---

Bolivië en Chile

Sinds een paar dagen zit ik in Chile en het eerste gedeelte van deze maand zat ik in Bolivia, weer twee prachtige landen en weer veel nieuwe dinge gedaan. En beestige dinges verdikke! Het verslagske is vrij lang en ´t eerste gedeelte kan vrij saai zijn, da heb ik geschreve juist na da nen andere, superlange mail verlore was gegaan en had dus nie veel goesting om nog iets te schrijven...

Ik zit dus sinds een paar dagen in Chile, ben hier nu een beetje aan het uitrusten van mijn 8 dagen durende reis in Bolivia. Acht dagen waren het maar het leek véle langer, ik heb een pak dingen uitgestoken! In het begin van deze maand kwam ik aan in Puno, een stadje aan de Peruviaanse kant van het Titikakameer, het hoogste meer ter wereld. Zonder het goed te beseffen werd ik daar direct in het zak gezet, nen baas van een hotel beloofde mij een tour van een paar dagen met alles inbegrepen, de volgende morgen zouden de laatste, belangrijke, details afgehandeld worden. De volgende morgen kwam hij echter niet meer opdagen en mijnen bus naar Copacabana in Bolivia was aan het wachten. 160 soles had ik hem gegeven, voor Peru vrij veel geld maar voor Belgie valt het eigelijk nog mee... In Copacabana nam ik een bootje naar het Isla del Sol. Daar zou volgens een myte het incarijk ontstaan zijn. Eerst was ik vrij slechtgezind doordat ik afgezet was, maar ik vergat het al vrij vlug. Op het hele eiland was geen enkele motor te horen, het enige geluid was dat van balkende ezels en fluitende mensen. Perfect om weer even volledig tot rust te komen! De natuur was er ook verschrikkelijk mooi, het eiland midden in het meer omringd door hoge, besneeuwde bergen. Heel mooi! ´s Avonds at ik buiten terwijl ik naar de zonsondergang keek en dan kwam de prachtige sterrenhemel! Nergens in België kunt ge die zo zien, het was geweldig!
Voor ik ging slapen dronk ik nog een fles wijn met een Ierse kamergenoot en kroop dan mijn bed in.

De volgende morgen nam ik een boot en bus richting La Paz, de Ier vroeg of hij mij mocht vergezellen en natuurlijk kon ik geen neen zeggen. Daar zou ik later nog spijt van krijgen:-) La Paz leek vrij gevaarlijk toen we daar aankwamen. De bus stopte niet in een terminal of het centrum maar ergens midden in de arme wijken. Superchaotisch daar... We pakten een taxi een logeerden in het Ierse Wildrover Backpackers Hostal. ´s Avonds ging ik samen met Ian, iemand die zijn hele leven in Kenia gewoond heeft, een touristenbureau zoeken waarmee we de volgende dag de ´Deathroad´ of ´World Most Dangerous Road´ konden mountainbiken. We vonden er een en de volgende morgen haalden ze ons 5 minuten te vroeg op! (Normaal komen ze meer als een uur te laat dus we kwamen net uit ons bed) Na ons ontbijd en een korte rit kwamen we aan bij de plek waar we zouden vertrekken. Onze gids vertelde ons dat het eigelijk helemaal niet zo gevaarlijk meer was omdat er bijna geen verkeer meer op de weg was. Je moest alleen maar een beetje met verstand rijden. We vertrokken en ik en Ian staken de gids al snel voorbij. Eigelijk was het best wel nog gevaarlijk, de weg vrij smal en gewoon verhard, geen asfalt dus. Naast de weg ligt er een afgrond van tussen de 600 en de 1000 meter! Iets van afscheiding of vangrails is er niet en onderweg kwamen we vrij regelmatig kruisen tegen. Stille getuigen van mensen die over de gevlogen zijn... Al vrij vlug kwamen we veilig en wel aan het eindpunt aan. De ´weg van de dood´ lag achter ons.
De dagen na dat we die weg naar beneden waren gereden hoorden we vrij veel verhalen die de gids tegenspraken. De gids zei dat het al jaren geleden was dat er nog doden waren gevallen, maar dat bleek ver van de waarheid te zijn. De drie Ieren waarmee ik later nog nen tijd zou rondtrekken vertelden mij over een ongeluk dat dezelfde dag gebeurde dat zij de tour deden. Een franse fietser was naar beneden aan het rijden toen er in de andere richting nen jeep vol toeristen aankwam, ze kwame elkaar waarschijnlijk in nen bocht tegen, de fransman moest in ieder geval uitwijken en vloog me zijne velo over de rand... Vervolgens slaat dienen jeep alles dicht, waardoor nen andere jeep die hem volgt niet op tijd kan remmen. Die rijdt in de eerste zijn gat en duwt hem zo ook over de afgrond! In totaal vallen er 9 doden. Verschrikkelijk hoe op zo´n belachelijke wijze zo veel mensen kunnen sterven als ge het mij vraagt...

De volgende dag zou ik normaal de San Pedro gevangenis gaan bezoeken. Een gevangenis zoals je die nergens vindt. Bewakers zijn er binnen de muren niet en de gevangenen betalen voor hun cel. Dit zorgt ervoor dat sommige alle luxe van de wereld hebben en andere niet eens een dak boven hun hoofd. De kinderen van de gevangenen leven bij hen in omdat ze het anders alleen moeten redden. Elke dag verlaten ze de gevangenis om naar het school te gaan. Doordat er zo veel volk binnen en buiten loopt en er weinig controle is kan je letterlijk alles kopen in de gevangenis... Verder zijn er elk jaar verkiezingen die een baas aanduiden, die er dan voor zorgt dat de ´orde´ een beetje behouden blijft... Maar goed, ik zou nog veel dingen kunnen vertellen maar ze zijn ook maar van horen zeggen. Op de dag dat ik, Ian en Graham de gevangenis zouden bezoeken was de gids (zelf een gevangene) niet te bereiken... Tijd om tot de volgende dag te wachten had ik niet dus de gevangenis zal voor een andere keer zijn... Als de toestand tegen dan nog niet uit de hand is gelopen of de toeristen dan nog binnen mogen.

Na La Paz trok ik naar Potosí (hoogste stad ter wereld), Graham wou weer mee en neen kon ik natuurlijk niet zeggen, al begon hij me ondertussen beetje bij beetje tegen te steken... We kwamen daar ´s morgens in de vroegte aan, het hotel had geen bedden meer maar we mochten gratis op de bank slapen! We legden ineens een tour vast die een paar uur later naar de mijnen van Potosí zou vertrekken. Daar werden we in kleine groepjes verdeeld, ik zat als enige belg in een groep vol ieren... Mijn kamergenoot Graham, drie vrienden: John, Brian en de andere zijne naam ben ik al vergete... dan ware der nog twee andere en daar ik dus tussen. Beestige mannen wel!
Eerst gingen we naar de ´mijnmarkt´. Een paar straten vol met winkels waar je alles voor in de mijn kon kopen. Veel uitrusting maar ook vooral veel coca, dynamiet en alcohol. Wij konden ook dynamiet kopen om de mijnwerkers (hoe zegt ge da?...) cadeau te doen en om zelf af te steken na ons bezoek aan de mijn. Dat bezoek werd op z´n minst indrukwekkend. Nooit wil ik daar werken en zij zouden het ook niet doen als ze niet meer verdienden als de lelaars en dokters hier... 15000 mensen werken totaal in de mijn die tot 3 km diep onder de grond gaat! Wij daalden tot de derde van acht stages af. Daar konden we al amper adem halen door het zuurstoftekort en al het stof in de lucht! We zweetten ons ook kapot omdat het er verschrikkelijk warm was en omdat we ons door de smalle gangetjes omhoog en naar beneden moesten wringen... Soms kwam je in een groter kamertje waar mijnwerkers bezig waren karretjes te vullen met steengeruis. Die karretjes wegen 2 ton als ze vol zijn en worden door vier man voort geduwd en getrokken. Een gekkewerk! Heb een paar goeie foto´s ervan maar het internet werkt hier niet echt mee en ben er tot nogtoe dus niet in geslaagd die online te zetten.
Na de mijn mochten we onze dynamiet gaan afsteken. Het zit blijkbaar bij de Ieren in het bloed van ontploffingen te houden en ook ik kan der wel eens van genieten om iets op te blazen:-) De gids stond er versteld van hoeveel dynamiet we kochten, hij had precies op twee of drie staven gerekend maar we kochten er allemaal minstens twee of meer! In totaal dus meer als 15 staven! Om het niet te lang te laten duren voegden we er telkens twee samen en maakten zo een paar grote bommen. De gidsen zeiden ons dat we tijd genoeg hadden dus toen we de lonten hadden aangestoken wandelden we rustig weg. De gidsen liepen de andere kant uit en riepen dat we weg moesten lopen. We dachten dat ze er mee aan het lachen waren en keerden op ons gemakske terug terwijl we aan het filmen waren... En dan ineens de eerste ontploffing, ik denk da dat drie staven bij elkaar waren. Godverdikke wij verschoten!! Niet normaal hoe luid en groot die ontploffing was!! Allemaal verschoten we dus superhard en de ieren vloekten er op los! We begonnen superhard terug te lopen en er volgden nog vijf of zes grote ontploffingen. Heb er een grappig filmpje van ma natuurlijk kan ik da niet online zetten met die computers hier... We keerden terug naar het stadje, daar pakte ik mijn rugzakken en voor ik de bus op stapte ging ik nog terug naar de markt om wat extra dynamiet te kopen Als souvenier voor in België!

Na Potosí trokken we naar Uyuni. ´s Avonds vertrokken we en we zouden er rond middernacht aankomen. De bus kampte echter met een paar probleempjes, regelmatig stopten we een hele tijd en toen ik eens buiten ging kijken zag ik dat de chauffeur en zijn helper met een fietsband dingen aan het vastknopen waren onder den bus! Vijf uur later dan gepland kwamen we aan in Uyuni. Het was ongeveer half zes, net voor de zon opkwam en dus het koudste gedeelte van de nacht. En dat hebben we geweten verdikke!! Nog nooit had ik zo koud in Latijns Amerika! We waren er niet echt op gekleed, ik droeg mijn allstars, een tshirt en een dun truike maar dat was niet zo erg als nen ier die mij naar ginds vergezelde. Die stond daar op zijn sleffers, blote tenen dus en als ik het mij goed herinner droeg die ook alleen nen tshirt... Vrij geflipt dus:-) Pas na 10 verschrikkelijk lange minuten kloppen, st ampen en stenen zwierend op de deur kwam de vrouw van het hotel eindelijk open doen. Later kwamen we te weten dat het tussen de -10 en -15 graden moet geweest zijn!

Die volgende morgend stond het groepje waarmee ik op de kamer lag vroeg op om aan de tour door het Salar de Uyuni te beginnen. Ik verkoos uit te slapen voor de driedaagse te doen, ik had ook geen propere kleren en geld meer dus die dag nam ik een rustdag om alles te regelen. Kocht mij ook een horloge omdat mijn gsm kapot was en ik dus geen klok meer had en khad mij beter ook iets van muziek gekocht, het is daar allemaal spotgoedkoop en mijn iPod heeft een tijdje geleden, in Arequipa (Peru), zijn leven gegeven. God wat mis ik mijne muziek!!:-) Een Italiaans koppel dat ik op de tour naar Machu Picchu had leren kennen had mij een tour aangeraden en die ging ik vastleggen. ´s Avonds ging ik een pizza eten. De beste ooit hier! Eerst at ik de middelmatige op en daarna bestelde ik nog de grootste om mee te nemen en de volgende morgend als ontbijd te eten. Niets zo goed als koude pizza ´s morgens...

Toen ik de volgende morgend aan de jeep die ons zou rondvoeren aankwam, zag ik dat het groepje van de drie 3 Ieren waarmee ik daarvoor de mijnen had gedaan, in dezelfde jeep meereed. Nog eens drie dagen zou ik dus met die gekken doorbrengen, verder was er nog een amerikaanse, ne fransman, onze chauffeur en onze kokkin. De eerste dag bezochten we het Salar de Uyuni, een zoutvlakte zo groot als een derde van België. Een witte vlakte zo ver je oog kan zien, verschrikkelijk mooi en je kon er beestige foto´s trekken, mijn fototoestel zat echter zonder baterijen dus tot mijn grote spijt heb ik dat daar niet kunnen doen... Zal later een paar foto´s van vrienden als voorbeeld op internet zetten. Samen met een eiland in die zoutvlakte vol met cactussen van vele duizende jaren oud was dat alles wat we die dag zagen. We gingen vroeg slapen ´s avonds denk ik.

Het is ondertussen al een tijdje geleden dus ik kan mij niet goed meer herinneren wat we de volgende dag en de dag daarna juist nog allemaal zagen. De eerste dag waren dat een heel pak vulkanen, de ´stenen boom´, de woestijn van Salvador Dali (net een schilderij van hem), een paar meren in alle kleuren (groen en rood bijvoorbeeld, door het plankton en andere miniorganismen die er in zitten) en flamingo´s die dat plankton kwamen opeten maar allemaal aan het sterven waren van de kou... Het was nog licht toen we aan ons hotelleke aankwamen en we besloten nen dynamiet te gaan afsteken:-) We legden hem ergens onder nen hele grote steen en gingen dan hard lopen. Hij ontplofte, we gingen kijken en de grote steen was volledig weg! Toen we achter ons keken kwam de politie afgelopen!:-P Die zeiden vooral ´muchos problemas´ maar toen we deden alsof we geen spaans spraken en dingen als ´no mas´ en ´no hay problema´ zeiden gingen ze uiteindelijk weg zonder verder muchos problemas te maken. ´s Avonds dronken we de fles Pachamama (de moeder van de aarde maar hier een fles sterke drank) en Tequila die de ieren mee hadden genomen op terwijl we Uno en presidenten speelden (had ik op een markt in La Paz voor nog genen euro gekocht!) Voor we in ons bed kropen gingen we nog een pak vuurwerk afsteken, het was weer verschrikkelijk koud (tussen de -15 en -20 kon het ´s nachts worden) maar we genoten ervan!

De volgende morgend werden we om 5u wakker gemaakt en zonder ontbijd reden we naar een gebied met zware vulkanische activiteit. Eerst kwamen we bij een kunstmatige geiser, we mochten er niet te dicht bij komen werd ons gezegd maar toen we aan de stoom voelden was die niet eens heet! We besloten een filmpje te maken terwijl we een voor een door die stoom sprongen. Ook een goed filmke maar toen ik er door sprong vloog mijne kapotte schoen uit en lande ik op nen dikke steen. Gevolg dat er een gat in mijn twee paar kousen zat én dat over mijne volledige hiel een écht dikke bloedblein stond!... Verschrikkelijk pijnlijk, ik kon amper lopen, er in ieder geval niet op leunen, en nu staat er nog altijd een dikke blaas op... Gestrafd wegens kinderachtige dinges doen zeker?... Naast de geiser waren er een eindje verderop een paar poelen, lavapoelen!! Niet het bekende oranjegloeiende lava maar eerder iets grijs, waterachtig. Heel veel stoom en het hele boeltje lag de hele tijd te koken en spetters af te vuren! Deze keer kwamen we niet te dicht bij... Weer een uurtje verder kwamen we bij hot springs aan. Godverdikke dat was geweldig!! Een riviertje met heet water dat in een klein zwembadje uitmondt, prachtig zicht ook! Kotjes om ons uit te kleden waren er niet maar veel trokken we ons daar niet van aan. Met alleen ons zwembroek aan liepen we later over de ijskoude grond en sprongen dan in het bad. Het water brandde! Zo verschrikkelijk heet vloeide het aan door de koude buiten. Na ruim een half uur voelde het al vrij lauw aan en gingen we eindelik ons ontbijd opeten. Het is pas daarna dat we de woestijn van Salvador Dali bezochten denk ik en na een schoon, groen meer kwamen we bij de plek waar ik afscheid van de rest zou nemen. Ik zou de bus naar Chile nemen en zij zouden 14u terug naar het beginpunt rijden.

Op de bus vertelde de chauffeur ons dat de controle om in Chile te geraken heel streng was. Niets dierlijk of plantaardig mocht bijvoorbeeld binnen. Al de bagage zou doorzocht worden! Ik had een beetje schrik voor de 3 dynamietstaven die ik nog in mijn bagage had zitten maar ik waagde het er op en gaf ze niet aan bij de duane. Eerst onderzochten ze mijn grote rugzak, dan een deel van mijn kleine maar de ruimte waar mijn vuile was (en het dynamiet) in zat lieten ze onaangeroerd. Met een beetje geluk was ik dus samen met mijn dynamiet over de grens! Die staven ga ik wel met de post opsturen naar huis en niet mee naar Amerika nemen, geen goesting om daar door die gekken als terrorist aangezien te worden en in naar Guantanamo te vliegen:-)

Chile dus! We reden een uur vollen bak naar beneden en kwamen dan in San Pedro de Atacama aan. Het verschil in temperatuur was heel groot! Een paar dagen had ik hoog in de kou in Bolivia gezeten, maar amper een uur daar vandaan was het weer verschrikkelijk warm! San Pedro is een klein dorpje met veel toeristen. Maar het beviel mij daar wel! Deed me denken aan een oud dorpje in de Far West waar cowboys rond lopen. Cowboys liepen er niet rond maar de Chilenen zijn ook beestige kerels! Stuk voor stuk beren van kerels en ze zien er allemaal beestig uit... Vriendelijk zijn ze ook! Verder beviel het dorpje mij zo omdat je er heel lekker kon eten en vooral omdat ze er belgisch bier hadden! Twee weken voor ik terug naar huis moet keren vind ik de eerste keer een belgische pint verdikke! De Stella Artois smaakte mij verschrikkelijk en ik at ook voor de eerste keer een echte steak met pepersaus... Mmmm... In de drie dagen dagen dat ik daar in San Pedro zat bezocht ik nog de Valle de la Luna, en ging ik paardrijden. De eerste keer dat ik nog maar op een paard zat, maar het was verschrikkelijk beestig!:-) Eerst rustig op mijn gemak achter de gids en de andere vrouw, maar een uur later in galop en moesten zij mij al proberen volgen!:-) Een beestige ervaring, denk da ik da nog wel eens ga doen!


(tis hier bijna gedaan ze) ´s Avonds pakte ik den bus naar Arica en hier wou ik deze morgend den bus naar Peru pakke. Daar zijn de busse echter aant stake dus zit ik hier nog voor een tijdje vast. Minstens tot vrijdag, tis kostbare tijd maar echt erg vind ik het niet. Kzit hier nie lang meer en kzou eigelijk ´me ne frigobox vol me bier op een strand moete ligge geniete´ zoals iemand mij zei:-) Groot gelijk heeft die! En aangezien hier verder niks te doen is zal ik de volgende dagen dus niet veel meer keus hebben. Vanmorgend was ik trouwens aan het rondwandelen op zoek naar ontbijd en kwam het enige caféke aan het strand tegen. Parasollen, stoelen en tafels vol met logo´s van Stella Artois! Mijn dag was goed en de toon was gezet toen ik op lege maag mijn eerste pint dronk!

Zo, twas een lange mail, voor degenen die het tot hier hebben gemaakt biedt ik mijn excuses daarvoor aan! De andere moete nie denke da ik alles nog ies opnieuw ga vertelle als ik thuis ben!;-)

De groete aan iedereen en tot binnekort!

---