Hobbits en Sweet Coromandel

---

Donderdag 15 Mei 2014:



Ik heb een goede nacht gehad in de jeugdherberg en vandaag sla ik er wel in om op te tijd te vertrekken. Ik moet echter nog en kleine omweg maken terug naar het centrum voor inkopen omdat ik niet weet of ik nog een degelijke supermarkt tegenkom vandaag. Via wat achterwegen kan ik het centrum van Rotorua verlaten. Ik kom nog langs het meer waar de zon mooi op reflecteert. Ik neem de weg naar Mamaku om de hoofdbaan nog een tijdje te mijden. Deze klimt langzaam zonder al teveel moeite naar 570m en ik was op 300m vertrokken vanmorgen. In Mamaku zou er nog een achterweg verder lopen maar volgens de borden zou het dood lopen. Ik besluit om het niet te riskeren. Nadeel is dat ik op de hoofdweg beland waar met momenten toch wel veel verkeer is. Na een dik half uur kan ik een andere zijweg inslaan. Ook hier staat dat de baan doodloopt maar nu waag ik het er wel op. Het is een pak rustiger allesinds. Ik verlies flink wat hoogte en ik heb geluk dat de weg doorloopt. Nu is het nog een klein stukje tot het hotel van Okoroire waar ook een kampeerplekje is. Veel volk is er niet, ik ben de enige. Ik heb gebrekkig gsm-ontvangst maar sla er toch in om afspraak te maken voor men volgende rabies-spuit, volgende maandag. De keuken is basic en klein. De douche wel, het water leek warm toen ik voelde maar eens ik het eronder stond, was het toch niet echt aangenaam. Ik breng de ganse avond in de keuken door en zit op men niet zo comfortable achtertas. Ik besluit men matje hier uit te rollen en de nacht binnen door te brengen. Het is binnen al fris, wat moet het dan buiten niet zien?



Vrijdag 16 Mei 2014:



Ik word 's nachts wakker van geritsel. Ik verdenk een possum. Met oordopjes slaap ik verder.In de ochtend als ik een fietstas omkeer voor er wat vuil uit te laten, wordt het één en ander duidelijk. In de tas zit ook een muis die door de keuken spurt. Het is een frisse zonnige ochtend. De knie loopt een beetje stroef en moet wat loslopen. De laagstaande zon reflecteert op de ochtenddauw en maakt aangenaam fietsen. Het terrein glooit zachtjes. Na wat veldweggetjes kom ik een stuk op een grotere baan. Dan zie ik een afslag naar Hobbiton oftewel de filmlocatie van The Shire uit de Lord of the Ring films en de Hobbit. Hoge tijd voor een bezoekje. De landelijke weg zorgt nog voor een verrassing als ik net voor de bestemming nog een heuvel op moet. Ik ben nog net op tijd voor de toer van 10u30. We moeten allemaal de bus op om tot het vertrekpunt te komen. De gids vertelt over de eigenaar van de boerderij die een deal sloot met de filmproducenten om dit terrein toegangkelijk te maken. Aangekomen op de set voert onze gids Sam ons aan. Op de verschillende locaties krijgen we info over bepaalde scenes. Het is best overweldigend groot de set is en het oog voor detail. Er zijn veel Hobbithuisjes die je enkel langs de buitenzijde kan bezichtigen. Alle interieurscenes werden elders gefilmd. Al het groen wordt onderhouden door een team van tuiniers. Op de set staat zelfs een levensechte plastic boom met honderduizen blaadjes. Na een massa foto's krijgen we nog een drankje in de herberg, The Green Dragon. Dit gebouw is op ware grootte en ook ingericht met veel oog op detail. Dit was de laatste stop en de bus voert ons terug naar het beginpunt. Bij men pick-nick ontdek ik dat de muis van vannacht een heel stuk van men kaas heeft weggeknaagd!! Ik ontmoet nog een Amerikaan uit Boston die onder de indruk was van men set-up. Na de filmset fiets in naar Matamata. Hier ga ik langs de I-site op zoek naar een bed. Kamperen probeer ik tot een minimum te herleiden omwille van de temperaturen. Ter plekke is er niet zoveel maar we vinden uiteindelijk een camping een eindje verder met een backpackers. Het is nog een kleine 40km maar het terrain is naar NZ normen relatief vlot dus de rit schiet goed op. Daar aangekomen, krijg ik een caravan om in te slapen. Het sanitairgebouw heeft een open deur dus dat wordt een frisse douche. 's avonds blijkt het in de caravan goed af te koelen met temperaturen die de tent evenaren. Gelukkig heb ik al geen last van vocht.



Zaterdag 17 Mei 2014:



Ik word vannacht wakker van de koude. Die caravan was niet bepaald een warme investering. Ik ben lichtjes verkleumd en heb een paar kilometer nodig om me warm te rijden. In Te Aroha centrum ga ik me eerst informeren. Ik kan naar Waihi een oude spoorweg volgen, volledig autovrij. Het eerste stuk tot Paeroa gaat langs velden. Onderweg kom ik nog 2 vrouwen tegen die vertellen over een fietsroute in Australië. In Paeroa neem ik de afslag naar Waihi. Hier wordt de rail trail al spectaculairder. Ik ga daar tropisch bos en aan men linkerzijde heb ik een rivier. De route gaat ook door een kloof en dan door een lange tunnel die een beetje verlicht is. Maar het is toch nog moeilijk om tegenliggers te zien. Eens uit de tunnel zie ik een grote rotswand langs de rivier, wow! Ik ontdek een verborgen pareltje hier. Ik kom nog voorbij een oude verwerkingseenheid van een mijn. De weg kronkelt verder mee met de rivier tot in Waihi. OP de camping is er ook een backpackers. Ik heb eerste de verkeerde sleutel want ik kom in een groot luxe appartement terecht. Het is al snel duidelijk dat dit niet klopt en ik verhuis naar de zolderkamer. In de keuken 's avonds ontmoet ik wat seizoensarbeiders uit een klein eiland uit de Stille Oceaan vlakbij Fuji. Ik boek een bus naar Tauranga waar ik morgen naartoe zal rijden omdat ik de dag hierna men volgende rabiesvaccin daar krijg.



Zondag 18 Mei 2014:



Men buren zijn tot laat in de nacht in de weer geweest maar het is toch vroeg morgend. Ik pak men boeltje in en bij de receptie van de camping laat ik een deel achter. Met een enkele tas wandel ik naar het dorp. Het voelt zeer onvolledig zonder de fiets. Ik ben ruim te vroeg in het dorp en kan in informatiecenter een tentoonstelling over de goudmijn van Wahia bezichtigen. De mijn is al lang open en nog steeds draaiende. Er zit hier voor een klein fortijn onder de grond. De bus is keurig op tijd en is bijna leeg. De weg die we volgen lijkt vanuit de bus niet zo erg maar op sommige stukken is het toch nauw. Na een uurtje zijn we in Tauranga. Bij de I-ste hoor ik even wat er te zien is. Ik heb geen reactie van men warmshowershosts hier gekregen dus ik check in bij de jeugdherberg. Ik haal nog net op tijd de bus naar Mount Maunganui. Daar aangekomen heb ik nog niet gegeten en doe ik me tegoed aan een pizza die ik op het strand opeet. Het is een stralende dag en lijkt op een zomerse dag aan de Belgische kust. Na de luch wandel ik de berg op. Dit begint rustig maar gaat op sommige stukken zeer steil. Het is een stevige workout maar die wordt beloond met een zicht op de baai en de stad. Ik daal terug af en even later zit ik op bus terug naar het centrum. Op zondag zijn er veel winkels open maar tegen ik terug ben is er al veel gesloten. Het is nog fikse wandeling naar de winkel en vervolgens de jeugdherberg. Ik ontdek 's avonds dat de laatste bus terug naar Waihi al kort na de middag gaat. Dat wordt nipt aangezien ik men vaccin in de late voormiddag krijg.



Maandag 19 Mei 2014:



Een lange avond en een vroege ochtend maakt dat ik me een beetje grogy voel. Ik verlaat de jeugdherberg op tijd en kort daarna ben ik in het centrum. Iets later brengt bus 40 me het centrum uit naar Welcome Bay waar het vaccinatiecentrum is. Het is in feite ook een algemeen centrum. De receptioniste maakt de opmerking dat ik ruim te vroeg ben maar ze zal zien wat ze kan doen. Ik moet maar kort wachten of ik kan men spuitje krijgen. Ik word niets gewaar van de prik en vraag me af of ik hem wel gehad heb, haha. Na even in observatie geweest te zijn, mag ik vertrekken. Er hangt een bordje van labo en als ik vraag of ik dat kan bezoeken, is dat geen probleem. Het blijkt echter enkel om een prikcentrum te gaan dus veel bijzonders was het dus niet. Ik heb snel een bus terug en eens in het centrum boek ik dan maar de bus terug naar Waihi. Ik heb nog ruim de tijd en ga in de bib want internetten. Om 12u45 gaat de nakedbus.com terug naar Waihi. Ik dommel onderweg wat in. In Waihi ben ik ook nog ruim te vroeg en aangezien er op de camping/backpackers niet teveel te doen is, ga ik ook hier wat internetten in de bib. Als ik men inkopen doe, zie ik nog een andere vakantiefietser die aan de fiets aan het sleutelen is. Na men inkopen weegt men tas goed door en wordt het een moeizame wandeling terug. Daar aangekomen vind ik men trouwe stalen ros terug. Ik krijg dezelfde kamer als vorige keer. Het lijkt 's avonds niet zo koud aan te voelen dus ik had best nog eens kunnen kamperen. Morgen misschien als ik noordwaarts richting Coromandel trek?



Dinsdag 20 Mei 2014:



Ik ben vroeg wakker door rumoer in de backpackers maar ik blijf koppig liggen. Als gevolg hiervan ben ik later op de baan. Als ik een stokbroodje gekocht heb verlaat ik Waihi en volg de SH25 Noordwaarts. Zoals verteld valt het verkeer goed mee. Af en toe komt er eens een zwerm auto's voorbij. Het eerste stuk gaat nog redelijk vlak tot vals plat langs wat velden maar dan gaat het bergop, eerst zachtjes en dan wat steiler maar niets enorm. De zon speelt regelmatig verstoppertje maar als ze erdor komt is het zweten. Ik klim boven de 200m en ga dan wat op en neer om vervolgens naar zeeniveua af te dalen. Dit stuk gaat wel door mooi groens. Ik maak een kleine omweg naar Whiritoa voor de middagpauze. Ik verorber men baguette bij zeezicht. Een paar zeemeeuwen maken kabaal. IK mag terug wat klimmen voor ik de eindbestemming, Whatamata bereik. Ik doe de gebruikelijke stops bij de toeristische dienst en supermarkt en dan ga ik naar de camping. Ja, ik heb besloten om nog eens te kamperen. Hopelijk word ik vannacht weer niet rillend wakker. Als de tent sta, wandel ik naar zee om pootje te baden. Dat is lang geleden. Het is echter toch maar frisjes in vergelijking met een tijdje terug. Met frisse voeten keer ik terug. Op de camping is een vrij te gebruiken BBQ waar ik men kippenboutjes opzwier. Lekker!



Woensdag 21 Mei 2014:



Het was een gokke gok om in de tent te slapen wan het was gelukkig niet te koud. Alles is echte wel zeer vochtig van de ochtenddauw. Ik neem een late start om de tent zo goed als mogelijk te laten drogen. Ik doe nog inkopen wan in het dorp van bestemming is er maar een klein winkeltje naar het schijnt. Nadat ik in een doodlopend straatje via een rugby veld eindelijk het dorp verlaten heb, krijg ik weer een rustig parcour. Ik ben omringd door veel groen en ik het eerste deel verloopt relatief vlak. Dan begin ik gestaag te klimmen en dan een stukje te dalen om daarna nog iets hoger te klimmen. Na de middag mag ik terug afdalen naar zeeniveau. Her en der krijg ik zicht op de zee die ingesloten ligt tussen 2 landmassa's. De zon van vanmorgen is ondertussen verjaagd door dikke wolken. Ik zie in de verte hoge bergtoppen die omringd zijn door een grijze duisternis. Ik krijg een stevige bui over me. Als ik in Tairua aankom, is het over en de zon schijnt zelfs terug. Aan de overkant van de baai is een heuvels volgebouwd met kleine huisjes, knap. Een regenboog laat zich ook zien. Zal ik kamperen of zoek ik dorger oorden. Volgens de voorspelling komt er nog regen aan dus ik besluit dan toch maar op binnen te slapen. Ik vind een hostel met buiten een Nederlandse vlag en klopen. Dit zegt genoeg denk ik. De eigenaars wonen al 30j in NZ. Ik ben de enige gast en heb 's avonds de lounge en de TV-zapper voor mezelf!



Donderdag 22 Mei 2014:



Wat een heerlijke nacht. 's morgens trek ik de Nederlandse uitbaters niet meer dus trek ik er maar op uit zonder gedag. Als ik naar de hemel kijk, lijkt het alsof het totaal niet geregend heeft vannacht. Maarja, situaties kunnen snel veranderen. In het dorp verneem ik dat het tij voor Hot Water Beach het best is vanavond laat of morgen in de ochtend. Op Hot Water Beach komt er water uit een heet waterbron omhoog op het strand waar je een warm bad in kan nemen mits niet te hoge temperatuur en laagtij. Kort na het dorp begint de weg te klimmen. In een vlot tempo ga ik omhoog. Halverwege stop ik even om een stukje het bos in te wandelen. Aan de start van het pad staat een Kauri-tweeling. Ik stijf voort en op de top heb je een mooi zicht over het bos en de zee in de verte. Voor de luch sla ik een ander bosweggetje in. Het is fris in het bos maar die ene opening met zon is aangenaam vertoeven. Een musje met een sierstaart houdt me gezelschap. Uiteindelijk valt de weg omlaag en dat doe ik aan hoge snelheid door spectaculair een spectaculair groen landschap met palmen. Ik verlaat de hoogdweg op weg naar Hot Water Beach. Het tij is op dit moment niet goed maar ik ga toch maar een kijkje nemen, een mooi strand waar wat surfers in de weer zijn. In wandel een stukje over het strand richting warmwaterbronnen maar door het hoge water is er niet veel toegangelijk. Ik overweeg eerst om hier te kamperen maar besluit om dan toch maar door te rijden naar Hahei. Zo zit ik al wat dichter voor Cathedral Cove morgen. Het is een grote camping die bijna laag is. 's avonds ontmoet ik nog wat mensen vanop de camping 2 dagen geleden. Om de dag af te sluiten wandeln in naar het strand en doe men lampje uit. In de volle duisternis gaap ik naar de immense sterrenhemel.



Vrijdag 23 Mei 2014:



Na een rustig nachtje in de tent is het tijd om nieuwe mooie dingen te ontdekken. Met hier aan de kust te zitten is de tent gelukkig redelijk droog. Ik verlaat de camping en informeer nog naar kayakken maar hier komt niets van in huis vrees ik met het veranderlijke weer. Ik mag een flinke klim boven de 100m doen om op te warmen. Eens op hoogte is er weer een geweldig zicht op de baai met verschillende rotsformaties in het water en langs de kust. Er volgt een wandeling van een half uur langs duinen, rotsen en bos. Een trap brengt me naar het strand. Het is een beetje een verborgen paradijs. Een wit strand met bomen aan het uiterste, een rotsformatie waarlangs water naar beneden sijpelt en de bekende Cathedral Cove oftewel een grote boog in de rotsen die aan een katedraal doet denken. Als ik onder de boog wandel moet ik een stukje door de zee om aan de andere kant te komen. Hier is helemaal niemand. Ik wander terug naar de andere kant om een wat om het strand weg te dromen. Een betere plek voor je verjaardag is er niet, tenzij een ander fabuleus landschap. Als ik terug aan het begin van de wandeling ben, ontmoet ik een Fransman die net terug is van Malesië en Thailand. Ik krijg nog een golfvloed van tips. Ik zet nu koers naar Ferry Landing om de oversteek te maken naar Whitianga. Onderweg stop ik nog bij een aantal stranden en zit nog even in een reuzestoel met zicht op zee. Aangekomen bij de ferry is er net eentje weg maar de volgende is er al snel. Het is een beetje knoeien om alles aan boord te krijgen maar ik geraak droog aan de overkant. Nu moet ik nog uitzoeken waar ik zal slapen. Ik kom uiteindelijk in een hostel met de komischen aam Cats Pyjamas. Ik besluit om om wat Fish 'n Chips te halen en ik vind in dit kleine dorpje een bioscoop waar ik de laatste nieuwe X-Men zie.



Zaterdag 25 Mei 2014:



Van 's morgens vroeg wordt er al regelmatig met de toiletdeur gegooid. Een beetje grogy kom ik iets voor 10 uit bed. Ik besluit maar om de dag hier te blijven en het rustig aan te doen. Ik heb nog een telefoonkaart met 5 uren op die ik nog moet zien op te krijgen. Na het telefoontje huiswaarts heb ik echter nog veel krediet over. Ik wandel het dorp in en zie vele winkeltjes. De bib is gesloten dus geen Wifi. Ik beland in het dorpsmuseum met info over visvangst, kauri's en vogels. Er speelt nog een film over Captain Cook en zijn ontdekking van de streek. Na de winkel speelt er een film in de hostel. 'savonds ontmoet ik nog wat Nederlanders waar ik een gezellige babbel mee heb. Morgen stap ik nog eens op de fiets.



Zondag 26 Mei 2014:



Tegen 10u verlaat ik de backpackers en na de winkel laat ik Whitianga achter e

me. Ik rijd naar Coromandel dorp wat een kleine 50km is. Het eerste deel van de weg kenmerkt een paar heuvels maar deze komen niet hoger dan 200m. Er is veel exotisch bos en het verkeer is luw. Het is dus best aangenaam rijden. Regelmatig passeert de weg langs een baai met een mooi strand. De zon komt regelmatig piepen dus dit wakkert het zomergevoel aan ondanks de hersfst. Tegen de middag wil ik natuurlijk eten op zo'n prachtig strand maar ik beland naast de kant van de weg met zicht op een armzalig plasje water. Na de luch begint het echte werk. De weg stijgt langzaam maar het duurt niet lang of het gaat lekker steil omhoog. Het is zweten geblazen en in de zon is het helemaal warm. Ik klim tot 380m en dit van zeeniveau dus dat was best de moeite. Op de top is er een uitzicht op de baai en het woud. De afdaling is zalig en op een gegeven moment hang ik zelf achter een mobilhome die me nog laat passeren. Aangekomen in Coromandel dorp verken ik even het dorp om daarna na enige aarzel toch maar de tent op te zetten. In de keuken's avonds ontmoet ik nog een Duitse fietser die net begonnen is en een Zwitser die ook al even aan het reizen is en binnenkort ook naar Azië trekt!



Maandag 26 Mei 2014:



Ik word 's nachts wakker van de wind die op men tent inbeukt. Ik probeer nog te slapen maar de wind is echt luid. Tegen de morgen komt er nog kletterende regen bij, deze klaart gelukkig snel op maar de wind blijft aanhouden. Ik ga snel ontbijten en bel dan naar de doc-hut die eigenlijk een hostel is of er plaats is vanavond en jawel. De Duitsers Matthias wil ook deze richting uit en hij aanvaard maar al te graag mijn voorstel om heel de rit mee te doen. Ik laat een deel van men bagage achter en om 11u zijn we klaar om het dorp te verlaten. De wind komt grotendeels uit het Zuidenwesten wat ons niet overdreven hindert aangezien we Noordwaarts rijden. Tot en met Colville is de weg geasfalteert en moeten we een aantal heuvels overwinnen maar niets enorms. De zon is er ondertussen regelmatig maar door de wind voelt het toch maar frisjes. We s chieten in goed op en in Colville vleien we ons neer in het gras voor de lunch. Dit dorpje en het laatste punt van de beschaving stlet niet veel voor. Kort na het dorp krijgen we een gravelroad zoals verwacht. We fietsen dichtbij de zee en de weg kronkelt. Dit maakt dat we soms felle windstoten te verwerken krijgen die ons doen wankelen. We moeten regelmatig stoppen voor foto's omdat de kustlijn echt adembenemend is, ook de desolaatheid van de streek draagt hier aan bij. Het laatste deel van de route krijgen we nog eens een heuevel, redelijk steil. We klimmen tot 180m om van het uitzicht te kunnen genieten. Dit is echter van korte duur want we krijgen hier stevige rukwinden te incasseren, snel afdalen naar meer beschutte oorden is de boodschap. Na nog een stukje langs de zee gereden te hebben, kort de afstand echt. Maar Nieuw Zeeland zou Nieuw Zeeland niet zijn als we niet nog een laatste klim voorgeschoteld krijge en dit op 4km van onze bestemming. Boven op de top zien we de zon die langzaam zakt en wolken die deze nog eens bedekken. Langs de andere zeiden zien we een regenboog ontspringen in de heuvels en landen in de zee. Wat een magische plek. We worden goed ontvangen in de backpackers waar we de enige gasten zijn. Matthias bedankt me uitvoerig dat hij meekon om deze speciale rit. Het avondmaal smaakt na deze intense rit des te meer. We hopen dat de wind gaat liggen vannacht want morgen keren we terug wat een stevige kopwind zou betekenen!





Dinsdag 27 Mei 2014:





Na een goede nachtrust gaat de wekker. Ondanks de rust van deze plek horen we toch luide muziek. Het is een frisse ochtend maar de zon schijnt aant de blauwe hemel. We gaan eerst even naar de zee waar er een beetje gsm-ontvangst is. Dan starten we de Coromandel Coastel Walkway die ook wel eens gefietst wordt naar het schijnt. We beginnen met over een hekje te kruipen en vervolgens kunnen we de fiets omhoog duw over een smal steil padje. Dan is het even naar beneden maar vervolgens is het terug steil omhoog duwen. Ik zit er al bijna door met men energie en we hebben amper 1 kilometer gedaan. Het volgende stuk is een hindernissenparcours tussen koeien en hun vlaaien. Dan gaat het steil naar beneden over een nauw padje tot bij een riviertje op zeeniveau en dat is het weer steil omhoog duwen. Het is niet echt een aanrader als fietsroute. Gelukkig blijft het laatste stukje op niveau en kunnen we eindelijk van de kustlijn genieten zonder half dood te gaan. We rijden nog door stukjes door het dichte exotisch wou om na een afdaling terug op de weg te komen, gravelweg. We eten een koekje en rijden verder en na de eerste heuvel is het tijd voor luch. Dit doen we in een prachtige baai waar een zeilboot voor anker ligt. Na een klim van 260m en nog een kleintje moeten we kiezen of we dezelfde weg terug nemen naar Coromandel of de andere. We nemen de andere en deze is grotendeels gravel. Plots loopt er een wild zwijn over de weg. Deze keuze van weg gaat met veel klimmen gepaard en niet altijd over zo'n goede ondergrond. We maken maar langzaam vooruitgang en als we nog 10km moeten doen worden we geconfronteerd met een klim van 412m die soms zeer steil is! Als we onze overwinning op de top vieren, schemert het al goed. De afdaling gaat hard en er zijn nog werken waar de gravel nog ruwer wordt. Het wordt flink donker en het is oppassen voor tegenliggers. Matthias is eerst beneden want hij heeft niets van verlichting. We zijn nog net op tijd voor de winkel sluit. Ik kampeer vandaag niet en neem ook een bed. De douche is zeer verwarmend alsoook het avondmaal. Dat wordt weer een goede nachtrust.

---