Advertisement
Published: December 29th 2008
Anouk kicking some water :)
Anouk kicking some water :)Hello folks,
Na 5 dagen afgesloten te zijn van de bewoonde wereld, zijn we terug in Alice Springs toegekomen en kunnen we nog eens iets posten 😊
Ok, we waren in Melbourne gebleven met de blog.
Daarna zijn we vertrokken richting Adelaide, langs een prachtig stuk kust, de great Ocean Drive.
Een stuk buiten Melbourne beginnen we eraan: eerst een hoop surf dorpjes (echt enorm relaxte sfeer: hier waar een hele hoop surfbrands zoals quicksilver zijn geboren!) Het rijden langs deze weg is werkelijk elke minuut genieten: je kronkelt langsheen de bergen die uitmonden in de kust: achter elke hoek schuilt opnieuw een schitterend panorama en je bent geneigd elke 5 minuten te stoppen om het vast te leggen, het blijft maar komen!
Even later is Anouk in haar nopjes als in de eucalyptusbomen langs de kust 3 koala's spotten: deze lamme makkers hangen rustig op of onder een tak te slapen, suf na een paar uur sabbelen op eucalyptus. Leuk leven 😊
Ok we kunnen helaas lang niet alles beschrijven dus springen we meteen voorwaarts naar het hoogtepunt van deze dag: the twelve apostels. Dit is een schitterende verzameling van rotsen die trots in de branding naar boven reizen.
GREAT OCEAN ROAD!
GREAT OCEAN ROAD! Werkelijk nog nooit zoiets prachtigs gezien (see pictures).
We zoeken in de lonely planet een plek op waar we kunnen slapen en rijden erheen (Port Campbell). Echter, nog niet gedaan met de pret, onderweg komen we nog een lookout tegen richting de London Bridge: alweer een machtige rots, again see pictures! Savonds eten zoeken tegen sluitingstijd levert echter niet de meest vriendelijke reacties op: "sorry that we're being difficult" van Anouk wordt teruggespeeld met een doodserieuze "YES" van de ober die TV wil gaan zien (home and away, ongetwijfeld).
De volgende 2 dagen werken we de rest van deze kustroute af: minder bekend, en dus nemen we wat meer tijd om te relaxen op idylische stranden (telkens totdat we wegwaaien / de vliegen zat zijn). Op een verlaten afslag richting een of andere bezienswaardigheid (al vergeten wat die was) kruisen een bende wilde emoes plots ons pad en komen nieuwsgierig kijken naar onze indrukwekkende kanariegele Hyundai Getz (yeah people, beat that!).
Ook Mount Gambier, een oude vulkaan met helblauw water, is de moeite! Het dorpje zelf is echter een verlaten sh*thole dus trekken we nog wat verder naar Beachport, waar we in BOMPA'S logeren (komt inderdaad van de Europese
lazy Koala
lazy Koala grootouders die deze plek ooit opgericht hebben). en nog maar eens was de bediening uitzonderlijk vriendelijk: de dienster uit Adelaide vertelt uitbundig over de charme van de stad en de omgeving.
In de late middag van 24 december komen we toe in Adelaide en verkennen kort de stad. Niet al te groot dus dit lukt nog best aardig, paar mooie parken en tenslotte Spaans gaan eten voor kerstmis (jup, bij 30 graden dit jaar, funny).
OK, kerstdag: we vertrekken sochtens met het vliegtuig richting Alice Springs, het rode hart van Australie, midden in de outback. We komen er toe, nemen een dure shuttle richting stadscentrum en staan voor de gesloten deur van de autoverhuur: kerstdag, we moeten blijkbaar terug naar de luchthaven! Maar geen nood, zelfs bij een zwoele 35 graden is de Christmas spirit aanzewig en een van de chauffeurs van de shuttle bus brengt ons free of charge en zonder dat hij er moest zijn terug naar de luchthaven. De tips over 4 wheel driving die hij ertussen gooit zijn on the house.
ok, de namiddag vullen we op met een trip richting Kings Canyon. Dit loopt over een 100km lange gravel weg: 4 WHEEL
de 12 apostels, MAF!
de 12 apostels, MAF! DRIVING RULES!!!! dit is echt waanzinnig cool, me dik geamuseerd!! Het vertrouwen groeit snel en al gauw razen we tegen 80km/u over de gravel roads.
Moest er iets gebeuren kunnen we wel een aantal dagen overleven hier in no mansland; 20 liter water een een hoop spaghetti in blik wachten in de koffer ongeduldig op de eerste noodsituatie.
Ok, savonds komen we toe, op kerstdag, na 350km rijden, in een godverlaten tentenkamp waar we gereserveerd hadden. Echter niemand aan de receptie! Na wat zoeken kloppen we aan bij het huis naast dit domein: jep, gelukkig de eigenaars, die zijn grommige kinderen stuurt om ons in te checken. Is there anything to eat vragen we, maar verder dan 'no, this is the bush' komen we niet. Sleutel in ons pollen geduwd en terug naar hun kerstfeest. Voor ons: spaghetti uit blik, tussen de duizenden bugs!!! De schorpioen die ik snachts nog tegenkom vermeld ik pas de volgende dag om hysterische nachtelijke zoektochten naar een ander hotel te vermijden. just kidding, Anouk heeft zich sterk gehouden 😊
Next day: we staan om 4u sochtens op om de zonsopgang te zien in de Canyon (lees: de insecten ontvluchten die 5 maal
Crossing Emoes
Crossing Emoes per seconde de tent belagen). Helaas stevig bewolkt, maar een goeie wandeling van 3.5u, hand in hand met een paar duizend vliegen, levert naast mooie uitzichten onze eerste en voorlopig enige ontmoeting met een kangoeroe op: in het wild, zien we deze rakker plots aan de overkant, rustig zoekend naar vers gras. Ook vroeg op deze kerel, dat verklaart waarschijnlijk zijn sympathieke, lome en relaxte lichaamstaal.
Ok, tijdens de broeierig hete middag rijden we tot aan Uluru en Kata Tjuta, respectievelijk de grootste monoliet ter wereld en een indrukwekkende rotsformatie. Echt indrukwekkend dit spul, helaas wel regen naar het einde van de dag maar toch, mooi! Alweer een schouwspel van de zon gemist 😊 savonds eten en slapen we in Curtin Springs, waar de loslopende Emoe rustig een hagedis achtervolgt, aangezien hij van de toeristen geen eten mag ontvangen.
Van thuis uit hadden we (lees Wouter) heel wat 4x4 parcours uitgestippeld, maar de wegenkaart van de autoverhuur verbiedt ons hier te komen. We bellen wat rond en herboeken een aantal "hotels" (cabines/containers 400km van de bewoonde wereld!) om naar andere data zodat we toch nog alles kunnen zien.
Vandaag rijden we tot aan het Mt Dare hotel via
London Bridge (in the back)
London Bridge (in the back) Finke een Aboriginal community.
De weg daarheen is alweer een heerlijke strook gravel van 350km in totaal! Dit is echt de hemel, het vertrouwen groeit alweer, en af en toe is het dik uitkijken en vol in de remmen gaan voor de diepe, dwarse kloven in de weg, weggespoeld door regen. Onderweg komen we nog een afslag tegen richting het geografische midden van australie.
Vanop een route waar 1 auto per dag veel is, besluiten we inderdaad om in te slaan in een weg die amper een bezoeker per maand kent, gokken we. Ok, nu begint het 4x4 avontuur echt wel serieus: rommelige weg, stukken zand waarin we bijna vastrijden (we keren deels terug om een aftakking te nemen), niet te identificeren onderdelen van dode dieren enz.
De beloning is er echter wel, na 12km zweten achter het stuur komen we aan bij het centrum van Australie, cool!
Ok, verder richting Mt Dare hotel. Laatste deel van de route staat als rood aangeduid (gevaarlijker dan het gele dat we net gedaan hadden, exclusief het op kaart niet bestaande 4x4 uitstapje 😊 en 1 km voor de finish line, staat de aardeweg volledig onder water. Het Duitse koppel achter ons heeft
Acting WAY tougher than I really am
Acting WAY tougher than I really am ons bijgebeend wanneer wij de eerste hindernis genomen hebben. We tonen hen waar wij het water gepasseerd zijn, maar zij hebben hun Nissan Patrol helaas WEL vastgereden in de modder. We omzeilen een nog grotere plas en komen aan bij het hotel, waar we meteen een vriendelijke Australier tegenkomen die met zijn Nissan Patrol, alweer the Germans ter hulp snelt.
Savonds wat babbelen over elkaars reis en in slaap vallen tussen een hoop irritante, bijtende vliegen / insecten.
Volgende dag trekken we via de oude Ghan route (de eerste treinroute uit 1930, die tot in the red center liep, nu een 4x4 track). Ok, we zijn ECHT serieus nerveus onderweg; we zitten op 330km van de dichtstbijzijnde beschaving en rijden over afgebrokkelde wegen, zanderige stroken, enz. En dit af en toe tegen 100km/u, over zand! ongelooflijk maf, nog nooit zo geamuseerd en tegelijk aan overleven denken.
Onderweg is de verhoogde weg (de oude spoorbedding waar we op rijden) afgebrokkeld en gooien we wat stenen en zand in de greppels om erover te rijden terwijl Anouk buitenstaat en de situatie in t oog houdt.
De laatste 50 km legt Anouk zich te slapen (moe, of uit schrik 😊 op de
greetz from Uluru
greetz from Uluru achterbank. (ja anouk hier:wel degelijk uit stress en maar hopende dat als ik wakker word dat we het overleefd hebben ).
Wouter hier: alweer verhoogt het tempo :p
Ook ik ben BIJZONDER opgelucht wanneer we heelhuids Alice Springs terug binnenrijden, we made it!
We moeten nog 150km over asfalt weg richting Glen Helen Resort, aan het einde van de Wes MacDonnel Ranges, een indrukwekkende bergketen. Ondertussen is het stevig beginnen te gieten (jep, hier in de hete outback is dit normaal tijdens de zomer). De bordjes "floodway" langs de weg maken hun reputatie waar: de wegen zijn bij elk dal dat we inrijden volledig overstroomd: en echt STROMEN (see pictures). Maar de Nissan Patrol doet ook dit flawlessly, we beginnen echt te houden van deze heerlijke bak. De half zo zware polo gaat heel wat anders aanvoelen bij thuiskomst!
Anyway, we zijn blij om in een bug-vrije kamer te kunnen slapen (de Gekko op de muur is geen insect: cool beest. Deze krijgen we er graag bij en mag blijven van Anouk, aangezien deze graag insecten eet).
De laatste dag in de outback bekijken we nog een aantal mooie Gorges, kloven gevuld met water verspreid over de MacDonnel
Ranges.
Wanneer we de voorlaatste buitenrijden, nemen we Mario de Poolse lifter mee richting Alice Springs. Deze konden we niet laten staan in de zinderende hitte met zijn 20kg zware rugzak. Vol passie vertelt hij ons over zijn 2-daagse trekking out in the bush die hij net achter de rug heeft (jep, ook tijdens de zware regen). Aansluitend vertelt hij hoe hij 7 jaar geleden naar Australie kwam om geld te sparen en binnenkort plant terug te keren naar Polen. Nadat hij ons trakteert op een coke (de drank he) en een stuk cake, schrijven we deze blog: tot de volgende dus, ADIOS!
Advertisement
Tot: 0.081s; Tpl: 0.015s; cc: 11; qc: 25; dbt: 0.0465s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
Evy
non-member comment
Vrezend voor haar vriendins leven
Ok, de eerste blog entry was tof en leuk en grappig, maar naarmate ik er verder lees, weet ik niet of ik nog wel wil. Insecten, vieze beesten (uitgezonderd de koala's en kangeroo's dan), afgronden, Wouter die vééél te hard aan de verkeerde kan van de woestijn rijdt, spaghetti uit blik,... Hopelijk komen jullie beiden levend terug. En Wouter... ANDERS WEET IK JE WONEN!! Have fun ;-)