Onze eerste Servas - ervaring

---

Wij zijn lid van Servas (http://www.servas-nederland.nl/). Nee, dat is niet 1 of andere socialistische afscheidingsbeweging of historische vereniging. Servas is een organisatie waar mensen bij aangesloten zijn die het leuk vinden om reizigers 2 nachten bij hen thuis te laten slapen en samen te eten en de dag door te brengen. Wij hebben dan wel geen huis, maar we zijn wel reizigers die het leuk vinden om bij lieve Nieuw-Zeelanders in huis te slapen. Dus zijn we voor we vertrokken nog snel lid geworden en net voordat we aan de Forgotten World Highway begonnen, zijn we voor het eerst bij een Servas-familie blijven slapen.

David en Marion, een iets ouder stel uit Manunui hadden alle tijd en zin om ons te ontvangen. Hoera! En dus kwamen wij op zaterdag 26 januari, na een enorme beklimming en afdaling (met op de top een prachtig uitzicht, het moet gezegd worden) rond 5 uur aan bij onze hosts. Na een aantal weken kamperen, was onze eigen kamer met tweepersoonsberd en ensuite een enorme luxe.

Het waren gezellige dagen. Marion en David konden niet alleen heerlijk koken, maar vonden het ook erg leuk om ons van alles in de omgeving te laten zien. En dus zijn Dirk-Jaap en ik meegenomen naar de plaatselijke club. Nee, geen nachtclub. Het was een cafe waar je lid van moet zijn om er biertjes te mogen drinken. De club stamt nog uit het begin van de koloniale periode toen een Maori 'koning' een verbod uitvaardigde op het openen van bars en cafe's. De kolonisten omzeilden dit door 'prive clubs' op te richten. Maar gelukkig zijn introduces ook welkom. Ook hebben we het plaatselijke ‘little theatre’ gezien waar Marion in haar vrije tijd veel te vinden is om optredens te regisseren of er als actrice te spelen/oefenen. We hebben een aantal uitzichtpunten bezocht en zijn gaan wandelen in het plaatselijke natuurgebied, waar we veel hebben geleerd over de verschillende soorten vaarns en andere planten, waarna we werden getrakteerd op een heerlijke lunch.

Maar het hoogtepunt van het weekend was toch wel onze poging om 6 schapen te vangen en in een aanhangwagen te krijgen. Het leek zo simpel: jaag de schapen naar het laagste punt van het weiland, dan naar links, zodat ze een fuik inlopen en dan lopen ze zo de wagen in. Jaja…theoretisch gezien een prachtig plan. Praktisch gezien, niet zo prachtig. We begonnen goed. De schapen stonden binnen no time beneden in het weiland. Maar toen ging het mis: in plaats van netjes de fuik in te lopen renden ze keihard terug naar boven. Veerle sprong opzij, ook al werd haar van alle kanten toegeroepen dat ze dat dus net niet moest doen. En weg waren de schapen….Toen konden we weer opnieuw beginnen. Het heeft uiteindelijk meer dan 3 kwartier geduurd (met zijn 4-en) om de schapen in de aanhanger te krijgen. Dit bleek echter niet onze enige opdracht. De volgende opdracht was: breng de schapen van het ene weiland in het andere….over de straat. Hahaha, grappig David. Veerle had als taak om de schapen naar de uitgang te begeleiden, Dirk-Jaap en David stonden op straat klaar om de schapen in de goede richting te leiden. Veerle had al visioenen van schapen die door heel Manunui heen banjerden en dat we nog uren bezig waren met alle schapen weer bij elkaar te zoeken. Maar niets van dat alles. Zodra de schaapjes op de straat waren liepen ze als makke lammetjes naar het weiland toe. Alle spreekwoorden over schapen klopten ineens: als er 1 schaap over de dam is, volgen er meer / als makke lammetjes / alle schaapjes op het droge hebben….

Ondanks dit succes hebben we ‘herder’ ook maar van ons lijstje gestreept van ‘eventuele leuke beroepen die we bij thuiskomst kunnen uitoefenen’. Schaapjes zijn lief, maar ons iets te bokkig…

---