De aankomst

---

Jaja ‘we made it’. De vlucht was perfect. Niets deed ook maar herinneren aan de turbulentie die ik in het verleden op de terugvlucht vanuit Californie heb gehad.
Na de nodige douane controles, snuffel honden en koffer openmaak acties (op Schiphol: Ludmilla gelooft nog steeds niet dat die kerel een slipje had achtergehouden) waren we in de US of A.
Moe kwamen we de aankomsthal binnen gerold (ja gerold, wat Ludmilla had al een flesje Amaretto gescoord in het vliegtuig). Opeens kwamen we daar oog in oog te staan met iemand die ik echt TOTAAL niet verwacht had….
STEPHANIE!!!!
De hostess van een eerdere Miami vakantie. Compleet met bitcherige blik, totaal doorgedraaide houding/voorkomen en overslaande stem.
“Hey U heb ik eerder gezien!!!”….
Ze keek nors en ontweek m’n opmerking. Ze vroeg of we van de ‘Holland International’ groep waren. Dat waren we min of meer, maar niet onderdeel van een rondreis ofzo.
Maar goed, na diverse bliksemschichten uit haar ogen was mij duidelijk dat dat er niet toe deed en dat we de informatiemap dienden  te accepteren.
Eenmaal buiten, ontstond er beetje een paniek situatie. Door de kleine koffers die we hadden meegenomen hadden we extra veel handbage en dat was nu erg onhandig. Bovendien: Waar was de zogenaamde shuttle richting auto verhuurbedrijf en ook de opeens aanwezeige drukkende en extreme hitte droeg danig z’n steentje bij.
Een glimp in de verte van allerlei bussen met levensgroot het ‘Alamo’ logo er op deden de gemoederen wat bedaren. Ludmilla verzekerde mij dat het normaal was om het bagage karretje midden op de weg achter te laten en hijgend en puffend arriveerden we bij de bus.
Eenmaal bij het verhuurbedrijf was het nog even drie kwartier in de rij doorbijten en toen konden we onze auto ophalen.
We hadden de een na goedkoopste categorie besteld (vergelijkbaar met Opel Astra stond er) en dan ook nog specifiek twee in plaats van vier deurs. (was onnodig en scheelde toch weer).
Wat hier op ons stond te verwachten voldeed op geen enkel punt aan onze verwachtingen. Het was zelfs zo extreem dat we samen nog eens drie keer het nummer controleerde of dit wel de juiste auto was.
We zagen echt een LEL van een auto, met een tweezits bank als voorstoelen, en een kofferbak waar je in kon zwemmen. Op dit moment (donderdag eind van de middag) weet ik nog niet eens wat voor merk het was.
Toen we ingestapt waren, was het de stuurversnelling proberen onder controle te krijgen, laptop opstarten (met navigatie software) en de bijbehorende GPS unit installeren.
Natuurlijk kreeg ik weer geen signaal en ontdekte ik dat de GPS ontvanger magnetisch was. Dat was ideaal: hupsakee, daar zat hij op het dak.
Toen we het parkeerterrein afreden moesten we langs een laatste controle post. “What’s this????”vroeg de man verwonderd, en hij tikte op de GPS ontvanger op het dak.
“Oh, we’re doing it advanced, and have navigation”….
Hij keek naar binnen en zag Ludmilla in het schijnsel van de laptop zitten druk bezig de route bekijken en mij links en rechts af instructies te geven.
De man was sprakeloos en terwijl we hem in het opstuivende zand achter lieten dacht ik nog hem een ‘what the fuck????’ opmerking te zien uitspreken….
De rit richting eerste hotel was ‘appart’. Even wennen aan de automaat, het navigeren via laptop en de stoplichten. We reden namelijk even verkeerd en kwamen voor de derde (!!!) keer bij het vliegveld aan 😊. Pas toen ontdekte we stoplichten hoog in de lucht waar we die eerder TOTAAL niet gezien hadden….
Okay het moment dat ik 60 reed waar je 30 mocht was er ook een om snel te vergeten. Maar goed, Amerika is erg groot en dus was het ook erg rustig op de weg. Na deze aanloop problemen ging de rest van de reis voorspoedig.
Althans….. Totdat we bij het hotel arriveerden. Daar bleek dat we even file moesten parkeren in een zeer nauw straatje (de weg voor de ingang). Na de onduidelijke versnellingshendel aan het stuur meerdere malen verkracht te hebben (vooruit/achteruit pogingen) stonden we opzich wel hoor.
Maar kan me makkelijkere situaties bedenken om even aan de auto te wennen.
Na ingechecked te hebben was de auto opeens weg. Wat blijkt: die gasten halen en parkeren hem voor jou ergens in een garage. Dus vandaar dat ik nog niet weet wat voor auto het nou eigenlijk was. Sterker nog: ook de sleutels heb ik niet meer teruggehad. Erg vaag allemaal hoor......

---

Photos

Schiphol
Foto'tje vlak voor het vertrek.

Vliegtuig
Helaas een beetje donker geworden :-)

Comments

[anonymous]

tof zeg
yo klinkt erg tof allemaal had het gezicht van die man wel willen zien van de auto verhuur hahahahahha Cor