Een groene gemeenschap en een flamboyante villa

---

Lieve iedereen,

Na het fantastische hostel ontbijt en instructies van de behulpzame en immer glimlachende hostelmedewerkers vertrek ik bepakt en bezakt naar planeta de la luz. Per bus ga ik naar Quillacollo, ik had een rustig dorpsplein verwacht maar wat ik zie is een plaza met meer dan honderd trufi's (ookwel micro's genoemd, bestelbusjes die overal en nergens heen gaan en dienen als OV) het duurt even voor ik de goede gevonden heb. Het hostel ligt niet helemaal in de wilde natuur. Het is onderdeel van een ecologische community en binnen de muren, zijn zoveel planten en bomen dat het er goed vertoeven is. Er zijn drie lama's, drie honden, een papagaai, ontelbaar veel vogels en een babykatje. De laatste red ik de eerste dag van de kittenverslindende hond Lua. De gemeenschap bestaat uit ongeveer 15 mensen. Samen tuinieren, koken en onderhouden zij de plaats. Het verantwoorde eten is erg lekker. Wij eten met z'n allen in een kringetje in het gras, als er iemand later komt wordt een bord vol geschept en bewaard.
Als hostelgast ben ik vrijgesteld van al het vrijwilligers werk, maar omdat ik het leuk vind help ik in de keuken. De tweede dag maak ik zelfs de lunch. Dat is de grootste maaltijd hier. De groentecurry is succesvol. Het terrein is groot en huist veel verrassing. De gebouwen zijn rondvormig en gezellig (beetje Gaudí). Het lege hotel, een wit gebouw aan de rand van de gemeenschap, is het mooist en speciaalst. Over een organische uitloper van het gebouw loop je naar het dak en alles is ooknog functioneel. Naast het helpen in de keuken besteedt ik mijn tijd aan dieren knuffelen, lezen in een hangmat of het gras en ik doe mee aan een yogalesje en een dagreflectie. Ik breng een bezoekje aan de thermische baden in de nabijgelegen bergen waar ik een uur in een eigen kamertje stoom. Mijn huid is boterzacht en mijn geest heeft ook mee gebadderd. Echt vakantie dus. Na drie nachtjes hier heb ik zin om de vrede in te ruilen voor het echte Bolivia. Ik keer terug naar Cochabamba waar ik hartelijk ontvangen wordt in het vertrouwde hostel. Ik bezoek het palacio portales. Eén van de gigantische huizen van Simon Patiño. Hij werd geboren als arme stakker maar heeft het geschopt tot tinbaron. Hij was een van de rijkste mensen ter wereld. In zijn geboortestad staat een gigantisch landhuis waar hij nooit gewoond heeft. Afwachtend op de gids om mee naar binnen te gaan loop ik door de tuinen vol tropische bomen uit verre oorden en mooie standbeelden. Behalve belachelijk veel geld had Patiño ook smaak. Alles is het neusje van de zalm. Het grootste gedeelte van de villa is uit Europa geïmporteerd: Itiliaanse lampen, Franse vloeren het beste marmer en superieure piano's. Elke kamer heeft een oldskool telefoon en ik spot ergens een Marrokaans tafeltje. De overloop bij de feestzaal is gebaseerd op de spiegelzaal in Versailles en de speelkamer op het Alhambra. Na een bezoekje aan het museum eronder, met wat vreemde moderne kunst keer ik terug naar mijn tijdelijke thuis. In de avond eet ik lomo borracho, rundvlees in een licht pikante rodewijnsaus. Samen met de salteñas zonder twijfel het lekkerste wat ik in Bolivia gegeten heb. 'Cocha' doet haar naam als gastronomisch hoofdstad eer aan. In de avond begin ik aan de eerste bollywoodfilm uit de collectie, hij is in Hindi, van slechte kwaliteit en het is een andere dan op de verpakking staat. Ik kijk tot de eerste dansscené en haak dan af. Morgenavond ga ik denk ik naar La Paz. Overdag hoop ik te gaan zwemmen, naar de grootste openluchtmarkt van het continent te gaan en een ander speciaal gerecht te proberen. Of dat allemaal gaat lukken is de vraag. En Bolivia todo es posible, pero nada es seguro.

Veel liefs en tot gauw,

Klaas

---