Absolut vodka met red bull en veel teveel ijsblokjes. Uiteindelijk zijn we hier de hele nacht gebleven en was het super gezellig. Ze dachten weer eens dat Bas, Ruud van Nistelrooy was.. Het vuurwerk was gigantisch en na het vuurwerk was er een hele goeie samba band en hebben we de hele nacht gedanst.

Begin januari zijn we begonnen met het zoeken en kopen van een auto. Met behulp van Patrick want je kan je hier echt niet verstaanbaar maken. Patrick en Paloma hebben ons hier helemaal opgevangen en we hebben er al bijna 10 nachten geslapen, afgewisseld met een paar nachten in een hotel in de stad en aan de Copacabana. We hebben uiteindelijk een blauwe Jeep Cherokee uit 97 gekocht met 190 pk en 4 x4. Een hele leuke auto, we hebben er meteen nieuwe remschijven op laten zetten. Twee dagen geleden gingen we voor het eerst een ritje met de auto maken naar het hoofdkantoor van de Detran in de stad. We hadden een afslag gemist (geen blauwe borden zoals in Nederland...) en konden niet meer draaien. Toen zijn we veel te ver gereden richting de buitenwijken en begonnen een vreemde geur te ruiken.. We hebben de auto aan de kant gezet en er kwam rook uit de banden!! De remmen die we net vernieuwd hadden waren geblokkeerd en oververhit geraakt. Er stopte meteen een auto met een paar vrouwen om ons te helpen. Maar wij begrepen er niets van omdat we nog steeds geen woord Portugees spreken. Toen hebben we de boel een beetje laten afkoelen en zijn weer de weg op gegaan om bij een veiligere plek te stoppen. Gelukkig stond er een politieauto waar we de auto hebben neergezet. We bleken naast de ingang van een grote sloppenwijk te staan waar het erg gevaarlijk was. Binnen 5 minuten stond er nog een auto bij om ons te beschermen. We moesten tussen de auto’s in gaan staan. Die agenten die waren opgeroepen waren van de Boby’s. Dat is een hele heftige eenheid die de oorlog aangaan met de gangs in de krottenwijken (fafelha’s) om deze veiliger te maken. Ze hadden enorme mitrailleurs, messen, kogelwerende vesten en zonnebrillen. Ze stonden met z’n vieren om ons heen om ons te beschermen. Misschien een beetje overdreven ik voelde me eigenlijk helemaal niet onveilig maar het schijnt wel echt gevaarlijk te zijn. Ik besefte wel dat deze speciale agenten serieuze gasten zijn met license to kill. Ook die mitrailleurs om je heen imponeren wel. Maar de sfeer zat er goed in. Ze begonnen op te scheppen over de geweren en messen en ze vroegen wat de politie in Nederland heeft. Bas de grapjas ging een fluitje nadoen. Ze vonden het geweldig! Na bellen en communiceren met onze redder in nood Patrick is de auto weg gesleept en staat hij nu bij de garage. Hij vertelde later dat de man van de sleepwagen erg nerveus klonk en zo snel mogelijk weer weg wilde omdat het zo gevaarlijk was. Ik geloof dat we nog steeds iets te lichtzinnig zijn over het gevaar hier. Maar we hebben ervan geleerd en hopen dat de auto zo goed gemaakt wordt dat we niet meer stil komen te staan!

Vandaag zijn we alsnog naar het hoofdkantoor van de Detran gegaan ( met de taxi dit keer..) en zijn zonder dat we Portugees spreken de Braziliaanse bureaucratie te lijf gegaan. Het is goed gelukt. Een hogere manager heeft ons persoonlijk geholpen om het proces voor de keuring en de ter naamstelling te versnellen. Als het goed is, is de auto volgende week gerepareerd en wordt hij ook volgende week gekeurd ipv over 10 dagen. Daarna kunnen we de auto verzekeren en kunnen we een groene kaart laten opsturen naar een hotel aan de grens met Argentinië. Want zonder die kaart kunnen we niet de grens over. Ik ben benieuwd wat we allemaal nog meer tegen gaan komen! Maar voor alsnog gaan we volgende week Rio eindelijk verlaten. Al met al zijn we heel lang bezig met die auto en blijft er steeds minder tijd over voor de reis naar Petagonie. Maar we houden de moed erin.. Gelukkig hebben we een half jaar uitgetrokken voor de reis en zijn er nu nog 4 maanden over.

---