Advertisement
Jump
Salar de UyuniZoals beloofd mijn Sandboard filmpje. Helaas ging ik niet zo snel voor de camera. Ik had een te ruw stuk duin uitgezocht. Hopelijk kan ik wat spectaculaire surf opnames toevoegen als ik in Mancorra aankom.
---
In mijn laatste update waren we net in Uyuni aangekomen. We waren gewaarschuwd voor de kou, maar we vonden toch onze portomonnee belangrijker... Grote fout! Wat was die hostal koud zeg! 3 dikke wollen dekens klinkt misschien als aardig wat, maar dat valt vies tegen. Ik heb in mijn fleece en met een legging onder mijn pijama geslapen. Uiteindelijk heb ik toch nog een betrekkelijk warm nestje weten te creeren, maar Moniek heeft de hele nacht wakker gelegen.
Betekend dat, dat de excursie de volgende dag ook ijsig koud was? Nee... maar eh... daar hadden we dus wel op gerekend. Er konden al snel aardig wat laagjes uit.
De Salar is een voormalig zoutmeer, dat nu helemaal opgedroogd is. Het zout is bovenop blijven drijven en het resultaat is een witte vlakte van 10.000 vierkante kilometer. Als ik de gids goed begrepen heb, is de laag zout wel 30 meter dik. Genoeg voor heel wat gekookte eitjes.
Ik moet me aansluiten bij
Duimelijntje
Wat heeft Moniek op haar hand? de heersende mening. Het is inderdaad een van de hoogtepunten van Zuid Amerika.
Die avond gingen we door met de bus naar Potosi. De vrouw die ons de tickets had verkocht had ons de omnieuze waarschuwing gegeven dat we onze spullen bij ons moesten houden en zelfs niet in het rek boven ons mochten doen. Dus hebben we de hele nacht zitten stressen dat we elk moment beroofd gingen worden. Viel allemaal best wel mee. We kwamen om 1 uur s´nachts aan (niet fijn), maar waren met de taxi zo in het hotel dat we gereserveerd hadden. Eigen badkamer en verwarming. En dat voor maar 2 euro meer dan die bouwval in Uyuni! (Maar misschien is het wel begrijpelijk dat ze in Uyuni niet al te veel werk in hun hotelletjes steken. Voor je het weet wordt ie opgeblazen door een stel dronken toeristen... nee echt. Dat is vorig jaar gebeurd).
Potosi is gebouwd van de inkomsten van de zilvermijn en een van de mooiste die ik gezien heb hier. Zeker na de grauwe bedoening van Uyuni. Overal kerken met mooie barok versiering en overal zie je uitgehouwen lelies in de portalen. Ik had me hier best een
Groep bij het zout hotel
Ja, dat is een enorme reep milka die ik mijn hand heb... ik moest immers de locale economie stimuleren... paar daagjes kunnen vermaken met kerkjes bezoeken, maar Moniek is niet zo van de cultuur reisjes, dus zijn we in plaats daarvan gaan shoppen. Eigenlijk belachelijk dat je in Bolivia wel echt kleren kunt shoppen, terwijl je ze in Cusco (de gringo capital!) alleen Poncho´s verkopen! Als ik dat had geweten had ik niet zo veel moeite gedaan om thuis een passende broek te vinden. Ik heb dus weer een nieuwe (18 euro. Bolivia is zo heerlijk goedkoop. 10 bolivianos = 1 euro!). Goedkoper en natuurlijk veel mooier dan mijn andere nieuwe.
Die avond een mijntour geboekt en de volgende dag moesten we ons vroeg uit bed slepen. Eerst mochten we onze kleren vervangen voor een soort mijnwerkers outfit. Lelijke broek, jas, laarzen en helm. Allemaal hard nodig zoals later bleek. Ik was vooral blij met de helm achteraf. Als ik die niet had gehad, had ik mezelf ongetwijfeld een flinke hersenschudding bezorgd. Het plafond is behoorlijk laag. Zeker als je van niveau 1 naar 3 gaat. Dan moet me echt stukken kruipen! Stijl omlaag! Ik heb uiteindelijk nog geen uur in de mijn doorgebracht en ik kan me echt niet voorstellen dat mensen dat jarenlang, 8 uur per
Entering the underworld
Hier waren we nog betrekkelijk optimistisch over ons bezoek... dag of meer uithouden en dan ook nog fysiek zwaar werk moeten doen. Alleen al lopen door die tunnels was een hel. Geen ventillatie, donker, droog en verstikkend heet met de zakdoek die je voor je mond moet om je te beschermen voor de giftige stoffen.
De mijners beginnen gemiddeld op hun 16e. Rond hun 40e gaan ze bijna zeker dood door stoflong, dankzij alle giftige stoffen die ze dag in dag uit inademen. Als ze op hun 10e beginnen, wat soms het geval is, kan je nog 10 jaar van die levensverwachting afhalen... En op hun 50e kunnen ze met pensioen... Ik heb de afgelopen maanden veel kinderen met hun wiskunde huiswerk geholpen en het viel me gelijk op dat, dat sommetje ergens niet klopt.
Waarom werken in de mijnen als je die gegevens kent? Tja. Geld en het gebrek aan alternatieven. De mijners verdienen aardig goed in vergelijking met andere Bolivianen. De mijnen worden niet meer door de staat geexploiteerd, maar door mijncooperaties, die de winst gelijk onder de mijners verdelen. Misschien is een beter, maar korter leven geen onredelijke ruil, maar ik vind het moeilijk om me in deze situatie in te leven.
De organisatie
Natuurlijk zijn die Bolivianen ietsjes kleiner....
Maar ook zij kunnen niet rechtop deze tunnels door. Aantal keren mijn hoofd gestoten; 10 and counting. waar wij mee gingen geeft 15% van hun inkomsten direct aan de cooperaties en neemt de toeristen mee naar de mijnersmarkt om cadeaus en benodigdheden voor de mijners te kopen. Dat betekend dus frisdrank en cocosblaadjes, maar ook Dynamiet, die elke idioot zo op straat kan kopen!!! (het gevolg; dronken toeristen en een hotel in Uyuni).
Erg interessant vond ik de duivel verering. Bolivianen zijn net als de meeste Zuid Amerikanen erg katholiek en hadden de volgende situatie bedacht. Als God in de hemel zit, leeft de duivel in de hel onder de grond. Ze doen dan ook hun best om de duivel te vriend te houden, aangezien hij in de mijn hun levens in handen heeft. 2 vrijdagen in de maand gaan ze helemaal los met alcohol (96%!) om hem eer te betuigen. Eigenlijk best logisch.
Ik zal niet zeggen dat het bezoek aan de mijnen een leuke ervaring was, maar het heeft wel grote indruk op me gemaakt.
--
Na ons in de hostel te hebben opgefrist hebben we de rest van de middag in de kroeg gehangen en gekaart. Voor meer hadden we echt geen fut. Die avond met een nachtbus naar La
Paz vertrokken. Dit keer hadden we een veel fijnere bus, en ik heb veel beter geslapen dan ik normaal doe.
Volgens de orginele planning zouden we een dagje La Paz doen en dan s´nachts door naar Cusco. Maar we kwamen aan op een zondag en dan is in La Paz alles dicht en eigenlijk hadden we allebei zin om gewoon weer lekker thuis te zijn. Het was een ontzettend gave reis, maar om nou te zeggen dat hij relaxend was...
We hebben dus maar een
directe bus naar Cusco geboekt bij het enige kantoor dat open was. Wat hebben we hiervan geleerd? Geloof nooit een Boliviaan die je een buskaartje naar Peru verkoopt. Deze les had ik na mijn bezoek aan Copacobana al moeten leren, maar kennelijk ben ik hardleers.
Een tip voor reizigers: Ga alsjeblieft gewoon met de bus naar Puno en boek dan een vervolg ticket naar Cusco! Ze liegen! Liegen zeg ik je! Ik heb reizigers in Zuid Amerika wel vaker horen spreken over een chickenbus, maar ik betwijfel dat het ooit zo letterlijk is bedoeld. We zaten in Puno op het bus station te wachten, toen het ons opviel dat de bagage van
de locals wel erg veel bewoog...
Het bleken tassen vol levende kippen, die bovenop het dak van onze bus werden gebonden! Ik betwijfel dat ze nog leefden tegen de tijd dat ze in Cusco aankwamen. Ik ben er nog niet over uit of ik het wreder vind, dan wat wij met onze diertransporten doen. Er was 1 tas met gelukkige kippen die in de bus mochten. Die zullen wel bedoeld zijn geweest voor de betere restaurants van Cusco...
We vertrokken om 8 uur s´ochtends. 11 uur s´avonds waren we er eindelijk. De directe bus, betekende een omweg en overstap via Copacobana, waar we moesten wachten. Vervolgens weer een andere bus in Puno (13 sol voor een kaartje naar Cusco... nooit zou ik vrijwillig in een bus zijn gestapt die maar 13 sol kost! Ik weet 100% zeker dat de chaufeur het hele stuk zonder pauze of afwisseling heeft gereden!). De bus waar we mee zouden gaan (semi-cama, laat me niet lachen! Er was niet eens een wc aan boord!) heb ik nooit gezien. We zijn gewoon doorverkocht aan verschillende busmaatschappijen. De een nog erger dan de ander. Het enige voordeel aan de laatste bus was, dat hij niet zo
snel kon. Minder kans op ongelukken... We waren met 4 gringos aan boord en allemaal hadden we een andere tijd van aankomst te horen gekregen. Laat ik het zo stellen; geen van allen kwam in de buurt. Maar ja, we zijn thuisgekomen. Heerlijk om weer in mijn eigen bed te slapen.
---
De volgende dag weer naar de Hogar. Ik kreeg spontaan een paar knuffels van de jongens. Wat zijn het toch een schatjes. Zelfs als het deugnieten zijn. Het bleek dat er ook twee nieuwe meisjes zijn. Eentje blijft maar drie weken, maar de ander 4 maanden. Gezellig en fijn om te weten dat het zo goed aansluit op ons vertrek. Ik en Moniek zijn allebei over niet al te lange tijd klaar.
PS. Andre, ik hoor dat jij je hebt aangesloten bij de rest van de familie die naar Peru komt... beetje te laat, maar toch superleuk voor jullie.
En kunnen Erin, Margit en Anne me nog een keertje hun exacte verjaardag toesturen? Ik weet de maand, maar ik heb de datums hier niet... X Fricke
Advertisement
Tot: 0.12s; Tpl: 0.016s; cc: 8; qc: 51; dbt: 0.0622s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb
mam
non-member comment
leuk verslag en fotos
Net je reisverslag gelezen en weer genoten van je belevenissen. Blij dat ik de mijn niet in moest. Goed van je dat sandbaorden. Zo zie je maar je vindt je sport nog wel. Nu maar weer het gewone leven, aandacht voor je jongens. Nog ongeveer 10 a 12 dagen dan zijn Dafne en Remy in Cusco. Nou fijne tijd en tot mails. mam