Advertisement
Published: March 31st 2013
Edit Blog Post
De ochtend van de 20ste stonden we op bij veel beter weer dan de dag ervoor. Het zag er naar uit dat we de heli-hike alsnog zouden kunnen doen. In de namiddag moesten we echter nog een goeie 270 kilometer rijden dus het zou een vermoeiende dag worden.
De heli-hike was om kort te zijn 'vree wijs'. De korte rit in de helikopter naar de gletsjer over het dramatische landschap, uitstappen terwijl de rotorbladen van de heli nog volop draaien, ijs en sneeuw dat weg word geblazen en de onmiddellijke ontmoeting met het spekgladde ijs. Je waant je even in een film. We kregen kort na de landing kregen we 'crampons 'aangegespt (ijzeren pinnen over je schoenen) die het mogelijk maakten om te wandelen op het ijs. Zonder zou het een verloren zaak zijn. Tijdens de bijna 3 uur durende tocht over dit “buitenaards landschap” , want zo voelt het aan, zagen we gaten, kreuken en andere formaties in het ijs.
Na deze bijzondere ervaring stapten we terug in onze campervan en begonnen we aan de rit naar 'Lake Wanaka'.
Aangezien we de komende 130 km geen enkel tankstation meer zouden passeren gooide ik onze diesel tank gauw nog
even vol. Ondertussen hadden we ook gezien dat de linker achterband aan het leeglopen was. We probeerden anderhalf uur tevergeefs telefonisch contact te zoeken met de firma van onze campervan. Uiteindelijk moesten we een keuze maken en belden we de AA op, het Nieuw-Zeelandse equivalent van Toering wegenhulp. Na het beantwoorden van wat vragen vertelden ze mij dat er iemand onderweg was. Vlak achter ons, uit de atelier van het tankstation stapte een man met de telefoon in de hand naar buiten, richting onze camper. Hij keek even naar de band en gaf me toen de opdracht naar een zijingang van zijn atelier te rijden en de camper er achterwaarts in te parkeren. Toen de band er werd afgehaald bleek er een nagel in te zitten. Ondertussen had de firma van de camper ons eindelijk teruggebeld en moesten we van hen de band laten herstellen, zij gingen ons de factuur dan wel terugbetalen.
De band hersteld en terug op de camper na het betalen van de factuur konden we dan eindelijk beginnen aan de rit naar 'Lake Wanaka'. Tijdens die rit reden we op het einde over de schitterende 'Haast pas' met fenomenale vista's op de omgeving. Onder de
ondergaande zon viel onze mond bocht na bocht open bij zoveel moois.
We bleven overnachten op een betaalde campervan parking in de buurt van het meer.
De 21ste blijven we een hele dag aan meer Wanaka. Dat meer vormde zich in een gletsjerbedding en heeft een lengte van ruim 45 kilometer. Het is ook een populair skioord in de winter. Het hadden opnieuw schitterend weer dus besloten we een wandeling langs het meer te maken. We werden opnieuw getrakteerd op een schitterende omgeving en mijn excuses als ik in herhaling val maar het valt moeilijk anders te omschrijven. Het meer is, zoals vele andere hier in Nieuw-Zeeland prachtig helder blauw, je kan langs de oever meters ver de bodem onder het water zien liggen. Langs het meer was een mooi wandelpad met bomen die aan hun herfstfase begonnen of al bezig waren wat leidde tot een fascinerende combinatie van kleuren. Het blauwe meer, de lichtblauwe hemel, de verkleurde bomen en de bergen op de achtergrond die verschillende tinten bruin weergaven naargelang het zonlicht er op viel, een mens zou voor minder idyllisch worden. Na de wandeling trokken we met de camper naar een parking vlak aan
het meer om gewoon enkele uren rustig aan het water te zetten en onszelf in “zen modus” te plaatsen.
We verlieten het prachtige meer om onze gratis campervan parking op te zoeken, een goeie 16 kilometer verderop. Daar aangekomen bleek dat we ook een korte wandeling bergop konden maken naar 'Diamond Lake'. Het was mogelijk om nog een uur verder te stappen maar de zon was ondertussen al aan het ondergaan en dan koelt het hier altijd vrij snel af. We besloten de dag voor bekeken te houden en maakten onze weg terug naar de campervan voor een rustige avond.
De volgende dag was het koud toen we opstonden. Om mezelf even te citeren : “BRRRR … friskes”. Het warme water in onze camper werkte niet naar behoren waardoor we besloten hadden het niet meer te gebruiken. Jezelf wassen met koud water bij koude temperaturen was ook dan een minder leuke ervaring. Na het ontbijt vertrokken we richting Queenstown.
Onderweg hielden we even halt aan 'Arrowtown' waar we rondliepen in het kleine centrum en iets aten in een Thais restaurant. Ik overtuigde Ines om mijn favoriete Thaise gerecht “Pad Thai” te proberen wat ze niet slecht
vond.
Met Arrowtown in de achteruitkijkspiegel reden we dan richting het kleine dorpje Glenorchy. Dit dorpje ligt op 48 km ten noordwesten van Queenstown aan de prachtige “Lake Wakatipu Scenic Drive” en wordt omringd door ruige pieken van de nationale parken “Fiordland” en “Mount Aspiring”. De nederzetting wordt toepasselijk Paradise genoemd. De 40 kilometer durende rit was 1 groot 'WAUW' moment. Niet te vatten wat gevoel je op deze weg krijgt. Moest je uitslag kunnen krijgen van natuurlijke pracht zou een mens hier vol staan.
Ik koesterde grote verwachtingen voor Nieuw-Zeeland en het land ontgoocheld absoluut niet. We hadden graag nog wat langer gebleven in Glenorchy maar we moesten nog een eind rijden tot in 'Manapouri' omdat we een boottocht rond 'Doubtful Sound' wilden maken.
Uitgeput na de lang en zware rit kozen we voor een betaalde campervan plaats in het kleine stadje Manapouri. Toen moesten we enkel nog onze tour voor de volgende dag zien te boeken. Klinkt simpel, ware het niet dat onze kredietkaarten hier ofwel niet werken ofwel al te veel gebruikt zijn. Ik bereikte met de eigenares van de camping, een oudere dame, een akkoord. Zij zou voor ons boeken en wij zouden
haar dan de volgende dag voor 10 uur terugbetalen met contant geld die we uit de automaat zouden halen in 'Te Anau', 20 kilometer verderop.
Advertisement
Tot: 0.109s; Tpl: 0.013s; cc: 10; qc: 62; dbt: 0.048s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb