Advertisement
Published: April 3rd 2012
Edit Blog Post
De eerste dag toen we bij Anita & Steve aankwamen mochten we direct het Piha strand bezoeken. Piha beach is gekend in gans het land omdat er een TV programma over bestaat. Life savers. Het is een redelijk gevaarlijke zee om in te zwemmen. Enorme rotsblokken in het water en veel draaikolken. Het strand is enorm geliefd bij surfers en geregeld verdrinkt er wel een surfer, dus spectaculair blijkbaar om terug miserie op tv te brengen.
Anita is een Nederlandse en ze woont al 13 jaar in Nieuw-Zeeland. Steve is geboren als Kiwi maar zijn ouders zijn van Nederlandse afkomst en ook hij heeft meer dan 10 jaar in Nederland gewoont dus hij spreekt ook wel een mondje hollands. Het grappige was dat ze totaal niet verstonden wat wij spraken (een mix tussen west en oostvlaams hé).
De eerste week dat we er werkten was nogal 'chill', 4 of 5 uren voor gratis kost en inwoon.
We moesten de ganse tuin wieden. En het was nogal een tuin, amai! We hadden nog nooit zo'n grote tuin gezien in ons leven. Nadat de eerste week alles gewied was vroeg het koppel of we nog een week wilden blijven. We vonden het
best wel ok van afstand naar Auckland toe en onze bedoeling was om zo snel mogelijk de auto te verkopen. Zondag was onze vrije dag en gingen we naar Auckland om zoveel mogelijk backpackers af te lopen. We hadden er een stuk of 14 gedaan en nog enkele internetcafé's. Toen we terug in Waiatarua waren kregen we plots een sms. We dachten direct om de man een mail te sturen met nog meer details van de auto. Diezelfde avond kregen we een rare mail en voeg hij om een paypall adres aan te maken met onze account gegevens op en dat hij een courier ging sturen om al het papierwerk in orde te maken en om de auto op te halen.
We vertrouwden het niet echt dus besloten we niet terug te antwoorden. We kregen nog 4 zo'n mails van andere mensen. Ik besloot de mensen te googelen en kwam tot de vaststelling dat ze allemaal afrikanen waren. Scammers dus. Ze proberen je bankaccount en je gegevens te kraken om dan al je geld af te pakken op je rekening. Het enige dat ons logisch leek was de autosites te verwittigen en de mails en smsen door te sturen. Gelukkig
kregen we ook een mail terug van hen dat hun profiel (van die scammers) verwijdert was en dat we bedankt waren voor het sturen van een mail.
De 2e week was het opnieuw hard werken bij het Nederlandse koppel. Met Steve hebben we in al die tijd nooit geen conversatie gehad, enkel een hallo en 'see you later'. Hij leek niet echt geïnteresseerd om een host te zijn. Het koppel had ook een enorm huis en 's avonds na het eten gingen ze naar hun privé living dus was het niet mogelijk om nog een gesprek te hebben. Dat misten we soms wel es. Het was echt geen huiselijk gevoel zoals bij Jizzy & Mike of Clive & Eva.
We misten dieren rondom ons of kinderen/pubers.
Ook hadden we ook rare momenten met het koppel. Bijvoorbeeld Anita moest weg op boodschappen voor 1 uur en ze wou ons paspoort, omdat ze ons ging alleen laten in haar tuin en haar eigendom. Dus Jan maakte een grapje (maar ze snapte het niet) en hij zei 'ik geef je mijn portefeuille'. Dus ze hield zijn portefeuille voor 3 dagen.
Ook moest ik veel koken , wat ik eigenlijk wel nog
graag deed (liever dan tuinieren) en dan vond er iemand mijn soep niet groen genoeg en goot ze het weg. De gootsteen in. Gelukkig hadden Jan en ik op voorhand al soep gegeten. Ze vond mijn canneloni pasta er 'zwart' uitzien terwijl het gewoon tomatensaus op was zoals in haar recept dus at ze met hele lange tanden ervan. Ik had soms het gevoel dat het werk dat we deden niet echt geaprecieerd werd.
De 2e week gingen we met haar op uitstap omdat we dan toch nog onze grote wagen hadden en ze moest planten hebben voor in de tuin dus gingen we op stap. We gingen eerst naar Muriwai beach dat gekend staat voor zijn gannets (vogels). Prachtige wandeling en zo'n mooi uitzicht op de zee en de vogels. Daarna gingen we onze lunch eten in een klein dorpje en gingen we richting de plantenverkoper. Nadat we verschillende varens en planten in onze wagen hadden reden we naar de rijkste man van Nieuw-Zeeland. Alan Gibbs. Hij is een uitvinder van allerlei dingen en heeft een enorm groot domein nabij Auckland. Hij is zo rijk dat hij 34 joekels van kunstwerken heeft in zijn tuin. Ook zijn gras
wordt door 6 mensen dagelijks afgemaaid (zitmaaier). Dus we gingen voor de kunstwerken en zagen ze uit de verte. Ik besloot een zijstraatje in te slaan en voor dat we het wisten stonden we op zijn domein. We zagen een Amerikaanse op de zitmaaier en ze zei dat we eventjes op het hek mochten klauteren en een foto nemen van de kunstwerken. We zagen er wel maar 2 maar het was toch de moeite. We hadden net onze auto verzet of wie komt daar met zijn chique auto uit de poort gereden? Meneer Gibbs. Hij verlaat zijn eigendom 2 keer per jaar lazen we in de krant. In ieder geval hebben we hem niet gezien want de wagen was verduiserd.
Anita wou nog wat verder rijden naar het begin van zijn domein en toen ik de deur van de wagen (langs mijn kant) opendeed zag ik 2 joekels van poten uit de autodeur komen. Ik dacht 'huh wat is dat'? Dus deed ik de deur terug toe. Ik probeerde nog es de deur te openen en stond oog in oog met een reuzachtige spin. Ook Anita had zo'n spin in Nieuw-Zeeland nog nooit gezien. Jan wou het dier niet
doden (bij mij zou het direct onder mijn schoen terecht gekomen zijn) en besloot het te fotograferen in de plaats!!!
Het dier heeft het overleefd en is in Alan zijn tuin gevlucht! Oef!
Ik had 2 dagen de bibbers van het beest.
In de namiddag gingen we nog hout halen om groentenbakken te maken.
Dus de dag nadien maakte Jan groentenbakken en moest ik houtschilfers opscheppen en versleuren naar de andere kant van het domein. Pfff, van lastig werk gesproken!
In het weekend gingen we naar Auckland terug om naar iets leuks te doen. Dus bezochten we een kunstmuseum en we hadden nog geluk dat er nog iets te zien was buiten appartementsgebouwen. Er was de volvo ocean race en de zeilboten waren net aangekomen in de haven dus er was vanalles te doen rondom de haven.
Een paar dagen later gingen we ook naar het War Memorial Museum. Gelukkig was dit gratis. De receptioniste drong heel hard aan om een donatie te doen en we zeiden tegen haar dat we een gift gingen doen als we het ganse museum hadden gezien. Een paar uur na het museum waren we de 'donatie vergeten'.
Advertisement
Tot: 0.066s; Tpl: 0.013s; cc: 12; qc: 31; dbt: 0.0367s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb