Advertisement
Published: February 28th 2006
Portsea Pier
Onder de pier gingen we duikenNou, wederom een wat verlate reactie op de site, maar we hebben het weer eens druk gehad voor de verandereing :-)….. Er is wel weer een hoop gebeurd afgelopen week, het lijkt wel alsof het gewoon helemaal niet rustig kan worden. Nu was het weer Baloetje die voor ellende heeft gezorgd… zoals iedereen wel weet heeft hij sinds we vorig jaar van onze vakantie in Australie terugkwamen last gekregen van zijn oog doordat het herpesvirus een wond had veroorzaakt op zijn oog, met als gevolg een risico dat hij zijn oog zou verliezen. Nou goed, sinds die tijd kreeg hij nog steeds dagelijks medicijnen toegediend (oogdruppels) en leek het een afgelopen zaak te zijn. Totdat Jacq afgelopen dinsdag wakker werd, en die stakker weer enorme pijn in zijn oog had, zijn oog weer dichtkneep, en allemaal pus dat eruit liep. Jacq gelijk over d’r toeren natuurlijk, zal je ook altijd zien dat zoiets gebeurt als ik er weer eens niet ben…. Maar goed, gelijk zijn kapje weer omgedaan zodat hij niet in zijn oog kan krabben, en gelijk de dierenarts gebeld. Gelukkig hebben we hier een enorm goede oogarts voor dieren zitten, die man is echt supergoed. De oogarts die we
The Heads
Overzicht van het Marine Park op het laatst in NL hadden, heeft zelfs 6 weken stage gelopen bij hem! Die man reist ook regelmatig naar Singapore voor lezingen e.d., kortom: Boetje had het niet beter kunnen treffen qua zorg!!!
Nou ja, de dokter heeft hem gelijk weer allerlei medicaties voorgeschreven, waaronder (en dat is het vervelendste) injecties die wij hem zelf 2x per week moeten toedienen de komende 4 weken…. Bah…. Erg verevelend, maar wel noodzakelijk. Ik kan gelukkig wewl zeggen dat toen ik vrijdag eenmaal weer terugkwam uit Sydney het er een stuk rooskleuriger uitzag met hem! Hij had zijn oog weer gewoon open, en er kwam ook geen pus meer uit. Wel zie je de wond op zijn oog nog steeds, maar hij lijkt er niet z’n last van te hebben. Maar we moeten het uiteraard wel weer goed in de gaten houden, zeker gezien het feit dat Mars en Sja dadelijk komen met de kleine, en dat kan ook wel wat stress veroorzaken bij hem. En we gaan daarna met vakantie, dus we moeten wel nog ff goed kijken hoe we hem laten verzorgen. Komt goed in ieder geval allemaal, we zijn al een stuk positiever dan afgelopen dinsdag.
Wat
De landing
Hiervandaan spring je het water in is er verder gebeurd, nou ja, ik heb mijn tijd in Sydney gelukkig overleefd. Weer niet veel gedaan doordat iedereen daar bezig was met andere dingen, dus helaas wel wat zonde van mijn tijd geweest, dan had ik net zo lief in Melbourne kunnen zitten. Nou ja wel geld verdiend voor de firma, dus dat is dan weer positief. Bovendoen wel weer veel geleerd zelf, dus dat is ook goed. Jacq heeft vorige week ook weer 3 dagen gewerkt, en gelukkig is ze al wat minder vermoeid dan de week ervoor. Het is voor haar ook wennen natuurlijk om weer hele dagen te werken, gelukkig hoeft ze alleen deze week nog maar 3 dagen te werken, vanaf volgende week is dat nog maar 2 daagjes. Kan ze lekker relaxed een beetje aan zichzelf toekomen.
Zaterdag ben ik dus met Marco gaan duiken, en dat was ook allemaal weer ff niet zoals we gepland hadden zeg maar…. Maar goed, first things first. Op weg ernaartoe was het weer al een beetje minder aan het worden. Zul je altijd zien natuurlijk… de hele week was het schitterend weer, met vrijdag als uitschieter met een graadje of 35. helaas begon het ’s
nachts al te regenen, en zaterdagochtend miezerde het nog steeds een beetje. Het leek erop alsof het wel iets beter zou worden, maar het was niet helemaal zoals we gehoopt hadden. Duiken met mooi weer is toch altijd beter, omdat je dan veel beter de kleuren onder water kunt zien. Nou goed, daar eenmaal aangekomen ons aangemeld bi jde duikwinkel, spullen gehuurd, en alles voorbereid. Daarna zijn we gaan kijken bij de pier, om een beetje een idee te krijgen wat ons te wachten stond. En het zag er erg mooi uit daar! Mooi helder water, erg diepblauw (wel ff wat anders dan het bruine troebele water bij ons in St Kilda, terwijl het toch echt dezelfde baai is…. Wat een verschil dat zo’n grote stad maakt he), en weinig golven. Prima dus! FF een rondje over de pier gelopen, beetje gekeken wat ons te wachten stond met vislijnen en andere zaken, en toen terug naar de duikwinkel om ons te gaan aankleden. Helaas vanaf de winkel met heel ons spulletje naar de pier moeten lopen (paar honderd meter, geen pretje met zo’n 30 kilo duikspul aan en een 7 millimeter duikpak kan ik je wel vertellen!!). Daar aangekomen voorzichtig
masker opgezet, flippers aangedaan, en hup het waer in! Dat was wel weer ff schrirkken, was toch wel een beetje fris (al viel het mee tov wat ik had verwacht, temperatuur was 21 graden), en ik merkte dat ik toc ook wel een beetje gespannen was. Maar goed, eenmaal onder water ging die spanning snel genoeg weg, en konden we lekker genieten van het onderwaterziijn ,en langzaam wennen aan mijn nieuwe spulletjes! De duik was mooier dan ik me had voorgesteld, veel kleur onder water, veel vissen, zelfs een kleine haai gezien! Helaas geen zeepaardjes kunnen zien, dat was ons niet gegund. Nou ja, volgende keer beter!
Na de duik begon het weer nog wat meer te betrekken, en begonnen we te twijfelen of de 2e duik die we zouden doen naar het wrak van een duikboot wel door zou gaan. Het weer verslechterde wel, maar niet zo zeer dat het de duik echt beinvloedde. Ik voelde echter toch wel dat ik nerveus was, dus het was allemaal wel erg spannend. De duik was buiten de baai, en aangezien The Heads (het smalle stukje tussen de 2 schiereilanden onderaan de baai) bekend staat om de vele omgekomen schepen (er
En dan zeggen ze dat ik een alcoholist ben...
Tsja, de vissers op de pier drinken blijkbaar ook bier... alleen jammer dat ze de flesjes dan in het water gooien is een gebied vlak buiten The Heads dat ‘The Graveyard’ heet...) kregen we voordat we de baai echt verlieten een briefing over wat we allemaal moesten doen als we zouden verongelukken... goed begin dus! Maar goed, op de duikplaats aangekomen kregen we een korte briefing over wat we konden verwachten tijdens de duik, en ik kreeg er opeens veel zin in! Toen werd ons echter opeens gevraagd of we een andere jongen mee konden nemen die geen buddy had, daar zat ik nou niet echt op te wachten want had net met Marco afspraken gemaakt over de wijze van afdalen (heel traag!), hoe we het wrak zouden bekijken, etc. Toch het water ingesprongen, en die nieuwe jongen dook als een speer onder water, en daar wa sniets traags aan. Ik dook maar gelijk mee want wilde niet alleen in het water hangen, en probeerde hem bij te houden. Hij ging echter echt enorm sneel naar beneden, denk dat we binnen anderhalve minuut op 20 meter zaten, en toen begon het allemaal en beetje verkeerd te gaan, begon echt in paniek te raken, begon te hyperventileren, en dit werd alleen maar erger. Op 25 meter aangekomen zag ik het wrak net
Pilaren mooi begroeid
De pilaren van de pier zitten helemaal vol met sponzen en zacht koraal, erg mooi een beetje voor me opdoemen, maar ik was zo erg aan het hyperventileren dat ik amper adem kreeg, dus gelijk die jongen aangegeven dat het niet goed ging, en dat ik naar boven ging. En ik kan wel zeggen dat die minuut naar de oppervlakte (veel te snel uiteraard vanaf 25 meter, maar ik was echt in paniek) misschien wel de engste minuut in mijn leven was.... allerlei niet zo vrolijke gedachten flitsten door mijn hoofd, en door mijn hyperventilatie kreeg ik nog amper lucht binnen, waarbij het zelfs even door mijn gedachte heen schoot om die slang uit mijn mond te halen. Het stomme was ook dat toen ik Jacq ’s ochtends gedag zei ik bij mezelf dacht “Goh, dat zou ook raar zijn als dit de laatste keer is dat we elkaar nog zien...”, uiteraard schoot dat ook door mijn gedachten heen op weg naar boven. Ik ging met veel te hoge snelheid naar boven natuurlijk, maximale stijgsnelheid is iets van 18 meter per minuut, en ik denk dat ik onder een minuut vanaf 25 meter naar d eoppervlakte ben geschoten. Gelukkig zat ik pas 2 minuten onder water, dus heb ik er geen lichamelijke klachten aan overgehouden
En dat was ik...
Dat biertje dat Marco had gevonden was toch wat te sterk voor hem, hij had een beetje moeite mij in het midden van de foto te krijgen... (als ik langer had gezeten had mijn lichaam minder kans gehad om de stikstof te verwerken die vrijkomt door het gebruik van perslulcht op diepte), maar het was wel een van de meest angstige momenten in mijn leven. Achteraf begreep ik van Marco dat hij dacht dat alles goed ging, ik keek op mijn duikcomputer (om snelhei din de gaten te houden) en hij zag ook gewoon luchtbubbels naar boven gaan. Ik probeerde mezelf te dwingen om uit te ademen, en blijkbaar is dat dus ook gelukt. Ik moet eerlijk bekennen dat ik dat zelf niet meer kon herinneren... Maar goed, achteraf uitvoerig besproken met Marco en met Jacq, en tot de conclusie gekomen dat ik een goeie en wijze les heb geleerd: voortaan beter luisteren naar mijn gevoel, dichter bij mijn buddy blijven (ik ben achter die jongen aangegaan die ik niet kende ipv bij Marco te blijven), trager afdalen, minder vermoeid zijn (de weken in Syney waren toch wel vermoeiend, en vooral omdat ik vridagavond pas weer om 8 uur thuis was) en niet meer naar wrakken duiken! Vooral dat laatste is denk ik een goeie les: het is neits voor mij om onder water te duiken en
Port Jackson Shark
En we hadden toch een beetje geluk, geen zeepaardje, wel een Port Jackson Shark!! dan 25 meter lang niets te zien, en dan pas de bodem te zien. Dat “luchtledige” van enkel blauw water is neits voor mij, ik moet iets hebben om mijn aandacht op te vestigen tijdens de afdaling. Doe mij dus maar gewoon riffen met mooie vissen!! Dus al met al goed afgelopen, al was het wel angstig. Maar ben niet afgeknapt op het duiken, heb er alleen veel van geleerd, en leren is nooit verkeerd!
O ja, het leuke van de dag ben ik nog helemaal vergeten! Terwijl ik op de boot zat bij te komen van mijn avontuur van 3 minuten, zagen we een zeeleeuw boven water komen! Hij kwam naar de boot toe, zwom een paar rondjes, keek ons een beetje aan en dook weer onder water waarna hij nog een paar keer terug kwam! Was echt super! Vond het ook heel vervelend om naderhand te horen dat de zeeleeuw zelfs naar het wrak was gedoken, en tussen de duikers door had gezwommen..... ach ja, volgende keer wellicht ook bij mij!
Na het duiken nog ff een biertje gedrnken met Marco in Portsea, waarna we terug zijn gereden naar Melbourne. Helaas was het noodweer ondertussen ook
Rog
En nog een klein rogje.. bij ons terecht gekomen (Angela had ’s middags ge-smsd dat de straat bij hen was ondergelopen met zo’n 30 cm. regen door de enorme regen) en was het dus niet prettig terugrijden. Het had weken niet geregend, dus de straten waren enorm glad, door de olie op de weg spiegelde het ook nog een slekker allemaal, tel dat op bij slechte straatverlichting en pikzwarte lucht door de zware bewolking en invallende duisternis, en je hebt een niet zo prettige rit naar huis.... Uiteraard zonder problemen aangekomen, Marco was wel erg kapot (heeft ook nog niet veel gereden in Ozzie, dus aan de verkeerde kant van de weg) dus we hadden wel een biertje verdiend! De dames waren ondertussen naar het Indiaas restaurant in de straat gegaan, dus we hebben ze daar ff lekker vergezeld voor een goeie maaltijd. ’s Avonds redleijk op tijd naar bed, en zondag toch weer vroeg wakker. De film van de vorige dag speelde toch nog wel een paar keer door mijn hoofd heen. Jacq dus wakker gemaakt om het maar haar ff te bespreken, en gelukkig begreep ze precies wat ik voelde. Marco belde later die ochtend ook nog om alles nog eens door te
Noodweer boven melbourne
Onder die donkere wolk ligt Melbourne verborgen nemen, dus was erg prettig. Ik voelde me een stuk beter ’s middags! Jacq had zich al het hele weekend verheugd op een lekker ontbijtje buiten de deur, dus ’s middags moest ik geloven aan een brunch bij The Galleon. Dus daar lekker buiten in het zonnetje gezeten met een biertje en hapje erbij, beetje gezellig kletsen en genieten van elkaar! Was echt heerlijk, zeker na die ellende van zaterdag. Zondagavond besloten we lekker om een flesje wijn te halen, en die met zijn 2-tjes op het balkon saampies op te drinken met een boekej erbij. Wat kan dat toch zalig zijn, het was een uurtje of 5 dus de zon was nog erg warm, maar toch zagen we hem al langzaam in de zee zakken, heerlijk! En toen was het weekend wel weer voorbij, en mochten we weer naar bed toe om te gaan werken de volgende dag...
En dat waren de ervaringen wel weer van afgelopen week. Gelukkig ben ik klaar in Sydney, en kan ik weer lekker vanuit thuis naar mijn werk. Niet meer maandagochtend om half 5 de wekker zetten, en pas weer vrijdag om 8 uur thuis... heelrijk!
Nou wordt het aftellen geblazen
Noodweer boven melbourne
Rechts = Melbourne
Links = The Heads, iets beter weer. voor de komende weekends: komende zaterdag de bruiloft van Julie en Simon, zal wel leuk worden, en ook alvast bappies doen voor als Sja/ Mars en Youri volgende week op bezoek komen! Onwerkelijk om te zeggen dat we ze volgende week gewoon weer zien... zo zie je mensen een half jaar niet, en zo zie je ze volgende week weer! Super gewoon.
Nou goed, dit was het weer voor deze week. Volgende week weer een overzcht van een saai weekje in melbourne (beter dan een saai weekje in Sydney, haha!!)
Groetjes
Jackie en Robin
Advertisement
Tot: 0.057s; Tpl: 0.014s; cc: 7; qc: 23; dbt: 0.0332s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
Ome Kees
non-member comment
Spannend verhaal
Robin, spannend verhaal zeg. Kan me wel iets voorstellen van de paniek die je bekruipt. Gelukkig is je avontuur goed afgelopen. grtjs aan je wijffie. Ome Kees