Ongelooflijk Patagonië

---

Hallo en welkom bij nummer 10.
Deze keer genaamd:

Ongelooflijk Patagonië

Overdrijven is ook een vak


1. The Chosen One (El Chaltèn)

Het avontuur begon allemaal in El Chaltén (Spaanse naam voor Fitz Roy) in Patagonië waar ik zo´n twee weken geleden aankwam na een zware, lange en dus vermoeiende busreis.
El Chaltén is het kleinste dorpje dat ik ooit heb gezien. In de winter wonen er zo´n honderd mensen en in het hoogseizoen verblijven er meer dan 3.000 mensen per dag. Niet voor niets dus dat dat dit dorp zo´n vreemde sfeer ademde. Ik kon niet peilen of de mensen nu blij waren met de touristen of juist niet. Het weer was onguur. Een windstopperpenetrerende koude wind bracht me al meteen van mijn stuk terwijl de regen er een schepje bovenop deed. En toen moest ik nog een hostel vinden met een volgeladen rugzak op mijn rug. Zwoegend liep ik door de regen en het eerste hostel dat ik vond moest mij afwijzen: Geen plaats voor kale rugzakreizigers. Even had ik de tijd gerekt door me kranig te weren tegen deze afwijzing. Dit deed ik slechts zodat ik me kon opwarmen bij de receptie. Toen ik definitief eruit werd gezet heb ik me daar bij neergelegd en ben ik het koude weer weer gaan opzoeken.
Ik was nog steeds niet gewend aan het dragen van een winterjas die ik pas 4 dagen daarvoor voor het eerst aan had gehad. Ik heb sinds die tijd het dragen van alleen korte broeken en t-shirts en het dragen van mijn Ipanema slippers veelvuldig gemist. Maar daar moest ik maar niet te veel aan denken. Het was tijd voor serieuzere zaken, zoals het vinden van een hostel. Slapen in een bed valt namelijk in mijn woordenboek onder de categorie primaire levensbehoeften. Daarna zou ik zo vaak als ik maar wilde me druk kunnen maken over het klimaat in Patagonië. Dat zou er echter nooit van komen.
Om de hoek kwam ik een man tegen. Het was een man van een klasse die ik nog nooit eerder had gezien. Lang, goed gekleed en een indianengezicht. Zonder de schmink welliswaar. Hij had grote handen wat een enorme kracht symboliseert. Niet alleen fysiek maar ook mentaal. Ik had direct eerbied voor deze man. Hij sprak spaans en gebrekkig engels en hij bleek hosteleigenaar in Mendoza te zijn geweest in een vorig leven. Hij wist mij met (grote) handen en voeten van advies te voorzien ondanks zijn gebrekkige engels en daardoor kon ik mijn bijna pelgrimstocht voortzetten. De cursus spaans die IK in mijn vorige leven had gedaan bleek van pas te komen. Ik dankte de goden voor deze ontmoeting en vervolgde mijn zoektocht.
De aanwijzingen van de "indiaan" kwamen van pas. Binnen tien meter had ik drie hostels gevonden. Ik koos voor het Ahoniken Hostel welke mijn budget het beste steunde. Binnen enkele minuten was ik ingetrokken in mijn dorm en daar maakte ik kennis met Eduardo en Philipe. Twee Brazilianen. Eduardo is directeur van een grote oliemaatschappij. En dat kan je aan hem zien. Zijn manier van praten en lopen verraadde dat. Het was voor het eerst dat ik een distinguished gentleman van zijn klasse in een afristbroek had zien lopen. Hij sprak Portugees, Spaans, Engels, Frans en een beetje Duits. Zo veelzijdig als ik ben kon ik meteen met Eduardo overweg. Onze gesprekken gingen over Corporate Finance en SWAP-transacties en vele andere onderwerpen waar de hoogopgeleide economieman zich normaal gesproken in zijn vrije tijd mee bezig wil houden. Wij zouden voor de rest van ons leven bloedbroeders zijn geweest als we op dat moment bloed hadden uitgewisseld. Maar ja, hij blijft een Braziliaan he.
Philipe, zijn maatje, was anders.
Eduardo en Philipe waren al een tijdje in El Chaltén. Ongeveer een jaar. Dat verwonderde mij en ik deed navraag naar de reden van hun lange verblijf. Philipe wees naar een bordje boven de receptie. "You can check out anytime you like..." In mijn hoofd klonk een dramatische gitaarsolo en ik wist dat ik voor hetere vuren zou komen te staan. El Chaltén was 350 kilometer verwijderd van beschaving en het zou een hele klus worden om terug naar El Calafate te gaan.
De legende was dat "the chosen one" pure schoonheid moest vinden in El Chaltén. Dat zou de vloek van dit hostel opheffen. Dat was zeer goed nieuws. Er was immers nog hoop. Ik liep direct naar de spiegel om ware schoonheid te aanschouwen maar het hielp deze keer niet. "Wat raar!" dacht ik nog bij mezelf. Er was desalniettemin hoop dus ik moest en zou gaan de volgende dag op zoek gaan. En zoals dat altijd in spannende boeken en films gaat had ik die dag, voor het eerst in mijn leven mijn eigen Eye-of-the-tiger-momentje (liedje van Survivor). En dat zou ik de volgende dag goed gebruiken. Vol energie begon ik aan het eerste pad dat Eduardo en Philipe al honderden keren haden bewandeld. Het zou ongeveer 5 uur duren voordat ik bij het meer met de gletjser zou zijn. Dat betekende 10 uur lopen die dag. Ik was goed bewapend voor deze wandeling. Een mengeling van diverse kledinglagen zou me die dag goed beschermen tegen zowel de koude als de warmte en de regen. Het proviant van deze dag bestond uit een Camelbag® met water en koude pizza. Buff® zorgde voor een warme nek en Philips® in samenwerking met Creative® voor niet alleen warme oren maar ook voor Kraak & Smaak, Vienna Teng, Air (nieuwe cd), Roberta Flack, Calexico, James Brown, Norah Jones en een grote voorraad jazz van hoge klasse zoals deze normaal gesproken alleen aan de Pastoor Dijkmansstraat 3a te Eindhoven beluisterd kan worden. Ik zal in het vervolg lange zinnen zoals deze proberen te vermijden.
Ik begon stevig aan de wandeling die me heel wat energie zou gaan kosten. Onderweg kwam ik vele mensen tegen die de hoop reeds hadden opgegeven "The chosen one" te zijn en om de pure schoonheid aanschouwen. En ook Israeliërs. (frons). Het leek mij op voorhand al volkomen duidelijk dat daar geen uitverkorene tussen zouden zitten. Het weer was verrassend mild ten op zichte van de dag ervoor wat me veel hoop gaf om deze beproeving met succes te kunnen voltooien. Toen ik dacht dat ik er bijna was zag ik een meisje, welke een sterke gelijkenis met een engel had, voor een bordje staan bij een kruising. Deze engel kwam uit Los Angeles (!). Ik herinner me nog dat ik dacht: Dat kan geen toeval zijn. Maar dat was het wel: In LA wonen 20,6 miljoen mensen, daar zal vast wel iets tussen zitten met een dergelijke gelijkenis. We besloten samen op zoek te gaan naar de pure schoonheid. Zij zelf was mooi maar niet puur. Haar naam was Meg en even voor het thuisfront: Ze was dol op Smeg ma. Kennelijk een vrouw met goede smaak.
Meg kwam vanuit een andere richting en kon me dus vertellen welke afslag we moesten pakken. Het bordje gaf aan nog 1 uur maar dat zou anders lopen.... Meg en ik hadden vele leuke gesprekken tussen het wandelen en het vele liefde bedrijven (The Roots feat Cody - The seed 2.0) door en voor ik het wist kwamen we bij het meer aangewipt.
Ik ging zitten. Tijd voor koude pizza. Eentje was geserveerd met ei dat mijn tekort aan eiwitten direct aanvulde. De ander had een bijzondere hoeveelheid knoflook, kaas en uien met daaronder een sappige laag tomatensaus en een krokante bodem waar je U tegen zegt. Ik genoot van het uitzicht. Het was prachtig. Er was een kleine gletsjer met een bijzonder blauw meer, onstaan uit het smeltwater. Ik genoot van het prachtige uitzicht. Vele malen meer dan alle liefde die Meg me, iedere keer als de zon warm genoeg was, had geven. Meg zag het aan mij en haar liefdevolle blik veranderde in een angstige blik. Ik zag dat ze bang was me kwijt te raken en begon me te claimen. Ik negeerde haar. Claimgedrag moet gestraft worden. Ik dacht aan mijn goede vrienden Sander en Niels. Wat zouden ze trots op me zijn. Ik pakte wat ijs dat ik blokje voor blokje aan mijn Camelbag® voerde want dat zou hij wel nodig hebben voor de terugreis, dacht ik nog. En dankbaar nam hij het aan.
Op de terugreis heb ik Mel gedumpt op een wijze zoals alleen ik dat kan doen. Ik pakte mijn mp3-speler en luisterde vol aandacht naar The Roots (The silent treatment). Ik strafte haar in gedachte voor iedere "stilte behandeling" die ik ooit heb gekregen in het verleden en nam me voor om dit iedere tiende keer te doen. Voor ik het wist was ik verlost van deze uitgeleefde (my bad) parasiet en ik was blij. Als je succesvol bent wil je dat ook blijven. En trouwens oudere vrouwen zijn toch veel boeiender. Zestien is ook wel erg jong. Ik had een mooie wandeling achter de rug en ik had genoten van de oneindige uitzichten. De terugreis was zwaar maar uitzichttechnisch wederom zeer de moeite waard. En terwijl Michael zong:"Keep up with the force, don´t stop, don´t stop till you get enough", keerde ik terug.
Eenmaal terug aangekomen in het Ahoniken Hostel waren Eduardo en Philipe verdwenen, evenals het bordje. Mooi! dacht ik nog. De indiaan kwam me feliciteren. Ik vroeg hem waarom het bordje niet verdween nadat ik in de spiegel keek en hij antwoorde met een Taiwanees gezegde waarvan hij zelf ook de vertaling niet kende. Is dit nu een deus ex machina? (uitleg klik hier) Hij vertelde me dat er nieuwe uitdagingen waren uitgestippeld in Patagonië die mijn nieuwe verslaving aan schoonheid zouden vergroten. "Sounds great!!" herinnerde ik mezelf nog in gedachten schreeuwen. "Enige suggesties voor mij?" Hij antwoorde met een vraag: "Heb jij die Lonely Planet nog?"

2. Zin in een ijsje? (Perito Moreno)

Dat schoonheid niet altijd ver te zoeken is bewees mijn tweede avontuur in Patagonië. De reis naar El Calafate was echter lang en oncomfortabel. De bus was als een zesdehands condoom uit Afrika: uiterst onbetrouwbaar. De weg van El Chaltèn naar El Calafate was veelal onverhard wat een enorme test bleek voor de bus. Hij bezweek. Logisch. We moesten de bus uit. Het was middernacht en had het koud. Ik had geen hostel gereserveerd waardoor ik me zorgen ging maken. Zou ik nog wel een slaapplaats kunnen vinden als ik zo laat aan zou komen midden in de nacht. Het voornaamste probleem was echter op dit moment de bus. Gelukkig was het oude brik uitgerust met iets dat voor de verandering niet ouder was dan 1969 (niet dat alles uit dat jaar slecht is, ik weet een uitzondering van hoge kwaliteit). Het had een sateliettelefoon, wat mijns inziens het belangrijkste onderdeel is voor een bus van die klasse. Het zou zo´n 2 uur duren voordat vervangend vervoer zou komen en daarna nog 2 uur voordat we op de eindbestemming aan zouden komen. Patagonië bewees opnieuw een bizar mooie omgeving te zijn. Ik kon de sterren zien en zelfs de nevels daaromheen. Ik moest aan mijn goede vriend Joep denken. Wat zou hij hiervan genieten. Voor dit uitzicht alleen al zou hij naar Zuid-Amerika moeten gaan. Twee Israeliërs hadden wat hout gesprokkeld en een vuurtje gemaakt. We hadden zelfs een goed gesprek met elkaar. Zeker toen ze begrepen dat ik geen Amerikaan was maar een Nederlander. Ik besefte me dat ik mijn accent aan het verliezen ben. Het was niet de eerste keer dat mij gevraagd werd waar in Amerika of Engeland ik vandaan kwam. Ik kan het echter niet helpen ik pas me aan aan mijn gesprekspartners. Ik schaafde mijn mening bij: Er bestaan twee aardige Israeliërs. Toen het vuur bijna gedoofd was kwam de bus. Een betere timing kan ik op dit moment niet verzinnen. We kwamen aan in El Calafate om 3.30 middernacht. De zoektocht naar een hostel kon beginnen. Het eerste hostel dat ik vond was volgeboekt. Het tweede en derde idemdito. Ik herinnerde me wat de indiaan gezegd had en ik pakte de LP. Ik had nog 1 kans in de nabije omgeving. Na 10 minuten zoeken had ik het gevonden: Lago Patagonia. Ze hadden nog 1 plaatsje voor me. Het was een kamer met twee bedden die normaal gesproken alleen door stelletjes geboekt wordt. Voor de prijs van een normaal bed mocht ik het hebben. Het andere bed mocht ik gebruiken om mijn spullen op te leggen. Het was op dat moment 4 uur ´s nachts. Het lijkt soms wel alsof er iemand over mijn schouder meekijkt die, als het allemaal erg vervelend dreigt te worden, hier een stokje voor steekt. Eindelijk kon ik echt uitslapen zonder dat iemand me wakker zou maken door te snurken, hoesten of met het in- en/of uitpakken van een rugzak. Ik ontwaakte rond 11.11u uit een diepe slaap en strompelde door de gang naar het toilet. Daar stonden Eduardo en Philipe gezamelijk een ontlastingsmomentje te delen met hun hoofd richting de muur. Todo Beng!?!?!?!? Riep ik vragend met een grote glimlach. Todo Bong!!! Riepen ze beiden uit met een nog grotere glimlach terwijl ze synchroon aftikten. Met zijn charme en klasse wist Eduaro mij wederom te overrompelen. Hij had deze keer een ongeschoren uiterlijk dat met zijn goede taalgebruik een unieke combinatie vormde. Hij had een andere afristbroek aan deze keer. Maar hij wist ook deze broek met een ongekende klasse en charme bij zijn imago van hooggeplaaste man te passen. Ik durfde het hem niet te vragen hoe dat ie het deed, maar ik was weer onder de indruk. Philipe was nog steeds anders. Ze hadden meer schoonheid gevonden in de omgeving en raadden me aan om direct op zoek te gaan naar het blauwe ijs. ´s Avonds zouden we wederom kunnen afspreken in het hostel om samen te koken en te eten. "Neem wel warme kleding mee!" Riep Philipe nog. En zo geschiede het.
Ik pakte mijn warmste kleren en vertrok binnen enkele minuten. Ik liep naar het bustation en boekte een plekje in de bus naar Perito Moreno zoals het blauwe ijs genoemd werd. Het was slechts een kwestie van wachten in het Witte Wonder dat Mercedes Vito werd genoemd. Ik had geen idee dat ik betoverd zou worden door wat ik daar te zien zou krijgen. Maar het gebeurde. Ik stapte uit de bus en voelde een koude bries zoals ik die al vaker in Patagonië had gevoeld. Ik betreedde het met hout geplaveide pad. De eerste blikken had ik al kunnen werpen op het natuurschoon maar bij iedere stap die ik zette werd het mooier en mooier en groter en groter. Size does matter. Ja lieve lezers het is niet te beschrijven hoe groot (het ijs). En zelfs de foto´s geven in retrospect geen getrouw beeld hiervan. Desalniettemin zijn de foto´s meer dan het bezichtigen waard. Dus aanschouw! Het is magisch om te zien hoe blauw het ijs daar is en dat het stukje voor stukje in het water valt met een onwaarschijnlijk harde knal! De grootste brok die ik zag vallen had volgens een van de medewerkers aldaar de grootte van twee Favellahuizen. Voor de lezers thuis is dat twee Mercedes Vito´s.
Even informatief: De blauwe kleur van het ijs ontstaat doordat het licht door het ijs "reist". Hoe langer de reis van dit licht duurt (grote gletsjer) hoe meer de rode en gele photonen geabsorbeerd worden. Blauw blijft over. In feite hetzelfde als bij water dus. Een klein brokje van het ijs zal altijd wit blijven aangezien het licht niet ver hoeft te reizen. In het gletsjer ijs zijn ook slijpresten te vinden van het gebergte waar de gletsjer tussen ligt. Door zijn gewicht schraapt het ijs het gesteente los en neemt het mee. Het smeltwater krijgt daarom een bijzonder blauwgrijze kleur.
Ik wilde daar niet weg. Ik wilde nog een stuk ijs zien vallen van deze gletsjer. En nog een en nog een. Maar de laatste bus stond op het punt van vertrekken en ik moest gaan. Net voordat ik de bus instapte stond de hele wereld in een klap stil. Een engel (een echte voor de afwisseling) veranderde de bus in een pompoen. "Geintje!" zei ze schaterlachend. Ze vertelde dat ik in mijn nieuwe zoektocht naar schoonheid verder moest kijken dan mijn neus lang is. "Je klinkt als mijn moeder" zei ik. "Die gebruikt die uitdrukking ook altijd". Haar reactie was zeer clichèmatig: "Clichès zijn er niet voor niets". "Ik zal concreter zijn" zei ze. "Ontdek wat het Taiwanese gezegde van de Indiaan betekent en jij zult de rest van je leven schoonheid, in de breedste zin van het woord, kunnen vinden. "Ga naar de 3 torens!!!!" schreewde ze nog net voor ze verdween. Het dagelijkse leven hervatte zich weer en de pompoen kon weer Mercedes Vito genoemt worden.
Ik keerde terug naar El Calafate waar ik Eduardo en Philipe weer aantrof. Ze hadden ravioli gekocht, 500 gram. Toen ik informeerde naar de rest van de maaltijd keken zij elkaar vreemd aan. Ik herkende de vragende blikken en vertelde hun dat dat normaal gesproken voor mij alleen is. Zeker als die stomme Brazilianen er geen groente in doen. Ze keken me weer vragend aan. Nadat ik ze had uitgelegd wat groenten zijn, beloofde ik ze dat ik het kookwerk voor mijn rekening zou nemen. Ik startte een zoektocht naar een Supermercado en keerde terug met groene en rode vitaminebommen. Als een magiër ging ik te werk en ik kookte een groente pasta als nooit te voren. Ik opende de wijnfles en riep in mijn meest bekakte engels: "Diner is served!". Ik vertelde hun dat de Engel de tijd had stilgezet maar ze hadden er gek genoeg niets van gemerkt. Ik besloot al het overige maar voor mezelf te houden.

3.Torens (Torres del Paine)

Om naar de 3 torens te gaan moest ik eerst naar een geheimzinnig dorpje reizen genaamd Puerto Natales. Voor de aangename afwisseling was het deze keer erg goed toeven in de bus. Ik stapte Hostel Natales in. Ik was op mijn hoede want het hostel had een reputatie. Er zouden vele vrouwen zwanger worden daar. Zelfs Dirk Durex had daar niet veel te zeggen, was de legende. "Vrouwen zijn niet zo loops in deze tijd van het jaar" werd me door de receptioniste geruststellend verteld. Ze knipoogde. Ik twijfelde aan haar opmerking. Ik verliet het gesprek door te vragen of mijn kamer klaar was en dat was het. Ze liep voor me uit. Wederom gebeurde het me. Ben je als rugzakreiziger een heel werelddeel aan het rondreizen, kom je toch weer dezelfde mensen tegen. Deze keer kwam ik Will tegen met wie ik Ouro Preto en Rio de Janeiro onveilig had weten te maken in het begin van onze reis. Will heeft verder weinig betekenis in dit verhaal, het vertelt ons alleen dat je tijdens het reizen ´s morgens niet weet hoe leuk de dag ´s avonds kan worden. En zo was het die dag dus. Samen met wat andere hostelgenoten hadden we ´s avonds de lekkerste pizza gegeten die ik waarschijnlijk ooit zal eten. Ik kan dit met een zeer zekere overtuiging zeggen. Ik vertelde hem over de indiaan en de engel. Aandachtig luisterde Wil naar mijn hopelijk laatste opdracht in het drieluik. Het werd wel weer tijd om verder te reizen zonder rare wezens. Will en ik waren beiden blij dat we elkaar weer hadden gezien. We waren weer bijgepraat. Will zou pas een dag later dan ik naar het park gaan. We namen opnieuw afscheid.
De volgende dag stond ik vroeg op en wachte slechts een paar minuten op de bus die me naar Torres del Paine (Torens van de pijn) zou brengen. Ja lieve lezers die onheilspellende naam is er niet voor niets. Door met het verhaal.
In die bus kwam ik Cheer tegen. Een Taiwanees. "Da´s handig!" dacht ik nog. Hee weet jij wat "Mai mai, ming mhao long lao pon ping" betekent? "Ik kan het je wel zeggen, maar dan is je verhaal al afgelopen". "Laten we eerst naar de drie torens lopen" Zei hij in gebrekkig Engels. Cheer zag er uit alsof hij 25 was maar in feite was hij al 35. We hadden geen uitgebreide gesprekken. Inherent aan zijn Aziatisme denk ik.
Als een echte Frodo nam ik de leiding toen we eenmaal aangekomen waren. Cheer had moeite met het eerste deel van het pad. Het was steil. Ik vroeg regelmatig of hij er moeite mee had dat we op zo´n hoog tempo liepen. Maar zo aziatisch als hij is, zei hij dat het allemaal prima ging. Ik wist dat hij er moeite mee had maar ik hield bewust het tempo hoog. Ik had reeds wandelervaring opgedaan op diverse andere plekken in deze wereld en wist dus dat het eerste gedeelte het zwaarst is. Je lichaam moet nog wakker worden. Het eerste gedeelte van het pad was ook wel zwaar. Het temperatuur was laag maar door het vele wandelen hadden we het beide uitermate warm. De wind wisselde regelmatig waardoor we om de 10 minuten een laag kleding moesten verwijderen of toevoegen. Cheer en ik kwamen er zelden aan toe om een fatsoenlijk gesprek te voeren. We liepen zo snel dat we onze oren voelden ploppen. Iets dat zowel Cheer als ik nog nooit hadden meegemaakt op eigen kracht. Zo nu en dan kwamen de torens in zicht. Gehuld in een mystieke mist van wolken waren ze absoluut adembenemend. De wind speelde met de wolken alsof het wilde zeggen wie er in dit gebied de baas is. Het maakte indruk op me. Het maakte me klein en insignificant. Zo nu en dan stopten we om te pauzeren. Koude pizza had ik deze keer niet voor handen en ik wist dat dit een zwaardere dag zou worden dan de de dag in verhaal 1. Het was slechts een broodje met kaas dat ik in alle vroegte nog wist te regelen in het hostel, welke me door deze dag zou moeten slepen.
Na het aanvullen van onze watervoorraad met smeltwater uit een beekje liepen we weer. Het middelste stuk was minder steil. Cheer had ondanks dit feit niet zo veel te vertellen. Waarom zat ik nu weer opgescheept met een Aziaat die niks te vertellen heeft. Het dwong me voor de afwisseling te genieten van de omgeving. Wat een mazzel: Er was voldoende te zien. ¿Zou dit de reden zijn dat Cheer niks zei? Ik zal het wel nooit weten.
We kwamen aan bij de voet van de drie torens. Vanuit deze positie kon ik ze niet zien. We moesten een rotsenberg beklimmen. Dit betekende dat we moesten uitkijken voor stenen welke door andere torenbezoekers naar beneden gerold werden. Ik heb meerdere malen en vaker het leven van Cheer gered. Halverwege werden we ingehaald door een man. Hij was net een berggeit. Hij rende praktisch naar boven terwijl wij, met de heenreis in onze benen, sterk aan het vertragen waren. Hij kwam het verhaal binnenlopen alsof hij wist dat er iets moralistisch aan toegevoegd moest worden. En dat zou hem nog lukken ook.
Toen we boven waren ontvouwde zich de schoonheid waar ik die hele dag aan gewijd had. Het was prachtig in het kwadraat zonder heel erg te overdrijven! Zoals wel vaker in Patagonië konden we ook vandaag niet inschatten hoe groot dat alles is. We waren zo dichtbij en toch nog zo ver weg. Het was er koud, maar dat vergaten we compleet. Ik keek regelmatig in mijn woordenboek zodat ik weer warm werd. Terwijl we aan het genieten waren van opnieuw een subliem uitzicht raakte ik aan de praat met de berggeit. Hij vertelde dat hij zijn trouwring was kwijtgeraakt bovenaan de torenbasis en dat zijn vrouw hem zou vermoorden als hij haar dit zou vertellen. Zijn accent was erg grappig. Ik dacht nog bij mezelf dat Smeagol dit accent had moeten hebben dan was het die 9 uren kijken nog wel waard. De ring was hem heel dierbaar. Ik gooide een clichémoraal naar zijn oren: De ring is een belangrijk symbool voor jullie liefde, maar er is niets dat de kracht van liefde zelf kan vervangen. De liefde zelf is het sterkste symbool dat je maar kan hebben. Het werkte. De berggeit was duidelijk opgetogener. "Je hebt gelijk!" zei hij. Hij had zelfs een kleine glimlach gekregen.
Cheer lag op de achtergrond te kotsen. Die had het hele verhaal natuurlijk gehoord. "Cheer! Het wordt tijd dat je me het gezegde gaat vertellen in een taal die ik begrijp" zei ik om over het voorval heen te praten. "Oke" zei hij. Aarzelend begon hij zijn vertaling: "Mai mai, ming mhao long lao pon ping betekent: Iedere reis begint met de eerste stap". Hij keek me afwachtend aan. Ik viel stil en dacht een paar seconden. Wat een enorme wijsheid! Ik moest aan mijn goede vriend Chiel denken die dol is op wijsheden. Iedere dag zet je weer een eerste stap en iedere dag kan anders zijn wanneer je dat echt wilt. Zet je eerste stap gewoon in een andere richting als je schoonheid wil ontdekken.
We liepen voldaan terug. De laaste stappen van vandaag. Morgen zouden we weer een nieuwe stap gaan zetten. Ieder onze eigen. Cheer en ik dronken nog een biertje samen. Alle wijsheid in een blikje. Hij had me achteraf bedankt voor mijn gezelschap in een e-mail. Hij had te kennen gegeven de torens nooit gezien te hebben als ik er niet bij zou zijn geweest. Vreemd dat al die wijsheid uit zo´n zwak wezen kan komen. Ik keerde terug naar Hostel Natales waar alleen maar mooie vrouwen waren die blijkbaar vanaf mijn vertrek aldaar in een soort van harem op mij zaten wachten. Ik moest aan alle knappe vriendinnetjes denken die thuis op mij zitten te wachten en een goede hint weten te waarderen.

Deze enorme wijze levensles zou ik meenemen naar Santiago wat mijn volgende bestemming zal zijn. En aangezien ik al weer een paar weken achter loop met mijn blog kan ik ook zeggen dat Mendoza en San Pedro De Atacama op de agenda zijn komen te staan.


Dikke kus,

Pieter

---

Photos

Fitz Roy
Buiten het avontuur om heb ik ook dit uitzicht opgezocht.

De held van het verhaal
Hier onderweg naar El Chatén. Merk op hoe dapper en wat een ongekende charisma!!!!

Monument
Dit bordje in Chaltén zegt: Dit is het monument voor de nalatige wandelaar. Door een sigaret is de boom volledig afgefikt. Maar het ziet er toch mooi uit nietwaar?

Lago de Torre
Lago del Torre in El Chaltén: Veel meer moois kun je niet op een foto vastleggen.

ijsblokjes
Voor in de Camelbag. Lekker koud water!!!

Perito Moreno uiterst links
Hier het eerste aanzicht van de Gletsjer van een grote afstand.

Perito Moreno Linker kant
of beter gezegd de andere helft van de linkerkant....

Brrrrrr
Philipe nogmaals dank voor je waarschuwing.

Waterval
Watervallen zijn niet uniek na Foz de Iguacu, maar het blijft mooi mooi mooi!

Cheers op de brug
Vele ingenieurs zouden de uitdaging van dit ontwerp niet uit de weg gaan.

Cheers
Hier hebben Cheer en ik nog even geposeerd voor de foto met het zwaarverdiende pilsje na een zware dag wandelen.

En nog meer
Er is niet alleen veel berg in Torres del Paine: Er is meer.

Jammie
En nog een uitzicht om te smullen. Vanuit de bus terug naar Puerto Natales.

Comments

[Pap en mam]

geweldig mooi daar
Met verbazing lezen we je avonturen. En inderdaad, ja die foto van jezelf heeft wel iets van een held met charisma. Je doet hier wel de nodige levenslessen op die je straks van pas zullen komen in de nederlandse Jungle. We hopen weer op het volgende verslag. Trouwens je bent al weer een stuk over de helft van je reis. Over 6 weken is het sprookje weer over dus geniet ervan. Pap en mam

[Mitch]

yow
Dude, ik zie dat je naast de liefde ook een baardje hebt opgedaan! Bizar verhaal verder... :-). Ik zal je zo es een langere mail sturen. Das cooler dan die korte dingetjes. Mitch

[Irene]

Wat een lang verhaal weer,leest wel lekker weg zeg! En wat een wijze les op het laatst.. Harstikke goed..iedere dag kan anders zijn als je dat echt wilt! Geweldig zeg!...jeb je hebt je leven zelf in de hand.. Heel mooi:) Fijne reis verders! Liefs,Irene

[Danny E]

anders
Pieter...euh...Je tekst is anders. Of zoals Marijke zou zeggen: Een beetje apart. Al die beeldspraak en hints van grote mysteries. Met elke stap voorwaarts op je reis en hoe hoger je komt worden je zinnen meer en meer verheven. 'Een waar schrijver is opgestaan' zal nog in gedachten naijlen bij allen die je verslag hebben gelezen. Ga zo voort, jij doler, blijf schrijven. Kleur onze gedachten met je woorden. P.S. de Vietnamese uitspraak, is (waarschijnlijk) van de Chinese wijsgeer Lao Tze, de grondlegger van het taoisme. Hij wordt echter ook wel eens toegeschreven aan Confucius, ook een Chinees. Waarschijnlijk omdat hij nog een krasse uitspraak over reizen heeft gedaan en wel: 'Een mijl (oid) reizen is beter dan het lezen van duizend boeken.' Maar dan is er ook nog de schitterende Chinese wijsheid:'Zoek niet in de voetstappen van wijzen te te treden, zoek wat die voetstappen zochten.'

[jochem]

spiegeltje aan de muur,...
Ha die pieter, Ik begrijp er niks van die spiegel...je zou toch zeggen: jij met zo'n sexie baardje, moet dat bord in het hostel toch meteen laten verdwenen zijn. (of althans de spiegel laten barsten ;-)) Maar goed zo te zien aan de foto's hoef je niet altijd in de spiegel te kijken om iets moois te zien...kijk om je heen!!! Veel mooie zichten nog voor jou op je weg!! grtz Jochem

[Chiel]

Wijsheden
He Piet, Wat een bizar verhaal. Echt tof. Ik ken nog een wijsheid van een zeeeeeeer groot filosoof, daar moet je misschien nu nog niet teveel aan denken, maar over een tijdje in ieder geval weer wel.... Je reis gaat straks richting Venezuela, en daar zul je echt op moeten letten op diefstal, roof etc... etc.... iemand die geen cent te makken heeft, ziet jou als rijkste man ter wereld en heeft geen boodschap aan een leventje meer of minder, je kent het wel, cidade de deus. Een aan alle kanten gewaarschuwd mens telt voor 3, maar die wijsheid bedoel ik niet... Maar goed, DE wijsheid.... hier komt ie dan he, komt... ie... dan: "Zoals het klokje thuis tikt, tikt hij nergens." Nu zou ik daar zelf aan toevoegen dat wanneer het klokje zo hard gaat tikken als hij deed met Megje dat dan thuis in 1 keer zeer relatief wordt waar dat dan is :) ... tja wat moet je hier mee.... geniet ze daar en blijf er wat van maken!